ㅤ '...ถ้าจากที่เล่ามา จั๋นก็ยังไม่ได้คบกับใครใช่ไหม' ตอบไม่ได้หรอกนะ เขากำลังเคี้ยวบะหมี่ลงคอแบบเต็มกลืนอยู่เพื่อเลี่ยงการพูด 'แล้วที่พี่ถาม ก็เพราะว่าถ้าจั๋นยังรอพี่อยู่ บางทีเราอาจจะกลับมาคุยกันได้เหมือนเดิม' "...." '...หรือถ้ายังไม่แน่ใจ วันนี้จั๋นไปนอนห้องพี่ก็ได้นะ' จั๋นรู้จักคนตรงหน้ามาสี่ปี ไม่มีทางที่จะดูไม่ออก พี่ธามกำลังจริงจังสุด ๆ ไปเลย ㅤ

ㅤ '...พี่ก็รู้สึกแบบนั้น' แต่ไม่ทันโล่งคอดี จู่ ๆ เพื่อนร่วมมื้ออาหารก็เกริ่นขึ้นอีกรอบ จั๋นทำทีเป็นง่วนกับการม้วนเส้นใส่ช้อน แล้วเหลือบมอง 'แบบที่ไม่ค่อยคลิกกับใครเท่าที่เคยคลิกกับจั๋นน่ะ' ขุดหลุมฝังตัวเองซะแล้วไงกู เหมือนกับหนังคอมเมดี้ซักเรื่อง ตัวเอกได้พบกับคนที่รอคอยมาตลอดทั้งปี และคำพูดของอีกฝ่ายทำให้เขากระพริบตาปริบขณะยกช้อนเข้าปาก ㅤ

ㅤ 'ไม่ตรงยังไง' เหมือนว่าการเปลี่ยนประเด็นจะได้ผล จั๋นเกือบถอนหายใจด้วยความโล่งอก ขณะที่พนักงานเสิร์ฟยกแคบหมูมาวางบนโต๊ะพอดี อดทนไว้ไอ้จั๋น "เอาตรง ๆ ก็นัดแนวอย่างว่ามากกว่าคุยเอาแฟนอ่ะ ไม่ได้ชอบใครเท่าตอนชอบพี่ด้วย คือพี่ก็ดันทำไว้ดีไง จั๋นแม่งก็ยึดติด พอเจอคนแปลก ๆ ทำไม่ถึงงี้ก็หมดอารมณ์อ่ะ นึกออกมั้ย" 'เข้าใจ' และบะหมี่ก็มาเสิร์ฟคั่นความเงียบไปอีกทีให้เขาได้หายใจ ㅤ

ㅤ "อาฮะ" 'แล้วจั๋นยังรู้สึกอยู่ไหม' "ทำไมอ่ะ" เขาชักไม่สบายใจกับหัวข้อสนทนาที่ตัวเองจุดขึ้นมาแล้ว '...ไม่รู้สิ พี่ก็คุยกับคนอื่นนะ ตลอดช่วงที่หาย ๆ กันไป มันเพราะเรียนจบแล้วด้วยแหละ เลยไม่ได้มีเวลามานั่งคิดเรื่องพวกนี้ขนาดนั้น' "..." 'พี่คิดว่า —' "นี่ก็คุยกับคนอื่นนะ แต่พักนี้เบื่ออ่ะ ไม่ตรงเทสเท่าไร บิดยับเลย" จั๋นคิดว่าตัวเองกลัวประโยคต่อไปเกินกว่าจะยอมฟังมันจบ เขาจึงพูดขัด ㅤ

ㅤ ตอนนั้นเอง — กระทั่งรถจอดที่ข้างร้านบะหมี่ จั๋นถึงแน่เสียยิ่งกว่าแน่ใจว่าไม่ใช่แค่ท่าทีของพี่ธามที่ผิดปกติ "...พี่มีจุดประสงค์แอบแฝงอะไรป่ะ พูดมาตรง ๆ เหอะ" และคนขวานผ่าซากอย่างเขาจะไปทำอะไรได้ นอกจากถามฉะเข้าตรง ๆ ในตอนที่สั่งอาหารเสร็จเรียบร้อยแล้ว '...แค่ไปคิดทบทวนอะไรมานิดหน่อย' "เรื่อง?" คนฟังขมวดคิ้วพลางง้บหลอดดูดน้ำ 'เราเลิกคุยกันตั้งแต่สองสามปีก่อนป่ะ' ㅤ

