petrarca'nın ölüm üzerine fikirlerini hatırlamak için i trionfi'yi tekrar okumam gerekti, bari en başından başlayayım dedim, aşkın utkusundan. hiç petrarca standartlarında aşık olmamışım.

havanın en kararmaya başlamasıyla güneş battıktan sonra gözlerimi açık tutabilme sürem üç saat, napıyor çayıma ilaç mı karıştırıyor bu adam.

yedi ölümcül günaha zevzeklik de eklensin.

üçü de tepemde diye kalktım salondaki koltuğa yattım, üçü de gene geldi ya inanılmaz

otlanırken yakalandı. öbürsü'yle ezkaza dışarıda karşılaşırsak bizi tanımıyormuş gibi davranıyor arkadaş.

bugün güzel çalıştım, sabahlara kadar dizi izleyelim dedim, on gibi beyin ölümü gerçekleşti, pijamalarla yataktayım ve roman bile okuyamıyorum.

moralsizken beş kişi üst üste çıkıp oturuyoruz.

bugün "macabre" üzerine o kadar çok şey okudum ki yav bunun MAKBERle bağlantısı olabilir mi dedim ve varmış.

çalışmada kullanmayacağım ama çok hoşuma gittiği için okumadan duramıyorum. Erasmus'un De praeparatione ad mortem'ini. "quis ausit sibi arrogare quod sic ut dignum est oderit ac detestetur peccata sua?" Kim kendi günahlarını hak ettiği gibi nefret ve tiksintiyle kınayabilecek cesareti gösterebilir?

"burada hepimiz büyük bir aileyiz."

sevgili mert, türküye mutluluk endeksine katkı yapmak için bana pastane simidi almış. daha daha mutlu olayım diye devasa boyutta almış....

pate vermedim diye mi?

yazmak için gitmelerini bekledim. twitter çökmüş koştura koştura buraya geliyorlar. ya iki saat sosyal medyaya girmesen ölür müsün, ayrıca burada orada olan ne olabilir?

Le livre comment on aprent à bien mourir elyazması hk: "Peki insan nasıl ölmeyi öğrenir?Ölüm korkusunun köleliğinden kurtularak, yaşamın sadece bir geçiş olduğunu kavrayarak -burada yazar trépàs, trépassement, trépasser sözcüklerinin anlamlarıyla oynar- yani dünyadan neşeyle ayrılmaya hazırlanarak."

annemi ne zaman arasam -mezarlıkta anneannemle konuştuğu zamanlar dışında- arkadaşlarıyla dışarıda yemek yiyor oluyor. olması gereken hep buydu, onun adına çok mutluyum.

THIS THIS THIS THIS THIS THIS THIS THIS THIS THIS THIS THIS THIS THIS THIS THIS THIS THIS THIS THIS THIS THIS THIS THIS THIS THIS THIS THIS THIS THIS THIS THIS THIS THIS THIS THIS THIS THIS THIS THIS THIS THIS

misafirim yok, delirmemek için yaptım (zilyon adet başka yemekle birlikte). pişince brokolili cannelloni olacak.

gelmeyin abi gelmeyin artık buraya. özlediğinizde neden gittiğinizi hatırlayıp dönmeyeceksiniz.

bu soruyu içimden cevaplarken çok düşündüm, cevap veriyorum: fırın simiti. sütlü simit de deniyor.

şu an sabahın sekizinde ders işleyecek olmanın manasızlığını iliklerime kadar hissediyorum.

spontan ortaya çıktı ama etkili bir yöntemmiş.

hadi kitap okurken yanlışlıkla biraz uyuyakalalım.

Orta Çağ Burgonya Dükalığı şölenlerinde eti özel bir uşak kesiyor, çünkü bıçakların üzerinde Benedictio Mensae ve Gratiarum actio duaları oluyor ve uşak notaları seslendirebilmek için bıçakları belli şekilde tutmak zorunda, her etin kesimi farklı ve farklı yortularda polifonik bıçaklar kullanılıyor.

tabii ki bir pazar klasiği olarak beş buçukta uyanıp çalışmaya oturdum, öncelikli işim yokmuş gibi resim tarihi I-II ders notlarını peyderpey temize çekmeye başladım, ama dersin onuncu senesinde defter artık elimde dağılıyor.

kızım, sınav kağıtları arasında osman hamdi'nin kayıp yaradılış tablosundaki gibi.

seni o kadar iyi anlıyorum ki.

Öbürsü huzurlu hafta sonları diler!

Başka, eve çamurlu döndüğünde patilerini yıkarken sakinleşmesi için ona bundan önceki hayatımı anlatıyorum, istanbul'u, kadife perdeleri çektiğimde kültürel olarak 70'ler greenwich village'e ışınlandığım evi, ortaköy'den fındıklı'ya olan yolu, kedilerimi, bence hoşuna gidiyor çünkü gırlıyor.

