Gisteren had ik wederom een Gadamer leesgroep. Het was een heuse “tour de force” om de gehele gedachtegang in al zijn rijkdom te reconstrueren en presenteren. Maar zeer de moeite waard. To say the least. #waarheidenmethode

wereldbeelden retorische gehelen zijn, zoals ik daarin eveneens betoog, dan kan de niet-epistemische waarheid van een wereldbeeld alleen retorisch gezegd worden. Een niet-epistemisch waar wereldbeeld kan alleen door het retorische spreken tot spreken komen. (2/2)

Volgens Wittgenstein kan wat ik in mijn tweeluik Het Retorische Weten II niet-epistemische waarheid noem niet gezegd worden. Het toont zich. Volgens Heidegger kan ze dichterlijk gezegd worden. Maar als een wereldbeeld niet-epistemisch waar kan zijn, zoals ik in genoemd tweeluik betoog, en als (1/2)

een esthetische ervaring in meest eigenlijke zin net zo goed ook een werkelijkheidservaring is. Ook het esthetische is een plaats waar de waarheid van het zijn zich toont, waar werkelijkheid geschiedt. (2/2)

De esthetische ervaring staat niet als schijn tegenover het zijn. Niet omdat alles schijn is (zoals Gorgias en later ook Nietzsche meent), maar precies omgekeerd omdat (1/2)

de aanval van Plato op de retorica en haar ontstaan bij Gorgias en Isocrates komt eveneens aan de orde. De aankondiging volgt hieronder. Mooi om te doen! (2/2)

Binnenkort geef ik een lezing over klassieke retorica bij RotterdamRijker. De nadruk zal liggen op de Aristotelische retorica, maar (1/2)

Het christendom omarmt de wereld in een heel specifieke zin. Het zinnelijke is niet pure nietigheid of duisternis, zoals in de gnostiek of in bepaalde varianten van het antieke Platonisme. Het is volgens het christendom mogelijk vanuit het zinnelijke omhoog te worden geleid naar het goddelijke.

We gaan zo beginnen. Zo’n veertig deelnemers aan deze masterclass.

Retorica lijkt te willen laten zien dat een tekst dynamisch betekenis produceert in en door de performatieve werking van de taal oftewel de actieve wijze waarop ze als tekst zelf spreekt en de lezer aanspreekt. (3/3)

Hermeneutiek lijkt te veronderstellen dat een tekst reeds een voorafgaande betekenis draagt die door interpretatie verstaan en ontsloten kan worden binnen een gedeelde historische horizon. (2/3)

Door intensieve bestudering van Gadamers ‘Waarheid en methode’ interesseer ik mij steeds meer voor het wijsgerige verband tussen #retorica en #hermeneutiek. Bestaat er een spanning tussen beide? (1/3)

mijn eigen semantisch argument (www.gjerutten.nl/TheSemanticA... & philpapers.org/rec/RUTASA). Mooi om te doen! (2/2)

Morgenmiddag geef ik op de VU een masterclass van drie uur over filosofische argumenten voor het bestaan van God. Ik zal in detail twee argumenten bespreken: het ontologisch Godsargument van Alexander Pruss (www.gjerutten.nl/BestaatGodDe...) en (1/2)

“Wat lijkt gemakkelijker dan het zijnde gewoon het zijnde te laten zijn dat het is? Of confronteert deze opdracht ons met het moeilijkste?” (Heidegger in Over de oorsprong van het kunstwerk)

In een wereld waarin afstanden in ruimte en tijd kleiner worden dan ooit, is ware nabijheid ver te zoeken.

Ik verwacht dat over een jaar of tien bijna iedereen op dezelfde wijze overtuigd zal zijn van de negatieve effecten daarvan. (2/2)

De sociale media hebben het hebben van een mening gedemocratiseerd. Inmiddels is bijna iedereen overtuigd van de negatieve effecten van dergelijke media. AI bots gaan het schrijven van gedichten en andere teksten democratiseren. (1/2)

die gemoed en karakter omvat en bovendien bovenindividueel en zelfs transcendent is omdat ze uitstroomt over het gehele leven en de werkelijkheid zelf. Zou dit ideaal aan de basis kunnen staan van een nieuw groot verhaal? Een verhaal waaraan onze wereld dringend behoefte heeft? (2/2)

Bildung of vorming is volgens Hegel de verheffing tot algemeenheid. Deze verheffing vereist abstractie en daarmee een afzien van de eigen contingente particuliere onmiddellijkheid. Het is zowel iets hogers als iets innerlijks. Het is een geestelijke en zelfs spirituele gezindheid (1/2)

Wanneer het door AI steeds gemakkelijker wordt om gedichten te schrijven, zal het steeds moeilijker worden om dichter te zijn. Er zullen dan op een dag geen dichters meer zijn. Vanaf dat moment verschijnen er geen gedichten meer.

Als er een song is die ik het gegund zou hebben om een weerlegging van mijn 2019-theorie te zijn, dan is het dit nummer. Maar het blijkt te gaan om een song uit maar liefst 1953. Een geweldig nummer. www.youtube.com/watch?v=8MZ1...

