تا حالا با هر کسی دو کلمه بیشتر از سلام علیک حرف زدم توی مدرسه بچه، یا املاکی بوده یا بازاری. بازار هم بازار بزرگ تهران منظورمه:)) تقریبا مطمئنم سال دیگه اینجا نمی‌مونم. واقعا دنیاشون عجیب غریب و متفاوته. و خیلی خیلی خیلی دور از من.

ازش می‌پرسه کجا ناهار می‌خورین؟ می‌گه «یه پله پایین‌تر از زنگ تفریح یه سالن هست اونجا» :)))

بعد از ۷ سال رفتم بازار تهران. دفعه قبلش هم ۷ سال قبل‌ترش بود. قبلی هم همین حدودا. بعد هر بار هم رفتم گفتم دیگه از این به بعد تن‌تن میام:))

خیلی دیر خوابم برد، نزدیک صبح و ۶/۵ گذشته بود که به زور پاشدم به کارام برسم. بچه رو رسوندم مدرسه. گاز رو تمیز کردم و کتری گذاشتم. دراز کشیدم توی تخت منتظر چای. خیلی شاکی‌ام که دیروز صبح خونه رو تمیز نکردم. ۸۰ درصد از دست خودم، ۲۰ درصد زینب. این هفته آخرین فرصتمه.

Kendimi soz geçerimüyorom.

نوشته سرما خوردم نمیام. همون آش، همون کاسه.

اون زینب خانوم که تابستون می‌اومد و بعدازاینکه دو بار بی که خبر بده نیومد، ردش کردم قراره از امروز دوباره بیاد. می‌دونم باز همون آش و همون کاسه قراره باشه ولی هم اون ۴-۵ بار پیام داد، هم من تنهایی از پسش برنمیام لذا مجبور شدم آزموده رو بیازمایم دوباره. حالا از حماقتم کلافه‌ام یا از استیطالم، نمی‌دونم.

دو تا چیز ( در حال حاضر) خیلی حال منو بد می‌کنه. و انگار برای تنبیه خودم، مدام می‌رم سراغشون.

بچه‌ام تصمیم گرفته امشب «مووی نایت» باشه و رفته خوراکی اینا چیده ر‌وی میز. اومده می‌گه براتون «هسته» هم گذاشتم. می‌گم منظورت پسته‌است؟ می‌گه آره آره اونا که با دندوناتون می‌شکنین می‌خورین. منظورش تخمه‌است :))))

هر بار میام به توییتر یه فرصت دیگه بدم نفرتم ازش بیشتر میشه.

اون مدرسه‌ای که روزیکه رفته بودیم مصاحبه دیدم یه بچه رو از کلاس اخراج کردن، واستاده گوشه سالن و تا دیدن من با چشم گرد نگاش می‌کنم شروع کردن که «اوا عزیزم تو اینجا چیکار می‌کنی؟» اگه اسم نوشته بودیم ۴۰ دیقه بیشتر توی ترافیک می‌موندیم در حالی که ۵۰۰ متر از این یکی مدرسه دورتره.

کرفس و کتلت درست کردم به صورت همزمان. من هر وقت حالم بده پاشم آشپزی کنم غذای حداقل ۱۷ محله تهران تامین میشه.

شما می‌دونستین در سعدآباد کاخ سعدآباد رو بستن؟ باید از دربند بری تو. گفت به اعتراض اهالی محل به خاطر ترافیک. عمرن باور کنم. به من گفتن با سند خونه و قبض آب و برق شناسنامه و کارت ملی بیای راهت می‌دیم از اینجا:))))

فکر می‌کنم امروز مقدماتش رو فراهم کردم. آیا فردا؟ معلوم میشه. روز سوم.

کارهای امروز خونه هم تموم شد. و بعد از چند وقت به همش رسیدم(به جز آشپزی) یه ربع به ده شروع کردم با استراحت‌‌های طولانی و سرکله زدن با آدم‌ها وسطش. می‌خوام دوش بگیرم و برم سعدآباد پیاده‌روی.

یه جشن آب قراره بگیرن یه هفته‌است گاییدن. واقعا در توانم نیست تحمل کله‌گنجشکی‌ها. ریدم توی این منطقه‌ای که دارم توش زندگی می‌کنم.

یه ساعته توی تخت و زیر آفتاب لم دادم. یکم دیگه ادامه پیدا کنه فرو می‌رم توش و دیگه نمی‌تونم بیام بیرون.

توی زندگی موازی بچه‌ام تا ظهر مدرسه‌است‌ و بعد از مدرسه می‌ره توی یه خونه بزرگ با باغچه و حیاط همراه یه اکیپ از دوستاش که شبیه خودمونن. غذای خونگی تازه با مواد با کیفیت می‌خوره و عصری میاد خونه. همه کلاس‌ها و فوق برنامه‌هاش هم همون‌جا برگزار میشه.

باورم نمیشه باید پاشم خورش کرفس درست کنم برای فردا. این زندگی در خور اشرف مخلوقات نیست واقعا.

به ازای هر روزی که از خونه می‌رم بیرون به سه روز استراحت توی خونه احتیاج دارم. فردا هیچ‌کاری ندارم بیرون از خونه و خیییلی خوشحالم.

امروز هم نه.

امروز که بهم خوش گذشته دلم برای بچه‌ام بیشتر تنگ شده. هپی وایف هپی لایف :)))

دیشب هم خوب نخوابیدم. با دل درد بیدار شدم. با همون درد برای ناهار بچه جوجه کباب درست کردم. ۷ بیدارش کردم. صبونه خورد، رسوندمش مدرسه. دوستمو قراره ببینم ساعت ۱۰، ذوق دارم. یه ساعت وقت دارم. بخوابم یا برم آشپزخونه رو مرتب کنم؟ یا لاک بزنم؟

دلم می‌خواد همه نامه‌های دنیا، هر کی به هر کی نامه نوشته، رو من بخونم.

