خیلی خسته‌ام. خیلی خیلی زیاد.

بچه‌ها هرکدومتون کالیفرنیاست بره یه تبری چیزی بزنه تو سر داییم. یا چمیدونم برداره ببردش روانپزشکی چیزی ببینیم تو هشتاد سالگی معجزه میشه یا نه.

این کی بود گیرش افتادیم آخه. از اونور مادرم هم با این سن هنوز حاضر نیست و بلد نیست از خودش مراقبت کنه.

دلم می‌خواد با دستهای خودم تکه تکه‌ش کنم و خرخره‌ش رو بجوم

دارم فکر می‌کنم حالا ما اینجا رو به اسم من و خواهرم کنیم مثلاً، نیاد پشت در وایسه با چاقو با اسید چمیدونم با هرچی و آسیبی بزنه به ما یا این دوتا مستاجر بدبخت؟ چون ازش برمیاد این کارا. خشونت فیزیکی زیاد دیدیم ازش.

دارم تیکه تیکه میشم از شدت نگرانی. امیدوارم یه عذابی بکشه که هر لحظه آرزوی مرگ کنه و نمیره. چندتا آدم و چند نسل آدم رو می‌خوای آزار بدی آخه آشغال‌کله؟

خوشگلا از بین شما کسی وکیل هست بتونه یه مشورت بهم بده؟ در مورد اون دایی عوضیمه و تهدیداش که میگه خونه رو از مامانم میگیره و بیرونش میکنه و این چیزا(خیلی خلاصه‌ش اینه که خونه به اسم مامانمه و داییم ازش وکالت بلاعزل داره برا فروش و اجاره و همه‌چی)

خب دوستان چطوری دووم بیاریم در این کشور؟

خیلی داغونم. چقدر دیگه می‌تونم؟ امیدوارم خیلی کم

رفتم عینک‌هام رو گرفتم و حیف که نمی‌خوام اینجا از صورتم عکس بذارم. خیلی خوبن.

می‌خواستم امروز برم پیرسینگ گوش. فعلاً که در خدمتتونم. نمی‌دونم برم؟ نرم؟ اگه تنها نبودم می‌رفتم حتماً. حالم به هم می‌خوره از این اضطراب لعنتی.

واقعاً خدایان رو به خاطر این دوستم شکر. خیلی جاها همراهیم کرده تا حالا. مشکل هم البته زیاد داشتیما. همدیگه رو زیاد روانی کردیم.

بچه‌ها جون عرض کنم به خدمتتون که شنبه اول رفتم کارت ملی(با یک دنیا اضطراب، بعد چون خانومه خیلی خوش‌اخلاق بود گریه هم کردم اونجا) بعدش رفتم چشم‌پزشکی که چون بدون اینکه بخوام با پارتی‌بازی برام وقت گرفته شده بود صد برابر شرم و اضطراب داشتم ولی مجبور بودم، خوب شد دوستم همراهم اومد.

شایدم صدا از این پایگاه بسیج نکبت بوده که بدترین عذاب‌ها رو براشون می‌خوام

چندتا صدای ناجور شنیدم ولی خبر خاصی نخوندم

جایی رو زدن؟

دیروز رفتم بالاخره همونقدری که می‌خواستم موهام کوتاه شد. این دفعه یه زن هم‌سن و سال خودم بود که کارشم واقعاً خوب بود و مدل‌های کوتاه راه دستش بود.

دیگه ذره‌ای امید ندارم

خیلی مضطربم امروز. خسته‌ام. غم هم داره بیچاره‌م می‌کنه. از زنده نگه داشتن خودم خسته‌ام.

آیا بنده فردا بالاخره میرم برای کارت ملی؟

خیلی احساس تنهایی و بی‌کسی می‌کنم

خیر. کابینت‌ها رو هنوز کامل تمیز نکردم ولی شما بچه رو ببینید.

اون بچه‌گربه‌ای که یک ماه و نیم پیش افتاده بود پایین و انقد ترسو بود نتونسته بودیم درش بیاریم امروز بالاخره به بدبختی گرفتم و اوردم بالا پیش خودم. فعلاً تو کابینت قایم شده.

