Fail Safe, savaş olgusu ve ardında bırakacağı yıkımı ordu-siyaset arasındaki ahlaki tartışmalar üzerinden masaya yatırırken insan-makine arasındaki liyakat harbine de göz kırpıyor. Denizaltı gerilimlerine benzer ritmi ve senaryo matematiği de soluk kesiciliği nirvanaya çıkarmış.

Yi Yi gibi Doğu Asya sinemasının meziyetlerini ve ruhunu taşıyan filmler, biraz uzun olsa da deneyimlediğimiz yaşamın her dakikası ve akışındaki ritmi bize en olağan ama bir o kadar büyülü şekilde yansıtıyorlar kesinlikle. Özellikle finaliyle kalbimi bıraktım diyebilirim.

İç içe geçen, yolların kesiştiği hikayeleri sevenler için Rebels of the Neon God, Tayvan sokaklarında sade ve bağ kurulabilir bir atmosfer sunuyor. Dershaneler, su basmış ev, ekonomik darboğaz ve oyun salonlarıyla mizahından arınmış gerçekçi bir Umut Sarıkaya karikatürü gibi.

İç içe geçen, yolların kesiştiği hikayeleri sevenler için Rebels of the Neon God, Tayvan sokaklarında sade ve bağ kurulabilir bir atmosfer sunuyor. Dershaneler, su basmış ev, ekonomik darboğaz ve oyun salonlarıyla mizahından arınmış gerçekçi bir Umut Sarıkaya karikatürü gibi.

Epey geç oldu ama The Offer'a başladım nihayet. Filmlerin çekim aşamasındaki tatsız kararlarda fatura genelde yapımcıya kesilir ama bu göt stüdyo başkanları da az değilmiş. Yıldız oyuncu olmazsa olmaz senaryo 120 sayfayı geçmesin kaprisleri yüzünden nice yapımı heba etmişlerdir.

Meteliğe kurşun atan sendikalı üç kafadarın soygun planı yapması olarak başlayan hikaye, arkadaşlıklarının sınandığı ve birtakım kirli işlere kadar uzanan politik bir suç filmine dönüşüyor. Taxi Driver ya da Raging Bull kadar olmasa da Paul Schrader'dan 70'ler sonu seyre değer bir yapım.

Siyah beyaz sevmem diyenleri bile ekrana kilitleyecek, gerilimiyle sarsacak, usta işi yönetmenliklerin olduğu sürükleyici 4 şahane film

Gary Oldman, Ed Harris, Robin Wright ve Sean Penn gibi göz dolduran harika oyuncu kadrosu, akıcı diyalogları ve ana karakterinin iç çatışmasıyla State Of Grace, 90'ların sade ama cevher filmlerinden. Mafyaya sızan polis klişesini nitelikli bir senaryoyla işliyor. Finalde de güzel bir showdown var.

Mission Impossible The Final Reckoning hayal kırıklığı. Aksiyonun yetersiz geleceğini, filmden buruk şekilde çıkacağımı bekliyordum ama bu kadar sıfır heyecanla değildi açıkçası. İyi bir duygusal veda yaptığı da söylenemez. Uçaklı bölümün gerilimiyse belli bir noktaya kadardı.

23 Nisan Ulusal Egemenliğimiz ve Çocuk Bayramı kutlu olsun. Mustafa Kemal Atatürk'ün açtığı yolda, gösterdiği hedefe durmadan yürümeye devam... 🇹🇷

Sinners için overrated dersem haksızlık olur ama çok coşmadığımı da söyleyeyim. George Romero'nun zamanında The Night of the Living Dead ile gerçekleştirdiğini Ryan Coogler benzer bir şekilde yansıtmış. Müziğin ruhu ve tür kırması yapısının daha çok öne çıktığı bir şekilde.

#TheLastOfUs 2x2 mideye yumruk gibi indi. Tam anlamıyla bir felaket! GoT'un Battle of Bastards bölümünden bu yana da tv dizilerinde böylesine görsel bir aksiyon deneyimi görmemiştim. Çok fena çarptı çok!

Yozgat Mitingi'nin sembolik olarak hatırlattığı:

2 buçuk saatlik GoodFellas yine yağ gibi aktı. İzleyeli bayağı bir olduğu için aklımda kaldığından daha da sertmiş. İngiliz suç filmlerinin bol akıcı diyaloglu hali gibi. The Godfather'da bile bu kadar şiddet yoktu. Prime Video'daki 4 dakika daha uzun versiyondan izledim. Müthiş.

Light and Magic'in 2.sezonu başladı. Sadece ilk bölümü izledim ve her sahnesini ağzım açık vaziyette büyük bir merakla takip ettim. Yine neler yapmışlar nelere öncülük etmişler dedim. Motion capture'ın ortaya çıkışı bir Star Wars yapım sürecinde daha ortaya çıkmış mesela.

A Working Man, David Ayer açısından aynı nehirde iki kez yıkanılmayacağının iyi bir örneği olmuş. Bayat ve özensiz senaryosu bir yana, vücudunun her zerresiyle dövebilen Jason Statham'ın hünerleri de olabilecek en asgari seviyeye indirilmiş. Beklenen eğlence ve aksiyondan uzak.