امروز هم تموم شد و من گذاشتمش برای فردا.

جوری که مادر داشتن با احساس امنیت گره خورده خیلی ظالمانه‌است. با خیلی چیزهاش کنار اومدم اینو نمی‌تونم هیچ کاریش کنم. بدنم داره تحت تاثیر کورتیزول بالا از هم می‌پاشه. ۵ ساله خواب عمیق ندارم، وزن نمی‌تونم کم کنم. تمرکزم افتضاحه. خسته شدم دیگه.

خیلی از حال و وضع شنبه‌ها صبح خونه‌مون بدم میاد. قشنگ افسرده‌ام می‌کنه و طول هفته می‌کشونمش با خودم.

خیلی قوانین جامعه بشری به کونم فشار میاره اخیرا. از همه بیشتر هم مدرسه ساعت ۷ صبح.

طی اقدامی عجیب و بی‌سابقه پاشدم قرمه‌سبزی بار گذاشتم. گوشت و لوبیای پخته توی فریزر داشتم. آخرین باری که برای خودم چنین کاری کردم رو یادم نمیاد.

خیلی دلم قرمه‌سبزی می‌خواد. قرمه‌سبزی درست و حسابی و خودم حال ندارم بپزم.

کوکی‌هام تلخ شدن .نمی‌دونم هم چرا و چطور ممکنه ولی خیلی غصه.

دارم کوکی درست می‌کنم ببرم خونه دوستم امشب و دم فر نشستم بپزه درشون بیارم و چشامو ببندم. وقتی هم نمونده هرچند.

وای خدایا خوابم میاد.

صبح که بچه رو می‌ذارم مدرسه برمی‌گردم نتفلیکس رو باز می‌‌کنم یه سریال ترکی که یه دختر موردعلاقه‌ام توش بازی کرده انتخاب می‌کنم و یه فصلشو می‌بینم تا ساعت ۲/۵.

باید امروز خونه رو تمیز کنم و از فردا به هر بدبختی شده دونه دونه تیک بزنم روتین صبحمو. از خودم و از دنیا بیزار می‌شم وقتی حالم انقدر بده. از اینکه انتخابم تحمل این رنج باشه متنفرم.

چند روزه دارم فکر می‌کنم چیکار کنم برای خودم که حالم بهتر بشه؟ پارسال هم از سفر که برگشتم آخر تابستون روتین صبحمو رها کردم یه مدت. نمی‌دونم چرا گاهی اینطور به نظرم می‌رسه که بیهوده‌است در حالیکه این حال و روزم بدون روتینمه: یادداشت صبحگاهی، پیاده‌روی، دوش آب سرد، لیوان نمک و لیمو ناشتا وچند صفحه کتاب.

نمی‌تونم فردا دوشنبه باشه.

از وقتی برگشتم و مدرسه‌ها باز شدن، امروز در واقع اولین روزی بود که خونه بودم و مریض نبودم و کار زیادی هم نداشتم و به این نتیجه رسیدم که نباید خونه بمونم. کجا برم و چیکار کنم رو هنوز نمی‌دونم.

شاید منم.

واقعا نمی‌دونم از کجا و به چه شکل باید برگردم به زندگی. روتینی که به بدبختی ساخته بودم این چند سال دیگه برام کار نمی‌کنه. یه امید ته دلم داشتم همه این سالها که دیگه وجود نداره و هیچی هم جاشو نمی‌گیره برای همین دستم به هیچ‌ کاری نمی‌ره و همین باعث میشه هی بیشتر فرو برم.

حالم خیلی بده و دلیلش اینه که شام ندارم و همین باعث میشه یه دور دیگه حالم بد شه.

Yetmemiş gibi, 7 saat da yoldaydık. شمال رو فقط شبونه باید بری و برگردی وگرنه صرف نمی‌کنه. خستگی موند فقط.

چه سفر بیهوده‌ای شد.

بیشتر روز رو توی تخت و حتی خواب بودم. تهران نمی‌شد بخوابی که کوبیدی اومدی شمال نصفه شبی؟

غمم رو با خودم می‌برم همه جا و برمی‌کردونم خونه.

معمولا اینجوریه که آدما وقتی نیاز به کمک دارن برای نظافت اینا، زنگ می‌زنن یکی بیاد. اما بخت من به این قراره که اون یکی وقتی نیاز به کار داره به من زنگ می‌زنه که «فردا» بیام؟ :)) نه هم نمی‌شنوه .

نمی‌تونم هم تصمیم بگیریم ۶ روز کمه یا بسه.

متاسفانه: بیقراری.

آخرین باری که شلوار جین خریدم مرداد ۱۴۰۲ بود تا پاییز بشه و بتونم بپوشمشون تنگ شده بودن:)) توی این ۲ سال ودو ماه چند بار بیشتر تنم نشدن ولی عهد کرده بودم با خودم که سایز بزرگتر نمی‌خرم. امروز تنگ‌ترینشون رو پوشیدم. اینا که کامل سایزم شدن می‌خوام برم سراغ جین‌های ۵ سال پیش💅🏻💪

۶ روز گذشته و من هنوز باورم نمیشه بچه‌ام راحت‌تر از چیزی که مهد می‌رفت می‌ره مدرسه و وقتی می‌رم دنبالش خوشحاله.