آه ای عشق! هرکه هستی شجاعتت همراه من بود در شهرهای سرد بسیار پس از خیانت ایتاکا ‌‌ هروقت قهوه‌ای سفارش می‌دهم در مکان‌های ناشناس هنوز می‌گويم، به سلامتی تو! |لئونارد ناتان|

پس دلم خواست این را اینجا بنویسم و قدردان خودم باشم. قدردان این‌شکلی تنها بودن خودم. قدردان اینکه قوتی در خود پرورده‌ام که «تنهایی»، در مصیبت‌ها بی‌شکیبم نمی‌کند؛ قوتی که دستم را گرفته و زانویم را محکم کرده، بی‌که غمی برداردم، یا دهان به گلایه باز کنم، صبر و مراقبت کرده‌ام و از هرچه سخت بوده گذشته‌ام.

همینطور که مایع اخرایی، شلنگ نازک را سر می‌خورد تا بدود توی رگ‌هام، زل به سقف، یکباره چیزی یادم آمد و فکری‌ام کرد. در تمام این سال‌ها، در اوج مصیبت‌های اینچنینی، اینکه «تنها» هستم حتا آخرین فکری هم نبوده که به سرم بزند. یعنی هیچ‌وقت نشده بگویم آخ که چه سخت است تنهایی دکتر رفتن و اینطور شدن و فلان و بیسار!

پیرزن تزریقاتی، سه سوراخ اضافه روی دست‌هام زد و به معنای کلمه آبکش شدم، تا سرم کوفتی درست شود. هی می‌گفت رگ‌هات نازک است. آخر قربان دست‌های چروکیده‌ات، چشمهای تو نازک می‌بیند وگرنه همین یک هفته پیش آن همکار دیگرت به طرفه‌العینی رگ را پیدا و سوزن را فرو کرد. شبیه مسیح مصلوب شدم اما دلم نیامد دعوایش کنم!

این جماعت چرندوپرند با ضعف تکنیکی شدید، و نادانی نسبت به کلمه و جمله در زبان فارسی، تا همینجا کم به رپ فارسی گند نزده بودند، حالا هم که لعبتک این قبیل بازی‌ها شدند، باید «طوطی اداره» و «بلبل آقای قاضی» صدایشان کنیم!

تازه، خیلی هم خوشمزه و تازه‌ست. من خودم هربار صبح زود رسیدم تهران، یکی دوتا از همین نون‌ها برداشتم، جاتون خالی! :))))

درسته که خیلی کارم زیاده و روزهای کاری خیلی پرفشاری رو می‌گذرونم و همزمان با این بیماری سمج که به جونم افتاده می‌جنگم، ولی دیروز این زیبایی باعث شد فراموش کنم همه سختی‌ها رو.

خیر سرمان آمدیم به حال ِ همایونی چراغ سرد اینجا را بیافروزیم، نسیم یک ویروس به تنمان وزید و طومارمان پیچید و ریشه‌مان کند که زِپرت!!! با تن چون یخ، به زیر صدمن لحاف با خودم دیدم که اکه‌هی، زندگی به مویی بند است و خالق بی‌خیال بنده‌ست! پس گوارا باد هر آنچه می‌وزد و می‌لرزاند و می‌گذرد، چون ریسه‌های لبخند یار.

مانند برف آمد دلم، هر لحظه می‌کاهد دلم آنجا همی‌خواهد دلم زیرا که من آنجایی‌ام ‌ |مولانا|

چرا اینطوریه؟ وقتی به نت وای‌فای وصلم بلو باز میشه، وقتی رو نت سیم‌کارتم، بهم میگه پسورد بزن؛ پسورد هم میزنم وارد نمیشه! 😶

قلب چاک‌خورده‌ی آدم‌آهنی!

خب! از سیم سفید چه خبر؟ اینجا هنوز چیزی لو نرفته؟! :)))

ماییم و موج سودا!

