‏حرف بزن حرف بزن سال‌هاست تشنهٔ یک صحبت طولانی‌ام – محمد‌علی بهمنی.

امان از حسین منزوی.

امان از سجاد سامانی.

حالا رسماً در ترکیب بازی می‌کند. ببینیم در روزهای آینده چه می‌کند. تا حالا که خوب بوده.

طرف دانشجوی پزشکی‌ست و در عین‌حال دورهٔ ستاژش را هم می‌گذراند. بی‌خیالِ بی‌خیال وسط راهروی پارک شفاخانه سیگار می‌کشید. گفتم: «چرا این‌طور؟». خندید و گفت: «از نوع موند است و زیاد ضرر ندارد. احتمالاً دیرتر به سی‌او‌پی‌دی گرفتار می‌شوم». عجبا!... .

‏ای‌کاش فرزاد محمودی می‌بودیم و دستمزد میلیاردی می‌گرفتیم که حتی فدراسیون فوتبال قادر به پرداختش نمی‌بود. بخت نداریم که... .

علی‌بابا اورنگ |انار.

دردشان جانکاه و توصیف‌ناپذیر است.

من و تو دو جلد از یک رمان عاشقانه بودیم. تنگ در آغوش هم خوابیده در قفسه های کتابخانه ای روستایی! گاهی تو را گاهی مرا، تنها به سبب تشدید دلتنگی هایمان به امانت می برند. :) عباس معروفی

‏زمانی استقلال داریم که این زن گدایی نکند، خانه‌ای داشته باشد، فرزندانش بخندد و زندگی‌شان به‌شادمانی بگذرد.

وقتی درس‌ها آغاز می‌شوند، استادهای ما می‌شوند توصیه‌گر. این‌قدر قشنگ می‌حرفند و راهنمایی بیرون‌درسی می‌کنند که کلاً از مرز ذوق‌زدگی هم فراتر می‌‌رویم. بعد در امتحانات باید خط کتاب را حفظ کنیم تا مبادا از مضمون‌شان بمانیم. هیچ‌کس در این خراب‌آباد به حرف‌شان نکرد، حتی استادهای دانشگاه: منظورم همان «پانتون» است.

‏امروز دلم برای زنی –زن میان‌سال، سیاه‌چرده و چشم‌نگران– سوخت که در پس‌کوچه‌های جادهٔ بهزاد گدایی می‌کرد. خدا می‌داند چه در دلش می‌گذرد و چه روزهایی را تجربه می‌کند یا می‌کنند. وقتی از کباب‌فروش چاق و مغرور درخواست کمک کرد، او گفت: «برو گم شو زنکه». همین «زنکه» یک جهان حرف دارد.

خاک خسته –آن‌قدر که از آن تعریف می‌کنند– زیبا نبود. بابه دریا سال‌هاست مانند روزگار قدیم نمی‌خواند.

وضع طوری‌ست که نمی‌شود دو کلمه حرف زد، دو کلمه شنید یا دو قدم راه رفت. از چپ‌وراست تبعیض می‌بارد. انگار بعضی‌ها –البته در افغانستان بدنام– برای این‌کار آفریده‌ شده است. هیچ‌وقت ملت نمی‌شویم.

‏زندگی پست‌و‌بلندی‌های غم‌انگیز زیاد دارد، یکی از آن‌ها رفتن کوه‌صفتان خانه‌هاست. رفتن‌شان تبری می‌شود بر درخت ثبات و صبر خانه. برای دوست عزیزم، عبدالرازق خلیلی، تسلیت می‌گویم. روح آن کدبانوی رنج‌دیده شاد باد... .

‏فکر می‌کنم قضیهٔ لیگ امسال فراتر از شکایت تیم اتحاد است. به‌تازگی محسن رضایی –ملی‌پوش سابق و مربی فعلی فوتسال– هم گپ‌های عجیبی زده است. اگر چنین باشد پس باید روی خیلی از چیزها، حتی ورزش نیمه‌دم، خط‌بطلان بکشیم.

‏گزارشگر ورزشی آریانا گفت: «این علی امیری چرا پیر نمی‌شود و از کی هست که بازی می‌کند؟». حرف‌شان کاملاً دقیق است. این بشر یک‌قرن است که بازی می‌کند و همچنان می‌درخشد. ان‌شاءالله همیشه ساکن فرح‌آباد باشد و تنش دور از گزند روزگار. همین.

