دنبال دوست صمیمی هستم که هوموفوب و ضدمهاجر و متحجر و فقط دنبال پول نباشه هستم. با روحیه‌ی مناسب برای لذت بردن از چیزهای کوچیک در زندگی.

سفر کاری اومدم . امروز موقع برگشت همکارام می‌پرسیدن: امروز برمی‌گردی خونه؟ نه والا. خونه هنوز کیلومترها دوره. برمی‌گردم برلین. زیر سقف خودم.

سرخط خبرها‌ی روز اول کاری بعد از ۸ ماه استراحت: همکار آلمانی در جواب اینکه غذا چی درست می‌کنی فرمود غذای اسرائیلی، مثل شک شوکا، تخینی، خمص.

واقعا این مملکت از ساعت ۱۰ صبح تازه بیدار میشه. ترکیب شیکم‌سیر و دلِ خوش.

I love myself in short short hair. انقدری که این سری کوتاه‌تر کردم

اینستا رو دیگه اصلا و ابدا نمی‌تونم.

اگه یه قلب آرومی داشتم با قدری پول خودمو می‌رسوندم به یه ساحلی:(

زمستون تاریک و دلزده امروز بهمون یه دمو نشون داد.

آلمانی واقعا مثل ریاضی می‌مونه. یه منفی می‌ذاری تو معادله، فاکتور می‌گیری، از طرفین حذف می‌کنی. قشنگ همینو تو جمله‌سازی هم پیاده می‌کنی. جالب.

Lowkey از مامانم پرسیدم اگه چیکار کنم منو ول می‌کنی؟ مثلا اگه مثل فلانی دوست دختر داشتم؟ گفت خودمو می‌**تم! آروم در کمدو بستم.

عاشق اینم که یه دنیا آپشن کافه‌ی محلی تو این شهر و تو محله‌م هست. صورت کافه‌دار آشناست، حتی بعضی از مشتری‌ها رو دیگه می‌شناسم. می‌دونم کدوم کافه، چیش خوشمزه‌تره. ظرف‌هاشون چه رنگیه و چی رو تو چی سرو می‌کنه. و مرگ بر استارباکس و کافه‌های زنجیره‌ای.

مامان بابام از زبان چت جی پی تی با هم تو گروه سه نفره‌مون حرف می‌زنن. واقعا جالب.

مامانم تو خیابون با یه خانومی دوست شد و اوردش خونه.

این هزار بار، بترس ولی کاره رو انجام بده.

کاش آذم خلاق، شجاع و با اراده‌ای بودم و یه راهی برای پول دراوردن بدون آویزون شدن به شرکت‌های آی‌تی پیدا می‌کردم. 😔

تولد دوستی رفته بودم که باعث شد یه کامبک ریزی به جامعه‌ی آی تی داشته باشم و من واقعا نمت. 🥲

اون کله‌سیله خاورمیانه‌ای که شنبه صبحش رو جای اخبار چک کردن، به کلاس یوگا رفتن می‌گذرونه کیه؟ بله بنده هستم.

مامانم دیشب گفت «بعضی وقتا بهت حسودیم میشه. میگم خوش به حالش تو این سن خونه خودشو داره، هرجوری می‌خواد می‌چینه.» صمن اینکه دلم سوخت براش، یه ماه دیگه بمونه، دوست صمیمی میشیم.🤝

در یک جدال سهمگین و غم‌ناک بین روانمو و بدنم، کم کم دارم می‌پذیرم که دیگه ایران نیستم. بریده شدم، و نه با اختیار که به جبر. و از جای جای کنده‌شده ازم خون می‌چکه فعلا. تا کی بشه که زخم ببنده.

مامانم «شیرموحلالت نمی‌کنم»طور گفت: مدیونی اگه این ویدیوهایی که تو اینستا برات می‌فرستم رو نبینی:)))

حقیقتا از روی بلاتکلیفی و‌خاموشی چشم‌انداز آینده، فقط می‌خوام «نباشم». بودن رو کاش میشد حذف کرد تو زندگی.