متاسفانه چیزی که در جریانه جنگه! و باز هم متاسفانه تلفات خواهد داشت. لطفن احتیاط کنید و مراقب شایعات، خبرهای بد دروغین و خود و خانواده‌تون باشید. امیدوارم شر به اشرار و ظالمان برسه و شما دوستان و عزیزان همه سالم و تندرست باشید.

چندماه گذشته بسیار شلوغ بوده‌ام. هنوز هم هستم. شاید فکر کنید الان لابد خلوت شده‌ام که اینجا پست گذاشته‌ام! باید بگویم نه! وسط جلسه با رییسم، موبایلش زنگ خورد و گفتگویش طولانی شد، من هم اینجا را باز کردم و به شما سلام کردم!

سلام به روی ماه تک‌تکتون! چه خبر؟

«غنچه گو تنگدل از کارِ فروبسته مَباش کز دم صبح مدد یابی و انفاسِ نسیم» صبح شما بخیر!

چشمم به سبز-روشن برگ‌های بهار افتاد و گریستم. مگر دیگر چطور می‌توانم زندگی را به نیکی پاس بدارم؟

دلتنگ شمایم، دلتنگ هوایم هوادار شمایم!

نه!

در بلواسکای، کرم سفره‌داری از هیچکسی ندیدم! :(

حتا امروز هم باید سر کار بروم! مرگ بر تو ای آخوند نابخرد!

به حقیقت دریافته‌ام یکی از اصول اساسی شادمانی این است که؛ دیگران مسئول اکتشاف حالات و احوالات من نیستند؛ من نیز هم! خدا را شکر لال نیستیم و می‌توانیم حرف بزنیم!

«صبح است ساقیا قدحی پرشراب کن دور فلک درنگ ندارد شتاب کن زان پیش‌تر که عالم فانی شود خراب ما را ز جام بادهٔ گلگون خراب کن»

جمهوری اسلامی!

آنکه ادعا دارد، نمی‌خواسته و نمی‌خواهد اینجا را ترک کند، برایش ویزا می‌گیرند و همچنان با حفظ موضع مخالف با مهاجرت، به مقاصد نورانی و ایده‌آل می‌پرد؛ آنوقت ما که هزینه کردیم و هزینه دادیم و سرمایه‌گذاری کردیم و دویدیم که برویم و باز هم نشد؛ باید برای بقا در این به‌نیمه‌مانده جان بِکنیم! ای تف به رویت آخوند!

آفرین! همون ذهنی که قصه‌های آزمون‌های الهی پیامبران رو ساخت، در این عصر اطرافیانش رو آزمون می‌کنه و جملات و ایده‌های احمقانه می‌سازه! عمر کوتاهه، به جای امتحان کردن این و اون، بهتره زندگی کنیم و با خودمون و آدم‌ها مهربان‌تر باشیم.

«به آنکه بر شما ستم می‌کند، باید بر او ستم کنید. هرکس که ستم می‌بیند باید توان ستم بر ستمگر را در خود بیافریند!»

دیشب و دیروز خواب‌هایی دیدم، که دیوانه‌ام کردند. این فشردگی در حسرت و تباهی که عرضه می‌شد، شگفت‌انگیز و جانکاه بود!

چرا از این حسادت رها نمی‌شوم؟!

تنها گله‌ی من از پاول دووروف گرامی و اپلیکیشن محترم و ارزشمند تلگرام، همین خاصیت اعلام تولد مخاطبانه! سر صبحی دیدم نوشته تولد رضاست. رفتم ببینم رضا کیه اصلن؟ و کاش ندیده بودم. تصاویر پروفایل مجدد مایه اندوه امروزم را فراهم کرد.

با همه قهرم و با شراب آشتی!

