Worstelen patiënten met zaken zoals eenzaamheid, rouw, burn-out of alleenstaand ouderschap, dan schrijven de artsen van Wijkgezondheidscentrum De Kaai kunst voor. ‘Een nieuwe, prikkelende omgeving kan andere dynamieken op gang brengen.’

"Kurt heeft niets. Of: hij heeft vanalles. Een berg schulden die hij meesleept, samen met een verleden vol stomme keuzes. Twee kapotte knieën. Een erkenning van de FOD Volksgezondheid. Een doorverwijsbrief voor voedsel."

"Juridisch gezien is het ongeboren kind geen rechtspersoon. Elke tussenkomst grijpt dus rechtstreeks in op de lichamelijke en psychische integriteit van de zwangere persoon, en staat op gespannen voet met rechten van alle aanstaande ouders."

“Zet me tegenover mijn slachtoffers en ik zal dit verhaal nooit vertellen. Daar past alleen sorry, verder niks. Maar als jij me interviewt, wil ik wel het volledige verhaal vertellen. Ik denk dat de maatschappij me ook laten zitten heeft.” Voor @sociaalnet.bsky.social: sociaal.net/verhaal/tien...

Voor OCMW-medewerkers, ambulanciers en spoedverpleegkundigen is agressie bijna dagelijkse kost. Vier ervaren zorg- en hulpverleners getuigen. “Van je eerste schreeuwende cliënt schrik je. Maar het went razendsnel. Op de duur haal je je schouders op.” sociaal.net/verhaal/agre...

Als baby werd hij in een pleeggezin geplaatst. Hij verhuisde van internaat naar internaat en belandde meermaals in een gesloten jeugdinstelling. Op zijn 23ste verdween hij voor 10 jaar in de gevangenis. Kevin (39) getuigt over een leven in jeugdhulp en detentie, over een leven zonder liefde.

De federale regering besliste om de werkloosheidsuitkering in de tijd te beperken. Dat zorgt voor grote ongerustheid bij kwetsbare mensen die vandaag een werkloosheidsuitkering krijgen. “De echte vraag is: waar zijn de jobs voor werkzoekenden die niet in het standaardprofiel passen?”

Door het afschaffen van de opkomstplicht gingen minder mensen stemmen. Maar dat betekent niet dat zij geen interesse hebben in de politiek, stelt Benaissa Nams (SAAMO). Het middenveld moet hen via andere wegen betrekken: “Sociale organisaties vormen de brug tussen de politiek en de samenleving.”

Iedereen kent sinds kort de Brusselse Basisschool Balder. Tv-kijkend Vlaanderen zag in een docureeks hoe de school worstelt. Wat je niet zag, was hoe een brugfiguur mee probeert te bouwen aan structurele netwerken die de school, de gezinnen en de buurt sterker maken. ‘Brugfiguren zijn onmisbaar.’

“Naar schatting zullen zo’n 180.000 mensen hun uitkering verliezen. Dat is een enorm sociaal experiment waar deze regering zich aan waagt.”

De federale overheid wil langdurig zieken opnieuw laten controlen in de hoop een deel van hen terug aan het werk te krijgen. Daarmee wordt de verantwoordelijkheid voor hun ‘inactiviteit’ grotendeels bij hen zelf gelegd. Ontrecht, zegt Aline Serverius, die zelf langdurig ziek is.

Armoede en ongelijkheid zorgen voor een kloof in onze samenleving. De Kloofdichters zijn mensen met ervaring in armoede die deze kloof zichtbaar willen maken en hem dichten. Dat doen ze door hun verhalen te delen via poëzie. #17oktober #internationaledagvanverzettegenarmoede

“Zolang we inclusie blijven zien als een vrijblijvende keuze, zullen we nooit de samenleving bouwen waarin iedereen zich écht gezien, gehoord en veilig voelt.” Dat stelt orthopedagoge Soehaila Lakhbyaz vanuit haar werkpraktijk en eigen ervaring.

Zestien pleegjongeren leggen momenteel de laatste hand aan de voorstelling ‘PLEEG’: “Met deze voorstelling kan ik tonen dat pleegjongeren niet per se probleemjongeren zijn, zoals vaak gedacht wordt.”

Het blijft een confronterend probleem: jongeren die dak- en thuisloos zijn. Toch hoeft het zo ver niet te komen: eerste indicaties van dak- en thuisloosheid tonen zich al in de schooltijd. Preventieproject Upstream nestelt zich in de school om die signalen op te vangen en ermee aan de slag te gaan.

“Psychisch lijden wordt doelbewust in de hand gewerkt door een strategie van ontrading, deprivatie en uitputting van asielzoekers”.

Een bezoek bij de eerstelijnspsycholoog mag dan goedkoper zijn geworden, ondersteuning door een gespecialiseerde psychotherapeut is nog altijd erg duur. Dat ervaart Bram Steeno wanneer hij na een opname opvolghulp zoekt: “We duwen mensen onnodig naar residentiële zorg. Dat is te gek voor woorden.”

