آدم اینجا احساس می‌کنه لخته.

چه همه برگشتین اینجا. چقدر آپدیت جدید خوب شده.

او نیست با خودش او رفته با صداش

«می‌دانستم زهر است، و چشیدم.»

این یکی اکانتم هم ترکید. واقعا حوصله اکانت دوباره ساختن ندارم.

چقدر مردم عجیب شدن. هرروز پیچیده‌تر و غیرمنتظره‌تر آدم رو غافلگیر می‌کنن.

احساس می‌کنم یکی دیگه داره جام زندگی می‌کنه.

پروازش ۸ ساعت و نیم طول می‌کشه. دکمه گه‌خوردمش کجاست؟ 🥺

ماسک پدسگ اول کاری لیمیتم کرد.

خواب بودم یهو در اتاق خواب وا شد دیدم مامانمه. قرار بود شب بیاد. زن این چه کاریه، داشتم سکته می‌کردم :))

این بچه دوشنبه یه عمل دیگه داره. برای جونش بمیرم که اینهمه درد کشیده این مدت :(

یه ایست بازرسی سنگین و عجیب توی بلوار خوردین هست الان. خیابون رو بستن تک تک ماشینا رو چک می‌کنن.

یکی دو‌ماه پیش خیلی اتفاقی اپیزود اوشوی چنل بی رو گوش کردم و معتاد روایت کردن علی بندری شدم. امروز آخرین اپیزود رو هم تموم کردم. دیگه آپدیت نمیشه؟ 🥺

تقریبن هرروز یا تلفنی حرف می‌زنیم یا‌ ویدئوکال می‌کنیم. چند روز پیش بهم مسیج زد غصه نخور من قوی‌ام زود خوب میشم، نگران من نباش 🥹.

به لحاظ منطقی امکان داره آدم به فاصله یک هفته از خوب شدن آنفولانزا، دوباره آنفولانزا بگیره؟ دارم می‌میرم.

حالا این وسط یه لنگه ایرپادمم گم کردم 😖.

انقدر دوستام گفتن یه اکانت دیگه بساز، خواستم با اکانت قدیمیم (قبیلیه، نه اون قدیمی اولیه که پریده بود)، بیام فقط دوستامو فالو کنم و پرایوت باشم. اما ترسیدم اون اکانتمم ریپورت کنن دسترسیم به اکانت پرایوت کاوه و مسیجایی که ازش مونده از بین بره.

الان تک دختری و عدم وجود باجناق احتمالی آپشن ازدواج محسوب میشه.

آخرین بار یادم نمیاد کی زندگی کردم. شش ماه بیشتره زندگیم لجن اندر لجنه. تا میام نفس بگیرم اتفاق بعدی. ترسناک‌تر اینه دوهفته دیگه باز باید آزمایش بدم.

همه‌چی حتی شماره تلفنامون رو یادشه، ولی خود حادثه رو یادش نمیاد. هی میگه من چرا بیمارستانم؟ چه ویروسی گرفتم اینجوری شده سینه‌ام؟

یه تیکه بزرگ از موهام توی این دوهفته سفید شد. امشب باهاش ویدئوکال کردم، این ویروس کثافتم هم خوب نمیشه بتونم برم ببینمش.

همکارم ناگهانی فوت کرد جلسه فردام کنسل شد. خاک بر سرم، نمی‌دونم خوشحال باشم با این وضع کثافتی که امروز داشتم تازه برگشتم خونه خوشحال باشم جلسه‌ام کنسل شد یا ناراحت اون طفلکی باشم. یارو با درد معده رفت دکتر همون‌جا تو مطب ایست قلبی و تمام. 😶

این زن واقعن فکر می‌کنه کار خودش و وقت خودش مهم‌ترین چیز دنیاست. ذره‌ای اهمیت نمیده شاید بقیه هم وقتشون براشون اهمیت داشته باشه یا کارشون در اولویت‌شون باشه. رسمن رید به کل برنامه امروزم که به نمایشگاهش برسه، در حالیکه می‌شد من صبح به کارام برسم نوبت عصر بریم. باورم نمیشه.

وسط این بدبختیا فردا وقت سفارت دارم، معاینه فنی ماشینم دیروز مهلتش تموم شد، گواهینامه‌ام شش ماه از اعتبارش گذشته هنوز وقت نکردم برم معاینه چشم، پس‌فردا صبح هم جلسه دفاع دارم 😭😭.

