Nick Glover (her tür) ameliyatı “yapıcı şiddet” olarak tanımlamıştı.

Masallarda hep şunları dinleyerek büyüdük: Çirkin/kötü/zalim bir erkek. Ona sabrederse murada eren kız. O masalları dinleyen, anlatan herkesin içine işledi bu. Masalın tersinin, yani çirkin, kötü ya da zalim bir kadına (ör: bir cadıya) sabrederse murada eren erkeklerin olmamasını normalleştirerek.

Bunu estetik yaptırma hakkından bağımsız olarak söylediğim anlaşılsın isterim: Herhangi bir uzvumuza estetik yaptırmayı içimizden geçiriyorsak eğer bu, kendimize bir başkasının eleştirel gözleriyle bakıyoruz demektir -ki kim bakmıyor ki, haklısınız-. Ama bu gerçeği bir de böyle düşünelim.

Giden 5000, gelen 7000.

Kasım'da Türkiye'ye geliyorum. 2019'dan sonra ilk kez (herkese açık, ücretsiz, yüz yüze, İstanbul'da) söyleşi. 22 veya 23 Kasım. Duyuracağım. Çok nadir geldim/geliyorum biliyorsunuz.

Eşim bana hayatımda iyi davranan ilk insan. Saçının telini bile kimseye değişmem. (Kel ama fark etmiyor. 🙃)

Sizinle hiç oynamamış, sohbet etmemiş, hatta konuşmamış anne-babanızın (evet, bunlar o nesilde sandığınızdan çok) şimdi bunları torunlarıyla yapması... canınızı yakıyor, değil mi? Normal.

Bizi, kişilerin bize karşı hata yapması incitmiyor. Canımızı acıtmak isteyerek yaptıkları incitiyor ya da rahatsız ediyor bizi en çok. İngilizce söylersek "meanness" (tam karşılığı yok maalesef) ile yapılan şeyler bunlar ve niyetin bizi incitmek olduğunu bilinç seviyesinde olmasa bile biliyoruz.

Enneagram testine inanmıyorum. İlginç bir şey keşfettim. Chat gpt'ye fotoğraf ile o kişinin enneagram numarasını sorarsanız, kanadına kadar tahmin ediyor. Kişi hakkında bilgisi varsa daha da kolay tahmin ediyor. Bence testlerden başarılı (iyi bulduğum testler dahil). Test zaten önemsiz bence.

Şu ifadeye gelen şu yoruma cevap vereyim. Anneler yaşayamadıkları hayatın bedelini oğullarından değil kızlarından, gelinlerinden beklerler. Kendilerine yapılmış cinsiyetçiliğin devamıdır bu. Bu döngünün çözülmesi için o cinsiyetçiliği normalize etmemek, hata diyerek onu aşabilmek gerek.

Geçen kış bir gece Haluk Bilginer, Aşkın Nur Yengi ve kızlarını gördük. Shaftesbury Avenue'nun Wardour Street'le birleştiği köşenin biraz yukarısından, Piccadilly Circus tarafına doğru ağır ağır yürüyorlardı. Hiç ayrılmamışlar gibi neşeyle. Gülerek ve sohbet ederek.

Bir çocuğun hayatında ya da bir insanın çocukluğunda bir şeylerin yanlış olduğunu nasıl anlarız? Bunu anlamanın en kısa yolu şu soruyu sormak: Çocuk/yetişkin, sevilmeye layık olduğunu hissedebiliyor mu?

İnsanlar bana iyi davranınca çok şaşırıyorum.

🙃

Burada az kişi olması ne rahat. Twitter’da hiç paylaşmadığım/paylaşamayacağım şeyleri paylaşabiliyorum.

Bunu defalarca yapan çok insandan biri. 2018’de İyi Aile Yoktur’dan paragrafları (birebir) kendisinin gibi paylaşıyordu. Altına “Hastalarınız çok şanslı” yazanlara teşekkür ediyordu. Bir insanın bilgisine/yetkinliğine sırf psikiyatrist diye güvenmeyin diye paylaşıyorum. Diploma tek başına hiçbir şey

Halit Ziya romanlarından ve hakkında yazılanlardan ne bulduysam okudum 12-22 yaş arası. Diziyi pek bilmiyorum ama şunu söylemek isterim: Aşk-ı Memnu, günümüz koşullarına uyarlandığında çok anlamlı bir hikaye değil bence. Meselesi, o dönem şartlarında anlam kazanıyor daha çok.

