ترجیح میدم با افرادی درارتباط باشم که حرف دهنشون رو میفهمن ، ‏نه کسایی که هیچی توی دلشون نیست .

این‌جا مثل جاده‌ی فیروزکوهه می‌مونه. هر وقت جاده چالوس و هراز بسته می‌شن، ملت می‌ندازن از فیروزکوه برن شمال جوج بزنن.

حالا درسته گفتن، «مرد را دردی اگر باشد خوش است» ولی لزوماً که نگفتن درد سیاتیک آخه. جاکش!

برای توی کوچه رقصیدن.........

رضا شاه می‌خواست دین‌زدایی کند، نتیجه‌اش شد «ایمان». خمینی ملی‌گرایی را کفر می‌دانست، نبیره‌اش شد «ایران». از هرچی بدت بیاد، سرت میاد.

هر چی عمه فحشه، انبه عشقه. بفرمایید صبحانه.

زمانی که سَری داشتیم و‌ سامانی

صبحانه در تیفانی

من تو را تو او را او دیگری را و مرا آه هیچ‌کس پ‌ن: فکر کنم این شعر من (اگه بشه اسمش رو شعر گذاشت) از معدود یا شاید تنها شعر ادبیات فارسیه که فعل نداره.

ای معجزه‌ی خاموش، یه حادثه روشن شو یک‌لحظه، فقط یک آه، هم‌جنس شکفتن شو از روزنِ این کنجِ خاکستریِ پرپر مشغول تماشایِ ویرون شدنِ من شو

محبوبم، گلستان هم مُرد و تو نیامدی!

با صدهزار مردم تنهایی بی‌صد هزار مردم تنهایی

عاقبت ز همه دست کشیدن!

یک فریم از تنهایی. ناهار، ساعت ۱۸:۳۸

من همیشه گفته‌م: ما در کون دنیا اون‌هم درست موقعی که اسهال بود به‌دنبا اومدیم. یعنی به‌لحاظ مکانی و زمانی ریدیم.

توی اسنپ نشستم، راننده از «نشان» استفاده می‌کنه، همین الان خانومِ نشان گفت: به‌چپ برانید و وارد هاشمی رفسنجانیِ غرب شوید. سیاسی‌ و کنایی‌ترین جمله‌ای بود که می‌شد از یه ربات شنید.

باد از میانمان گذشت من بر صحرا باریدم گِل شدم. تو بر دریا دریا

آونگ شده‌ام به‌تو می‌رسم برمی‌گردم به‌ تو می... برمی.... به‌تو..... بر........ به........ بَ........ بِ........ . .

از میان من و تو یکی باید می‌رفت من رفت!

تو خوبی ولی همه‌ی خوبی‌ها نیستی و من به‌دنبال همه‌ی خوبی‌ها نخواهم رفت. تو زیبایی ولی همه‌ی زیبایی‌ها نیستی و من به‌دنبال همه‌ی زیبایی‌ها نخواهم رفت.

راستی یادتونه می‌گفتن طرف دختر دمِ بخت داره؟ این‌یکی که زن داره و طرفش هم شوهر داره. هر دم از این باغ عنی می‌رسد.

دو دست او همه بر پیچه‌اش بود دو دست بنده در ماهیچه‌اش بود بدو گفتم تو صورت را نکو گیر که من صورت دهم کار خود از زیر ولی چون عصمت اندر چهره‌اش بود از اول تا به آخر چهره نگشود دو دستی پیچه بر رخ داشت محکم که چیزی ناید از مستوری‌اش کم چو خوردم سیر از آن شیرین کلوچه «حرامت باد» گفت و زد به کوچه

۲۸ مرداد سالگرد آتش زدن سینما رکس آبادان توسط مذهبی‌های خشک‌مغزی است که خواستند جنایت‌ را به‌پای حکومت شاه بنویسند و در فضای ملتهب ۵۷ موفق هم شدند. دولت وقت (به‌نخست وزیری شریف امامی آخوندزاده) برای پرهیز از تکدّر خاطر روحانیون درحین مذاکرات دولت و ایشان، از پیگیری علنی ماجرا شانه خالی کرد.

دیالوگی از فیلم LEGEND بعضی‌ از آدما یه کاری می‌کنن که دیگه نمی‌تونی‌ مثل قبل دوستشون داشته باشی‌! ولی‌ دلت خیلی‌ برای اون وقت‌هایی‌ که دوستشون داشتی تنگ می‌شه ..

با این حساب، شاید هرگز برنگردم.

سفیر انگلیس: این‌که با کلاه نشستم روبه‌روی عالی‌جناب سفیر شاه ایران، رعایت آداب ملت شماست. سفیر ایران: در باب کلاه خود مختارید... من حافظ کلاه ملتم از باد یغما!... دلشدگان، علی حاتمی

آل پاچینو: بعد از مرگت یه روز چشاتو وا می‌کنی و می‌بینی توی همین اتاق، با همین آدمای دور و برتی. اون‌وقت می‌فهمی که بردنت جهنم! سرپیکو (Serpico) سیدنی لومت

یکی از هم‌کلاسی‌های سانلی یه فیلمی (احتمالاً انیمه) رو دانلود و سالن کوچک یکی از سینماها رو رزرو کرده تا ظهر امروز فیلم رو در کنار دوستاش با هم ببینن. ابتکار جالبیه، دم بچه‌های نسل جدید گرم که محدودیت‌ها رو به‌امکان تبدیل می‌کنن. آقای جیم‌الف، حالا تو سینماگرها رو به زندان محکوم کن. خاک بر سرت! #من‌وسانلی

هفتاد سال پیش در چنین روزی، مصدق تسلیم آن صحنه‌آرایی خطرناک شد، و بر کشور رفت، آن‌چه رفت.

