Por cousas da vida (que nun inicio non busquei) acabei de ensinante (non me atrevo a chamarme docente) no ensino medio, coa obvia frustración provocada polas circunstancias nas que hai que exercer o oficio mais coa irónica satisfacción de poder poñer (boa) comida na mesa ao final do mes.

Se algho aprendín do teatro de Manuel Lourenzo (ademais de que toda a traxedia grega podía coller nunha privilexiada e talentosa cabeza, a súa) foi que hai que ter coidado coas degustacións de filloas de sangue. Porque nunca se sabe que (ou a quen) podes estar dixerindo despois duns bocados.

Pois efectivamente non só palmei na primeira partida do xogho da lura da función pública, senón que fun incapaz de desatascar a tubaxe do lavabo a base de vinaghre e bicarbonato mentres me laiaba polo porvir precario que teima en atraparme nas súas poutas.

Mañá a estas horas estarei saíndo do meu enterramento nos cascallos, sen épica algunha, intentando reunir a dose xusta de amor propio para non pensar que son unha fraude absoluta e tratando de recompoñer a miña vontade para seguir adiante. Non (só) é mala poesía, non, son as condanadas oposicións 😅.

Leo por aí que a recepción do novo disco de Miley está sendo morna tirando a indiferente, pero eu levo unha semana querendo vivir para sempre en “Every girl you’ve ever loved” e sen ninghunha intención de baixar da burra de que este é o seu mellor traballo. Aghora si, preparen a munición 😅.

O vídeo en redes das xuventudes dese partido político que perverteu o selo de calidade dun coñecido dicionario sinalando algúns pequenos negocios como non autóctonos cospe tanta violencia que só lle faltan encapuchados, bates e unha reprodución daquela desagradable escena de “American History X”.

Pois esta é a cara que che queda cando ves que te presentaches a un proceso de selección de PDI máis amañado có televoto eurovisivo e, ao mesmo tempo, te decatas de que paghaches un quilo e medio de plátanos a 6,47 euros. E así vai aló un día máis de camiño cara á morte 😅.

Nun momento do canto VI da “Ilíada”, Menelao compadécese do troiano Adresto ata o punto de perdoarlle a vida e retelo á espera dun rescate, mais axiña aparece Agamenón para lembrarlle que o odio é unha emoción de máximos capaz de abranguer a quen non pode defenderse ou a quen aínda non naceu.

A min, máis que a “futbolización” e estetización do conclave, preocúpame que non quede neste mundo latinista que nos salve da perda do “m” do acusativo na sentencia “Habemus papam”.

Pois resulta que o meu libro de Historia da filosofía de segundo de bacharelato viña con “pullita” para calquera que sentise a tentación de mirar por riba do ombreiro aos presocráticos e a racionalidade das súas explicacións… #TalesTheBoss

Despois dos últimos doce anos de servizo divino, eu o que teño claro é que no próximo cónclave han ter coidado de “votar ben” (e xa se sabe o que iso significa 😅).

Aristóteles dedicou parágrafos enteiros de pioneiras teorizacións literarias á traxedia e unha non pode evitar pensar no que chegaría a escribir se tivese na vella Grecia un Marvel ou “remakes” de acción real de Disney (adubados coas incendiarias opinións que sempre provocan en ágoras virtuais).

Hoxe é un bo día para admitir publicamente que eu pensaba que o “hit” de Benson Boone era, en realidade, unha canción de Aerosmith/Steven Tyler que non coñecía e que se volvera viralizar grazas a calquera tendencia aleatoria en redes da que tampouco tiña constancia como boa “velloza” que son 😅.

Este é Pericles. Pericles adoita ser reclamado para colaborar nas “cutre-promocións” virtuais das cousas que asina a súa dona. Pericles estombállase na herba á raiola e pasa de todo. Sé como Pericles.

Este xoves presentamos 'Medea. Heracles' traducido por @iriapedreira.bsky.social na Libraría Couceiro. Vémonos?

Teño que deixar o feo costume de poñerme ao día coas filmografías da xente xusto cando palma, pero antes de rehabilitarme veño aquí para dicir que á película dos Doors de Oliver Stone lle sobra mínimo hora e media de éxtase báquica “rockandroleira” (e si, mea culpa por reincidir no biopic musical).

É tentador pensar que Virxilio foi quen de facer poesía cun manual propagandístico da vida no agro porque nunca tivo que dobrar o lombo para sachar e apañar unhas patacas. Con todo, mola. Sempre paga a pena volver a Virxilio.

