ลืมไปเลยว่ามีแอคบลูสกาย แล้วก็พลาดวันที่ 09/09 กับ วันยอร์กชินซิตี้ไปซะแล้ว...

ผู้หญิง​งี่เง่า​คนหนึ่ง​ที่​ยืน​อยู่​หน้า​ตู้กดสเลอปี้ด้วยหัวใจที่เต้นระรัว​ เธอ​อยากจะทำอะไรสักอย่างให้ผู้ชาย​ที่แอบชอบประทับใจ​ แต่ก็ไม่รู้​ว่าต้องผสมน้ำอัดลมแบบไหน​เพราะไม่เคยลองกินอะไรแบบนี้มาก่อน​ แต่​ผู้ชายคนนั้นกลับกดรสเก็กฮวยกับเชอร์รี่โดยไม่มีความลังเล​ ฉันเองก็ไม่เคยลองเหมือนกัน ก็คงอย่างนั้น​ และนั่นคือเหตุผล​ที่เดทแรกของพวกเขา​คือรสชาติของสเลอปี้ที่ไม่อร่อย

🤨❓

ในขณะที่เธอสวมรองเท้าแมรี่เจนหนังลูกแกะเดินบนหินอ่อนของวิหารเพื่อสวดภาวนา เด็กชายกลับวิ่งเท้าเปล่าบนผืนหญ้า สัมผัสโลกอย่างอิสระ ฉันหวังว่าเขาจะสอนเด็กสาวที่เอาแต่กอดพระคัมภีร์ในอ้อมอกให้รู้จักพับดาวกระจายจากใบสน ทำเบ็ดจากต้นไผ่ วิธีจับปูในลำธาร​ หรือ​ การเล่นกับหญ้าป่าสักครั้ง

แองเจิ้ลกามเทพที่ถูกลงทัณฑ์เพราะฝ่าฝืนกฎสวรรค์ ต้องทนทุกข์กับบาดแผลจากปีกที่ถูกกระชากไป พระเจ้าบอกว่าหากช่วยให้คนอกหักสมหวังครบ 100 คน เธอจะได้ไปเกิดใหม่ คนสุดท้ายที่ต้องช่วยคือ…ตัวเธอเอง แองเจิ้ลจึงพยายามทุกวิถีทางให้คุราปิก้าเทวดาคุมกฎ รับช็อคโกแลตจากเธอให้ได้

💘

ﾟﾟ･｡･ﾟﾟ｡ ﾟ。 　ℛ𝑒𝓅𝓁𝒶𝓎 𝓥𝓪𝓵𝓮𝓷𝓽𝓲𝓷𝓮🪽 　ﾟ･｡･ﾟ

แองเจิ้ลไม่รู้สึกอะไรเป็นพิเศษกับนามสกุลของตัวเอง แม้มันจะมีที่มาหยาบคาย แต่หลังจากเธอขอให้คุราปิก้าเขียนชื่อเธอเป็นภาษาคุรตะ แล้วเขามุ่ยหน้าพร้อมบ่นว่า “สะกดแบบนี้เนี่ยนะ?” ตั้งแต่นั้นมา ทุกครั้งที่มีใครเรียกเธอว่าโกแวนนา แองเจิ้ลก็จะเผลอหัวเราะคิกคักเพราะคิดถึงเรื่องนี้ทุกที

ข่าวลือของสุภาพสตรีตัวน้อย​ Glowana​ แปลว่า​ บุตรแห่งแสง​ ซึ่งในเกเชมเต้ถือนี่ถือเป็นคำเสียดสี​เพราะแต่เดิมมันคือชื่อที่เอาไว้ใช้เรียกเด็กชายในข่าวลือประหลาดว่า​เกิดจากสายเลือดผู้มีศักดิ์สูงในศาสจักรละเมิดศีลกับหญิงเร่ร่อน​ไม่ทราบนาม

ฉันชอบฉากที่แองเจิ้ลสารภาพออกไปว่าชอบคุราปิก้า​ มันเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด​ ละอาย​ใจ เหมือนการสารภาพบาป​ที่สิ้นหวังพอ​ ๆ​ กับการยอมรับความตาย​จากโทษประหาร​ เธอเป็นคนฉลาดจึงรู้ข้อบกพร่องของตัวเองและไม่คาดหวังได้ว่าเขาจะรักตอบ​ และไม่อยากให้รัก​ตอบเพราะรู้แก่ใจว่าไม่คู่ควร​กับเขา.

