الان یادم اومد که پنج سال پیش که رفتم ایران، دو هفته هر روز ناهار ماهی خوردم. چون ماهی جنوب تنها چیزیه که اینجا گیرم نمیاد:(

دوستی بهم گفت پادکست ماجرای مشروطه رو گوش کن. تا الان دو قسمت گوش کردم و چقدر نمی‌دونستم. تازه من فکر می‌کردم خیلی درباره مشروطه خوندم و می‌دونم چی به چی بوده، توهم بود همه‌اش.

با این دستور کیمچی درست کردم، امشب بالاخره بازش کردم و خوردم. واقعا عالی، فقط یکمی شوره که اون بیچاره گفت‌ کاهو رو مزه کنید و اگر شوره دوباره بشورید، من مزه نکردم.

این هفته از استرس سکته نکنم، شانس آوردم. تصمیمی گرفتم که نمی‌دونم توانایی تحمل این حجم از اضطرابش رو دارم یا نه.

دوستم همجنس‌گراست، با پارتنرش و دوست دیگه‌ای اومدیم سفر. دو زن و دو مرد. دو نفر آلمانی و من ایرانی و یکی‌مون هم هندی. توی رسپشن کارت شناسایی رو گذاشتیم روی میز و من اشاره کردم به دوستم و پارتنرش و گفتم یک اتاق این دو نفر، یک اتاق ما دو تا. دوستم هم تکرار کرد. رسپشن چیکار کرد؟

دوستم گفته بود قطار ساعت دو رو بگیریم و نمی‌دونم چرا توی ذهن من ساعت سه مونده بود. قطار از دست دادیم و دوستم علاف من توی ایستگاه مونده.

یک سمی توی اینستاگرام پیدا کردم، اولین رئالیتی شو استایل در ایران. داور مسابقه دکلته قرمز پوشیده، تی شرت مشکی آستین‌بلند زیر دکلته پوشیده. کت و شلوار داور دیگه دو سایز ازش بزرگه. مجبورید مگه؟

شام برگر بود، برای همه برگر رو گذاشتم توی تابه با پخت مدیوم، برای من برگر وگان خریده بودند. من گیج چیکار کردم؟ برگر رو توی تابه جدا سرخ کردم و گذاشتمش توی بشقابی که همبرگرهای مدیوم رو گذاشته بودم و رد خون مونده بود. بقیه هاج و واج به من و بشقاب خیره مونده بودند.

کیمچی رو درست کردم، شش روز هم گذشته. از کجا بفهمم آماده شده؟

استوری‌های صبا دختر سپینود ناجیان رو دیدم و باورم نمیشه که دیگه نیست.

به آزیترومایسین حساسیت دارم، رفتم دکتر و گفت بهت آزیترومایسین میدم و یادم رفت بگم حساسیت دارم. خوردم و یکساعت گذشته، هنوز سالمم، فکر می‌کنید به خیر گذشته؟

سنجد نمی‌دونم دیشب چطوری اون ناخنش رو کرد توی دماغم و زخم کرد. خودم با وحشت از خواب پریدم به کنار. بینی‌ام یک جور بدی می‌سوزه و خیچ کاری جز صبر که جای زخم خوب بشه ازم برنمیاد.

محل کارم پنجره‌های بزرگ داره و آفتاب‌گیره، بعد الان آفتاب پاییزی افتاده روم و دلم می‌خواد بالشتم رو بندازم همین کف و لباس‌هام رو در بیارم و بخوابم زیر این آفتاب قشنگ.

یک نرم‌افزاری فقط روی ویندوز نصب میشه و من مک دارم. حالا کاری که انجام دادم باید با همین نرم‌افزار مشتری تست و تأیید بشه. کار رو تموم کردم و ایمیل زدم که لپ‌تاپ ویندوز ندارم و تست نکردم، اگر بهم بدید می‌تونم تست کنم. گفتند تست با ما. حالا هر روز ایمیل میدن که فلان چیز رو تست کردی؟🤦🏽‍♀️

وارد فصل لباس‌هات رو بشور و دو هفته صبر کن تا خشک بشه، شدیم. چیزی نمونده که بپوشم، هنوز نم دارند همه لباس‌ها:(

تنها چیزی که خوشحالم می‌کنه پول زیاده که هیچوقت نداشتم.

یکساعت هم برای خواهرزاده ۱۴ ساله‌ام توضیح دادم چرا نباید روز دختر رو به من تبریک بگه و دختر به هرکسی که مجرده نمیگن و معنی خودش رو داره و اصلا لازم نیست روز دختر رو تبریک بگه و ما خودمون روز زن داریم که هشت مارچه و خاک بر سر اون سیستم آموزشی.