"De zoektocht naar balans tussen afstand en nabijheid blijft onder hulpverleners een klassieker. Ook mijn oncologe bekijkt zichzelf hier kritisch op. Toch kan ik alleen maar dankbaar zijn dat zij bereid is om de brug te bouwen. Ze zet professionele nabijheid op mijn medicatielijst. Dat helpt."

Jeugdhulpverlener Jorn Stevens merkt dat jongeren vaak niet weten wat voor hen betekenisvol is. “Niet elke jongere is stuurloos, maar voor velen is er niets dat richting geeft. Als jeugdhulpverleners hebben we daarin een rol te spelen.”

"Een leerkracht die mij op een infoavond voorstelt als 'Fatima, de stagiaire', terwijl ik daar een lezing geef als Karima, de onderzoekster. Onder lotgenoten lachen we ermee: 'Ja, want we zijn allemaal Fatima’s'. Maar eigenlijk is het helemaal niet grappig."

Ellen De Bock werkt al acht jaar als beleidsondersteuner armoede (stad Antwerpen). Om dichter bij mensen te komen die in armoede leven, ging ze als vrijwilliger op huisbezoek. “Armoede heeft een gezicht gekregen, meerdere gezichten en namen. Want armoede gaat in de eerste plaats over mensen.”

In een Oost-Vlaams dorp toverde Voluit een ontwijde kerk om tot buurtpunt Den Hannekesnest. Met een bar, kruidenier en evenementen blaast het buurtpunt opnieuw leven in een plek die wat in slaap gesukkeld was. Maar waarom zet een vzw voor personen met een beperking haar schouders onder zo’n project?

Tien jaar geleden toonden burgers zich in het Brusselse Maximiliaanpark solidair met mensen op de vlucht. Dat historische moment lijkt ver weg. Onderzoekers (UGent) Marlies Casier en Robin Vandevoordt blikken terug en vooruit: “Waar is de burgersolidariteit naartoe? En komt die nog terug?”

An Haekens (ouderenpsychiater) en Bert Lambeir (algemeen directeur) van Alexianen Zorggroep Tienen vinden het onbegrijpelijk dat geknipt wordt in de ouderenzorg: “Bedrijfswinsten beschermen is blijkbaar belangrijker dan investeren in waardige ouderenzorg.”

Linde Goedertier is sociaal begeleider op de personeelsdienst van provincie Oost-Vlaanderen. Een van haar kerntaken: medewerkers met een arbeidshandicap coachen. De vele drempels waarop deze mensen blijven botsen, treffen haar.

‘Spontaniteit in zorgrelaties is een teken dat zorgverleners en patiënten elkaar blijven opzoeken als mensen.’

De Vlaamse Opleidingen Sociaal Werk reageren op twee recente Sociaal.Net-artikels waarin kritiek wordt gegeven op de opleidingen. “We willen nuanceren, weerleggen en laten zien hoe wij vandaag werken en opleiden.”

Al veertig jaar verovert Theater Stap de planken met hun spelers die naast groot acteertalent ook een mentale beperking hebben. “Wij werken niet met psychologen of therapeuten – onze spelers zijn niet ziek – maar met dansers, dramadocenten en muzikanten.”

Aan de bacheloropleiding sociaal werk (HOGENT) schrijven studenten geen bachelorproef meer, maar werken ze samen aan een bachelorproject. Iedereen reageert enthousiast op die keuze: “Het brengt opleiding en werkveld dichter bij elkaar.”

Columnist Daan Aeyels gaat feest vieren in een technokeet: "‘We prediken integriteit en zero tolerance voor drugs, maar we dansen er vrolijk doorheen."

"Als andere mensen beslissingen nemen over jou, wil je daar graag bij betrokken worden. Toch nemen hulpverleners soms beslissingen zonder dat de cliënt mee aan tafel zit of inspraak krijgt."

Wat hebben jeugdwerk en brandweer met elkaar te maken? Op het eerste gezicht: weinig. En toch wil Katrien De Maeyer, directeur van De Ambrassade, die vergelijking maken. “Beiden vervullen een onmisbare maatschappelijke rol.”

Baarle, het kunstenaarsdorp bij de Leie in Gent, heeft sinds anderhalf jaar het Kurt Defrancq Huis: een plek waar kunstenaars op leeftijd de rest van hun leven kunnen wonen, zorg krijgen én kunnen blijven creëren. “Kunstenaars stoppen niet met creëren als ze ouder worden, ze gaan niet met pensioen.”

Omdat er veel onbegrip over heerst, proberen veel mensen met autisme hun autistische kenmerken te verbergen. Zeker op de werkplek. Maar voor het verstoppen van je identiteit betaal je vroeg of laat een prijs, weet maatschappelijk werker Gwenn Meert.

