Onte, no Aldi da miña zona disputáronse os xogos da fame do material didáctico a prezo asequible. Mestras (infantil e 1o ciclo) enchendo carros e traendo encargos ás que non podían ir. Produtos esgotados en 15 min. A administración desentendeuse da dotación de material pedagóxico e somos cómplices.

Quen sen vir a conto (e sen ter nin puta idea) acaba de obsesionarse con automatizar os resultados dun formulario de Google para crear fichas de lectura dos libros do club de lecturas docentes só para descubrir a tal hora que a conta da organización non permitía a función que executaba o script?

Acabo de recibir as 31 de outubro a carta que informa dos meus resultados do cribado de cancro de cérvix e que me convoca a unha cita para o 21 de outubro. En fin.

Hoxe na manifestación unha xornalista preguntoume polos meus motivos para estar alí. Contesteille que para protestar polo abandono ao que se Consellería somete ao alumnado máis vulnerable. Acto seguido preguntoume se eu era PT. Ata ese punto temos un problema co paradigma de atención á diversidade.

O meu mediano acaba de inventar o termo "mumsplaining" e sinto dicirvos que era necesario.

Case nada mellor unha mañá de sábado de chuvia que revisar as correccións dun texto e volver escarallarte co que escribiches hai un ano ata o punto de que os fillos veñan preguntar que de que ris. (Así doen menos todas as grallas que non viches e todas as comas que comiches).

Na miña reunión de fin de curso coas familias de tres anos: "os problemas de cumprimento das normas téñoo só cos alumnos varóns. Tedes que ter as expectativas altas sobre a súa capacidade de cumprir as normas e tedes que facerllelas cumprir. O fracaso escolar masculino comeza aquí". Quedei a gusto.

E por iso é tan torticeiro que a consellería de educación exixa certificado de discapacidade (ou dependencia recoñecida) ao alumnado con NEAE para computar duplo ou triplo a efectos de ratio. E aínda así, non o están cumprindo.

Teño curiosidade por saber que capacidade de almacenamento na nube profesional (isto é, en servidores da consellería de educación) tendes por aí. En Galicia son 2GBs, independentemente da etapa (e digo isto como mestra de infantil das que fan poucas fotos á que iso non lle chega ao media merenda).

Estou a ler a lectura obrigatoria do meu fillo para 3o da ESO. Está mal escrita a todos os niveis: estilo, trama, estrutura. Preocúpame que alguén que é profesor de literatura escribise iso (pola baixa calidade, máis tamén polo paternalismo prexuizoso e clasista con que fala dos adolescentes). (+)

Escoitei onte dicir a un profesor da ESO que ía ser un bo curso porque xa se desfixeron dos alumnos conflitivos? Escoitei onte a un profesor da ESO dicir que ía ser un bo curso porque xa se desfixeron dos alumnos conflitivos. Eu e o resto de familias da reunión.

Tendo razón, eu empezaría por insonorización e ventilación de calidade asegurada.

Hai quince anos a tal hora andaba eu parindo por primeira vez. Hoxe, cando me decatei, os rexistros da aula ían todos coa data daquel día.

Se un cativo de 12 anos non sabe escribir o seu nome ten unha dificultade de aprendizaxe. Se non está detectada, o teu traballo é derivar a orientación e aplicar as pautas que che dea. Se está detectada e o pos de exemplo do mal que vai o ensino, o teu capacitismo é incompatible coa docencia.

As escolas, coa súa escasez de adultos por crianza, os seus ritmos lexionarios e espazos pouco adaptados, etc. son estruturas contrarias ao desenvolvemento infantil. Como mestra, atópome a cotío intentando cadrar o círculo. Pero tamén é unha batalla que fóra se perciban as necesidades do contexto.

27 anos despois, falei cunha amiga do asasinato machista doutra amiga cando estabamos no instituto. Non o volveramos falar, dixo, porque entón habería que falar de que ningún profe nos acompañou, que fomos abandonadas co trauma á nosa sorte. Doulle voltas e temo que hoxe non sería moi diferente.

O divorcio entre a poboación e o sistema de protección non o alimentan catro novas, aliméntao a desprotección e o desamparo vividos en primeira persoa. E nin sequera falo só dos incendios: sistema educativo, sanitario... Dubidamos do sistema cando nos abandona, case nunca antes.