واقعا ژنگ می‌زنید به خانواده‌تون حال و احوال می‌کنید و می‌گید و می‌خندید، صد هیچ از من جلویید. فقط دراما گوش می‌کنم و دریغ از یکبار که بگن خودت چطوری؟ حالا فکر نکنید که واقعا مشکل خاصی وجود داره، از رستوران‌رفتن هم دراما درست می‌کنند.

دوستان تا الان کیمچی درست کردید؟ دستور خوب توی دست و بالتون دارید؟ اصلا درست کنم یا به همین آماده‌ها رضایت بدم؟

خوشگلا از بین شما کسی وکیل هست بتونه یه مشورت بهم بده؟ در مورد اون دایی عوضیمه و تهدیداش که میگه خونه رو از مامانم میگیره و بیرونش میکنه و این چیزا(خیلی خلاصه‌ش اینه که خونه به اسم مامانمه و داییم ازش وکالت بلاعزل داره برا فروش و اجاره و همه‌چی)

الان هفت ماهه که دارم قرص بیست و هشت روزه مصرف می‌کنم و تا این ماه همه چیز خوب بود. الان ولی انگار نه انگار که دارم قرص می‌خورم. یازده روزه که پریودم و دکترم هم تعطیلاته. می‌دونم که به خاطر اضطراب شدیده و از اینکه هر بار وضعیت روحیم داغونه، بدنم هم تصمیم می‌گیره جسمی پا به پاش ادامه بده، خسته‌ام.

ماش پلو رو بار گذاشتم، و برگشتم به سالم‌خوری خودم. براتیسلاوا غذا خوب و خوشمزه بود، گیاهی هم راحت پیدا می‌شد، غذای سنتی گیاهی داشتند. بوداپست ولی انتظارم رو برآورده نکرد، بدتر اینکه غذاهاشون شور بود، رستوران اول فکر کردم از دستشون در رفته، بعد دیدم ذائقه نمکی‌شون کلا متفاوته.

پارسال تولد دوست دیگه‌ای بود، صبح برای دوست و همخونه آلمانیش نوشتم که کیک درست کردم و شب ساعت یازده میام، در رو‌برام‌ باز کن. گفت صبر کن بهش بگم که اصلا دوست داره امشب مهمون‌ داشته باشه🤦🏽‍♀️

آلمانی‌ها اصلا با سورپرایز کردن آشنا نیستند. برای تولد یک دوستی می‌خوان از خانواده و دوستان بخوان که ویدئو پر کنند و شب تولد با ویدئو سورپرایزش کنند. اولین گزینه‌شون اینه از خودش بخواهیم که شماره تماس افراد خانواده و دوستای ایرانش رو بهمون بده🤦🏽‍♀️

چند روز پیش یه مزخرفی دیدم توییتر که زن‌های ایرانی مهاجر رو دسته‌بندی کرده‌بود. در عین مزخرف بودن یه نکته درست و جالبی داشت، طبیعتا گروهی که رومخ شازده بودن زن‌‌های مستقل بودن و در ادامه توصیفاتش نوشته‌بود اینا به حقوق یورویی و آزادی اجتماعی رسیدن و هار شدن یا یه همچین چیزی. البته خودش نفهمید چی گفته/

خواب موندیم و ایستگاه رو رد کردیم😂 اسلواکی رو هم رد کردیم و وارد خاک مجارستان شدیم. الان دوباره در راه برگشت به اسلواکی هستیم.

همه دلخوشی این هفته‌ام لانگ ویکند بود. بار و بنه رو‌ بستم که برم براتیسلاوا و بعد بوداپست.

داشتم با وکیل درباره وضعیت شرکت حرف میزدم، حواسم نبود ساختمون روبرویی هم مال ماست و قشنگ زیر پنجره ساختمون ایستادم😭😭😭😭

فکررکنم همین روزها چت جپت هم صداش در بیاد که زن چرا یک مکالمه رو به سه تا زبون پیش می‌بری🤦🏽‍♀️

هرچی دست و پا زدم فایده نداشت، نشستم به تماشا فروریختن هر چیری که این چند سال ساخته بودم. دیروز دوستی پرسید الان حست چیه و من جوابی نداشتم. نمی‌تونستم توصیف کنم، نه خوشحالم و نه ناراحت. فقط می‌دونم شدت اضطرابم از کنترلم خارج شده، اونم حس نمی‌کنم، از حالت‌ تهوعی که همه روز باهامه و درد معده می‌فهمم.

کسایی که «تمرکز لازمه» رو ندارند ریپست کنن همدیگه رو پیدا کنیم.

خیلی خوب تحقیر و نادیده‌گرفته‌شدن رو توضیح داده، فقط چون زن مجردی، ۱۷ ساله بودم و دکتر قرص ضد بارداری تجویز کرد، تا دو سال بعد اجازه ندادند قرص مصرف کنم، تا روزی که عصبانی و گریان از خونه زدم بیرون که من قرص می‌خرم و مصرف می‌کنم. مامانم بعد از این همه سال در هر مکالمه می‌پرسه که نمیشه قرص رو قطع کنی؟

ده سال پیش این موقع‌ها بار و بنه رو جمع کردم و از ایران زدم بیرون، به امید اینکه بتونم از نو بسازم. هیچ چیزی نساختم، ده سال گذشته و هنوز روی نقطه صفر ایستادم.

