کاش میتوانستم مثل الان که کسی ازم خبر ندارد بمیرم کاش میتوانستم همین الان همین ثانیه تمام کنم این بازی کثیف نقابزدن را کاش جسدم را فردی غریبه خاک کند که حتی اسمم را نداند. من به یک پایان بیش از هر چیز دیگری نیاز دارم.

تو را با غیر می بینم صِدایم در نمی آید دلَم می سوزد و کاری ز دستَم بر نمی آید شَبان آهسته میگریم ؛ که شاید کم شود دردم تحمل می رود هَموار شب غَم سر نمی آید چه سود از شَرح این دیوانگی ها ، بی قراری ها تو مه بی مهری و حرف مِنت باور نمی آید…

ای رفته به چوگان قضا همچون گو چپ میخور و راست میرو و هیچ مگو کان کس که تو را فکنده اندر تک و پو او داند و او داند و او داند و او #خیام

اینو واسش فرستادم، با اینکه میدونم حرفام رو نمی‌فهمه: نمیخوام تو چیزی بگی گلگی نیست ، غر هم نیست بیشتر خبر رسانی هست از حالم حالم اینجوریه کاملا بی حوصله خالی از انرژی دلتنگ و تا چشم کار میکنه کسایی که نمیشناسنم و واسم غریبن.

اگر مرگ کلیدی داشت دکمه‌ای داشت کلیکی داشت حتما انتخاب الانم بود

یه جون بدهکارم و هزار آرزو طلبکار یا بگیر، یا بده.

چند روزی حالم خوب نیست ممنون میشم اگه امکانش هست تحمل بفرمایید. جایی دیگه پیدا نکردم شایدم جای ندارم دیگه اون بیرون اشکت رو ببینن قبرتو میکنن.

زندگی بدون یار اینجوریه که مجبوری هر روز تنهایی تمرین کنی برای زنده بودن هر روز تنهایی مبارزه کنی که کمی شاد باشی هر روز تنهایی بجنگی با تنهاییت هر روز دلت بخواد اسمت به جور خاصی صدا بشه هر روز بدون تماشاگر و مشوق باشی هر روز تو دنیایی که تنها گیرت بیاره و بیارن جرت میدن تنهایی اینارو هم داره

حال دلمو رو گره زدی به غروب جمعه‌ی پاییز گلوم پر از درد حرف‌های دلی که فقط اون میدونه و دیگه نیست.

تعریف و تمجید کردن از تنهایی، مثل بزم دوزک کردن اتاقی خرابِ. هر لحظه ممکنه روسر آدم آوارشه؛ هیچ‌ چیز تنهای خوب نیست. گول حرف‌های مفت این مردم رو نخورید، اینا هم مثل روانشناسی زرد فقط واسه بقیه نسخه می‌پیچن.

بخوابیم فردا شروع زدگیمونه

هوای خانه چه دلگیر می‌شود گاهی…

‏غریبه که نیستی ولی چه ذوقی از ما نمودی ...

سلامتی هر کسی که میدونه چه بلایی سرمون اوردن…

ما کجا مردیم که این بهشت غنی (ایران) جهنممون شده؟

کاش یه نفر بود آخر این زندگی رو واسمون اسپویل می‌کرد.

نزدیک به ۲ هفته پیش #الهه_حسین_نژاد قربانی جهل، فقر و تمام سیستم ناکارامد شد. دوست من ما برای قربانی شدنمون چیزی برای تبریک نداریم. ما اون گوسفند قربانی شده هستیم.

اونی که گفت انسان اشرف مخلوقاتٍ یا تعداد خاصی رو میگه که ما ندیدیم یا تیکه انداخته

مثل سردرد پس از طی شدن مستی‌ها، خسته‌ام مثل تمام دهه شصتی‌ها محمدحسین حسینی!

مستی قبلا واسه فراموش کردن بود. الان واسه اینه که خاطرات رو بغل کنیم و تو مستی باهاشون برقصیم. آخره شب هم با چشم‌های سرخ و خیس بخوابم. سلامتی🥂🍻

من مرد این کار نبودم. نتونستم فراموشت کنم.

گاهی چقدر تلخ و دردناک میشه اونجایی که کسی که قسمت بزرگی از زندگیمون بود. کسی که نزدیکترین کس زندگیمون بود، اونقدر نزدیک که حتی نزدیکتراز خودمون به خودمون بوده. میشه غریبه ترین آشنا. میشه جای خالی گلی زیبا در گلدون قلبمون. میشه یه چرای بزرگ. میشه سوال پشت سوال

سالهاست که کاسبی تو ایران شده مثل بند بازی مثل قمار سنگین با یه اشتباه شاید نشه دیگه سرپا وایساد خیلی باید حواسمون رو جمع کنیم مراقب همدیگه هم باشیم

یه وقت یادمون نره هفته‌ی پیش سینمون چجوری میسوخت با آتیش #بندر_عباس

مو حالُم خوب نی وطنُم درد میکنه

امروز روز ملی خلیج همیشه پارس است اما دل دریا آتش گرفته از سوگ فرزندانش ، گویی جنوب میراث دار ماتم است. شاید برای همین است که به جای لالایی با شروند قد میشکیم ،عزاداری سبک زندگی شده برایمان.....

بیاید بهم قول بدیم که یادمون نمیره که ما فقط همو داریم.

