Küba yazı dizimin üçüncü bölümü yayında. 🇨🇺 Arabalar ve ulaşımdan, mimariden, doğa ve hayvanlardan bahsettim. 🐾 #Küba #Cuba erikhirsizi.blogspot.com/2025/06/kuba...

En çok merak ettiğim ülke olan Küba’yı 2024’te gezmiştim, yazmasam olmazdı. 7 bölümlük dizinin ilk yazısı, blog’umda: “Başka bir dünya halen mümkün mü?” Anlatılacak şey çok, her şeyden kısa kısa bahsetmeye çalıştım, çektiğim fotoğraflarla süsledim. #Küba 🇨🇺 erikhirsizi.blogspot.com/2025/05/kuba...

Aklıma geldi, bu da paylaştığım filmden: “Yasalar fakirler içindir.”

Sembollerle bezeli, roman tadında bir psikolojik gerilim. Kişinin sürekli savaş halindeki karanlık ve aydınlık yanlarının vücut bulduğu filmin ana metaforu “çeviri/tercüme” :) İranlı yönetmen filmi “Yol” ve “Bir Zamanlar Anadolu’da”nın çıktığı topraklarda çekmekten gurur duyduğunu söyledi söyleşide.

Atina’da sıkışıp kalmış beş parasız iki Filistinli Almanya’da yeni bir hayata başlamanın yollarını arıyor. Filmin romantik değil, sert gerçekliğin onları kendilerinin de utandığı şeyler yapmaya zorladığını gösteren dürüst bir yaklaşımı var. Hiç umut aşılamayan, can yakan bir film.

Garibana adalet yok. Sahip çıkan da çok yok. Bat dünya bat.

En yakınım %1’lik dilimle öğrenci alan bir proje okulda çalışıyor. Sağcı sendika üyesi değil, solcu olduğunu saklamıyor, okula küpeli giden bir erkek. MHP’li müdür önceki sağcı fizikçinin yerine onu aldı çünkü öğrenciler onun ders anlatımından çok memnun.

- Neden dışarı çıkıyorsun? - Diktatörlüğün nasıl yıkıldığını görmek için.

Adaletten yana herkese çete diyen çetenin ta kendisi. Kişi kendinden bilir işi. www.evrensel.net/haber/549383...

“Adalet olmayınca devlet büyük bir çeteden başka nedir ki?”

Hayattan, insandan, hayvandan, çiçekten bile zevk almayan, her şeye ve herkese öfke püsküren, asla tebessüm etmeyen, ailesini ve çevresini mutsuz eden, varoluşsal sancıyla yalnızlaşan kadın rolünde Marianne Jean-Baptiste oyunculuk dersi vermiş. En sinir bozucu insanların bile şefkate ihtiyacı var.

“Normalleşmeyeceğiz”, “Serbest Bırakın” yazalım tabii, unutmayalım, unutturmayalım ama sadece sloganlara sıkışırsak sanki zaten normalleşmiş oluyoruz. Geniş katılımlı eylemler devam etmeyecek mi, bir yol haritası çizilmeyecek mi, bundan sonra ne yapacağız acaba.

“Sonbahar” Filmine Mekân Ağırlıklı Bir Çözümleme Denemesi | Öykü Gizem Gökgül @saguara.bsky.social

Birkaç gün önce bir kedi sopayla dövüle dövüle katledildi. CHP’li Kastamonu Belediyesince altı köpek katledildi. Sokak hayvanları öldürülmeye ve ölüm kamplarına hapsedilmeye devam ederken “şimdi konumuz bu değil, şimdi sırası değil” diyenler oldu. Hak mücadelesi bir bütündür.

Çok iyi anlıyorum kardeşim. Ben de senelerdir hep böyleyim.

Babamın sokak çetesi sofraya oturdu. Şiddetten uzak, özgür ve adil bir ortak gelecek için hak, hukuk, adalet. #4NisanSokakHayvanlarıGünü #SatınAlmaSahiplen

“Acım istisnai değil bu yüzden bu acıyı herkese yük etme gereği duymuyorum.” Birbirine zıt karakterli iki kuzenin büyükannelerinin memleketi Polonya’ya seyahatini konu alan “A Real Pain” filminin özü: Hepimiz birbirimizin acısında turistiz.