ㅤ "ไม่รู้จะหาแบบนี้เจออีกไหมอ่ะสิ ตอนนั้นซื้อจากตลาดนัด" '...ไว้เจอจะซื้อมาฝากนะ' "ไม่เป็นไร เดี๋ยวลองหาเอ็นมาร้อยซ่อมดู" 'ฮ่ะๆ เชื่อแล้วว่าชอบจริง' จั๋นเหลือบตาไปมองคนข้างกาย เริ่มสงสัยขึ้นมาในที่สุดและพลั้งปากถามโดยไม่หยุดคิด "วันนี้พี่เป็นไรเนี่ย พูดเยอะกว่าปกตินะ" '...ก็เปล่า อยากคุยด้วยไง บอกไม่ถูกว่ะ คิดถึงมั้ง' "...." ㅤ

ㅤ จั๋นตอบพลางล็อกโทรศัพท์เก็บลงกระเป๋า ขณะหันสายตาไปมองข้างทาง นานแล้วทีเดียวที่เขาไม่ได้นั่งรถของอีกฝ่าย นานจนลืมความรู้สึกแต่ละครั้งที่เกิดขึ้นบนเบาะคนขับก็ว่าได้ พอพี่ธามไม่ได้ถาม เขาก็ไม่ได้พูดอะไรเป็นพิเศษ ทว่าแม้แต่เสียงแอร์ก็เบากว่าความคิดโทษตัวเองเรื่องพวงกุญแจในหัว 'ซึมอะไรขนาดนั้น' "...จั๋นชอบพวงกุญแจอันนั้นมากอะ พอมันพังเลยเสียใจนิดหน่อย" 'ซื้อใหม่ไม่ได้หรอ' ㅤ

ㅤ หลังจากเช็กตารางเรียนของเมืองรามดูแล้ว จั๋นก็ส่งข้อความไปหาซ้ำอีกเพราะแน่ใจว่าคนบ้างานน่าจะหิวโซเอาเรื่องตอนออกจากแล็ป เดาเอากลม ๆ ว่าคงสักสี่สิบนาที เขาซื้อใส่กล่องกลับบ้าน เดินไม่กี่ก้าวก็ถึงคณะทันตะฯ พอดี เวลาคงไล่เลี่ยกันล่ะมั้ง 'ทำไมวันนี้อยากกินบะหมี่' "มันใกล้คณะไอ้รามอะ ว่าจะซื้อไปฝากมันด้วย" ㅤ

ㅤ 𝐣𝐮𝐧𝐭𝐚 sent a message @missvandorte.bsky.social : ไปกินบะหมี่กับพี่ธามนะ : ร้านหลังมออ่ะ : มึงเอาเหมือนเดิมป่าว : เดี๋ยวซื้อไปให้ ㅤ

ㅤ "หมายถึง" 'จั๋นกับราม' "ก็สนิทกันอยู่แล้วนะ" พี่ธามแม่งรู้อะไรเกี่ยวกับกูบ้างวะ ทำมาเป็นจำได้ ส่งร้านให้ตั้งแต่ปีที่แล้วเหอะ ให้รอก็ไม่ได้แดกพอดี 'หรือจะกินชาบู' "เพิ่งไปกินกับรามมา" 'แล้วอยากกินอะไรล่ะครับคุณหนู' "บะหมี่เกี๊ยวก็ได้" เพราะถูกเย้าเข้ามาก แถมเมืองรามก็ยังไม่ตอบแชทสักที จั๋นถึงตกลงรับคำชวนไปพลางเพราะนึกได้ว่าตนยังไม่ได้กินอะไรเป็นมื้อเที่ยง เผื่ออารมณ์ดีขึ้น ㅤ

ㅤ จั๋นยังคงหงุดหงิดและเริ่มรู้ตัวว่ามันงุ่นง่านเกินเหตุด้วยเพราะเขาไม่ได้ใจเต้นกับความใจดีผิดที่ผิดทางของคนคุยเก่าแม้แต่น้อย ขณะที่มือชื้นเหงื่อมัวแต่เคาะจอเป็นระยะดูว่ามีข้อความตอบกลับมาจากเพื่อนสนิทหรือไม่ 'ตกลงกินอะไร เลี้ยง ติ่มซำไหม เห็นเคยส่งร้านมา' "ตอนนั้นพี่มัวแต่ทำงานไงกว่าจะตอบ จั๋นไปกินกับรามแล้ว" 'ช่วงนี้สนิทกันหรอ' ㅤ