عکس پاسپورتم رو با چشمای ورم کرده و دماغ قرمز گرفته بودم، الان رسیده انگار پاسپورت مش مریمه. من چطوری اینو پنج سال تحمل کنم؟ 😭😭😰

نمدونم این آنفولانزا بود، کرونا بود، چه کوفتی بود، به گای سگ داد منو. تازه امروز تونستم بیام سرکار. بویایی صفر، شنوایی در حد نزدیک به صفر، یه جوری هم تا دیروز تب و لرز داشتم و عرق می‌کردم، انگار به سطل آب می‌ریختن سرم. خلاصه که بپایین، خیلی چیز کثافتیه.

بالاخره چشماشو باز کرد 🥰🥳.

چنان سرماخوردگی کثافتی بر من عارض شده، که بند بند استخونام میخواد از درد بترکه. گلو درد و بقیه‌اش که بماند!

امروز شد هشتمین روز. کاش دیگه چشماتو باز کنی مامان جون :(

بیشتر از همه دلم برای داییم خونه. اون بمب انرژی و خنده فروپاشیده این چندروز. خدا هیچ پدر و مادری رو با بچه‌اش امتحان نکنه. خیلی سخته، خیلی.

زمان از جمعه صبح برامون متوقف شده انگار. هنوز همون‌جوریه، شایدم باید شکر کنیم بدتر نشده.

ساعتا مثل هزار روز می‌گذرن. به هوش نیومده هنوز، این چه بلایی بود سرمون اومد؟

از استرس حالت تهوع دارم. مامان شب بیمارستان مونده. من تا صبح باید زل بزنم به گوشیم. به خیر بگذره کاش. همه داریم از هم می‌پاشیم. مامان‌بزرگم هم نمی‌دونه، فکر می‌کنه مامانم با دوستاش رفته انزلی!

بچه دنده‌هاش خرد شده، ریه‌اش پاره شده با ونتیلاتور نفس می‌کشه، صورتش پاره شده تمام بدنش شکسته، بعد اون جاکش یه کبودی هم نداره. از سمت این کوبیده به دیوار، الانم گم و گور کرده خودشو چون دفعه اولی نبوده که مست رانندگی و تصادف کرده.

دوست جاکش کثافتش توی جاده مست رانندگی می‌کرده به خودش خط هم نیفتاده. این بچه داغون شده. اگه این بچه به هوش نیاد خودم تیکه تیکه‌اش می‌کنم. یه مشت گوساله که فکر می‌کنن نه، من تو مستی هشیارترم.

پسرداییم نصف شب تصادف کرد الان آی‌سی‌یوئه. من این بچه رو بزرگ کردم، حس می‌کنم تن خودم درد می‌کنه.

برخلاف این سال‌های اخیر توی توییتر، اینجا احساس امنیت می‌کنم، توییت‌های کسایی که دوست دارم بخونم فقط می‌بینم، جنگ و دعوا و حمله هم نداره. یه سرکل هم بسازه عالی میشه.

با چسب آهن انگار چسبیدم به تخت. دیشب تا اذان صبح (صدای کوفتیش از اوین میاد) داشتم سریال می‌دیدم. چی؟ امیلی در پاریس. دلم پاریس می‌خواد 😭😭.

یه هفته استخر تعطیله، مثل ماهی بیرون افتاده از آب دارم پر پر می‌زنم. چیه این اعتیاد!

اولین‌بار بعد از کرونا دارم میرم سفر، اونم کجا؟ چین کثافت :))

شما اگه موهای من بودین چرا انقدر سریع چرب می‌شدین؟ شب میرم حموم صبح موهام چربه 😭.

باید برم پاسپورتم رو عوض کنم قبل سفر، ولی اصلن اعصاب پلیس به علاوه کوفت رفتن ندارم.

اومدم خونه گفتم یه چرت بزنم بعد برم کلاس، بیدارم شدم دیدم شبه 🥲.

داشتم می‌اومدم خونه، مقنعه‌ام از کیفم آویزون بود افتاد گم شد :)))))

زندگیم به کون گشاد تو گره خورده کارلوس. کاش هم بکشی زودتر تکلیفم معلوم شه.

هرچی می‌خوام بنویسم یه خب که چی میگم و بی‌خیالش می‌شم. در واقع درد مزمن جسمانی چنان بی‌حوصله‌ام کرده که از عالم و آدم بیزارم.

خسته‌ام، بدنم درد می‌کنه، کلافه‌ام، این هزارپدر هم همین‌جور لفتش می‌ده.

ماشین جلویی کل پمپ‌بنزین رو هم خالی کرده بود تو باکش تا الان باید تموم می‌شد. لشتو حرکت بده دیگه پدرسگ.

بدن‌دردهام گاهی غیرقابل تحمل میشه. چندتا کار ساده خونه، چندتا کار کوچیک شخصی به حالی می‌ندازه منو که انگار هفتاد مرد جنگی کتکم زدن.

واقعن مدتها بود دلم می‌خواست توییترم رو ببندم. سطلیا سبب خیر شدن :)))))