จริง ๆ มันเป็นเรื่องที่ไม่เกี่ยวข้องกับคุราเออิเท่าไหร่ แต่เพราะแองเจิ้ลเป็นนักธุรกิจที่มีอิทธิพลในวงการการเมืองก็เลยคิดว่าประวัติศาสตร์ เชื้อชาติ ความเชื่อ ก็ถือเป็นปัจจัยสำคัญว่าอะไรคือสิ่งที่หล่อหลอมสายเลือดวิปริตของตระกูลหนึ่งให้ยิ่งใหญ่พอจะครอบงำผู้คนทั้งประเทศได้ขนาดนั้น

ก่อนที่เกเชมเต้จะถือกำเนิด ดินแดนนี้เคยเป็นของชนพื้นเมืองที่บูชามารดาแห่งทะเล แต่เมื่อชาวเมืองจากชินาร์หนีจากเหตุหอคอยล่มสลายกลับแย่งชิงทุกอย่างจากเจ้าของเดิมไปจนสิ้น จากนั้นจึงเขียนประวัติศาสตร์ใหม่ ทำราวกับว่าตนได้ค้นพบดินแดนที่ว่างเปล่าตามการชี้นำด้วยความเมตตาของพระผู้เป็นเจ้า

เราไม่รับรายงานเรื่องลอกเลียน​ ตราบใดที่ไม่ใช่การเทรซ​ /แอบอ้าง​ /นำไปเชิงพาณิชย์​ ก็ไม่สนใจเลย​เพราะเราไม่ชอบแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับเรื่องนี้​ และไม่อยากตัดสินใคร​ แต่ไม่ได้ความว่าโอเคเพราะเราก็ยังเป็นแค่มนุษย์​คนหนึ่ง😅 และถ้ามีใครตั้งคำถามเกี่ยวกับการกระทำของ​คุณ​ โปรด​จัดการด้วยตัวเองเงียบ​ ๆ​ โดยไม่ต้องแจ้งให้เราทราบ​ เพราะเราเชื่อว่านี่ไม่ใช่ปัญหา​ของเรา​

🔥

夢女子

สีขาวเป็นสัญลักษณ์ของความบริสุทธิ์ ผู้สืบทอดพลังชำระล้างของสตรีศักดิ์สิทธิ์จึงมักเกิดมาพร้อมเส้นผมและดวงตาสีขาว แต่เมื่อเด็กที่เกิดจากการผิดประเพณีของสตรีศักดิ์สิทธิ์รุ่นก่อนมีผมสีขี้เถ้าเหมือนกระดูกคนตาย เธอจึงถูกหาว่าเป็นอาเพศ และถูกพระสังฆราชซ่อนไว้ในหอคอยเพื่อไม่ให้มีใครพบ

คุราปิก้ากำลังจะหมดความอดทนเพราะเนออนเริ่มอาละวาดและไม่มีท่าทีจะสงบ ทันใดนั้นแองเจิ้ลก็เดินเข้ามา ยิ้มด้วยใบหน้าที่อ่อนโยนราวกับพระแม่มารีหยิบปากกาอุ้งมือแมวมาด้วย แล้วพูดว่า ฉันจะทำให้เนอน หยุดร้องไห้เองค่ะ ....เธอจะเอาปากกาไปแทงเนออนเหรอ ? นั่นเป็นเรื่องที่คุณอยากทำไม่ใช่ฉันค่ะ .....( ◠‿◠ )