Barış Bıçakçı’nın son kitabından ilhamla yazdım: “Dünyaya Yeni(den) Gelen Okurdan”. Bazı geçmiş parçalarını azıcık dile getirmek bile bana zor gelirken bunun için kapıyı aralayan kitaplar var. Seneyi Barış Bıçakçı’yla kapattığım için mutluyum. erikhirsizi.blogspot.com/2024/12/duny...

Paris’te bisikletli kurye olarak kaçak çalışan Gineli Süleyman’ın iki güne iltica başvurusu var, kabulü “hikâyesine” bağlı. Sinir bozucu şekilde gerçekçi filmin sonundaki kusursuz oyunculukla çaresizlik mideye yumruk gibi iniyor. Düzenin dev başarısızlığı minik bir hikâyeye sığmış.

Kişi sürekli kavga edip hiç anlaşamasa da, nerden düştüm bu aileye dese de zor anında ailesinin yanında olmadan yapamaz, onlara bir şey olur diye aklı çıkar. Aile olmaya dair güzel bir metafor üzerine inşa edilmiş. Felaketin de imdat freninin de kendisi aile. Film bitince annenizi aramanız muhtemel.

İhtiyarlık, miras, adil ebeveynlik üzerine zarif bir film. Bunaltıcı konuya aydınlık, ferah, mis gibi anlatım. Evini kendine miras bıraksın diye hasta ninesiyle ilgilendikçe işsiz genç torun değişir. Vermek almaktan hep daha güzel. Filmin katman katman açılışını, ritmini sevdim. Tayland Oscar adayı.

“Touch” filmi biraz ‘Hiroshima Mon Amour’ biraz ‘Past Lives’. İzlandalı erkek ile Japon kadın aynı lokantada çalışırken aşık olurlar. Elli yıl sonra temas sınırlı pandemide eski aşkıyla temas kurmaya çalışan adam hem felaket hem mucize bulur. İzlanda’nın Oscar adayı. *Kodokushi: yalnız ölme korkusu

“Kusursuz Çember” (Savršeni Krug, 1997) filminde alkolik bir şair, biri dilsiz iki yetim çocuk ve bir köpeğin yolu savaş zamanı yakılıp yıkılmış Saraybosna’da kesişir. Ne yaşayana su kalmış ne ölüye mezar. Katliam ortasında bile bir ağacın kesimine kahrolan sivil halkın hikâyesi.

Dillerinin yasal olarak tanınması için kendi dillerinde şarkı söyleyerek direnişi büyüten bir rap grubunun gerçek hikâyesi. İrlandaca, Kuzey İrlanda’da daha 2022’de resmi statü kazanmış. “Kneecap” sadece filmin değil grubun da adı, müzisyenler kendilerini oynuyor. Eğlenceli. Filistin’e de selam var.

Bu sene de okuyamadığım bütün kitaplardan özür dilerim. Merak ettiğim her kitabı hakkıyla okumaya gerçekten birkaç ömür lazım.

2. Dünya Savaşı’nda İtalya’nın bir dağ köyünde geniş bir ailenin hayatı, bir asker kaçağının gelişiyle değişir. 2024’ün görselliği en güçlü filmi bence. Bu pastoral tabloyu, doğa gibi dingin anlatımı tamamlıyor. -Sadece korkaklar savaştan kaçar. -Keşke herkes korkak olsaydı, hiç savaş olmazdı.

Claire Keegan’ın “Böyle Küçük Şeyler” kitabından uyarlanan filmde kasvetli İrlanda kasabasında öbür sıradan insanların dört maymunu oynadığı zulüm, çocukluk travmalı Furlong’a dert olur. Başkasına yardım etmedikten sonra yaşamın anlamı var mı? Usul usul anlatım, yoğun doku.

İnşaat işçiliği yapan yaslı baba duygularını içine atar ta ki kendini tiyatroda oyuncu olarak bulana dek. Sahnedeki dram kendi hayatını yansıtmaya başladıkça baba çözülür. Kederle başa çıkmak için terapi olarak sanat. Keith Kupferer yılın en iyi erkek oyuncusu olabilir. Çok içten.