هوای خانه چه دلگیر می‌شود گاهی از این زمانه دلم سیر می‌شود گاهی عقاب تیز پر دشت‌های استغنا اسیر پنجه تقدیر می‌شود گاهی صدای زمزمه‌ی عاشقانه،آزادی فغان و ناله‌ی شبگیر می‌شود گاهی نگاه مردم بیگانه در دل غربت به چشم خسته من تیر می شود گاهی مبر ز موی سپیدم گمان به عمر دراز جوان ز حادثه‌ای پیر می‌شود گاهی

‏پور کبگانی و هر کسی که مردم بوشهر رو عیاش میخونه غلط کرده ... خاک برسرتون که بعد این همه مصیبت هنوز دغدغه اتون فستیوالی هست که رخت عزا رو زودتر از همه برتن کرد راست میگید به دردی که بر مردم بندرعباس روا داشتید برسید نه اینکه درگیر این بشید نکنه مردم جایی از این کشور شادی می کنند...

سکوتی به وسعت فریاد فریادی به وسعت بندر راه نفسم را بسته

خسته شدیم از این همه مردن بدون زندگی کردن

من یه آدم دورم و از صبح تو خودم مچاله شدم... من هیچکس رو اونجا نداشتم و دلم شور میزنه... این حالی که من و امثال من داریم یک هزارم درد خانواده های داغدار و آسیب دیده نیست......... چه ماتمی شد

ما پياده‌های شطرنج هميشه پيش مرگ مرگيم رو به دشمن دست خالی قصه تگرگ و برگيم قصه‌ی زندگی ما قصه‌ی شطرنج باده كی می‌خونه كی می‌دونه قصه‌ی مرد پياده

دل بندرعباسم لرزید، چشم ایران بارید ای دریغا از جوانی، سوخت و دود هوا شد پیش رویم زندگانی....💔

از جنگ با دشمن خارجی می‌ترسید اما فراموش کردید ما قبلا توسط دشمن خارجی اشغال شدیم و روزانه بخاطر اون، بیشتر از هر جنگی داریم کشته می‌دیم و منابع و سرمایه‌ی ملی از دست می‌دیم. از حجم سرطان و تصادف و سکته و اعدام بگیر تا قتل فرزند و زورگیری و ... ما سال‌هاست در جنگیم. جنگ واقعی

لطفا یکی به دنیا ( خدا،کائنات )بگه ما اینجا اسیریم خواهش میکنم بگید که ماهارو در دریا و هوا و روی زمین کشتن …

خسته شدیم از بس نوشتیم و گفتیم تسلیت

«دلوم خینن می بندرعباس» خرمشهری که هیچ وقت خرم نشد. آبادانی که نه آباد شد و حتی آب هم نداره زاینده رودی که خودش هم دیگه جون نداره. تا فردا میشه اسم شهرهارو یکی یکی بگیم تا برسم به یه ایران که ویران شد.

دیشب شبی به یاد ماندنی بود برای من شبی عجیب و دوست داشتی شبی که قدرت فضای مجازی رو ثابت کرد دوستانه‌ی با تبریک گفتن به من لطف داشتن و گرمی محبتشان کاملا قابل حس بود. از تک تکتون تشکر میکنم ممنون که اینقدر مهربونید🙏🏼 خوشحالم که اینجام میون این همه دوستان واقعی واقعی🙏🏼💚

امروز تولدم بود خوابیدم خیلی ولی بازم خستمه

اگه تو ساحل مو باشی مو دِریا می‌شوم و پی سر میام جنبت تو اگه جنگل مو باشی مو باد میشم و دورت میگردوم تو ای تش مو باشی مو میشم هیزمت تو حوای مو باشی میشم آدمت مو تون بیشتر خوم دوس دارمت

مو سال‌ها، گوشه‌ی ساحل نشستوم و سیل کِردوم به تیفونِ دِریای دلوم مو سکوووت کردم تا دلش نِشکنه جووون کندوم تا مو اونی نباشم که حرمت میشکونه مو مین سفید کردم و خین باریدوم تا یه بار دیگه شق رو کُنُم مو پاش بهترین خوم بیدوم مو سیلِ خرمن مینش میکِردُم جوون میگرفتُم مو تا قیومت میخواسمش دیگه نِسیش، دیگه ندارمش…

سلام روزتون بخیر اسفندتون مبارک با بهترین آرزوها واسه شما دوستان عزیز به امید طلوع🌞

ولی یادتون باشه که به بچه‌هاتون بگید که اونا هم به بچه‌ها و نوه‌هاشون بگن که ما چه خون دل‌ها خوردیم از جماعت نادون و مرده پرست

در همین لحظه، شخصی در بیمارستان است و از خدا فرصتی می‌خواهد که تو داری. افسرده نخواب؛ نعمت‌هایت را بشمار و غصه‌هایت را رها کن‌...

سکوت کردن را خوب یادمان دادند از همان بچگی. فکر کنی یادت می‌آید، همان موقع که اسباب‌بازی‌های مورد علاقه‌مان را باید از جانمان می‌کندیم و فقط آرام در دلمان دعا می‌کردیم که سالم به ما برگردانند و خرابش نکنند. یا اگر زمین می‌خوردیم، می‌گفتند گریه نکن، بزرگ می‌شوی یادت می‌رود.

فکر کنم تا غروب جمعه بیشتر از این فرو نکرده ما شروع کنیم به می زدن.