توان انجام کار اداری آلمان رو دیگه ندارم. یک وقت مشاورهمی‌خوام، هزار تا مدرک ازم خواستند، دوبار وکالت‌نامه پر کردم. الان هم دیدم توی ایمیل آخر یک فرم ده‌صفحه‌ای فرستادند برای امنیت اطلاعاتم که قبلا نصفه‌اش رو توی وکالت‌نامه پر کردم و فرستادم. هر بار یک تا دو ساعت وقت گذاشتم برای ۲۰ دقیقه مشاوره.

یک برنامه پر کردند به نام زن روز. بعد هیچ ربطی به زن امروزی نداره به کنار، شرکت‌کننده‌ها برای استایل دامن خیلی کوتاه و نیم‌تنه کوتاه و لباس‌های باز می‌پوشند، بعد این به اون میگن خانواده‌ات چه جوری اجازه میدن همچین چیزی بپوشی، یکی دیگه میگه فلانی ناپاکه. اون یکی میگه فلانی خیابونیه. عالی واقعا.

یک سوسیس گیاهی جدید خریدم که سوسیس بندی درست کنم. ریختمش توی ماهیتابه و آب شد. سوسیس‌بندری هم تبدیل به آش شد😂 یک قیافه افتضاحی داره که حتی روم نمیشه عکس بگذارم الان.

سه روز پیش روی چمن‌های کنار خونه، یک گوشی پیدا کردم، چون داشت زنگ می‌خورد، نورش رو دیدم. جواب دادم و گفت گوشی دوستمه. پنج دقیقه بعد جلوی در خونه بود. یک کارگر جوون عرب کلی هم تشکر کرد که گوشی رو بهش دادم. منتها من بی‌حوصله بودم و منتظر که برسم خونه و گریه کنم. بعدش فکر کردم که احتمالا خوب جواب ندادم.

حداقل امروز یک خبر خوب داشتم که دیابت ندارم.حالا خیلی هم دور نیستم ازش، ولی فعلا نه. واکسن آنفوآنزا هم زدم.

همکار ایرانی من پرو اسرائیل و سلطنت‌طلبه. همین یک فقره برای برن‌اوت من کافیه.

توی آلمان کارگرها بدون کفش میان داخل خونه یا می‌پرسند ازت که اجازه دارند یا نه. بعد اینا همینجوری با کفش اومدند داخل، بیرون هم بارونی و خیس😖

تلاشم رو کردم که به برن‌اوت نرسم، نشد، نتونستم. دیگه هیچ کنترلی روی هیچ چیزی ندارم. امیدم به تلفنی بود که فکر می‌کردم، ممکنه چیزی رو تغییر بده که اونم از دست رفت و تمام.

شما صبحتون رو چطور شروع می‌کنید؟ من هر روز با یک خبر جدید و در بسته بعدی.

تست بادام‌زمینی و موز رو برای صبونه درست نکردم و به جاش اوتمیل درست کردم، چون فکر کردم صبح وقت دندون‌پزشکی دارم و یک غذای نرم بهتره، الان دیدم وقت دندون‌پزشکی عصره😢

می‌دونم اگر قبل از ساعت دوازده شب بخوابم، گند میزنم به برنامه خوابم، ولی باز هم از رو نمیرم. دیشب خسته بودم و ساعت یازده رفتم توی تخت. به سختی خوابم برد و تا خود صبح هر یک ساعت یکبار بیدار شدم. الان خسته و داغون سرکارم.

«تمام روز در آینه گریه می‌کردم / تمام روز نگاه من / به چشم‌های زندگی‌ام خیره گشته بود / به آن دو چشم مضطرب ترسان / که از نگاه ثابت من می‌گریختند / و چون دروغگویان / به انزوای بی‌خطر پلک‌ها پناه می‌آوردند...» --فروغ فرخزاد

اینقدر داغونم که نصف حرفای تراپیست رو نمی‌شنیدم، اون نصف دیگه هم داشتم گریه می‌کردم، کلا نمی‌فهمیدم.

آلمانی‌ها حتی در کلاس پیلاتس و یوگا هم جا می‌گیرند. داخل کلاس میشی، می‌بینی مت پهن کردند، حوله هم روشه ولی کسی نیست.

سردرد بیچاره کرده، مسکن هم جواب نداد.

پولاد کیمیایی مثلا اومده بگه گوگوش خیانت کرده، نقش پدر تو چی بوده این وسط؟ پدرت خیانت نکرده؟ پدر و پسر وقیح‌اند.