Kronik depresyonda olan kimselerin şöyle bir ortak özelliği olduğunu düşünüyorum: Göründüklerinden çok daha kötü durumdalar her zaman. Zaten kronik depresyonda olmalarının nedeni o; başkalarının duygularını öncelemek, başkalarının mutluluğunu düşündükleri için kendi (olumsuz) duygularını bastırmak.

“Travmayı atlatmak” diyenlerin aslında inandığı: travmayı geçiştirmek.

Kimin gerçekten mağdur, kimin gerçekten fail olduğunu nereden anlayacağız? Bunun en önemli kanıtlarından biri, mağdurun hayatına fail gibi (yani hiçbir şey olmamış gibi) devam edemiyor olması. Kısaca anlatayım.

Birkaç yıl daha dişimi sıksam yaşamak kolaylaşacakmış gibi...

Tek sosyal çevrem olan Instagram bugün yine hayal kırıklığına uğrattı. Halit Ziya romanlarında buna "umut kırıklığı" diyor. İşler farklı şekilde ilerleseydi onun versiyonu yerleşecekti belki.

Proust anketini vermişti bir gazete bana yıllar önce. "Sahip olmak istediğiniz süper güç?" diye sorarlarsa yine, "Uyumak" diyeceğim. Ya da "Evden çıkmak". 16 yıl önce "Unutabilmek" demişim. Onu da yapamıyorum. Her detay mıh gibi aklımda.

Bugün yine saatlerce evden çıkmaya çalıştım ama yapamadım. İki haftadır hemen her gün yapmayı denediğim şey. Hazırlanıyorum, giyiniyorum; yine olmuyor. Siz evden çıkmayı nasıl başarabiliyorsunuz?

Çocukluğunda denize girmiş biri, çocukluğu boyunca hiç denize/suya girmemiş birini anlayamaz. Mesele burada deniz/su değil. Çocukluğu boyunca denize/suya girme imkanı olmamış birinin hikayesinde muhakkak yanlış olan, hatta ciddi şekilde yanlış olan çok şey vardır. Deniz burada önemli bir ipucudur.

Kendimi kendime yeni çorap alabilecek kadar değerli görmüyorum.

“Ağlak”, “mızmız” diye etiketlediğimiz çocuk, muhtemel ki iç dünyası zengin bir çocuk.

Yaşadığım beyin sisi devam etmekle birlikte azaldığı için, son iki zincirin devamını yazacağım şimdi. Üç paylaşım birlikte okunur ve düşünülürse hem kendimizle hem de çocuklarla ilgili bir şeylerin anlaşılmasına yardımcı olur belki diye umuyorum.

91 yaşındaki çok sevdiğimiz dostumuz kanser oldu. "İçki içmez, sigara içmez; her gün yürüyüş yapar ve yüzer, sağlıklı beslenir. Neden böyle oldu?" diyorum eşime, o da "Hayatım, adam 91 yaşında." diyor. (Dünya iyisi bir insandır bu arada. Eşiyle birlikte, ömrümde tanıdığım en iyi insanlar.)

Babamın bir amcası 116 yaşına kadar yaşamış. Babamın babasının amcası sanırım, ben tanımadım. Daha eski bir dönemde yaşıyor yani, yaşam beklentisinin şimdikinden daha kısa olduğu bir dönemde.

Çocuklarla ilgili önemli bir şeyi anlatmak istiyorum. Daha önce hiç anlatmadığım bir şey. Ama çocukların/bebeklerin dünyasını anlayabilmemiz için aklımızda tutmamız gereken bir konu. Sonuna kadar okuyabilirseniz çok sevinirim. Dünkü zincirle birlikte düşünebilirsiniz sonra yazdıklarımı.

Bir örnek vereceğim. Ömrüm boyunca çeşitli diş fırçaları kullandım ve bir türlü rahat edemedim. 44 yaşında "yumuşak" kategorisinde satılan bir fırçayı deneyene kadar. O zamana dek (otomatik vs) her tür fırçayı bir bir alıp deniyor ama orta sertlikteki fırçaları seçiyordum hep. Çünkü

“Dinozor” yazmıştım, İngilizceye uyumlu şekilde. Sonra “TDK Türkçe sese uyumlu bulduğu için ‘dinazor’u kabul ediyor” uyarısı geldi; değiştirdim. Şimdi baktım, “dinozor”. Bu kadar değişikliğe ben yetişemiyorum. “İngilizceye” kullanımı dahil.