Voor hulpverleners is de tafel een vertrouwde werkplek. Voor cliënten is dat vaak anders, bijvoorbeeld omdat er pijnlijke herinneringen aan verbonden zijn. Jeugdhulpverlener Jens Van Cleynenbreugel voert een pleidooi om ook andere werkplekken op te zoeken.

In Aalst biedt Shelter vzw onderdak en steun aan meerderjarige jongeren die er nog niet klaar voor zijn om zelfstandig door het leven te gaan. “Op een bepaald moment stuurden ze mij, een meisje van negentien, naar de nachtopvang. Natuurlijk wilde ik dat niet.”

Els (44) belandde vorig jaar in een rolstoel. Sindsdien is ze tevergeefs op zoek naar oplossingen om zelfstandig haar woning te kunnen verlaten. “Elke stap die ik probeer te nemen om uit de lockdown te geraken, eindigt in een zware ontgoocheling.”

Britt Laeremans is maatschappelijk werker en perinatale coach bij Wijkgezondheidscentrum Heist. Ze begeleidt kwetsbare ouders vanaf de kinderwens tot twee jaar na de geboorte van de baby: “We moeten gevoelig zijn voor het verhaal achter het dossier.”

In zijn boek ‘In de Ban van Wij en Zij’ onderzoekt Patrick Loobuyck hoe ons diepgewortelde groepsdenken ons dagelijkse gedrag beïnvloedt. “Veel standpunten worden ingenomen op basis van de groep waartoe je behoort.”

De grondwet klinkt vaak als een droge verzameling artikels, ver weg van het leven van alledag. Maar volgens professor Patricia Popelier (Universiteit Antwerpen) is ze dat allerminst. Voor deze juriste is onze grondwet een identiteitskaart die toont welke samenleving wij zijn en willen zijn.

Acht jaar geleden zorgde de bijdrage ‘De jeugdhulp zette mij on hold’ voor heel wat reacties. We interviewden toen Daan Verzele, op dat moment 30 jaar jong. Na familiaal geweld en mishandeling, belandde hij als kind in de jeugdhulp. Acht jaar laten, gaan we opnieuw bij hem langs.

"Ik werk al jaren in de geestelijke gezondheidszorg. Steeds opnieuw bots ik in crisiszorg op dezelfde spanning: we willen minder dwang, maar de praktijk verandert amper. Omdat we te laat komen. Omdat we elkaar niet vinden. Omdat we blijven werken in gescheiden systemen."

Omdat we dit jaar tien jaar bestaan, gunnen we onze lezers een unieke blik achter de schermen bij Sociaal.Net. Niet vanzelfsprekend. Want zoals redacteur Peter Goris het zegt: “We willen niet in het centrum staan, maar ruimte geven aan wie vaak geen stem krijgt.”

Eind vorig jaar wachtten meer dan 1000 geïnterneerden op zorg in de gevangenis: een verdubbeling in vergelijking met 2018. Waren alle investeringen in extra forensische zorgcapaciteit dan weggegooid geld? “In dit systeem raak je je interneringsstatuut pas kwijt als je doodvalt.”

Vrouwen met autisme blijven lang onder de radar. Bovendien hebben ze hebben vaak andere ervaringen dan mannen. Phara De Monie ervaarde het zelf en stelt in haar masteronderzoek vast dat zelfhulpgroepen cruciale ondersteuning kunnen bieden. sociaal.net/opinie/vrouw...

De avonturen tijdens de zomervakantie vormen steevast het gespreksonderwerp van de eerste schoolweken. Voor kinderen die opgroeien in armoede is dit pijnlijk. Daarom roept Maret Dakaeva (Uit De Marge) leerkrachten op om op een andere manier met leerlingen over de zomer te praten.

Te vaak worden oudere mensen gezien als een last. Sociaal werkers zouden dat negatief beeld kunnen corrigeren, maar het blijft oorverdovend stil. Ouderenexpert en gepensioneerd opleidingshoofd sociaal werk Guido Cuyvers luidt de alarmbel: “Het is tijd om de mouwen op te rollen.”

Annelies Lamens werkt vanuit het Vertrouwenscentrum Kindermishandeling voor Veilig Huis Antwerpen. Al meer dan tien jaar strijdt ze tegen familiaal geweld: “Vergis je niet: ook in gezinnen waar het misloopt, snakt iedereen naar een fijn gezinsleven.”

Alles moet efficiënter, problemen van cliënten worden gezien als individuele problemen in plaats van maatschappelijke problemen… Kortom: de neoliberale logica infiltreert het sociaal werk en de opleidingen. Bart Van Bouchaute onderzoekt hoe dit komt én hoe lectoren zich er tegen kunnen verzetten.

Als je werkt in een zorgend of helpend beroep, weet je hoe waardevol een compassievolle houding is. Maar ook compassie voor jezelf is essentieel, schrijft onderzoeker Isabel Berckmans. “Zo kun je present blijven bij het lijden van de ander, zonder jezelf weg te cijferen of te verliezen.”