یادمه ایران هفته آخر اسفند شلوغ و پراسترس بود. همیشه پروژه‌هایی بودن که باید هفته آخر اسفند تحویل میدادیم تا کارفرما بودجه سالش رو کامل خرج کنه و از محل اون پول هم عیدی و‌ حقوق آخر سال درمیومد. اینجا برعکس از یک هفته قبل کریسمس همه چی آروم میشه و حجم کار کم.

ماجرای جفری اپستین، اگر ژورنالیسم افشاگر مثل داستان‌ها و فیلم و سریال‌ها وجود داشت، تاریخ غرب رو عوض میکرد.

بدترین همکار اونیه که یک چیزی رو بلد نیست، ولی وانمود میکنه که بلده و دائم میگه اونی که روی کارش کامنت گذاشته داره چرت میگه. اینا همینجوری تو نادونی دست و پا میزنن و آخرش فقط وقت و انرژی بقیه رو میگیرن. خیلی عادیه که آدم تو همه چیز خوب نباشه و بعضی جاها به کمک احتیاج داشته باشه.

۳ قسمت از Pluribus دیدم. اگر Rhea Seehorn و سابقه کارگردان نبود احتمالا قسمت اول رو هم ناتمام میذاشتم. حالا ادامه میدم ببینم چی میشه. چون میگن خوب میشه.

هرچقدر به خودت بگی هر چیزی از ترامپ برمیاد، باز این بشر قابلیت این رو داره که سورپرایزت کنه و کاری کنه که بگی “چطور ممکنه؟”

خواب یک نفر رو دیدم. صبح رفتم براش تعریف کنم دیدم مکالمه قبلیمون ۱-۲ سال پیش بوده که اون موقع هم بهش گفتم دیشب خوابت رو دیدم.

یک نماینده دیگه محافظه‌کار به لیبرال‌ها پیوست. ففط یک رای تا اکثریت مونده.

دیروز یکی از عمه‌هام فوت کرد. هر وقت به زندگی این زن‌ها فکر میکنم و ظلمی که پدربزرگم فقط به خاطر زن بودن در حقشون کرده از اعماق وجودم ازش منزجر میشم. زندگی تک‌تکشون و همینطور مادربزرگ‌هام (۴ تا زن داشت) رو سیاه کرد. تا آخر زندگیم برای زدودن هر چی از ژن اون تو وجودم هست میجنگم.

نیم ساعت هم زود رسیدم. خوشبختانه آزمایشگاه تو ساختمون مورد علاقه‌ام بود و نیم ساعت رو به جزییات اجرای سقف و … نگاه کردم.

صبح رفتم آزمایشگاه. متصدی آزمایشگاه تو دو دقیقه‌ای که اومد تو اتاق خون بگیره تمام زندگی کاری و برنامه‌های آینده‌اش رو گفت و رفت. سطح انرژی ۱۰۰

دو‌ تا از بازی‌های ایران افتاد لس‌آنجلس. اگر چند سال پیش بود مثل میزبان ازشون استقبال میشد. الان احتمالا کلی دعوا و درامای زشت ببینیم.

امروز رسما بهمون گفتن اگر میخواین برای کنفرانس برین آمریکا مشکلی نداریم (قبلا ممنوع کرده بودن)، ولی اگر رفتین و دستگیر شدین نمیتونیم برای آزادیتون کاری کنیم.

امروز برای کار رفتم همیلتون. بعد از جلسه هم کافی خوب خوردم و هم پاستای خوب. Rotolo Alla Parmigiana

محافظه‌کارها با چیزهای عجیبی مخالفن. مثلا دوربین کنترل سرعت. امروز بعد از چند ماه فشار بر شهرداری تورنتو موفق شدن آخرین دوربین کنترل سرعت تورنتو رو بردارن. آخه این چیه که براش کمپین میکنین؟

اون هفته بازی آرسنال تاتنهام رو میدیدم. تو دلم کفتم زوبیمندی عجب بازیکنیه. بدون اغراق به ۵ ثانیه نرسید که وسط زمین توپ رو لو داد و ریچالیسون همون توپ رو گل کرد. امروز دوباره تو دلم گفتم کایسدو بهترین هافبک لیگ انگلیسه. زیر یک دقیقه اخراج شد.

