Katrolwerkingen begeleiden studenten die tijdens hun stage thuis komen bij kwetsbare gezinnen. Die aanwezigheid heeft volgens coördinator Emily Dumarey veel impact: “Een student komt hier ook leren van het gezin. Voor gezinnen die vaak niet ernstig genomen worden, is dat een verrassende boodschap.”

Dé jeugdwerker, wie is dat eigenlijk? Geen makkelijke vraag, want het jeugdwerk is enorm divers. “Wat jeugdwerkers bindt, is intrinsieke motivatie. Ze willen impact hebben op het leven van jongeren.”

Rond elke persoon die aan zelfdoding denkt, staan naasten. Het zou goed zijn als de hulpverlening meer aandacht voor hen heeft. “Naasten betrekken is een essentieel onderdeel van goede suïcidepreventie.”

“OverKop heeft me geholpen mijn leven weer op de rails te krijgen. Via hulpverleners hier heb ik recent een woning gevonden. Dit huis betekent heel veel voor mij.”

Therapeuten voor Jongeren (TEJO) biedt jongeren sinds 2010 gratis psychologische zorg. De forse groei van het burgerinitiatief wijst op structurele problemen in zorg en welzijn. “Wij kunnen onmogelijk alle problemen oplossen. Ik hoop dat beleidsmakers ons succes vooral zien als een alarmsignaal.”

In de muziekstudio van Gemeenschapsinstelling De Kempen vinden jongeren elkaar in het onder woorden brengen van hun gevoelens en verleden. “Een beat geeft deze jongeren de kans zichzelf opnieuw uit te vinden, al is het maar voor drie minuten.”

Lieve Broos kookt al tien jaar met veel enthousiasme voor jongeren in de jeugdhulp. Maar het eetmoment verloopt soms moeizaam en de reacties op haar kookkunsten kunnen genadeloos zijn. Hoe kan het anders en beter? Lieve ging aan het experimenteren. “Eten gaat niet alleen over honger stillen.”

Hoe organiseer je een inclusief congres? “Cocreatie is de beste manier om een verandering te realiseren die écht werkt. En het is ook gewoon een kwestie van ‘walk the talk’: inclusie is altijd een prioriteit, niet alleen als het ‘gemakkelijk’ is.”

Naar schatting een derde van de 180.000 mensen die het komend anderhalf jaar hun werkloosheidsuitkering verliezen, zal zich tot het OCMW wenden voor een leefloon. Hoe bereiden de OCMW’s zich voor? En wat hebben zij nog nodig om deze situatie het hoofd te bieden?

In het woonzorgcentrum wordt niet alleen zorg verleend, maar is er ook aandacht voor zingeving en kwaliteit van leven. Dat daarin plaats is voor kunst, creatie en verbeelding zou vanzelfsprekend moeten zijn. ‘Onlangs zei een bewoner: ‘Ik ben nog nooit zo vaak naar een concert geweest als hier.’’

"Een beleid dat inzet op activering zonder oog te hebben voor de complexe realiteit van mensen mist zijn doel. Mensen geraken niet vooruit vanuit druk, repressie, wantrouwen en administratieve opgejaagdheid. Wel vanuit vertrouwen, maatwerk en het wegnemen van drempels."

Heel haar jeugd werd Trui het slachtoffer van misbruik door haar ouders. Decennia later, op haar 53ste, nam ze contact op met Comeb, de Commissie Erkenning en Bemiddeling voor misbruik en geweld uit het verleden. “Mijn problemen zijn niet opgelost, maar er is wel iets veranderd.”

In Leuven kiest Erat vzw radicaal voor participatie: alle ondersteuning en activiteiten ontstaan op vraag van de jongeren en ze zetelen ook in het bestuur. “Hier werd ik stap voor stap begeleid in wat ik nodig had en wilde. Tot ik het helemaal zelf kon.”

“Onze ambitie om iedereen op dezelfde manier quasi onvoorwaardelijk intensief te begeleiden klinkt fantastisch. Maar die hooggegrepen wens leidt tot sociaal werk dat te weinig impact heeft.”

Veel ouders ervaren een uithuisplaatsing als een breuk in hun ouderschap. Wat betekent gezin-zijn dan nog voor hen? Pedagoge Jitske Willems onderzocht het voor haar masterproef. “Gewoon allemaal samen zijn”, bleek het fundament. Toch is niets meer ‘gewoon’ eens kinderen uithuisgeplaatst zijn.

Psycholoog Peter Dierinck schrijft een column over excentrieke keuzes van een patiënte, de schaamte van haar zus en een begeleidster die ruimte maakt.

‘Waar de ene bewoner meer politie wil, pleit een ander voor meer jongerenwerkers. Professionals hoeven die tegenstelling niet altijd op te lossen.’ sociaal.net/achtergrond/...