"En iyi öğretmen yanan eldir. Ondan sonra ateşe karşı verilen öğüt gönüle kadar iner." Gandalf

Nehir Tuna'nın Venedik'te övgülerle karşılanan ilk filmi Yurt, 90'lı yılların ortasında babasının ideali uğruna cemaat yurdunda kalan bir gencin yaşadıklarını anlatıyor. Sonlara doğru dağıldığını düşünsem de izlenmesi gereken bir film. Takva ve 400 Darbe'nin buluşması gibi.

Sanırım artık tüm filmleri bu stüdyo yapıyor.

Captain America: Brave New World'ü izledim. Ne eksik ne fazla söylenildiği gibi vasat bir filmmiş. Daha afiş tasarımından itibaren iyi bir komplo gerilimi izleteceklerini düşünmüşler herhalde ama alakası yok. Red Hulk kapışması da ancak bayat ekmeğe sürülen şokella kadar tat verdi.

Vedat Milor, Oksijen'in son sayısında Anora ve günümüz gastronomisi üzerinden benzerlikler kurduğu güzel bir yazı kaleme almış. Gelgelelim kocaman da editoryal kaynaklı teknik bir hata gözlerden kaçmış. Yuh be kardeşim!

Lakin yüzüğü buraya kadar taşıyan bu genç hobbit tecziyesi maşeri vicdana muvafık halde bir mukavemet göstermiştir.

Yoksulluk, ekonomik kriz ve sistem eleştirisi üzerine hem sinemanın gücünden faydalanan hem de kendisinden sonra gelecek yapımlara (The Running Man, Hunger Games, Squid Game vs.) ilham verecek böylesine olağanüstü bir film az bulunur. Etkileyici ve oldukça rahatsız edici. S. Pollack yine şaşırtmadı.

İnsan sormadan edemiyor: Ünlü bir fenomen/influencer'ın darp edildiğini açıklaması, bunu şikayet etmesi ve sanığın kısa süre içerisinde tutuklandığı hukuk ve adalet şeması, çok uzun yıllardır neden diğer kadınlara uygulanmadı?

Her bölümün sonuna doğru gözyaşlarımı tutamadığım, etkilendiğim, hem senaryodaki hem de teknik bileşenlerdeki (etkili plan sekans kullanımı, kurgu, yönetmenlik vs.) ince işçiliğine hayran kaldığım bir dizi oldu Adolescence. İngiliz sert gerçekçiliği diye bir şey kesinlikle var.

Adolescence'ın ilk bölümünü izledim. Bölümün belli bir süresi boyunca asayiş ve bürokrasinin, ne kadar usulüne uygun ve nazik şekilde işlediğine şaşırıyordum taa ki gözaltında 13 yaşındaki çocuğa çıplak arama yapılana kadar. Kaçış alanında bile gündemin içindesin.

Daha dün gittiğim film bugün HD'siyle 4K'sıyla malumlarda. Gerçekten garip.

Universal ve Paramount'ın son dönemde sayıları artan, parlak fikirlerle bezeli ama orta ölçekte sınırlandırılmış eğlenceli filmleri arasına Novocaine de dahil olmuş. The Boys'tan Jack Quaid; Smile 2'den Ray Nicholson ekran yüzü olarak sinemaya pek yakıştılar kısa sürede.

Annemle Kramer vs. Kramer'ı izledik. Dublajlı açınca Dustin Hoffman'ı Sezai Aydın falan seslendirecek diye beklerken Mehmet Ali Erbil çıktı ve nasıl yakışmış... Sanki 90'larda Atv'de film izliyormuşuz gibi. Erbil ve Atv'nin bambaşka olduğu dönemler tabi.

Umarım zamanla paylaşılan linklere önizleme de gelir. Hacklenmiş gibi duruyor o tür metinler.

Vaziyet öyle gözüküyor. Çok sevemedim burayı. Etkileşim de beklediğim gibi değil. X'i de bir şekilde hapishaneye çevirirlerse ben burada da çok durmayacağım galiba.

Minecraft filmi yılın en kötüsü olmaya doğru gidiyor. Tıpkı geçen yaz vizyona giren Borderlands filmi gibi. Yapımcılar da oyun uyarlamalarında para var diye her markaya atlamazlar artık.

Fransız sinemasında Jean Pierre Melville'in ustalığı Truffaut ve Godard kadar konuşulmuyor.

İzleyeceğim filmlerin bir sürü screenshot'ını alıyorum, watchliste ekliyorum derken soluğu yine Webteizle'nin ana sayfasına koyduklarında alıyorum.

Pedro Pascal'ı da gözaltına alıp adli kontrol şartıyla serbest bırakmışlar gibi bir fotoğraf...

Seth Rogen & Evan Goldberg ikilisinin yeni dizisi The Studio, Birdman vari bir stüdyo kaosunda, güncel film yapma pratiklerini ve sinemayı sektörel anlamda takip edenler için çok komik tespitler barındırıyor. Martin Scorsese'nin konuk olduğu ilk bölüm özellikle çok eğlenceliydi.