آرنه اسلات برف لیورپول رو نخواهد دید.

همکارامون به مناسبت کریسمس در ایستگاه یونیون میخونن و برای خیریه پول جمع میکنن. اونی که روش زوم کردم هم تو تیم ماست.

یک‌ بخشی از پول مردم ایران خرج تبلیغ استقلال اسکاتلند میشه. تو چی بودی آخوند؟

جعفر پناهی یک سری توییت و منشن از توییتر فارسی رو داده به چند نفر به عنوان دیالوگ. با همون هم نخل طلای کن برد.

حالا که چند روز از بحث‌ راجع به اسنابی بودن فضای بلواسکای گذشته منم نظرم رو بدم. اول از همه که بیشتر وقت‌ها وقتی یکی از رفتار بقیه حس ناخوشایندی میگیره باید برای اون حس اصالت قائل شد و به حرف گوش داد و بهش فکر کرد. جدا از اون برداشت خود من نه تنها به نفع اسنابی بودن فضا نیست که مشاهده و برداشتم اینه/

یک جلسه فوری جور کردم که از جلسه هفتگی که ازش بدم میاد فرار کنم. خرده جنایت‌های کارمندی.

آخر هفته ۳ شب پشت هم تا صبح کار میکردم. بدنم تا امروز که چهارشنبه است هنوز به حالت عادی برنگشته. زمان دانشجویی یهو ۲ شبانه روز نمیخوابیدیم یا خیلی شب‌ها تا صبح بیدار میموندیم و فرداش با یک چرت همه چی برمیگشت به حالت عادی.

در زدن. باز کردم دیدم اون همسایه که قبلا داستانش رو گفته بودم و مربی رپتورزه پشت دره. گفت دوست داری امشب بیای بازی رپتورز؟ گفتم معلومه. خلاصه که بلیط بازی امشب از آسمون رسید.

به مناسبت روز آینه.

یک یارویی تو‌ همیلتون اونتاریو اتوبوس رو با مسافرهاش دزدیده. بعد تو یکی یکی ایستگاه‌ها توقف میکرده و مسافر پیاده و سوار میکرده. حتی بلیط مسافرها رو هم چک میکرده و یکی رو به خاطر منقضی شدن کارت سفر سوار نکرده. نذاشته ضرری به شرکت واحد وارد شه:))

دیشب همزمان واکسن کووید و آنفولانزا زدم. امروز یک منگی ملویی دارم که واقعا لذت‌بخشه. فقط کاش میشد برگشت تخت و تا ظهر رو به خواب و چرت مرغوب گذروند.

خوشبختانه رییسم برای ساعت ۱۱ جلسه گذاشته. مجبور نیستم الکی بایستم و سکوت کنم. تقریبا مطمئنم مخصوصا اون ساعت جلسه گذاشته.

زمستان در پاییز.

غافلگیر شدن از وضعیت آب و هوا هم دیگه عادی شده. در هر ماهی از سال میشه توقع هر مدل هوایی رو داشت.

اولین برف سال حتی در سرزمین سرما و زمستون هم شادی‌آوره.

همکار ایرانیم اون روز یکی از این خبرهای دروغی که تو کانال‌های تلکرام و صفحه‌های اینستاگرام ایرانیان کانادا مینویسن رو جلوی دو تا از همکارهای غیر ایرانی گفت. جوری بهش خندیدن که تا ابد یادش نره. خندیدنشون هم نه از بی‌ادبی که ناخودآگاه بود.

پوپولیست هم به دایره لغات بچه زرنگ‌ها اضافه شده. رفت کنار چپ و کمنیست.

دلایل زیادی برای خوشحالی از پیروزی ممدانی وجود داره، ولی اونیکه از همه بیشتر حال میده ناراحتی و فشار خوردن ازگل‌هاست.