Geluid vormt de stad en beïnvloedt hoe we plekken ervaren. Het kan ons ergens thuis laten voelen of juist vervreemden. Iedereen beleeft geluid anders. ‘Jongeren vinden stille buurten vaak saai, terwijl ouderen dezelfde stilte juist als rustgevend ervaren.’

Daan Staes heeft een job, een gezin en is blind. Voor de hulp en ondersteuning heeft hij recht op een persoonsvolgend budget. Maar in de praktijk krijgt hij die niet. “De minister sust met de belofte dat ik voortaan makkelijker kan aankloppen bij voorzieningen. Maar dat helpt me geen meter verder.”

Ere-vrederechter Jan Nolf (74) kijkt al een leven lang met argusogen naar justitie. Ook over bewindvoering is hij scherp: “Al zijn er advocaten en magistraten die hier schitterend werk verrichten, bewindvoering wordt nog steeds verziekt door machtsmisbruik en overbescherming.”

Katya Verstraelen is voorgangster bij uitvaarten. Ze verzorgde meer dan 200 diensten en één ding valt haar op: dat mensen in armoede zelfs tijdens een begrafenis minder krijgen. Die onrechtvaardigheid wil Katya niet accepteren, daarom zal ze voortaan uitvaarten van OCMW-cliënten gratis voorgaan.

Wat maakt dat mensen met een beperking zich thuis voelen in hun gemeente? Als onderzoeker (vakgroep Orthopedagogiek, UGent) én rolstoelgebruiker stelt Lucas Van Hijfte vast dat alles valt of staat met mobiliteitsmogelijkheden. “Toegankelijkheid mag geen bijzaak zijn. Het is het vertrekpunt.”

“Ik wil voelen wat zij voelen.” Met deze woorden trok gevangenisdirecteur Serge Rooman een verouderingspak aan dat simuleert hoe oudere mensen hun verblijf in de gevangenis ervaren.

Sociaal werk is een knelpuntberoep. Organisaties staan daardoor steeds vaker open voor zij-instromers: gemotiveerde mensen die niet over het juiste diploma beschikken. Het kortdurende opledingstraject ‘GE-START’ van Odisee Hogeschool stoomt deze starters klaar.

Worstelen patiënten met zaken zoals eenzaamheid, rouw, burn-out of alleenstaand ouderschap, dan schrijven de artsen van Wijkgezondheidscentrum De Kaai kunst voor. ‘Een nieuwe, prikkelende omgeving kan andere dynamieken op gang brengen.’

"Kurt heeft niets. Of: hij heeft vanalles. Een berg schulden die hij meesleept, samen met een verleden vol stomme keuzes. Twee kapotte knieën. Een erkenning van de FOD Volksgezondheid. Een doorverwijsbrief voor voedsel."

"Juridisch gezien is het ongeboren kind geen rechtspersoon. Elke tussenkomst grijpt dus rechtstreeks in op de lichamelijke en psychische integriteit van de zwangere persoon, en staat op gespannen voet met rechten van alle aanstaande ouders."

“Zet me tegenover mijn slachtoffers en ik zal dit verhaal nooit vertellen. Daar past alleen sorry, verder niks. Maar als jij me interviewt, wil ik wel het volledige verhaal vertellen. Ik denk dat de maatschappij me ook laten zitten heeft.” Voor @sociaalnet.bsky.social: sociaal.net/verhaal/tien...

Voor OCMW-medewerkers, ambulanciers en spoedverpleegkundigen is agressie bijna dagelijkse kost. Vier ervaren zorg- en hulpverleners getuigen. “Van je eerste schreeuwende cliënt schrik je. Maar het went razendsnel. Op de duur haal je je schouders op.” sociaal.net/verhaal/agre...

Als baby werd hij in een pleeggezin geplaatst. Hij verhuisde van internaat naar internaat en belandde meermaals in een gesloten jeugdinstelling. Op zijn 23ste verdween hij voor 10 jaar in de gevangenis. Kevin (39) getuigt over een leven in jeugdhulp en detentie, over een leven zonder liefde.

De federale regering besliste om de werkloosheidsuitkering in de tijd te beperken. Dat zorgt voor grote ongerustheid bij kwetsbare mensen die vandaag een werkloosheidsuitkering krijgen. “De echte vraag is: waar zijn de jobs voor werkzoekenden die niet in het standaardprofiel passen?”

Door het afschaffen van de opkomstplicht gingen minder mensen stemmen. Maar dat betekent niet dat zij geen interesse hebben in de politiek, stelt Benaissa Nams (SAAMO). Het middenveld moet hen via andere wegen betrekken: “Sociale organisaties vormen de brug tussen de politiek en de samenleving.”

Iedereen kent sinds kort de Brusselse Basisschool Balder. Tv-kijkend Vlaanderen zag in een docureeks hoe de school worstelt. Wat je niet zag, was hoe een brugfiguur mee probeert te bouwen aan structurele netwerken die de school, de gezinnen en de buurt sterker maken. ‘Brugfiguren zijn onmisbaar.’