ㅤ "มาจำได้อะไรเอาตอนนี้ อายนะเฮ้ย จั๋นมันแก่แดดเองอ่ะ" 'เออเนอะ ปกติต้องให้จั๋นคอยเตือนทุกปี เตือนแม่งทุกเทศกาล ปีใหม่ยังต้องเตือน' คนโตกว่ากลั้วหัวเราะตอบ พลางยกมือขึ้นยีหัวเขา ผิดปกติสัส ทั้งเขา ทั้งกู ㅤ

ㅤ 'ลืมแล้วอ่อ' "อะไรนะ" 'พี่ถามว่าจั๋นลืมแล้วหรอ' "ลืมอะไร" 'วันนี้วันอะไร' พอถูกย้ำถาม จั๋นถึงดึงแท็บหน้าจอลงดูวันที่ — 28 มกรา, วันที่เขาเคยปากดีบอกพี่ธามไว้ว่าให้จำเป็นวันครบรอบแถมยังโม้ไปอีกว่า ถึงไม่ได้คบก็ครบรอบที่เขาบอกรักครั้งแรกอะไรแบบนั้น กูตอนเด็กแม่งทั้งเสี่ยวทั้งแรด ㅤ

ㅤ 𝐣𝐮𝐧𝐭𝐚 sent a photo 𝐣𝐮𝐧𝐭𝐚 sent a message @missvandorte.bsky.social : กูทำพังจริงด้วย : เศร้าว่ะ : มึงว่ามันจะซ่อมได้ไหมวะ : ไม่อยากทิ้งเลย มันอยู่กับกูมาตั้งหลายปี 😢 ㅤ

ㅤ จั๋นตอบส่ง ๆ ไปโดยยังก้มหน้าก้มตานับลูกปัด พลางยกโทรศัพท์ขึ้นถ่ายสภาพมันเก็บไว้ก่อนจะหย่อนของทั้งหมดลงช่องซิปขนาดเล็กของกระเป๋า ตั้งแต่เมื่อไรกันนะที่เขาไม่ได้นึกอยากฟังพี่ธามพูดจาเอาอกเอาใจแล้ว 'ก็ไม่ได้เจอกันนาน วันก่อนโทรมาหาพี่ก็ยุ่ง ๆ' "งานนอกหรอ" 'ใช่ หาเงินมาเลี้ยงข้าวจั๋นไง วันนี้อยากกินอะไรล่ะ' "เนื่องในโอกาสอะไรเอ่ย" เขาทำเสียงยียวนกลับไปขณะกดโทรศัพท์ ㅤ

ㅤ 'เดี๋ยวนี้เจอหน้ากันก็บึ้งใส่ ไม่ดีใจเวลาเจอพี่แล้วหรอ' คำถามหนึ่งดังขึ้นสะกิดใจเข้าอย่างจัง แม้แต่ตัวคนถูกถามเองก็วางหน้าไม่เป็น — เขามัวแต่เสียใจเพราะทำพวงกุญแจที่เมืองรามซื้อให้พังจนไม่ได้สนใจด้วยซ้ำว่าคนตรงหน้ามาหาเขาถึงคณะ "จั๋นกลัววันนี้ฝนจะตกเพราะพี่ธามเข้ามาส่งงานน่ะสิ" 'แล้วใครบอกพี่มาส่งงาน พี่มาหาจั๋นนั่นแหละ' "โม้ป่ะ" ㅤ

ㅤ หน้าบอกบุญไม่รับของจั๋นคงทำให้อีกฝ่ายรับรู้อารมณ์ได้ ชายหนุ่มหน้าตี๋ตรงหน้าจึงย่อตัวลงมาข้าง ๆ จั๋นเงียบขณะมองตาม มือยังกำลูกปัดส่วนหนึ่งอยู่ และไม่นานหลังจากนั้น ธามจึงเป็นคนช่วยเก็บส่วนที่ไหลตกไปใต้โต๊ะมาหย่อนใส่มือให้ ㅤ