تورنتوی قشنگم غمگینه💔

با وجود اینهمه پیشرفت در دنیای دیجیتال و سعی در کم‌کردن استفاده از کاغذ، هنوز هم وقتی میخوام مغزم رو مرتب کنم پرینت کردن نقشه و استفاده از چند رنگ ماژیک و خودکار کمکم میکنه.

“پیر پسر” رو دیدم. جالب اینکه با همه مشکلات و ضعف‌هایی که داره، سه ساعت و بیست دقیقه بدون وقفه و خستگی پای فیلم بودم. حسن قصه تعریف کردن اینه. چشمت رو بر منطق میبندی و قصه رو دنبال میکنی.

وضعیت توییتر اینجوریه که اگر بعد ۶ ماه بهش سر بزنی انگار ۶ دقیقه پیش صفحه رو بستی. همون بحث‌ها و همون جدل‌ها. بدون حتی یک میلیمتر پیشرفت. قدیم اگر نصف روز نمیرفتی کلی موضوع مهم رو از دست داده بودی:))

تورنتویی‌ها به تاخیر در پروژه‌های ساخت و ساز عادت دارن. امروز اعلام شد که پروژه بازسازی بخشی از بزرگاه Gardiner آخر این ماه و ۱۸ ماه زودتر از زمان پیش‌بینی شده افتتاح میشه. پروژه سخت و پیچیده‌ای که قرار بود ۳ سال طول بکشه. فکر کنم اولین پروژه بزرگ شهرداری بعد از روی کار اومدن اولیویا چاو باشه.

Holy Moly🥳🥳🥳🥳

بیسبال (در مرحله پلی‌اف) مثل ضربات پنالتی فوتباله، با این تفاوت که ۳/۵ ساعت طول میکشه. استرس و هیجان پایان ناپذیر.

برای آخوند هم قفله.

غروب پاییزی.

انتظار دارن و بعضی هم اعتقاد دارن باید به یارو جایزه صلح نوبل بدن.

همین یکشنبه برای بار نمیدونم چندم ناخدا خورشید رو دیدم و یاد تقوایی کردیم. حالا اینم رفت و حسرت عمری که با سانسور و اختناق ازش دزدیدن تا ابد برای یک ملت باقی میمونه.

چند وقت پیش تو یک مهمونی بابام از خاطرات کودکی و زندگی مردم شهر محل تولدش میگفت. فکر کردم هیچکدوم از اینها مکتوب نشده و احتمالا دیگه هم نمیشه. یک گسستی بین ما و به خصوص نسل‌های بعدی با زیست مادران و پدرانمون هست که قرار نیست پر شه. من غیر از دولت‌آبادی و احمد محمود مثال دیگه‌ای به ذهنم نمیرسه که/

ای وای. چه حیف.

ترامپ و کارنی نشستن جلوی خبرنگارها. بعد خبرنگارها سعی میکنن سوالشون رو بپرسن. یکجا ترامپ گفت سوال بعدی رو از مارک کارنی بپرسین. طرف سوالش رو پرسید، بعد ترامپ جای کارنی جواب داد:)))

دارن بلایی سر نیویورک میارن که تو کتاب‌هاشون بنویسن:)) #bluejays

برای چهارمین بار رفتم کنسرت برایان آدامز. بخشی از نوجوانی من با آهنگ‌های آدامز گذشت. یادمه صبح که از خواب بیدار میشدم اولین کاری که میکردم summer of 69 رو میذاشتم و بعد برای مدرسه حاضر میشدم. بچه بودم دوست داشتم بزرگ شم شکل اون بشم و الان دوست دارم پیر که شدم این شکلی باشم.

اومدم شهرستان کنسرت. گفتم قبل کنسرت برم یک بار محلی و آبجو بزنم و گرم کنم. تلویزیون بار روی کانال محلی دنور، کلورادو است. خیلی دلم میخواد بپرسم چرا؟