คนบางคนแสดงความยินดีกับคนอื่นไม่เป็น สนุกกับคนอื่นไม่เป็น พูดชมไม่เป็น พูดสิ่งดีๆไม่เป็น มีแต่ดิกับด่าไปเรื่อย แต่ก็อยากให้คนอื่นมาแคร์ตัวเอง มาสนใจตัวเอง ชอบเรียกร้องความสนใจ เป็นประเภทที่ไม่ชอบเลยอะ เรื้อร

เป็นงี้หลายครั้งจนรู้สึกไม่ชอบ ไม่อยากสนิทกับคนๆนี้เลย ดูท้อกสิก แต่ก็พอคุยด้วยได้

บางทีก็ไม่ชอบเพื่อนในเฟซที่เอาแต่ติๆ Hate speech ใส่ตลคเลย รู้หรอกว่าอินเกม แต่ด่าตลอดแบบไม่คิดถึงคนที่ชอบตลคนั้น หรือบอกว่าโมเดลตัวนั้นตัวนี้แย่ เพราะคุณไม่ได้แตะเขาเอง หรือไม่มีสกินนั้นหรือเปล่าถึงบอกว่าแย่

ไม่รุ้จะเขียนโป๊วยังไงไม่ให้ลามก เลยไม่เขียนซะเลย ฉันชอบเมลบิชชี่มากๆๆ ยั่วเด้า แต่กับเฟมไม่กล้าเขียน

ชอบเฟมฟลอรี่มาก ง้สก เมื่อคืนสมองไหล แต่ก็ไม่กล้าเขียนสักที ชอบเขียนแบบลามกมากๆ แต่ไม่อยากเขียนกับเฟมฟลองิ ต้องไปเขียนกับคั้นบอยแทน

ฉันอาย แต่ก็หยุดเขียนไม่ได้ ได้แต่อยู่กับความรู้สึกว่าตัวเองกาจอก แค่เขียนเรื่องราวดีๆ ภาษาสวยๆยังทำไม่ได้เลย คนอ่านจะเบื่อก็ไม่แปลกเลย แต่ก็ไม่ชอบหรอกนะถ้าจะมีคนมาด้อยค่างานเราทั้งๆที่ก็เขียนไม่จบสักเรื่อง

ฉันชอบงานตัวเองมาก ฉันสนุกเขียนมาก แต่ทุกครั้งที่เผยแพร่ออกไปฉันไม่ชอบงานตัวเองเลย เพราะเทียบกับงานคนอื่นภาษาฉันไม่สวยเลย ฉันอายมาก คือก็ไม่ควรเทียบแหละ แต่เห็นความต่างของการใช้ภาษาชัดเจนมาก ไหนจะพล้อตอีก ฉันเขียนภาษาสวยๆไม่ได้จริงๆ มันยาก...

คนบางคนบอกโดนด่าหลังแมทช์ ก็แค่ปิด แต่ไม่ทำ แล้วก็ชอบแคปมาลงว่าโดนด่า

เขียนไปหลายพันคำ ไม่มีความหมายสำหรับคนอ่านเท่าฟิคพันกว่าคำ บางทีจำนวนคำก็ใช้ตัดสินไม่ได้ ถ้าคนอ่านไม่เม้น จะเขียนกี่พันคำก็คงไม่ต่างกัน เหน่ยจัง แค่อยากอ่านคอมเม้นมันยากเหลือเกิน

เหนื่อยใจ เขียนฟิคฟีดแบคน้อยนิด ขึ้นๆลงๆ แต่ส่วนใหญ่จะลง มีแต่ยอดวิว

ล่ะนี่เบื่อการตัดสินโพจากหน้าตาม ไม่ใช่คาร์ของเขามากๆ อย่างหน้าสวยต้องเป็นขวา ใครไม่สวยก็เป็นเมะไป ไม่ผิดที่จะชอบหน้าตาแบบนี้ๆเป็นโพที่ตัวเองปัก แต่เลิกยัดให้คนอื่นคิดเหมือนกันสักที นี่ดูทั้งหน้าตาและคาร์อะ บางคนหน้าตาจรงเทสแต่คาร์ไม่ตรงก็ไม่เมน ไม่ปักโพไปเลย