ㅤ 'ไปก้มงุด ๆ อะไรตรงนั้น' เสียงที่คุ้นเคยแต่ไม่คุ้นหูทำให้จั๋นผงกหัวขึ้นจากม้าหิน หัวเฉี่ยวกระแทกไปทีแต่รอดมาได้เพราะมือของเจ้าของเสียงแทรกมากันไว้ให้ก่อน เวลานั้นจั๋นพบว่าตัวเองกลับมาหงุดหงิดอีกครั้ง คงเพราะเสียงหัวเราะของ 'พี่ธาม' ยังคงเหมือนเดิม — แต่มาหัวเราะอะไรเอาตอนเขากำลังนอยวะ ㅤ

ㅤ เป็นอันว่าความโมโหจบลงตรงนั้น และแทนที่ด้วยความเศร้าซึมที่เขาไม่ทันได้ตั้งตัวมาก่อนว่ามันจะเกิด, สายตาเหม่อมองซากของประดับที่ไหลกลิ้งบ้างกระเด็นบ้างไปทั่ว ก่อนจะเริ่มขยับตัวเก็บมันทีละเม็ดทั้งที่รู้ว่าคงซ่อมได้ไม่ทั้งหมด 'อันไหนน่ารักกว่า' '...อันนี้ ตัวลูกปัดมันสวยกว่า' 'เออว่ะ แต่กูทำมันพังแน่เลย' '...เอามาดิ่ ซื้อให้' ยิ่งคิดก็ยิ่งเศร้าจนจะบ้า ㅤ

ㅤ สะหลีจันตาคนเก่งล้มแล้ววันนี้, หลังจากทะเลาะกับเพื่อนเรื่องงานกลุ่มจนหัวเสียไปทั้งครึ่งเช้า นั่งกดโทรศัพท์อยู่ตรงโซนสูบบุหรี่ตลอดครึ่งบ่ายโดยไม่เป็นอันทำอะไร — ก็เผลอนั่งทับพวงกุญแจอันโปรดสภาพมอมซมจนสายร้อยลูกปัดขาด "....." ㅤ

เขาลาออกแล้ว และกลายเป็นพวกถังแตก

ㅤ พอเห็นท่าทีโอนอ่อนของเมืองรามแล้ว จั๋นก็เผยรอยยิ้มกว้างจนตาเป็นสระอิ "ตามนั้น กูเป็นหุ้นส่วนมึงแล้วนะ" ㅤ

ㅤ "ง่วงชิบหาย" 'แล้วฝืนทำไม ไปนอนดิ่' "ไม่อยากนอนคนเดียว" 'งั้นก็ไม่ต้องนอน' "นอนด้วยกันมั้ย" '....' "...?" 'นอนสิ' ㅤ

⠀⠀ ⠀⠀Tell me now Was that the sound of us? ⠀⠀

ㅤ lay me down, tonight lay me by your side can i lay by your side ? ㅤ

⠀ god, I'm jumping in the deep end it's more fun to swim in heard the risk is drownin', but I'm gonna take it ⠀

ㅤ "ยุ่งหรอ" 'นิดหน่อย' "โอเค งั้นจั๋นไม่กวน แค่โทรมาสวัสดีปีใหม่ พี่กินข้าวด้วยนะ" 'ครับ ขอบคุณนะ สวัสดีปีใหม่จั๋น' "คือ..." 𝐭𝐡𝐚𝐦 ended the voice call คิดมาสามปีแล้ว เมื่อไรมันจะถึงวะ ㅤ

ㅤ you know i hate to say 'i told you so' but i told you so — salhijanta, 24 ㅤ

⠀ “มาห้องกูก็อยู่ฟรีกินฟรี ยังจะมาแย่งค่าขนมกูอีกเหรอจั๋น“ ‘อยากทำ ทำไง ต้องแก้ผ้าไหม’ ”อะไรของมึง“ ‘ถ่าย ด้วย‘ “ไม่ ให้ ถ่าย” ⠀

ㅤ ✍︎ #30DayFilmChallenge ㅤ

ฉันทุกครั้งที่ X มันล่าแม่มด = เข้ามาซบบลูสกายแล้วก็ไป

โลก X มันเถื่อนเหลือทน

⠀ ⠀ he glanced at me. his eyes are so attractive, so dark, so deep of a man but also with the innocence of a child ⠀ ⠀