Er was een vrouw. Ze sprak maar een paar woorden Engels. Ze sprak als een dove. Ik verstond er geen reet van.

Dit moet hem wel zijn, de mooiste avond ooit.

Hij geeft geen commentaar. Hij maakt beloftes waar.

Ik zeil op je zee.

Je boek ligt in de tuin.

Wat zou je lachen om die vent met z’n cake en die foute tune.

Ze deed een poging tot bidden. Heel oprecht, zonder meer. Zo echt zo op haar knieën. Dat zag er reuzegoed uit. Goed geprobeerd.

En nu, nu het zover is. Nu het niet zo lang meer duurt en de wind voor eeuwig ligt.

Spoel het zout van je huid.

Dat het licht in haar ogen zo'n pijn doet.

Er is zo weinig tijd.

Moet je eens denken. Lig je daar onder de grond. Zo in je zwembroek. Zo in je kist.

Ze was een Weegschaal en was nogal mooi.

Iedereen zegt, je bent niet de eerste, je gaat er niet dood aan. Dat gaat niet zo snel.

We doken van de steigers in de nacht.

Want ze begrepen elkaar en ze deelden elkaar en wij keken ernaar.

En ik weet zeker dat ze wist dat ik naar haar keek.

Hij las Bukowski en een vroege Proust. Hij rookte Chesterfield. Hij citeerde Marx. Hij droeg zwarte Clarks.

De sterren in mijn hand zou ik ruilen voor een dag.

Portugal, Johnny Depp, Franse pop.

En dat we verdwenen.

Ik ben een ijsje in de zon.

Nek in het water. Plank in je rug. Rechter die rug.

En de roulette spint.

En dan lijkt het alsof je nog iets zegt en je kijkt nog één keer om en dan ben je weg.

De koning ik en ik, we blijven vaak thuis. Samen in het keukenlicht.

Je wilde nog wat zeggen maar het is te laat.

Heel langzaam raak ik alles hier kwijt.

Mijn kat is weer terug maar da's een ander verhaal.

Volg het spoor dat er ligt.

Geschiedenis herhaalt zich nooit maar rijmt altijd een keer.

Foto van de sneeuw aan de overkant.

En hij liegt dat hij barst. Ja, we lachen wat af.

Kijk naar de lampen. Kijk naar de lampen. Daarboven, op het plafond daar moet je kijken.

De wereld werd een ander land.

Wat zullen ze gillen. Spektakel, spektakel. Overal bloed en organen.

En dat het sneeuwde.

En ik lig te sterven.

Maar je ligt weer in je eigen bed, in je eigen lot. En opeens staat alles stil.

Als ik nog meer inschenk. Als ik niet meer aan je denk.

Altijd samen zijn, de herfst en ik. En Nieuwegein.

Doe als het moet alles opnieuw.

Als je zo lief wil zijn. Ik weet het heel erg zeker. Leg mij het zwijgen op. 't is echt voor iedereen beter.

En ook niet hoe het nou verder moet met mij.

Zwart, zwart, zwart is het laatste bloed.

Ze doet alleen maar wat ze wil. Het lijkt wel of alsof ze twijfelt.

Wat zei je daarnet ook weer? Ik heb je niet gehoord.

Dromen zijn een raadsel en dat gaat als volgt: het smelt in je hoofd en niet in je hand.

Wat is geweest, heeft nooit bestaan.

Ze blijven hier. Ze hangen rond.