Herkes dünyaya bakınca kendini görüyor.

Bugün bir şeyler yazdım. Söz, Yoksunluk ve Öfke: Bir Anma Denemesi open.substack.com/pub/hayriyeb...

Like the word “terrorist” in Türkiye—populist, social media focused politics is killing nuance.

Her 24 Nisan tekrar düşündüğüm, hikayesi benim yıllarımla ve öğrendiklerimle birlikte çetrefillenen bir müzikal işgal hikayesinden bahsetmek isterim.

Deprem korkumuza Maçka Parkı'nda buluşalım demiştik ve deprem oldu. Bugün eve döndüm: hasar yok, eşyalar yerinde. Çanta hazırladım, kedilere mama ve su koydum. Kamusal alan kıtlığı içindeki Beyoğlu'nda yakında çıkmam gereken ev en güvenli yer. "Ev" kelimesi ne ifade ediyor benim için bilemiyorum.

Önümüzdeki birkaç ay içerisinde beraber eve çıkabileceğim bir partner bulmam lazım. Kiralar çok fena ve bulduğum pek çok yer bir ev arkadaşıyla değil, sevgiliyle yaşanmak için tasarlanmış. Hadi artık görücü usulü olsun. Şöyle bir çevrenizi gözden geçirin, tanışalım.

Taksim Meydanı ve Gezi Parkı’nı alışveriş merkezi yapmadılar belki ama sivil otoparkı ve mesire yeri olmasını da kanıksadık sanırım. Dün akşamüstü meydanda sıralanan polis arabalarından birine sordum ne bu diye. Protokolmüş. Önce meydanda dizilip sonra sokaklara denetime çıkıyorlarmış.

Para toplanırken yenice benimsenmiş bu şeffaflık para harcanırken de bu kadar erişilebilir kılınsın istiyorum. Vergi takibi hala çok zor.

Many people I know that live in the U.S. are trying or considering to emigrate due to recent events. Now imagine a world in a few years where they are all told to go back to their own country.

"Apolitical" has become the "terrorist" of authoritarian leftist discourse: a vague, loaded label used to discredit any political stance that doesn’t align with dominant forms of protest. Using such terms so loosely is not only alienating, but it also flattens meaning and shuts down dialogue.

Well, this was fun. youtu.be/pGEWPY3nqHw?...

Türkiye’den kısa bir hikaye: Sirkeci’den Marmaray’la Kadıköy’e geçecektim. Filistin destek yürüyüşü varmış. Tramvay Eminönü’nde durdu. Mecburen bindiğim vapurda şu an kefiye takmış insanlara sokak müzisyeni akordiyonuyla Çav Bella çalıyor. Bazı kefiyeleliler beğenmedi, bazıları mutlu.

Şu sıralar okuduğum, izlediğim her şey global diktatörleşmeyle başa çıkma yolunun, bir şekilde kendi özel hayatımızı ve odaklanabilme potansiyelimizi geri almamız olduğuna beni ikna etti. Enerjimiz yettiğince sevdiklerimize ve kendimize emek vermeyi aksatmamak lazım. Gidip meyve alayım.

"'Sokak çağrısı,' aynı zamanda temas sağlama, ilişki sürdürme, bağ kurma, ağ örme, örgütlenme çağrısı olmalı değil mi?" “Türkiye Rusya Olmayacak” - Tanıl Bora birikimdergisi.com/haftalik/120...

Mahir Polat’a özgürlük!

Özenle ve muhtelen yavaş yavaş gelişecek bir takip listesiyle kendi yankı odamı kurarak başladım. Bakalım bu platform beni buradan çıkarmaya ne kadar zorlayacak.