บางครั้งก็เหมือนหญิงสาวเจ้าเล่ห์ แต่บางครั้งเธอกลับกลายเป็นผู้หญิงขี้แกล้ง และเมื่ออยู่เพียงลำพังเธอกลับดูเปราะบางขึ้นมาอย่างน่าประหลาด เขาอยากหาคำตอบว่าใบหน้าไหนคือตัวตนที่แท้จริงของเธอ แต่ก็กลัวที่จะค้นพบว่าแท้จริงแล้วรอยยิ้มนั้นคือหน้ากากของเธอ

📸

งานไม่​ขึ้น​ฟีด หรือ​ความจริงปรากฏแล้วว่าฝีมืออ่อนเองก็ไม่รู้​ ไม่อยากอัพอะไรเลย​ แม้แต่ทวิตที่เคยเป็นที่หลบภัยก็ห่วย...

แฟชั่นสาวยอร์คชิน​?

ฉันไม่สบาย จู่​ ๆ​ แองเจิ้ลก็โทรมากระทันหัน​ เธอบอกว่าเธอมีอาการหัวใจสั่นเหมือนจะฉีกขาดด้วยระเบิดไดนาไมท์​ ทั้งหน้าผาก​ทั้งแก้มร้อนขึ้นมาอย่างสาเหตุไม่ได้ หายใจไม่ได้​ ไม่สติพอจะคิดอะไรได้ 🤍 ยกเว้นการคิดถึงคุณ...- 💛​ /โกรธมากเลยตัดสายทิ้ง​ แล้วบล็อคเบอร์หนีไปหนึ่งสัปดาห์

เด็ก

ถ้าคุณส่งข้อความถึงคุราปิก้า อรุณสวัสดิ์ค่ะ ( ไม่อ่าน ) เช้านี้หิมะยังสูงอยู่เลยนะคะ ( ไม่อ่าน ) ฉันปั้นกระต่ายหิมะไว้ที่ระเบียงด้วย ♡ ( ไม่อ่าน ) พยากรณ์อากาศวันนี้บอกว่าราศีเมษจะสารภาพรักกับคนราศีกันย์ ทำไมเพ้อเจ้อแบบนั้น ? ผู้ชายคนนี้ถูกจับได้ว่าอ่านข้อความจากกล่องโนติ

おはよう☼

แก้ไขชื่อตัวละครนิดหน่อย​เพื่อให้เข้ากับเนื้อเรื่องมากขึ้น​ Aleister​ > Alyosha​( Alexei​ ) Chamiel​ > Glowanstein​ ชื่อแรก​คือนามของพระสังฆราช​ผู้ปกครองเกเชมเต้​ ส่วนชื่อที่สองคือชื่อพ่อผู้ให้กำเนิด​ ชื่อเต็มของแองเจิ้ลเลยจะถูกเขียนว่า​ Angyss​ Glowan​a Lylythr​ 🤍🩸

เพราะแองเจิ้ล​มีร่างกายกึ่งอมตะ​ทุกบาด​แผลที่​เธอ​ได้รับ​จึง​ถูก​รักษาโดยไม่เหลือแผลเป็นใด​ ๆ​ ยกเว้น​รอยแผลที่ได้รับ​ก่อนที่จะถูกบรรจุเน็นหลังความตาย​ไปสู่หัวใจเท่านั้น​ ร่อง​รอย​ของการถูก​เฆี่ยนตีที่​แผ่น​หลัง​และ​ข้อมือ​จึง​ยัง​เป็น​เสมือนตรา​อัปยศ​ ตอกย้ำให้​จำขึ้นใจ​ว่า​เธอถูกสั่งสอนให้เติบโตมาเป็นหญิงาาวแบบไหน