این که هی میگن ویدیوی تجریش هوش مصنوعیه هم از روی واکنش دفاعیه. آدما انگار واقعا باور کرده بودن بمب و موشک نقطه‌زنی داره. تصویر محله‌های با خاک یکی شده‌ی بعد از حمله‌ها کافی نبوده انگار.

شما هم توی یه حال «حالا چیکار کنیم»ی گیر کردین یا زندگی من از اسفند ۹۸ رو این وضعیت گیر کرده؟

کاش میشد یه پولی بدم به تلگرام تولدهای بقیه رو نشون نده!

مامانم گفت: خونه‌ت آرامش میده به آدم. تموم شد. پایان مامی-ایشوز هام.

چقدر این مردم می‌دوان. شب و روز و آخرهفته و وسط هفته.

ار اینکه مامانم اینجاست خوشحالم. ار اینکه بابام نیست پاره پوره.

عزیزان. اشتباه کردم. اشتباه دوران ژینا رو کردم. شتاب‌زده نوشتم. شتاب‌زده برگشتم به ناتزی کرده و خیال کردم، این یعنی کاری کردن. ولی فقط دست و پا زدن بیهوده بود. از دور و نزدیک فحش خوردم و حالا به همه‌چیزم شک کردم.

مسئولین جمهوری اسلامی هر روز ما رو در بی‌کفایتی شگفت‌زده می‌کنند. در شب حمله مهم‌ترین مسئولین جنگ در اتاق جنگ و عملیات و در جای امن نبودن و پیش خانواده «خواب» بودند.

آدما تا می‌فهمن از ایرانی، با «ببین نمی‌دونم حرفی که می‌خوام بزنم، چقدر senseriveه» ادامه می‌دن. و معمولا senstiveترین حرفا رو هم می‌زنن.

یکی از سخت‌ترین کارها، فشردن دکمه‌ی ارسال باد از درست کردن اولین ریلز بود. که خب خیره دیگه ایشالا.

یه سر رفتم ناتزی‌کده و از تایم‌لاین ضدمرد‌م راضی بودم.

از دوم دبستان دارم «زبان» می‌خونم.

چنان از فضا و اخبار ایران فاصله گرفتم که اگه همین فارسی هم بلد نبودم، واقعا یادم نمی‌اومد از کجا آمده‌ام؟ آمدنم بهر چه بود؟ واقعا هم ناخودآگاه بوده. خسته‌ام شاید. از مشاهده‌گر بودن.

باید روزی چندبار با خودم تکرار کنم که تنهایی هم می‌تونم فلان کار رو بکنم. درحالی که غالب عمر واقعا داشتم تنهایی همه کارهامو می‌کردم.

متاسفانه تمرکز روی دراماهای عشق ابدی خیلی ساده‌تر از کار و زندگیمه.

بازی می و شب و روزگار خوش.

[ایمان معصومانه به عشق]

این غزلم جواب آن باده که داشت پیش من گفت بخور نمی‌خوری پیش کسی دگر برم

پنج دقیقه به کلاس ورزشی محبوبوم دیر رسیذم و راهم ندادن:(

دلم می‌خواست یکم بیشتر بلد بودم خودم به خودم دلگرمی و اطمینان و بروجلو بدم

گه به این سیستم گواهینامه که من هنوز لنگشم. اه.

آخر قسمت عشق ابدی اذان پخش کرد، یکی متحول شد:)))

شما مرغ و گوشتتون رو می‌شورین؟🤔

باورم نمیشه اینو میگم ولی خوشحالم برلینم. خیلی خوشحالم برلینم.

مامانم اومد.

توان روحی و فکری یاد گرفتن و آماده شدن برای دراما در فضاهای جدید رو ندارم وگرنه باز می‌گشتم به دیتینگ با دخترا. اما ایشاالله یکی بهم اپروچ کنه خودش منم با کله بگم بله حتما عزیزم.

بعداز سه سال، در آپارتمان رو بالخره قفل زدن! سه سال دسترسی مستقیم داشتیم به کوچه. در واقع کوچه به ما.

برگشتن به خونه. خونه؟

نمی‌دونم اینکه آدما بهم میگن با موهای جدید «بانمک» شدی یعنی بهت نمیاد یا چی؟