şıpsevdi diye bir sakızdan love is... diye resimler çıkardı, love is.... kütüphanenin kendine ait kısmında Bernhardların için sana yer açmasıdır.

mert diyor ki "ben karizmatik, felsefi bir imaj yaratmaya çalışırken neden internete eski püskü pijamalarım hakkında yazıyorsun?" sen neden tanıl bora'ya imdb puanı çok düşük köpekbalığı filmleri izlediğimi anlatıyorsun?

arkadaşım koli göndermiş, @geyiklikilim hesabını deaktive etmiş olsan da beni izlediğini biliyorum🫵🏼 ellerine sağlık (ve öyle güzel kolilemişsin ki yakacak olarak sobaya attım)🥰

vizelerden bağımsız olarak; ranciere'den aklıma geldi, gözlemlediğim bir şey var, lisansüstü öğrencilerde (ve belki akademisyenlerde de, bilemiyorum) metinle başbaşa kalmaya dair bir çekince. mesela aristoteles mi okunacak, bize aristotelesi tercüme edecek başka bir kitaba ihtiyaç duyuyoruz, niye?

vizeleri okuyordum, bir öğrenci "Joseph Jacotot'nun kendisi Felemenkçe öğrense daha iyi olmaz mıydı?" yazmış, sesli güldüm, neden daha önce aklıma gelmedi.

gün içinde aklıma geldikçe: her kitabı sen çeviremezsin, her merak ettiğin kitabı okuyamazsın, aklına gelen her iyi fikri yazamazsın, vaktimiz sınırlı (bu dünyada), yorulmadın mı telaşla bir şeylere yetişme çabasından, ne zaman yeterli gelecek?

kendileri yapmıştır o kakayı, neticede kendi sıçıp köpeğe suç atanı bile gördük.

yeni Bernhard siparişlerim gelmiş dün, daha başlamadım ama tek bir şey dikkatimi çekti, Babil Yayınları'nın Olaylar'ı 17420 punto basmasının nedeni ne olabilir?

soba yanmiyorsa aşağı inmeyi reddediyorum. han kang'ın bu kitabıyla ilgili beni rahatsız eden şey batılı okura yazılmış olması, kültür çevirmenliği.

son vize. aklına gelen beyaz şeyleri sıralıyor ve her bölüm o beyaz şeyle ilgili ama hepsini başına çok kötü, meçhul bir şey gelmiş bir insanın hüzün ve zarafetiyle birbirine bağlamış, çocuk geliyor'da da anlatıyı karakterin işkencede yediği üç tokat üzerinden kurgulamıştı, seviyorum böyle oyunları.

okurken sabahtan akşama kadar okulda otururduk, hele bir de öğleden sonra atölye varsa bedensel çalışma... ve ertesi gün aynısı bir daha. nasıl, nereden bulurduk o enerjiyi.

önceden dokunmayan bazı yiyeceklerin şimdi dokunmaya başlaması ve reflüden yola çıkarak yaşlanma üzerine yine biraz düşündüm, fakat her şeyin hazzı ne kadar derin.

bence Hakikatin İzinde şöyle okunmalı (okumalıydım), her Bernhard romanı/oyunundan sonra Hakikatin İzinde'yi açıp o eserle ilgili verdiği bir röportaj, gazeteye bir açık mektup, bir çemkirme, evet böyle okunmalıydı.

bana kızarmış ekmek ve çay, onlara birer kaşık pate.

"Kendimiz hiç de daha iyi değiliz bu insanlardan, o hep çekilmez ve iğrenç bulduğumuz kişilerden, itici insanlardan, ilişkimizi mümkün olan en aza indirmek istediklerimizden, oysa biz, eğer içtenlikle kabul edersek, hep onlarla uğraşıyoruz ve tıpkı onlar gibiyiz."

"Eski dönemlerde hastane, sefillerin, seyyahların barınma yeriydi ... Artık hastaneye iyileşmek için değil, tam da ölmek için geliniyor ya da gelinecektir ... Hastanede ölüm, artık ölmek üzere olan kişinin akrabalarının ve arkadaşlarının arasında başkanlık ettiği bir tören vesilesi değildir...

Odun Kesmek'teki "sanatsal akşam öğünü" sofrasında Ausbergerlerin baş misafiri, Yaban Ördeği'nde Ekdal'ı oynayan Burglu tiyatrocusunu okurken zihnimde sadece Tamer Karadağlı canlanıyor.

soba yanıyorsa ve demli çay varsa insan gerçekten yuvada hissediyor.

kadıköy çarşı içinde iğne, iplik, kurdele vb satan ve "masrafçı" (aka tuhafiye) denen dükkanlar hakkında:

çılgın nakışçılar tuhafiyede buluşuyor. arapça hediyelik eşya anlamına gelen tuhaf'tan geliyormuş tuhafiye (diyor nişanyan sözlük - tuhafçı "hediyelik eşyacı" [İstanbul Mahkemesi 121 no. Şeriye Sicili, 1816])

hiçbir masraftan kaçınmayarak şehre inip kalem aldım, motif çizmek için, ama yanlış numaraları almışım, daha detaylı çalışmalara 0.2 uç lazımmış.

tw'da bir şey gördüm, yeni bir çeviride abes hatalar var (plate'i levha yerine tabak olrk çevirmişler), okur bundan bahsediyor, çevirmen koşa koşa gelip onu "oturduğu yerden eleştirmek"le suçluyor, okur da onun gerizekalı olduğunu ima ediyor. kamusal alanda normal insanlar gibi tartışamayacak mıyız.