ขนาดคนเคยรุ้จักยังพูดเลยว่ารชร้าย สมควรโดนเย หรืออยากดับความร้ายนางด้วยการให้นางโดนเย โดนรุมตอก ใส่ฟิลเต้อเคะบอบบาง ก็พอเข้าใจเพราะนี่เคยเป็นแบบนั้น แต่ก็ยังไม่ลืมคาร์ตามloreของเขา บางคนชงติดฟิลเต้อจนลืมอะ คิดว่าคาร์เป็นแบบที่ตัวเองผลิตจริงๆ

เรื่องเมื่อตอนนั้นพอคิดก็ได้แต่งงว่าตัวเองผิดอะไร ทำไมต้องโดนว่าขนาดนั้น แค่สื่อสารกันไม่เข้าใจแต่มาว่านี่เหมือนคนเห็นแก่ตัว ไม่แคร์ครสคนอื่น แล้วตัวเขาดีแค่ไหนถึงมาตัดสินคนอื่นแบบนี้ เสียครสจนไม่คิดอย่กคบต่อ บล้อกไปก็ไม่เสียดายเลยสักนิด

คนบางคนไม่เชียร์อัพใคร แต่อยากให้คนอื่นมาสนใจ มาชมตัวเองเยอะๆ แต่ก็ชอบบ่นว่าไม่มีอะไรถูกใจตัวเอง ไม่รู้ว่าเป็นคนแบบไหนแฮะ แต่ถ้าไม่เอนจอยงานคนอื่นก็ผลิตเองไปเลย ถ้ายังให้คำชมคนอื่นไม่ได้ ก็อย่าคิดแต่จะให้คนอื่นมาชมตัวเอง

คิดถึงริฟลอชายหาดอยุ่ดีๆ คิดภาพเฟมฟลอนมหยั่ยขึ้นมา ไม่อยากเวิ่นลงทวิต แต่แบบเฟมนมโตใส่บิกินี่ ชุดว่ายน้ำน่ารักๆอะ ไอ่ริเห็นแล้วก็จุโด้ แฟนเราแม่งค่ดใหญ่เลย หุ่นน่าฟัดมาก อก เอว โพก หรือจะเป็นเฟมคู่ไปเลยก็ได้ แค่คิดภาพเป็นเฟมล่ะฟิร แต่ไม่อยากเขียนโป๊ว

บางทีคิดถึงเฟมฟลอมันก้ฟิน แต่ไม่อยากเขียนเป็นเฟม เวลาเขียนจิงๆไม่รุ้จะเป็นไงด้วย กลัวมันออกมาแปลก หลุดoocจนเป็นocมากกว่า

ไม่ชอบเด็กก็เพราะแบบนี้แหละ น่าเบื่อ ออกมาเองละกัน

ไม่ใช่พี่เลี้ยง ไม่ใช่แม่ จะสอนทุกอย่างก็ไม่ได้ ไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น ต่อให้ชิปเดียวกันเจออะไรแบบนี้ก็เหนื่อย เบื่อ ไม่ค่อยอยากยุ่งด้วยล่ะ

เริ่มเบื่อเด็ก มักพูดอะไรไม่คิด พูดเรื่องซ้ำซาก อยากพูดอะไรก็พูดไม่แคร์คนอื่น เรียกร้องความสนใจ เอาแต่ใจตัวเอง ทุกคนต้องสนใจงานฉัน แต่ตัวเองไม่ชอบนั่นชอบนี่ ไม่เคยเชียร์อัพใคร ทำอะไรไม่คิด ขาดความตระหนัก

เคยมีโมเม้นเสร่อที่ไปขอเขียนฟิคจากแฟนอ้าต แต่เขาดูไม่ค่อยเต็มใจ(เพราะวาดงานนั้นให้คนอื่น เป็นงานเทรด) จากนั้นเลยกัว ไม่ค่อยกล้าขอใคร

เหนื่อยใช้ชีวิตไม่เคยเกินจริง

ชีวิตฉันนี่ก็แปลก จะกลับมาสุขภาพจิตดี ปล่อยวางได้นิดหน่อย ก็ดันมีเรื่องให้เครียดจนนอนไม่หลับอีก