Que si, que nada de contido promocional na rede da bolboreta (Iria e as súas leis autoimpostas), pero este cartel tan totalísimo que me fixo #LauraRomero para a presentación de “Medea” e “Heracles” en Compostela ben vale o incumprimento dunha norma non escrita 🤗. @rinoceronteeditora.bsky.social

Como cada 27 de marzo celebramos o #DíadoTeatro, por esta razón queremos lembrar as nosas últimas publicacións vencelladas ao teatro; xa sexa como creación, investigación ou tradución. O teatro sempre ocupou un lugar importante no catálogo de #Laiovento, lugar que seguirá o ocupar no futuro

Estaba eu facendo cousas para esas outras redes nas que intento vender os meus méritos literarios dun xeito non demasiado eficaz e sentín unha leve satisfacción ao ver que este mini-canon teatral en galego foi posible grazas ás miñas traducións 🤗. Ás veces hai que quererse e dicilo un pouco máis 😅.

Creo que non se vía tan revalorizada a achega literaria de Capote dende que Philip Seymour Hoffman (Q.E.P.D.) ghañou o Oscar por interpretalo (e moi ben) nunha peli.

Citar a Kavafis no día da poesía xa é un estereotipo case definitivo da pretensión de sensibilidade lírica, pero non é menos certo que “mola” recoñecer e recrearse unha e outra vez no seu universo de referencias míticas e literarias. (A edición en galego é de @airaeditorial.bsky.social)

Confirmo que o meu día xa pagou un pouquiño a pena só con ver unha publicidade de Apple e o primeiro avance de “Materialists”? Confirmo. Polo que sexa, eh 😅🫠.

temos Lisístrata en galego con tradución de @iriapedreira.bsky.social e editada por @sushibooks.bsky.social

Ignoro se o día traerá consigo ἀρετή algunha, mais erguerse co espectáculo dunha homérica aurora rododáctila sempre está ben 😊.

O imperio seghe prendendo lumes de difícil extinción e seghe deseñando accidentalmente as portadas dos discos de mañá. Hoxe estaba eu tan inspirada que mesmo lle espetei o clásico (e americanísimo) aviso de contido explícito, se cadra para a próxima xa se me ocorren títulos e todo! #RirPorNonChorar

O meu martes foi tan martes que incluíu un gholpe no carro, un abondoso sanghrado de enxivas nunha limpeza dental, presenciar un intento de furto antroideiro nun bazar da miña vila e topar un floco de millo duro e sen inflar na bolsa de Jumpers á que lle confiara as miñas últimas ilusións do día.

Onte recuperei “Scrubs” polas risas e o surrealismo e dei un chimpo na cadeira ao ver milimetricamente reproducida no seu capítulo piloto a miña primeira experiencia no mundo laboral, cun calco total das toxicidades e alianzas que se dan nun entorno de traballo dende o primeiro minuto.

A cousa é moi grave, seino, e se a someto a un mínimo de banalidade cómica é por pura supervivencia emocional 😓🤕, mais coido que nos últimos (e perigosos) teatriños destes animaliños con roupa (créditos ao meu pai por esta metáfora) hai futuras portadas de discos. Ás probas me remito:

Ir para a cama cunha ansiosa tranquilidade por “non deixar de intentalo” no eido laboral supón, no meu caso, tirar corenta pavos (que me virían moi ben para outras cousas) polo retrete de certa universidade do país coa que a miña relación académica non puido ser máis tóxica.

Foi unha mágoa que os Javis perderan o interese, porque entre a súa propia festa de fin de ano, a chirigota conspiranoico-facha de Cádiz e a cancelación de Karla Sofía Gascón tiñan material inspirador de sobra para unha nova (e apoteótica) temporada de “Paquita Salas”.

Non tiña previsto eu empregar esta nova rede bolboreteira para o autobombo, pero, por se acaso, vou deixar aquí o típico vídeo curto de “unboxing” e voume retirar en silencio coa esperanza de que alguén se interese por esta nova tradución de Eurípides que fixen 😅. @rinoceronteeditora.bsky.social

Hai xente que está neste mundo para facer o mal e despois está o abxecto ser que decidiu poñer en cursivas absolutamente todo na versión web do Youtube que levo padecendo dende o venres á tarde. #ManíasEFontesDeTexto

Vendo a cantidade e variedade de “cuñadeces” (quedo corta) que hai no Tuíter de certa estrela revelación, non me estrañaría que, ao rascar un pouco máis, aparecesen impresións cero moderadas sobre a cuestión homérica, a pandemia de encefalite letárxica, a misión do Apolo 11 ou o final dos “Serrano”.