خب، ویدئوی هم‌خوابگی مردان قدرتمند طالبان با پسرکان جوان هم رسید. توی این دین بمونیم اسلام سیاسی کونمون رو بر باد می‌ره، ازش بیرون بریم اسلام فقهی سرمون رو.

خاطره‌بازی یا خاطره‌سازی؟ مسئله این نیست، وسوسه این است. امروز ۰۲/۰۵/۲۷ بعد از هشت سال، بار دیگر کسی که دوست می‌دارمش. #من‌وسانلی

اگر فقط فرد مورد نظر کشور را ترک می‌کرد، بقیه می‌توانستند بمانند. از سرزمین گوجه‌های سبز، اثر هرتا مولر.

مسابقات پرورش اندام کارمندان بانک ملی که به‌خاطر احترام به شعائر اسلامی، همه‌ی ورزشکاران با کت و شلوار روی صحنه آمدند. من اما مشکلم با این آقاست. مرد حسابی آخه این چه خشتکیه واسه مسابقات پرورش اندام؟ آبرو‌ واسه این ورزش نذاشتی. پول درست بده خیاط ماهر برات یه شلوار بدوزه که این خشتک اینجوری زار نزنه،

از یادآوری‌های فیس‌بوک. درست ۸ سال پیش در چنین روزی. #من‌وسانلی

برید کنار دودی نشین :)

فرید مدرسی به دولش می‌گه: سپهر سیاست ایران.

پَ‌نَ‌پَ، لابد ما اسگلِ نظام مقدسیم!

تکنولوژی ثبت‌و‌پخشِ تصویر مدام داره پیشرفت می‌کنه که چیزی نزدیک‌تر به‌کیفیت واقعی از پیرامون به‌آدم تحویل بده. بعد ماها به‌جای لذت بردن از لحظه و اکنون مدام مشغول گرفتن فیلم و عکس هستیم و همه‌ی فرصت‌های دیدن، شنیدن، لمس، بوییدن، زیستن و خاطره ساختن رو فدای شهوت ثبت تصاویر شلخته‌ای می‌کنیم که هرگز دیده نمی‌شن.

باری به سنگینی دماوند رو از روی شونه‌هام پایین گذاشتم. فقط مونده سه‌تا بار دیگه: اولیش اورسته، دومیش کیلیمانجارو. سومی فوجی یاما. ای حلزون از کوه فوجی بالا برو امّا آهسته، آهسته.

همه‌ی فامیل از خواب‌های مامان من مث سگ می‌ترسن. الان بهم زنگ زد و گفت، دیشب خواب بدی دیده، طوری که تا صبح دیگه خوابش نبرده. برام تعریف کرد. باورم نمی‌شه. عین چیزی که سه ماهه دارم این‌پا اون‌پا می‌کنم بهش بگم رو توی خواب مو به‌مو دیده. مگه داریم؟

بدون نوت‌های سکوت، بی‌نظیرترین سمفونی‌ها‌ هیاهوی هراس‌انگیز و سرسام‌آوری بیش نبودند. سرگئی راخمانینف مشغول نوشتن کنسرتو پیانوی شماره‌ی۲ در دو مینور (اپوس ۱۸) بود. من گفتم.

خطرناک‌ترین دودم باش.

اینستاگرام مث آواز خوندن رو استیجه، خیلی وقتا هم با پلی‌بک همراهه. ایکس (ای سگ تو روحت ایلان ماسک) مث خوندن توی مهمونی، هرچقدرم صدات خوب باشه، کافیه یه‌بار تُپُق بزنی، هر بار ببیننت به‌روت میارن. اما بلوسکای مث خوندن توی حموم می‌مونه. لُختی، صدات می‌پیچه، حال می‌ده. تهش یکی داد بزنه بیا بیرون بابا آب یخ کرد.

سال ۹۲ خانواده‌م بزرگ شد، اولین خونه‌‌‌م رو‌خریدم، بهترین ماشین ممکن رو خریدم، شرکت خودم رو راه انداختم. سال ۰۲ خانواده‌م کوچک شد، خونه‌م رو فروختم، ماشینم رو فروختم، شرکتم رو تعطیل کردم. صدای من رو از تهِ چاهِ فقدان می‌شنوید. شکست خورده‌ام؟ نه! من نه آنم که زبونی کشم از چرخ و فلک. پهلوون زنده رو عشقه.

وقتی آمد، آمد. وقتی ماند، ماند. وقتی رفت ماند.

بیا بنویسیم روی خاک، رو درخت رو‌ پَرِ پرنده، رو ابرا بیا بنویسیم روی برگ، روی آب، توی دفتر موج، رو دریا خلاصه که تا حالا خیلی کم ریدیم به طبیعت، بیا تپه‌‌‌ی نریده باقی نذاریم.

آسمانِ قلبِ او آیینه‌ی کیست؟ آن‌که چون آیینه با من روبه‌رو بود

مردی به نام شاکر بوری چندی‌ست گم شده‌ست با چشم‌های مشکی براق با لهجه‌ی جنوبی به‌نجابت اروند. هرکس از او نشانی دارد ما را کند خبر این هم نشان ما: یک سو -گوش پینگ و‌ُ پوتین کَر- خلیج فارس سوی دگر، یک بیستم از خزر

خیلیا اینو‌ به‌من می‌گن. همه‌شون هم خلوت گزیده و دنیا گریز، عارف و سالک؛ همگی از دم دچار کوررنگی.

تصمیم گرفتم اینفلوئنسر شم :)