ทำไมต้องใช้ไม่ระบุตัวตนด้วยครับ ผมบล้อกไม่ได้

ฉันจะรักแค่เมน เติมแค่เมน และผัวของเมน

เกมลดการันตีเหลือ200 แต่กนะดุมขึ้นราคา มีค่าเท่าเดิมจริงๆ ถึงจะยังถูกกว่ากดแพ้คเองก็เถอะ เสง ผปกกก็เสง พอกันทีกับเกมหมา ถ้าทำได้จะรอเปิดหาแค่ฟลอเรียน coa

นอยกับเกม ออกแม่งการันตี หัวคยมาก แล้วช่วงนี้กระดุมขึ้นราคาอีก ถึงเวลาแล้วที่จะหยุดเติมเกมยาวๆ เติมแค่เมนก็พอ

ไม่สบายใจทุกครั้งที่เห้นอะไรสวนโพตัวเอง เพราะงั้นถึงต้องบล้อกไง

คือนี่คิดว่าการเม้นคือการให้กลจ การแสดงความชอบ ครส แต่พออีกฝ่ายเงียบ ก้เลยไม่รุ้ว่าทำอะไรผิดไปไหม บางทีอาจแค่คิดมากไปเอง แต่รุ้สึกไม่ดีที่เราพิมพ์ยาวๆ แต่ไม่มีรีแอคอะไรเลย รุ้สึกเสรอไงไม่รุ้ เลยคิดว่าจะไม่เม้นอีกแล้ว

ล่ะนี่คงเขียนฟิคแชทไม่สนุกจริงๆ ขนาดเพื่อนยังไม่เม้น ไม่เอนจอยด้วยเลย สไตล์การเขียนมันคงไม่เข้ากับคนเจนนี้ด้วย ล่ะเราชอบเขียนให้ตลคพูดจานุ่มๆกัน ไม่พูดกูมุง

ไม่อยากอัพฟิคแล้ว ดองดีกว่า อัพอีกทีคงวันเกิดน้องฟลอเรียน

นอย หมดกลจกับอะไรเล็กๆน้อยๆแบบนี้แหละ

มักเป็นคนใกล้ตัวที่ไม่เคยคอมเม้นอะไรเลย(แต่เม้นงานคนอื่น) ทั้งๆที่เราอยากอ่านเม้นจากเขา อยากได้รับกลจจากเขาบ้างสักครั้งนึง แต่ใครมันจะไปกล้าพูดว่าขอเม้นหน่อยค่ะ เสร่อจะตาย กลจจากคนใกล้ตัวก็สำคัญนะ แต่แทบไม่ได้รับเลย ไม่รู้ทำไม

ตอนนี้ไม่รุ้แล้วว่าตัวเองเบื่อไอเดนหรือเบื่อชีวิต มันรู้สึกว่างเปล่า ใช้ชีวิตไปวันๆ หาเงินเติมเต็มส่วนที่ขาดแต่ก็ไม่มากพออยุ่ดี มันเบื่อจริงๆ ไม่ได้มีความสุขเลยสักนิด แต่ละวันผ่านไปอย่างน่าเบื่อหน่าย

ซื้อโทสับใหม่จนได้ หงุดหงิดเครื่องเก่าแลคเล่นแทบไม่ได้จริงๆ แรมมันน้อย แต่เครื่องยังปกติ ใช้งานดรอยู่ ถือว่าทนแหละ

ไม่นอยด์อะไรเท่าเพื่อนตัวเองอีกแล้ว ได้หมดไม่มีอยู่จริง สุดท้ายก็ยึดเมนตัวเองขวาไว้ก่อน ใครเยก็ได้ ขอแค่ขวาก็ซื้อหมด แต่คู่เราเขาไม่เอา

นอยชะมัด

ต้องบอกว่าเขาไม่เคยชอบฟลอเรียน เลยไม่ชอบริฟลอ แต่ถ้าอีกโพ เมนเป็นรับก็เลยชอบ ที่บอกว่าได้ทุกคู่ทุกโพไม่เคยเป็นเรื่องจริงเลย ก็มีโพที่ชอบมากกว่าอยู่ดี