تجربه‌ای دارید در این مورد؟ هنوزم نتونستم تصمیم بگیرم

خیلی خسته‌ام

خواهرم از پاره تنم که برده آمریکا اینجوری عکس می‌گیره برام می‌فرسته

بازم برای گربه‌دوستان

برای گربه‌دوستان

همه خوشحالن و میگن راه زیادی اومدیم و فلان. ولی تا وقتی قانون همونه چه فایده دوستان؟ میگن جامعه تغییر کرده ولی به نظرم نکرده. برای نفع خودشون فقط تحملمون میکنن. من که هنوزم میرم بیرون نگاه خیره و پر از نفرت دارم تحمل می‌کنم.

از لحظه‌ای که حتی یک نفر رو میبینم و باید باهاش سلام علیک کنم مغزم فرمان رو رها می‌کنه دیگه

دیروز یه غلطی کردم به این همسایه که دوست داره باغچه رو آب بده وقتی شروع کرده بودم آب دادن و اینم اومد خونه تعارف زدم که اگه دوست داری تو آب بده. غلط کردما، غلط. یه جاهایی همینجوری خاک رو آب‌پاشی کرد که بوی خاک بلند شه. رومم نمیشد مستقیم بگم خواهرم آب نیست، درست مصرف کن.

اضطراب اجتماعی بدبخت و بیچاره‌م کرده

فقط می‌خوام بمیرم. تک تک این سال‌هایی که به زور روانپزشک زنده موندم شکنجه بوده.

اگر که اهل کتاب صوتی هستید: t.me/VoicesGlamou...

انگیزه اصلیم برا فرانسه یاد گرفتن اینه که لکان رو به زبان خودش بخونم

یک ذره از وضعیت مامانم خیالم راحت شه دیگه وقت مردنم هم مشخص میشه

این بابای پراچی من رو خیلی یاد داییم میندازه. برا همین هی حین خوندن کتاب مجبور بودم نفس بگیرم و هنوز تمومش نکردم.

انقدر بی‌انرژی‌ام که حد و حساب نداره

به نظر شما فرانسه را خودخوان(با پکیج آموزشی‌های شالچی) بخوانم یا به هر بدبختی هست کلاس بگیرم(حداقل اوایلش رو)؟

اصلا چمیدونم یه دهکده‌ای چیزی پیدا کنیم همه بریم اونجا

کاش همه دوستام نزدیکم بودن

دیروز بی‌نهایت حالم بد شده بود دیگه. به دوستم گفتم اگه میتونه بیاد و خوشبختانه اومد. یه ذره چند ساعتی راحت‌تر شد همه‌چی.

حس می‌کنم خیلی خنگ و نفهمم

ظرفیتم تموم شده

خیلی خسته‌ام از اینکه هرروز جلو خودم رو بگیرم و به زور زنده بمونم

انقد اصرار کردم بالاخره امروز رفت پیش این دکتری که گفتم. دکتر خودم در واقع که نمی‌خواستم هیچوقت مامانم هم مریضش باشه ولی خب دیگه. اینم گفت نه تمام این مشکلات نمی‌تونه به خاطر افسردگی باشه.

حالم خیلی بده و همه‌ی کمک‌ها دروغ بوده همیشه. تلاش‌های بی‌حاصل.

باز یکی از داروهام تموم شده. این مدت رو سرنسخه خواهرم می‌نوشتم و می‌گرفتم حالا دیگه همونم می‌گم ولش کن. حوصله ندارم.

کلاً هم خیلی آزرده‌ام

در این راستا اینم اضافه کنم که من اصلاااااا نمی‌دونم چه لباسی دوست دارم چی دوست ندارم و استایلم چیه و اینا. یه دلیلش که خب آخونده ولی دلیل بعدیش اینه که همیشه تنها چیز مهم این بوده که چی اندازمه. حق انتخابت رو میگیرن ازت وقتی چاقی. مرحمت میکنن دوتا لباس شکل گونی اندازه‌ت تولید میکنن.