เข็มกลัดของแองเจิ้ล​เป็นหนึ่งในสมบัติไม่กี่อย่างที่ติดตัวเธอมาหลังจากเกเชมเต้ล่มสลาย​ เธอจำได้ว่ามันคือเครื่องประดับที่ซื้อมาจากร้านแผงลอย​ในงานเทศกาลฝนประทานพร​​ ดังนั้นมันจึงไม่ใช่ของที่มีคุณภาพสักเท่าไหร่​ ​แต่หลังจากเห็น​ดวงตา​ของเด็กชายคนนั้นส่องประกายด้วยความดื้อรั้นสีแดง​ เธอก็เริ่มกลัดมันไว้​ที่อกข้างซ้ายอีกครั้ง​​

เด็กชายคนนั้นบอกว่าไม่มีที่ให้กลับไป​ จึงได้แต่เดิน​เร่ร่อน​โดยใช้​ความแค้นเป็นเครื่อง​นำ​ทาง​ ฉันจึงหวังว่า​ที่ข้าง​ ๆ​ จะมี​เด็กสาว​สีขี้เถ้า​ที่ออก​เพนจรไปกับเขาทุกที่​ ไม่ว่าปลายทางที่รออยู่จะเป็นบ้าน​ หรือนรก​ และทำให้เขาหัวเราะ​ใต้ท้องฟ้าสีคราม​และแสงตะวันตลอดไป...

ชอบ​พลัง​ healing factor​ ของศิลานักปราชญ์​ เพราะมันสนุกดี​ที่​จู่​ ๆ​ ใบหน้าหรือ​แขนของ​แอง​เจิ้ล​ก็แหว่ง​ไป​ด้วยแผลที่ดูยังไงก็ตายแน่​ ๆ​​ แต่​ยัยนี่ดันลุกขึ้นมา​ได้​ หัวเราะเหมือนแค่ถูกจั๊กจี้เบา​ ๆ​ แล้ว​ใช้ประคำ​ระเบิดหัวอีกฝ่ายกลับ​ดูบ้าง​ แต่คู่ต่อสู้ดันตายจริง

รูปแปลก​ ๆ​ เพราะไม่ได้จะเอามาวางคู่กันแต่แรก​ พกแฟนมาด้วยตลอดเลย​ เห้อ​

คุราปิก้าทำเป็นไม่สนใจแองเจิ้ล แต่กลับดูอ่อนโยนกับลูกค้าสาวคนหนึ่ง เช้าวันนี้แองเจิ้ลเลยซื้อ​ตึก​ฝั่งตรงข้ามแล้วเปิดบริษัทคู่แข่ง จนทำให้บริษัทสินเชื่อของผู้หญิงคนนั้นล้มละลายและหายตัวไป​ พอถูกคุราปิก้าตะโกนใส่ว่า​ ยัยผู้หญิงใจแคบ​! เธอก็หัวเราะ​ จุดไฟเผาทุกอย่าง​ เดินจากไปพร้อมกับพูดว่า​ 'ฉันเบื่อแล้ว​ ลาก่อน​'

🪽

เด็ก​สาว​ผู้​เป็น​รานิชีตัวจ้อย​ในโลกของ​ตัวเอง​ ถูกเลี้ยงดูโดย​พระสันตะปาปา​ผู้​มีศัทธาใน​ศาสนา​ แต่​ก็ไม่เคย​ก้าว​เข้าไปในโบสถ์​เพื่อทำพิธีมิซา​ เธอสวมเสื้อผ้าที่ดีกว่าคนอื่น​ ๆ​ และ​รองเท้าแมรี่เจนที่ตัด​จากหนังลูกแกะ​ ถักเปียทุกวันอาทิตย์​ที่ได้รับอนุญาต​ให้พบกับพ่อ​ ไม่ยิ้ม​ และไม่หัวเราะ