Sabes que xa vas tendo unha idade cando abres a app de MeteoGalicia e comezas a xurar contra os fenómenos atmosféricos coma se as bomboxéneses, as borrascas e a nai que as fixo fosen coma un Zeus suxeito do verbo “chover” capaz de poñer fin a tanto desacougo torrencial cun simple (e bocapodre) rogo.

Onte vin aos Punsetes na Malatesta e mola mil que un grupo non precise máis argumento ca disparar un temazo tras outro para brillar. Iso e que unha vocalista pop se chante no puro hieratismo coma a Dama de Auxerre mentres entoa iso de que non pase un día sen que deas a túa opinión de m*rda. Adorei.

Estaba poñéndome ao día cos epitafios e haxiografías xornalísticas de David Lynch e, en canto cheghei á contribución de O Salto, asaltoume a pataquiña esta particular reflexión sobre o “paraíso perdido” (sic) da cultura millennial:

Piñeiro sementou a súa sona nun tempo de tolas propostas catódicas nas que cabían un esqueleto que che tocaba a trompeta cando desafinabas, unha especie de “Saber y ganar” con “soft striptease” e o sorteo dun Seat Arousa! E a mellor sintonía da historia da TV mundial, claro. youtu.be/t6-9VB5qtYw?...

A dureza de xaneiro percíbese nos máis nimios detalles: hai tres semanas a miña gran vitoria era dar coa receita definitiva de “crackers” para soster uns canapés (e nada podía distraerme dese logro) e agora, con tanto broucazo de realidade, só aspiro a desaparecer baixo un pixama polar e unha manta.

É incrible como hoxe se ven obrigados a convivir no almanaque o día do pingüín, o Blue Monday, a homenaxe a La Oreja de Van Gogh e un Inauguration Day especialmente desgraciado. Non teño contorsión emocional para tanto.

Supoño que nas actuais circunstancias non teño perdón do noso señor por non intentar ver, por exemplo, “Blue Velvet”, pero moitas falaban das últimas escenas de “Os Fabelman” e foi fermoso ver unha homenaxe en vida tan accidentalmente bela e poética.

Se xa te subscribiches a Rinoceronte, ou se xa visitaches hoxe a túa libraría de confianza, probablemente xa viches estes libros. Pero se non, contámosche algo máis sobre as nosas novidades de xaneiro:

'Medea. Heracles' é o novo título da colección Vétera. @iriapedreira.bsky.social traduciu do grego clásico esta obra de Eurípides, tres anos despois de 'Ión. Ciclope'. Unha nova ocasión para achegarse, con introdución e notas, á obra dun dos grandes autores gregos. rinoceronte.gal/produto/mede...

Hai pouco lin o recomendadísimo “Quiero y no puedo. Una historia de los pijos de España” de Raquel Peláez (@blackiebooks.bsky.social) e flipei ao ver que houbo un momento na historia do cine español no que isto podía saír dunha película de Garci:

Había moitas opcións, pero a última película que vin neste ano foi “Deadpool & Wolverine” porque abondo teño xa con pasar o fin de ano con gastroenterite e porque “Like a prayer” engade épica mesmo á escena de tiros máis ordinaria.

Debo levar algo así como trinta e sete “reels” seghidos de “influenserrrs” de cociña intentando convencerme do marabilloso que é facer aperitivos de Nadal coa salsa gaucha de Ybarra. Tanto ten que sexan de salmón afumado, patés veganos ou magdalenas, a salsa gaucha vai ben con todo.

Laertes tiraralle a Odiseo os libros do andel dende o interior dun burato negro? Penélope tecerá e destecerá o sudario do seu sogro “rebobinada”? Toparase Odiseo con Nikola Tesla na illa dos feacios? Os pretendentes morrerán dun xeito ridículo e anticlimático coma Talia Al Ghul?

Laura Romero é tan xenerosa que vai por aí escribindo agradecementos nos que me sobe ao altar da “guía espiritual” cando só me limitei a revisar e corrixir esta marabilla que é #ACulpaFoiDeZënzar (por certo, se vos interesa o rock galego, esta é unha lectura obrigada). @zenzar-rock.bsky.social

Pois, vendo como vai avanzando o asunto, creo que vou poder destinar á limpeza dalgún resto fecal os escasos papeliños cos que eu tamén participo na festa da ludomanía socialmente aceptada desta santa mañá do 22 de decembro.

Onte estiven vendo “Mentiras arriscadas”, a última de James Cameron antes de bañarse en billetes con “Titanic” e as corenta entregas de “Avatar” que terá proxectadas, e só puiden reparar no marabilloso e atemporal vestido turquesa que leva Tia Carrere no segundo acto da película.