“Naar schatting zullen zo’n 180.000 mensen hun uitkering verliezen. Dat is een enorm sociaal experiment waar deze regering zich aan waagt.”

De federale overheid wil langdurig zieken opnieuw laten controlen in de hoop een deel van hen terug aan het werk te krijgen. Daarmee wordt de verantwoordelijkheid voor hun ‘inactiviteit’ grotendeels bij hen zelf gelegd. Ontrecht, zegt Aline Serverius, die zelf langdurig ziek is.

Armoede en ongelijkheid zorgen voor een kloof in onze samenleving. De Kloofdichters zijn mensen met ervaring in armoede die deze kloof zichtbaar willen maken en hem dichten. Dat doen ze door hun verhalen te delen via poëzie. #17oktober #internationaledagvanverzettegenarmoede

“Zolang we inclusie blijven zien als een vrijblijvende keuze, zullen we nooit de samenleving bouwen waarin iedereen zich écht gezien, gehoord en veilig voelt.” Dat stelt orthopedagoge Soehaila Lakhbyaz vanuit haar werkpraktijk en eigen ervaring.

Zestien pleegjongeren leggen momenteel de laatste hand aan de voorstelling ‘PLEEG’: “Met deze voorstelling kan ik tonen dat pleegjongeren niet per se probleemjongeren zijn, zoals vaak gedacht wordt.”

Het blijft een confronterend probleem: jongeren die dak- en thuisloos zijn. Toch hoeft het zo ver niet te komen: eerste indicaties van dak- en thuisloosheid tonen zich al in de schooltijd. Preventieproject Upstream nestelt zich in de school om die signalen op te vangen en ermee aan de slag te gaan.

“Psychisch lijden wordt doelbewust in de hand gewerkt door een strategie van ontrading, deprivatie en uitputting van asielzoekers”.

Een bezoek bij de eerstelijnspsycholoog mag dan goedkoper zijn geworden, ondersteuning door een gespecialiseerde psychotherapeut is nog altijd erg duur. Dat ervaart Bram Steeno wanneer hij na een opname opvolghulp zoekt: “We duwen mensen onnodig naar residentiële zorg. Dat is te gek voor woorden.”

"De zoektocht naar balans tussen afstand en nabijheid blijft onder hulpverleners een klassieker. Ook mijn oncologe bekijkt zichzelf hier kritisch op. Toch kan ik alleen maar dankbaar zijn dat zij bereid is om de brug te bouwen. Ze zet professionele nabijheid op mijn medicatielijst. Dat helpt."

Jeugdhulpverlener Jorn Stevens merkt dat jongeren vaak niet weten wat voor hen betekenisvol is. “Niet elke jongere is stuurloos, maar voor velen is er niets dat richting geeft. Als jeugdhulpverleners hebben we daarin een rol te spelen.”

"Een leerkracht die mij op een infoavond voorstelt als 'Fatima, de stagiaire', terwijl ik daar een lezing geef als Karima, de onderzoekster. Onder lotgenoten lachen we ermee: 'Ja, want we zijn allemaal Fatima’s'. Maar eigenlijk is het helemaal niet grappig."

Ellen De Bock werkt al acht jaar als beleidsondersteuner armoede (stad Antwerpen). Om dichter bij mensen te komen die in armoede leven, ging ze als vrijwilliger op huisbezoek. “Armoede heeft een gezicht gekregen, meerdere gezichten en namen. Want armoede gaat in de eerste plaats over mensen.”

In een Oost-Vlaams dorp toverde Voluit een ontwijde kerk om tot buurtpunt Den Hannekesnest. Met een bar, kruidenier en evenementen blaast het buurtpunt opnieuw leven in een plek die wat in slaap gesukkeld was. Maar waarom zet een vzw voor personen met een beperking haar schouders onder zo’n project?

Tien jaar geleden toonden burgers zich in het Brusselse Maximiliaanpark solidair met mensen op de vlucht. Dat historische moment lijkt ver weg. Onderzoekers (UGent) Marlies Casier en Robin Vandevoordt blikken terug en vooruit: “Waar is de burgersolidariteit naartoe? En komt die nog terug?”

An Haekens (ouderenpsychiater) en Bert Lambeir (algemeen directeur) van Alexianen Zorggroep Tienen vinden het onbegrijpelijk dat geknipt wordt in de ouderenzorg: “Bedrijfswinsten beschermen is blijkbaar belangrijker dan investeren in waardige ouderenzorg.”

Linde Goedertier is sociaal begeleider op de personeelsdienst van provincie Oost-Vlaanderen. Een van haar kerntaken: medewerkers met een arbeidshandicap coachen. De vele drempels waarop deze mensen blijven botsen, treffen haar.

‘Spontaniteit in zorgrelaties is een teken dat zorgverleners en patiënten elkaar blijven opzoeken als mensen.’