‏تو شبیه خان‌یونسی –زیبا ولی ویران– و من آن کودکی که خاک‌شدن آرزوهایش را در تو می‌بیند.

‏اجداد ما از بی‌سرنوشتی لذت بردند، ما هم از بی‌سرنوشتی لذت می‌بریم و ان‌شاءالله آیندگان نیز لذت خواهند برد. چنین ملتی هستیم. پر از لذت‌ها... .

‏روزهای خوب، همان روزهای معمولی است! آن‌روزها که می‌پرسند: چه خبر؟ می‌گویی: «هیچی!». چاره نیست بیا بلندای انتظارمان از خوب را تا مرز «هیچ» کوتاه کنیم باید روایتی قابل‌تحمل از زندگی نوشت. ——— حسام ایپکچی

‏تقی واحدی خودش «کان» است و گلیم‌باف هم طلا. این بشر حتی در کتاب‌هایش هم از سرگذشت مردمش می‌حرفد و آن را به‌تصویر می‌کشد. دمش گرم... .

حالا نورزاد را هم متوقف کردند. بیش باد... .

بلاخره اتحاد هم صداقت را متوقف کرد. اتحاد نشان داد که یکی از تیم‌های برتر لیگ است و می‌تواند برای خیلی‌ها خط‌و‌نشان بکشد. آفرین‌شان... .

بازی دیروز پیروزی با نورزاد چه‌قدر جالب بود. پیروزی بازی برده را باخت و تنها حمیدرضا حسینی چهاربار–آن‌هم در یک نیمه– دروازه‌‌ی‌شان را باز کرد. این یعنی اوج تحقیر پیروزی.

‏میرویس عزیزی حتی پیام کمکی‌اش را تبلیغانه بیان می‌کند. چه‌قدر باشرف است این مرد(!)... .

‏اعتبار جایزه‌ی نوبل هم فروریخت. کم مانده که این دلقک‌ها بگویند: ما خداییم و شما بندگان. باید ما را عبادت کنید. بعید نیست.

این گپ کمی نیست، وقتی نتیجه‌ی زحمات خود را می‌بینیم. خصوصاً آدم تازه‌کار در موضوع یا رشته‌ای. مقاله‌نویسی یک مشغله‌ی حوصله‌بر و در عین‌حال قله‌‌ای دشوارگذر است. برای دوست‌ گرامی‌ام، علی‌آقا، و همه‌ی عزیزان پژوهشگر تبریک می‌گویم. به‌خصوص استادانی‌که همواره حامی تازه‌آموزان است. همه‌ی‌تان مایه‌ی افتخارید.

‏هاتف مختار چه‌قدر شبیه –منظورم طرز فکرش است– زلمی خلیل‌زاد است.

‏انگار همه‌چیز برخلاف انتظارهاست و کم‌کم باید به خیلی از چیزها خط‌بطلان بکشیم. این را می‌توان از هیاهوی فخرفروشان کاذب فهمید.

گاهی ترسی که حس می‌کنیم مال امروز نیست؛ مال کودکیه که یه‌روزی تنها موند و باور کرد دنیا امن نیست. باید این کودک زخمی درون رو آروم کرد. هواپونوپونو یکی از روش‌هاست.

و سرانجام صداقت صدرنشین و قدرتمند متوقف شد. بازی‌ها بعد از این جالب‌تر می‌شوند. به‌خصوص بازی‌های تیم‌هایی که مدعی قهرمانی‌اند.

گاه‌گاهی در زندگی به ریزه‌سنگ‌هایی برمی‌خوریم که در حقیقت ارزش شاه‌فولادی را دارد: باوقار و ابدی. باید به شاه‌فولادی زندگی پی برد، حسابی خیره شد و یک دل سیر نگاهش کرد. اما مستلزم این‌کار حضور در بامیان است.

قرار است دانشگاه کانادایی افغانستان برنامه‌ی «روش‌های اساسی تحقیق علمی و عملی» را آغاز کند. این برنامه جزو برنامه‌های یک‌ساله‌ی این نهاد بوده و در دو بخش، دختران و پسران، برگزار می‌شود. برای معلومات بیشتر به رخنامه‌ی محمدعلی کاوه مراجعه کنید. www.linkedin.com/in/ali-kawa?...

واقعاً شرم‌آور است. مردم ایران هیچ‌وقت آن‌ها را فراموش نمی‌کنند.