Lembranzas de Vietnam: eu traballaba en 2008 na desaparecida empresa que fixo entón a web dos buses. Non tiñamos mapa das liñas e mirabamos as fotos satélite de Google Maps a ver onde había zigzags amarelos para colocar as paradas. As urbanas, que as rurais non se fixeron porque non daban os cartos.

A miña avoa é un ser anxelical á súa maneira pero a súa ancestral sabedoría be like: "O globo de Betanzos aterrou no encoro de Cecebre porque a auga sempre chama polo globo" (e non: "cago na cona que botou a quen deu permiso para botalo!").

Acabo de vivir un momento histórico: un adolescente chamando a un teléfono fixo (o noso) para falar con outro adolescente. Cando hai dous meses insistín en que dese o número porque é o mellor xeito de contactar con el en directo (o móbil úsao en diferido) todos dixeron que era imposible.

Nas festas da miña aldea, este ano unha viúva foi por vez primeira á sesión vermú desde o pasamento do home e, antes de marchar, pediu un vermú vermello na barra e deixoullo no nicho ao defunto. E pensei que ao @cascarelo.bsky.social íalle gustar o conto.

Isto que é tan evidente en EF (que se califican aptitudes previas e non progreso e aprendizaxe) é así en todas as materias académicas, en todas. Para calificar outra cousa habería que ser quen de producir progreso e aprendizaxe...

Dúas semanas por coidados en 7 anos é unha miseria, por moito que sexa mellor que nada. Seguimos a ter un permiso por matrimonio pero a ninguén se lle ocorre un permiso de primeira escolarización (acepto 15 días por fillo) para acompañar a adaptación ao ecosistema escolar e evitar sufrimentos.

Isto é un tremendo problema dos comedores escolares: espazos masificado, cheos de ruído e con présa porque ten que entrar outra quenda xestionados por persoal escaso e sen formación que xusto ten que enfrontar un momento de moitísimos conflictos e vulnerabilidade. Deberíamos atendelos os docentes.

Un verán máis mergullada en lecturas sobre "xestión" democrática da aula e un verán máis que penso: si iso xa o sei, pero non teño idea de como facelo porque nunca o vin facer (polo menos non nin aula de tres anos). E volverei sentirme frustrada cando non me achegue ao obxectivo o curso que vén.

Sei que os intereses son outros e o debate está trucado, pero se de verdade houbese interese en adaptar calendarios e horarios ás necesidades do alumnado eu só digo: a cada etapa, o seu. Non sonas mesmas as necesidades de descanso e os ritmos de crianzas de tres anos de adolescentes de dezaseis.

Na miña casa hai unha historia familiar preciosa con isto. Miña nai, unha moza de 23 anos acabada de casar embarazada da miña irmá máis vella aló por finais dos 70 en Compostela, abriulles a porta dous mormóns evanxelizadores que lle contaron as súa vida (+).

Xogar á brisca coa avoa e non saber se ten baza ou lle está a dar un ictus.

Canto máis sei do proceso de oposición e sobre todo canto máis sei (do día a día) da profesión docente (saquei praza hai tres anos sen exercer nunca antes en infantil) máis sorprendente e azaroso (por non dicir inmerecido) me parece o de superalo eu mesma.

Buenas, bonituras! Acabado junio, creemos bueno comentaros q julio es el Disability Pride Month o Mes del Orgullo Disca. Un mes para celebrar, visibilizar y reivindicar a las personas con diversidad funcional. ¡Y para desmontar el capacitismo estructural que nos atraviesa! #OrgulloDisca

E fillos dependentes. Non teño datos, non me cómpren.

Onte saíu na casa o tema do colaboracionismo fascista de Montessori e o meu mediano (12) afirmou: "Non hai unha soa persoa que fixese algunha contribución importante que non sexa unha merda de persoa". E súa nai intentando facerlle un #notallpioneers. Oxalá non ter que darlle a razón.

Ando na procura de recursos útiles ou referencias para acompañar alumnado de infantil que está vivindo na casa un proceso oncolóxico dun dos seus proxenitores. Calquera fío do que tirar é benvido!