Banana, banana, banana, terracotta Banana terracotta, terracotta pie Banana, banana, banana, terracotta Banana terracotta, terracotta pie🤘

«گفت: وقتی گفتم خداحافظی کنیم، گفتی حالا می‌بینمت! گفتم: من شما رو دست هیچ خدایی نمی‌سپرم عزیزم!»

دارد می‌رود که آرزوی سالیان مرا زندگی کند! باز هم ناراضی است یا ادای ناراضی‌ها را در میآورد. کاش این مهر انسانی در من نبود! وقت رفتن از این خراب‌شده؛ جای ادا، دست برآرید و جاماندگان را دعا کنید!

دوستان عزیز! یک بی‌مغز هرز، برای بلاک؛ تقدیم شما!

لَقَدۡ خَلَقۡنَا ٱلۡإِنسَٰنَ فِي كَبَدٍ كه ما انسان را آفريده و حياتش را با رنج و محنت آميخته‌ايم! 😶

گفت: «والله مهندس، ما اینجا چهار نفر بیشتر نیستیم. یعنی کل کسایی که مسئولای انواع عملیاتیم چهار نفریم، خیلی هم کم توقعیم» لبخند دوستانه‌ای زد و زود نگاهش را دزدید. ‌ سرهنگ بود، فرمانده یک کلانتری بزرگ!

در خواب برخاستم و در خواب کت و کلاه پوشیدم، در راه هم خواب بودم. تنها باری که چشم گشودم، از میان گورستان تهران می‌گذشتیم. مه و آلودگی مردگان را مرده‌تر نشان می‌داد. راننده سیگاری روشن کرد و شیشه را قدری پایین کشید. سرما مثل دست ِ سالخورده و رگ‌داری به پس سر و گردنم خزید و لرزیدم!

امروز نه فقط از نداشتن پاسپورت درست‌درمان، که حتا از نداشتن ویزای یک جای به‌دردبخور هم در رنج و عذابم و شدت عصبانیتم قابل وصف نیست! بمیری ضحاک!

اگر امروز به اندازه کافی بیکار باشم، لینک پروفایل IMDB خودم را اینجا منتشر می‌کنم تا بیش از پیش، از اینکه با من تا این حد آشنا هستید به خودتان افتخار کنید!

حالا چه کسی برایم یک پرتقال می‌خرد، تا تسلایم دهد؟ یک پرتقال ِ رسیده‌ی کامل به شکل ِ یک دل.

دعوای بین آن‌ها که بر قبر مردگان می‌شاشند و آنها که پرستنده‌ی تمام و کمال و بی‌قید و شرط ساعدی‌اند؛ نبرد باطل علیه باطل است! چه که هر دو گروه اسیر «کیش شخصیت»اند، حالا هر کدام به نوعی!

خوب شد نمردم و‌ فهمیدم که ساعدی ِ بیچاره، از غم ایران در پاریس دق کرده! کاش بفهمم اصلن چرا همین از غم یکجایی در جای دیگری دق کردن، باید ارزشمند تلقی شود؟

قهوه خانه ای در شهر خمام گیلان، عکس از کامران عدل، سال ۱۳۵۰

بلواسکای! یلدا مبارک!

کاش قرار بود فردا در گرگ‌ومیش بوران و برف، جایی نزدیکی‌های «اولو» در شما فنلاند از خواب برخیزم و برای روشن کردن تنور نانوایی که در آن کار می‌کنم، سه دست لباس بپوشم و پیکی ودکا بنوشم و روی جاده‌های گم شده در برف، هر قدمم را با شک و ابهامی شیرین از لذت کشف، بردارم!

همیشه می‌دانستم، روز آخر آذر؛ روز خوبی برای مردن است!

شاید که آینده؛ نصیب ما...!

حوصله آدم‌هایی را که بلند حرف می‌زنند، جیغ‌جیغو هستند، همواره قصد دارند چیزی را به کسی ثابت کنند، و مدام توی حرف دیگران می‌پرند، ندارم!