De ziel, de geest, is zo rijk dat zelfs wanneer zij betekenis geeft aan een in zichzelf zielloze wereld, deze wereld nog altijd als bezield kan worden beschouwd.

Het is een bekend retorisch topos dat de stemming waarin het publiek zich bevindt, mede bepaalt hoe het publiek zal oordelen. Kortom, de Befindlichkeit bepaalt mede het Verstehen, om het Heideggeriaans te zeggen.

“Vorming is de geestelijke en morele gezindheid die harmonisch uitstroomt over het gemoedsleven en het karakter.” (Wilhelm von Humboldt)

betogen dat iets doenlijk dan wel ondoenlijk is niet kan zonder eveneens in ogenschouw te nemen wat in de desbetreffende situatie al dan niet passend en dus zedelijk is. (2/2)

De sensus communis is voorwaarde voor de retorica als eigenstandige discipline. Zonder gemeenschapszin, zonder gemene zin, is retorica onmogelijk. Deze sensus is bovendien altijd al deels ook moreel van aard omdat (1/2)

Een fijngevoeligheid ontwikkelen voor genoemde bewogenheid is constitutief voor een passend gebruik van begrippen. (2/2)

Het draait bij een adequaat gebruik van begrippen niet alleen maar om conceptuele helderheid. Met elk begrip gaat een bepaalde esthetische bewogenheid gepaard die genormeerd wordt door de cultuurgemeenschap waartoe het begrip behoort. (1/2)

Een artikel in @refdag over het eerste nationale apologetiek congres afgelopen zaterdag in Amersfoort:

Gisteren in Amersfoort tijdens het eerste nationale apologie congres.

Vandaag een lezing met Q&A over redelijke Godsargumenten gegeven op het eerste nationale apologetiek congres in Amersfoort. Er waren zo’n 320 mensen. Heel mooi om te doen.

AI kan misschien kennis bezitten, maar mist hoe dan ook Bildung, reflecterende oordeelskracht, smaak, tact, en sensus communis. Het begrijpt niet. #Gadamer #AI

In zijn redevoering ‘Palamedes’ betoogt Gorgias dat #pathos vooral ingezet dient te worden voor het overtuigen van een groot publiek, terwijl nadrukkelijke inzet van #logos vooral is bedoeld voor een kleiner deskundig publiek zoals de rechters waarvoor hij zijn rede uitspreekt.

Maar zijn retorica lijkt anderzijds eveneens een pathos-retorica te betreffen waarbij de pathos wordt opgewekt door fraai en bloemrijk taalgebruik. Hoe beide te verenigen? Is de retorica van Gorgias krachtens zijn eigen opvattingen vooral geschikt voor het religieus overtuigen? (2/2)

Poëtisch overreden richt zich volgens Gorgias op #pathos en argumentatief overreden op #logos, terwijl religieus overreden op zowel logos als pathos berust. Nu kan de retorica van Gorgias enerzijds begrepen worden als een logos-retorica gebaseerd op waarschijnlijkheid en gemeenschapswaarheden. (1/2)

In de Oudheid werd met enige regelmaat verwezen naar het religieuze moment in de retorica. Gorgias wijst daarnaast op het retorische moment in de religie.

Had Zelensky maar de beschikking over de redevoering die Gorgias als leider van een delegatie uit Leontinoi gaf voor de openbare volksvergadering van Athene, met het verzoek om Leontinoi te hulp te schieten bij de oorlog met Syracuse.

tussen de humanistische geesteswetenschappen en exacte wetenschappen vanaf de negentiende eeuw, en tussen de continentale en analytische wijsbegeerte vanaf de twintigste eeuw. (2/2)

De strijd tussen Gorgias en Plato is de #oerstrijd. Zij keert terug in de strijd tussen het Renaissancehumanisme en de scholastiek, tussen het zeventiende-eeuwse humanisme en de nieuwe empirische wetenschap, (1/2)

niet los te komen van het menselijke exceptionalisme omdat ze menselijke, al te menselijke kwaliteiten toeschrijven aan niet-menselijke zijnden. (2/2)

Filosofen die een eind willen maken aan het menselijke exceptionalisme door aan niet-menselijke zijnden ook actorschap, bewustzijn, vormen van denken en maatschappelijke rechten toe te kennen, laten juist zien (1/2)

Een substantialistische opvatting van de geest is dan ook alles behalve vreemd of onredelijk. Ze dient zich zelfs als vanzelf aan. Want waarom zou het bewustzijn niet als primair gegeven én dus als zijnde moeten worden erkend? (2/2)

Ons concrete bewustzijnsleven bestaat. Dat is onloochenbaar. We kunnen het bovendien als een zijnde aanduiden wanneer we uitgaan van een voldoende inclusief begrip van het zijnde. En waarom zouden we dat vanuit een omvattend wijsgerig perspectief niet doen? (1/2)

We hebben een traditie. En we hebben geen traditie. We hebben een traditie die nog geen traditie is. #leven