Teño 42 e aínda lembro unha profe dunha amiga que estudaba noutro insti e que apareceu na nosa selectividade con chuches para a súa alumna e para nós (as amigas doutro insti da súa alumna). Sen dúbida aí comezaron os problemas.

Este é un dos mellores argumentos a favor da codocencia: a seguridade do alumnado. Outro adulto na aula é unha testemunha fiable ante a que moita xente se mediría moito. Pero este argumento non se pode usar porque implica admitir que aceptamos e normalizamos a falta dun trato humano ao alumnado.

Si, pero tamén non. Hai máis coñecemento e visibilidade, pero tamén maior prevalencia. En "Hijos de los hombres" unha matrona conta como entre elas se decataban da escasez de nacementos e ninguén lles fixo caso. As mestras de infantil hai tempo que vemos entre 10 e 20% de diagnóstico aos 3 anos.

Ao meu fillo ND deullo unha psiquiatra "para mellorar a atención" con cinco anos. Deixámolo aos tres meses e nos ameazou con que "xa volveríamos na adolescencia pedindo medicación". O outro día, agora ten 15, en urxencias preguntáronme que medicación tomaba: non concebían que ningunha.

E non é por facer un "e eu máis", pero esta deshumanización que fai tolerable o capacitismo é especialmente patente no que ten que ver coa alteridade cognitiva e coas persoas psiquiatrizada.

Onte fun enviar unha carta certificada co remitente oculto á oficina de Correos do meu concello -que abre hora e media ao día-. Pois non o puiden facer porque para iso teño que ir a unha "oficina informatizada". Que non teñen ordenador, vaia.

Con meu terceiro, inducción antes da semana 40 porque calculaban fpp por ecografía e non por regla. Sabía cando fora concebido, reclamei. Nin caso. Chego ao hospital e escoito que por que non me mandan para casa que chegaron demasiados partos e non cabemos.

Non esquezades que, en educación infantil, a porcentaxe é do 97,3 por cen. Como queremos ensinarlles corresponsabilidades nos coidados coidados cando a súa experiencia escolar ensínalles que limpar mocos, consolar prantos e cambiar cueiros é cousa de mulleres?

Reflexión arroxadiza: alúciname o consenso na demonización das pantallas no desenvolvemento infantil e o silencio atronador sobre os efectos da falta de irmáns/irmás (ou convivencia cotiá entre nenos alén da escola). Entendo o perigo moralista, pero para min é obvio que o outro é síntoma disto.

Unha vez tiven que facer unha substitución imposible de materias que non dominaba nun ciclo, alumnado de 18. Malia a miña incompetencia patente e confesa, o alumnado tratoume con respecto e cariño, e con sincera gratitude por lles ofrecer eu o mesmo. E canto rin con aquel grupo!

Pois antonte pasamos hora e cuarto reunidas no ciclo para intentar evitar que nos boletíns que saca Proens da programación saísen criterios de avaliación duplicados para as familias. Spoiler: non o conseguimos. Temos a programación e o boletín que a ferramenta nos permite, non a que deseñamos.

Por cousas da natalidade fun dar á unica aula do meu centro que non ten panel dixital, só teño un portátil con altavoces. Non me preocupaba especialmente para un grupo de tres anos, pero cada vez o boto máis en falta para poder compartir e intervir sobre imaxes en grupo.

Primeiro encontro do clube de lectura docente, finalmente sobre os seis primeiros capítulos de El aula diversificada. E que en realidade foi un grupo de apoio para identificar os obstáculos principais diversificar así: a calificación, o currículo, a cultura escolar e a falta de referentes.

Menos mal que chegou a esta rede @bpalop.bsky.social para facerme entender trinta anos despois cousas que aprendín na EXB. Será que son moito máis lista agora, pero non me pareceu tan complexo.

Non me pode gustar máis este dietario docente de @rogetus.bsky.social. Para min, o moble que teño que construír sen saber como é é a disciplina e o control (necesario) nunha aula de tres anos. Non sei como se fai que non sexa algunha forma parecida a como se fixo sempre. Haberá alternativa?

Isto en xeral, para todo: necesito máis tempo para pensar, para atender familias, para programar, para coordinarme, para formarme, para avaliar decisións... e para descansar.