Çoğu kişi bilmiyor/anlamıyor; bu benim ikinci evliliğim. İlk evliliğim çok travmatik. Beni yıllarca sakat bırakacak kadar. Bugün bile (kimsenin bilmediği şekilde) korkuyla yaşamama, ölüm tehditleri almama neden olan, içinde her tür ağır istismarın olduğu bir evlilik. Ama ona "evlilik" demek geçmiyor

Lars and the Real Girl 💕

Herkes birbirinden kopyaladığı için kaynağını bulamadığım alıntıyı çeviriyorum: "Biri sizi gerçekten seviyorsa, en büyük korkusu sizi incitmektir, sizin ona (bir şekilde) mesafe koymanız değildir. Eğer sizi sık sık incittiği halde hâlâ gitmemeniz için yalvarıyorsa, bu sevgi değildir."

Bize dayatılan şeylerin bize dayatıldığının dahi farkında değiliz. Kendi isteklerimiz, kendi düşüncelerimiz, kendi tercihlerimiz sandığımız birçok şey gerçekte bize ait değil. İyi Toplum Yoktur Nihan Kaya

İnsanın en olumsuz yanını gösterdiği kişi, çocuğudur. Nihan Kaya

Eşim yok, ben bu işlerden anlamam; size sormak istedim. Bunlar zaten kameralardan da bildikleri şeyler değil mi? (Orada çok kamera var.) Bir sorun teşkil ediyorsa sileceğim ama risk düşünmemiştim hiç.

I will tell you how we think we saw Banksy on 7 September. Size 7 Eylül'de Banksy'yi nasıl gördüğümüzü anlatacağım. (Gördüğümüz kişinin o olduğuna hayli ihtimal veriyoruz, diye özetleyeyim.)

T.S. Eliot was born on this day in 1888. To celebrate we’re showing off some of the original items in our collection. This includes first editions of The Waste Land and Prufrock, with some even signed by Eliot himself.

Eşim aşçı (yani bir çeşit işçi); birçok gün sabah 6,5 ile gece 10,5 arasında, çoğu gün hiç ara vermeden çalışıyor. (Bu süre boyunca sürekli ayakta.) Sabah 5,5'ta evden çıkıyor. İşi uzuyor bazen, dün gece ancak 12'de gelebildi eve. Mubi şifre istedi 1 ay önce. Ama o kadar az görüşebiliyoruz ki

Eğer isterseniz size Banksy olabileceğini düşündüğüm kişiyi nasıl gördüğümüzü anlatırım.

Medikal Medyum’u herkes okusun bence, hormonlar dahil birkaç konuda zayıf bulsam da birçok tavsiyesi bana iyi geldi ve gastroenteroloğumunkilerle örtüştü. Diğer yazdıklarımı: 30lu, 40lı yaşlardaki kadınlar okusun, aklında bulundursun isterim. Çok dolu olduğum için uzun anlatamadım bu konuyu hiç.

Yaptığım çay da çok güzel oldu ama sen yoksun.

Dün gelen herkese çok teşekkür ederim. Psikoterapi sorusu çok soruldu. İşte 3 yıllık bir part time psikoterapi master örneği. Herhangi bir bölümden mezun olabilirsiniz bu bölüm için; edebiyat, felsefe oldukça ilgili bölümler mesela, çok uyumlu olur.

Eşimle tesadüfen oradadaydık o gece. Banksy’yi görmüş olabiliriz. İlgimizi çeken birkaç şey olmuştu.

Hard Truths'u izledim ve Mike Leigh'nin ne kadar ilginç bir yönetmen olduğunu hatırladım bugün. Herkese göre değil ama ben seviyorum.

14 Eylül Pazar günü 12-13.30 arasında Calthorpe Community Garden'da olacağım; tanışmak, sohbet etmek, kitap imzalatmak için uğrayabilirsiniz. Adres: 258-274 Gray's Inn Road, Londra, WC1X 8LH. King's Cross istasyonuna yakın, ayrıca önünden otobüs geçiyor. Çocuklar için küçük bir oyun alanı da var.

Yaşayanlardan bahsedersek: Ömrümde bir kere bile "iyi insan" olan bir şairle tanışmadım. (Herkese sonsuz bir iyi niyet ve güvenle yaklaşıyorum, önyargım yoktu.) Bırakın iyiyi, ahlakı "eh işte" diyebileceğim bir şairle bile karşılaşmadım. İstisnası elbette vardır. Umarım vardır. Bana denk gelmedi.