ถ้าเราลองคิด​ถึงบทสนทนา​ของเบบี้แองเจิ้ล​ กับเบบี้​คุราปิก้า​ในเนื้อเรื่องหลักน่ะเหรอ.. เรียกฉันว่าองค์ราชินีซะ​เจ้าสามัญชน เธอเป็นบ้าเหรอ​? ( เสียงตบหน้า​ ​​) ( เสียง​ชกที่เกิดจากปฏิกิริยาตอบโต้​อัตโนมัติ​ใน​ 3​ วินาที​ ) ( เสียงร้องไห้​หลัง​จากนั้น​ ) มันเป็นหายนะ

แองเจิ้ลจากเกเชมเต้​ถูกเลี้ยง​ดู​แบบปิดกั้นจากโลกภายนอก​และได้พบ​เพียงพระสังฆราช​ที่ต้องการจะให้สร้างเธอเป็นภาชนะที่เหมาะสมต่อการสืบทอดเจตจำนงอันเห็นแก่ตัวของเขา​ เธอเลยเป็นเด็กที่ค่อนข้างร้ายกาจ​และเย่อหยิ่ง​ การพบกันครั้งแรกในตอนอายุ​ 12​ ของคุราเออิเลยไม่น่าจะประทับใจ..

ชีวิตจอมปลอม​ คุราปิก้าของปลอม​ แมวส้มก็ปลอม​ กิ้งก่ากะปอม

ใึครคือคุราปิก้าตัวปลอม

​โดยส่วนใหญ่​แล้วแองเจิ้ลจะมาที่ยอร์คชินเมื่อมีการจัดงานประมูล​หรือธุระทางธุรกิจ​​และจะ​รีบ​ออกเดินทางต่อในทันทีที่ได้สิ่งของที่ต้องการ​ เธอเลยไม่เคยเรียกที่นี่ว่าบ้านเพราะไม่มีความผูกพันหรือรู้สึกคิดถึง​เมื่อต้องจากไปเป็นเวลานาน​ เพราะ​คฤหาสน์​​มูลค่าหลายพันล้านเจนี่ที่ซื้อ​ทิ้งไว้​ก็เป็นแค่​ตู้เก็บของ​สำหรับ​แองเจิ้ลเท่านั้น​

บรรยากาศของแองเจิ้ลทำให้นึกถึงสำนวนยามาโตะนาเดชิโกะ แต่ถ้าอ้างอิงตามความจริงแม่ของเธอคือชาวสลาฟตะวันออกสายเลือดแท้ ส่วนคามิเอลเป็นลูกหลานของนักเดินทางชาวสแกนดิเนเวีย ใบหน้าของแองเจิ้ลเลยให้ความรู้สึกแบบสาวลูกครึ่งรัสเซียที่มีหลายเชื้อชาติ แต่สัญชาติก็คือเนเธอร์แลนด์

ตอนที่ได้รับชีวิตเป็นครั้งแรก​เด็กสาว​มี​ผมสีเทาขาวเช่นเดียวกับอัฐิของมารดาที่ถูกโปรยไปกับคลื่นทะเล และในตอนที่ได้รับ​ชีวิตเป็นครั้งที่สอง​ผมของเธอ​ก็กลายเป็นสีเถ้าถ่าน​เช่นเดียวซากปรักหักพังของหอคอยสีขาว​ที่พังทลาย​ และร่องรอยของความตายของผู้คน​นับ​หมื่นพัน​

สวัสดีวันเด็ก

คำโกหกและการทรยศคือเลือดเนื้อของหญิงสาว เช่นเดียวกับสัตย์สาบานและเจตจำนงที่เป็นจิตวิญญาณและลมหายใจของเด็กหนุ่ม แองเจิ้ลไม่มีความคิดที่จะซ่อมคุราปิก้า และคุราปิก้าก็เปลี่ยนธรรมชาติของแองเจิ้ลไม่ได้ แต่พวกเขาก็ยังเชื่อมโยงถึงกันด้วยสายสัมพันธ์ที่เปราะบางแต่ก็ไม่มีวันตัดขาด เหมือนกับนิยามภาพสะท้อนของอุดมคติและความจริงที่อยู่เคียงข้างกัน.