เพื่อนเราไม่เคยชอบริฟลอเลย ไม่เคยสนใจหรือรีทวิต แต่พอเป็นอีกโพเขาชอบ มีรีแอคตลอด กับเรานี่เมินเฉย ก็ชัดแล้วว่าเขาไบแอสริชาดโพไหน

อยากซื้อโทสับใหม่ล่ะ กากจนจะเล่นเกมไม่ได้แล้ว บางวันเล่นได้ บางวันแลคมากจนเล่นไม่ได้ แต่ทำอย่างอื่นได้ปกติหมด มีแค่เล่นอีเกมเร้ยนี่ไม่ได้

ช่วงที่ผ่านมาเครียดเรื่องหาเงินกับใช้เงินมาก พอโฟกัสเรื่องหาเงินมากไป ก็เครียดจะเป็นจะตาย มาตอนนี้รู้สึกดีขึ้นนิดนึง อาจเพราะเดือนก่อนป่วยบ่อย ทำงานได้ไม่เต็มที่ เลยต้องหยุด ไม่ได้เงิน เครียด อยากตุย

ทุกข์ใจขั้นสุดจนเหมือนจะกลับไปซศ มันต้องผ่านช่วงเวลานี้ไปให้ได้สิ เคยผ่านมาแล้วก็ต้องทำได้ ชีวิตที่ยังไม่มีภาระแบบลูก มันเริ่มต้นใหม่ได้อยุ่แล้ว

ไม่อยากเกิดเป็นพี่คนโตเลย ทุกข์ใจ จริงๆคือไม่เกิดได้เลยยิ่งดี ไม่ได้รู้สึกว่าชีวิตนี้มันมีค่าอะไรขนาดนั้น เพราะยังไม่เคยสัมผัสกับครสที่มีความสุขจากใจเลย ไม่เคยได้มีช่วงเวลาที่ดีจนรสว่าดีจังที่เกิดมา ก็แค่เกิดมาใช้ชีวิตให้พ้นแต่ละวัน

อยากเกิดเป็นคนรวยจริงๆ คงมีความสุขง่ายกว่านี้ ต้องมาคิดเรื่องเงินทุกวันๆ มันเครียด ไม่กล้าจะมีชีวิตของตัวเอง เพราะกลัวไม่มีเงินให้น้องเรียนจนจบแบบสบายใจ

จริงๆเครียดมากเรื่องหาเงิน เพราะน้องกำลังเข้ามหาลัย แล้วเราที่เคยทำงานก็มักจะต้องมามีเรื่องให้ออกเพราะอะไรงี่เง่าๆเสมอ เครียดว่าจะเอาไงกับอนาคตที่ค่ดมืดมน หาความสุขให้ตัวเองก็ไม่เต็มที่เพราะกังวลเรื่องน้องเรียน ก็ให้อะไรตัวเองยังคิดมาก

บอกตัวเองว่าอาทิตย์นี้เริ่มทำงาน ต้องทำงาน ตั้งใจทำงาน ปรับเวลานอนด้วย

เดือนมีนานี่ป่วยบ่อยมาก เสียการเสียงานสุดๆ แต่ก็ต้องปลง รักษาตัวเองก่อน ป่วยออดๆแอดๆ ตั้งแต่ต้นปีเลย เสียดายเงินชะมัดแต่ก็ไม่อยากฝืนตัวเองเหมือนที่ผ่านมาอีก

สุดท้ายก็ไม่ได้ไป ยังปวดท้อง ฝนก็ตกอีก พักผ่อนเถอะ

ไม่อนากไปทำงานเลย ยังไม่หายป่วยดี แต่ก็ต้องไปทำ

ถ้าไม่ชงชิป เขียนฟิค หวีด กาว หรือเล่นเกมกับเพื่อน จะรู้สึกว่าชีวิตว่างเปล่ามาก ไม่มีอะไรยึดเหนี่ยวเลย หาเงินมาได้แต่จะเอาไปทำอะไร เอาไปให้คนอื่นใช้ ตัวเองเคว้งคว้าง ไม่มีสิ่งที่ชอบหรืออย่กทำ

ได้แต่คิดว่าจะใช้ชีวิตให้มีความสุขยังไงดี คนเราเกิดมาเพื่อใช้ชีวิต หรือให้ชีวิตใช้ เหนื่อยจัง