‏فصل چهارم نشان داد که خیلی‌ها لیاقت حضور در تیم ملی را دارد. به احتمال زیاد چهره‌ی تیم فوتسال تغییر می‌کند و مرتضایی بازیکنان جدیدی را دعوت می‌کند. اگر چنین شود، باوجودی‌که تیم خوبی داریم، شاهد تیم بهترتری خواهیم بود.

‏علی امیری قشنگ بازی می‌کند و می‌توان گفت که یکی از بهترین‌های ماست. حرکت‌های او بسیار جالب است و باید قدرش را بدانیم. نمی‌دانم چرا در ترکیب تیم ملی نیست؟

‏خیلی‌ها از بازی علی خوشش نمی‌آید، ولی این بشر عالی بازی می‌کند و یکی از گرداننده‌های مهم تیم صداقت است. حیف که مصدوم شد.

‏از حق نگذریم بچه‌های زیر بیست‌سال خوب بازی می‌کنند. حداقل تماشای بازی‌شان می‌ارزد، دور از نتیجه‌ی بازی‌شان. بزرگسالان آبروی فوتبال را بردند. حتی یاسین‌دراز از آن‌ها خوب‌تر بازی می‌کند.

جست‌وخیز کودکان، در روزهای عید و خوشی به این‌طرف و آن‌طرف‌، تماشایی‌ست. این لحظه‌ها را نمی‌توان به‌سادگی خلق کرد و باید از آن حظ برد. بیش باد... .

امروز چه‌قدر صدای گوسفند از این‌طرف و آن‌طرف‌ می‌آید. طفلکی‌ها... .

‏مدریچ، بهترین بود. بازیکن بازی‌ساز و مایهٔ دلگرمی رئالی‌ها. نبود او و امثالش از شور و جذابیت بازی‌ها می‌کاهد.

«دادخواست شیرین» را خواندم. گرچه نامش شیرین بوده ولی تلخ‌نامه‌ای نوشته است که مغزمغز استخوان آدم را می‌تراشد، با سوهان کند عبدالرحمانی. و پرت می‌کند به دورانی که پورهای کوشان‌شهر با تمام قوت از دیارشان دفاع می‌کردند. کاتب هزاره هم با خون دل آن را ثبت کرده تا بدانیم کجای کاریم.

‏باید تو را قدم زد: وجب‌به‌وجب. و رفت به صد سال قبل، درست به زمانی‌که «عیسی لعلی» جوان بود. او هم تو را قدم زده است.

سه پوفیوس! با هزار بلاتکلیفی‌اش می‌گذرد. سالی که از هرجهتش بد بود. بسیار بد. چهار هم که در راه است و نمی‌دانیم او چه خوابی برای‌مان چیده. خدا کند شبیه سه نباشد. سه نامرد!... .

امروز برنامه‌ای را می‌دیدم که مجری‌اش فقط چرت‌وپرت می‌گفت. چرت‌وپرت‌هایش مرا به‌یاد شاه‌حسین مرتضوی انداخت. نمی‌دانم چرا از یاوه‌گویی مرتضوی خوشم می‌آمد. حتماً راهش را بلد بوده. در غیر آن، چرا از یاوه‌گویی این یکی خوشم نیامد. ما در عصر یاوه‌گویان زندگی می‌کنیم. بگذریم... .

این‌جا دارد باران می‌بارد. موزون موزون و بسیار ملایم. انگار زمین و زمان چشم به چنین بارانی دوخته بوده است. قرار است پس‌کوچه‌ها بوی باران به خود بگیرد. مرحبا!... .

به این فکر می‌کنم فردای دل‌انگیز را می‌بینم یا نه. یا مثل پدران مان در عمق مشکلات روزگار مچاله می‌شویم. دقیقاً مثل کاغذی که چند دقیقه قبل مچاله‌اش کردم و انداختم داخل «تنور». چه‌قدر اوضاع جهان تغییر کرده، نمی‌شود دو ثانیه‌اش را پیش‌بینی کرد.

چشم‌هایش آموست، غرقم می‌کند.

بلخ با شعر و ادبیات گره خورده است. نویسندگان و شاعران خوبی از آن دیار داریم. فعلاً هم می‌توان گفت که سکان‌دار شعر و ادبیات پارسی‌دری کشور در دست بلخی‌تباران است. باید قدرشان را بدانیم.

‏جمله‌ای که امروز مغزم را متلاشی کرد: «مردم به فکر نان است و تو به فکر بادکنک». واقعاً وضعیت مردم مطلوب نیست. مگر کودکان درکی از اوضاع جهان دارند. اصلاً نمی‌دانند چه خبر است... .