2024 Edebiyat Soruşturması: Öykü Gizem Gökgül @saguara.bsky.social

Absürt, nahif, ince bir mizah. Urfa’da geçse de taşra her yerde aynı. İnsanımızı en iyi anlatan dans olan halay bir metafor. Kanlı bıçaklı da olsan kopamazsın, eğreti de dursan bir parçası olmaktan kaçamazsın; yan yana dip dibe ağır ağır akar zaman. Minimal hareketlerle.

Ayşegül Devecioğlu’nun kalemini seviyorum, özellikle romana yakıştırdığım olgun bir dili var. Son kitabı “Kuma Daireler Çizen” kızı cinayetle suçlanan bir annenin adalet arayışını fonda günceli yakalayan olaylarla aktaran, mafya-sermaye ilişkilerine dikkat çeken bir siyasi polisiye.

Bir papa filmini bu kadar beğeneceğim aklıma gelmezdi. Papanın ölümüyle yeni papa seçimleri başlar. Hiç düşmeyen gerilimin verdiği lezzet, filmi izlemeye yeterli neden ama asıl olay, sürpriz sonu. “Kesinlik, birliğin en büyük düşmanıdır. Kesinlik, hoşgörünün ölümcül düşmanıdır.”

Meksika’da üç kadının hikâyesini anlatan “Emilia Pérez”i yazdım. Kadın olmayı yücelten tartışmalı film hem ne anlattığı hem de nasıl anlattığı üzerinden “tür”ler arası sınırları yıkmayı deniyor. Baş döndüren tarzını sevdim, söylemini biraz sorunlu buldum. www.birdunyafilm.co/emilia-perez/

Tatlı hapishane filmi olur muymuş, “Sing Sing” (2024) ile olmuş. Hatta neredeyse şiirsel çünkü konusu, hapishanedeki bir tiyatro topluluğu. Sanatın iyileştirici gücü demeyeyim, dayanmayı kolaylaştırıcı yanı diyeyim. Büyük bir çatışma barındırmıyor ama dokunaklı. Belki biraz daha derinleşebilirdi.

“Flow” (Straume, 2024) insanın -artık- olmadığı zamansız bir dünyada yaşanan büyük bir sel felaketinde cesur bir kedinin başka tür hayvanlarla dayanışarak hayatta kalma çabasını anlatıyor. Hayvanlar insan gibi konuşturulmamış; miyav’lar, hav’lar, bilumum hayvan sesleriyle kendi dillerinde anlaşıyor.

“A Different Man” (2024) erkekler için “The Substance” gibi. Yüzü deforme birinin ilaçla güzelleşince her şey daha iyi olacak sanırken kendisiyle yüzleş(eme)mesi üzerine bir kara mizah. Toplumsal kimlik, kabul görmek için takılan maskeler, yabancılaşma, biriciklik, benlik algısı mercek altında.

Bana her gün sonbahar. #Yedigöller

Heinrich Böll’ün “Üzgün Yüzüm” öyküsündeki adam, mutlu görünmeyi emreden yasaya uymadığından tutuklanır. Aslında hapisten yeni çıkmıştır çünkü önceden de, üzgün görünmeyi emreden yasayı gülümseyerek ihlal edip tutuklanmıştır. Bu kez hapisten çıkabilirse yüzsüz olmaya karar verir.

Koloni, olağanüstü bir kitap @saguara.bsky.social 'in yazısı da aynı düzeyde nitelikli... www.k24kitap.org/somurgeci-ki...

İki kardeşin hikâyesi. Güvensizlikle örülü bir ortamda 15 Temmuz isabetli bir fon ama politik film bekleyeni üzer. İtaat ve sadakatin sorgulandığı filmde kardeşler zıt karakterli ama bir gün doğru denene ertesi gün yalan denen ülkede 2si de kaybetmeye mahkûm. Filler tepişirken karıncalar ezilir.

Başka bir dünya benim istediğim.

“Koloni” romanı hakkında yazdım. İrlanda-İngiltere çatışmaları gölgesinde bir İrlanda adasına gelen İngiliz ressam ile Fransız dilbilimcinin atışmaları ve Adalılarla ilişkileri üzerinden sömürgecilik, aidiyet, kimlik, dil ve sanat hakkında düşündüren bir kitap. www.k24kitap.org/somurgeci-ki...