แต่แกก็อย่าลืมคิดไปนะอิซางิ ว่าคนรู้จักของแกที่หวังดีกับแกมาตลอด ก็อยากสบายใจเหมือนกันว่าแกไม่ได้ไปเจอกับคนไม่ดีจริง ๆ" เป็นครั้งแรกที่อิซางิได้ยินบะโรพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่แสดงออกได้ถึงความจริงจังขนาดนี้ และพอพูดจบแล้ว บะโรก็เดินออกจากห้องตามรินไป โดยที่ทิ้งให้อิซางินั่งตกตะกอนความคิดอยู่แค่คนเดียว (367)

ไคเซอร์พูดแทรกขึ้นมาเสียงดังลั่น จนเนสต้องเดินเข้ามาจับไหล่ให้ใจเย็นลง สุดท้ายแล้วโนอาจึงตัดสินใจเล่าเรื่องอิซางิออกไปให้ไคเซอร์กับเนสฟัง "ถ้ามันจะไปคบกับบันนี่ ให้มันมาคบกับฉันยังดีเสียกว่า แล้วถ้าให้ฉันเดานะโนอา เรื่องนี้ราวิญโญ่ต้องมีส่วนเกี่ยวข้องแน่ แกไปจี้ถามมันให้หนักเลย" (357)

#ซาเอะอิซา OOC, TW : อุบัติเหตุ, ความอยากครอบครองอย่างรุนแรง, .... การชอบใครคนหนึ่ง คือการทำให้โลกทั้งใบของเรามีแค่เรา กักขังไว้ในกรงที่มองไม่เห็น ล่ามไว้ด้วยโซ่อันเลือนราง .... มาดริคในช่วงต้นปียังเต็มไปด้วยหิมะ ชายหนุ่มร่างเล็กก้าวเข้าบ้านไม่กี่ก้าวร่างก็ถูกดึงไปกอดไว้แน่น “พี่ซาเอะ” “ตื่นมาไม่เจอนาย เกือบแจ้งความแล้ว”

ส่วนริน นายไปถีบชิโด้แบบนั้น มันก็ถือว่าทำเกินไปแบบมาก ๆ เลยนะ มาจับมือขอโทษกันเลย" ว่าแล้วไอคุก็ยื่นมือทั้ง 2 ข้างไปอยู่ตรงหน้ารินกับชิโด้กันคนละทาง แล้วชิโด้ก็เป็นคนแรกที่วางมือลงไป รินเองก็วางตามลงไปติด ๆ แต่ไม่ยอมหันมามองหน้าอีกฝ่ายเลย ไอคุจึงยิ้มขึ้นมาก่อนที่จะเอามือของทั้ง 2 คนนี้มาวางซ้อนกันเอาไว้... (347)

ตัวคริสจึงตั้งใจเอาไว้แล้วว่า ตัวเองจะไม่ยื่นมือเข้ามายุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้อย่างเด็ดขาด แต่คริสก็ดันลืมไปเสียสนิทเลยว่าพวกเพื่อน ๆ ของอิซางิใน blue lock จะไม่ได้คิดแบบเดียวกันกับตัวเอง... 'ฉิบหายล่ะ ลืมคิดไปเลยเนี่ย!' คริสกรีดร้องขึ้นมาอยู่ภายในใจพร้อมกับพยายามคิดหาทางรอดไปด้วย แต่ทว่า... "นายรู้อะไรมาใช่ไหมคริส! บอกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ!" (337)

"เหมือนจะส่งไปดูการแข่งขันฟุตบอลที่ต่างประเทศนะ" แล้วฮิโอริก็พูดตอบกลับไป ก่อนที่จะหันไปมองทางอิซางิที่กำลังซ้อมวิ่งอยู่ไม่ไกล "งั้นเหรอ แค่ไปดูบอลมาจริง ๆ เหรอวะ นึกว่าไปได้แฟนกลับมาด้วย" เมื่อทิ้งระเบิดลูกใหญ่ลงไปเสร็จ ชิโด้จึงวิ่งไปซ้อมต่อทันที ส่วนฮิโอริกับคนอื่น ๆ ก็พากันหยุดชะงักไปอย่างตกใจ ก่อนที่จะหันมาสบตากันและกันอย่างไม่พอใจ (326)

หรือว่านายจะเก็บของแล้วไปอยู่ที่เพ้นท์เฮ้าส์ฉันแทน เดี๋ยวแบ่งให้อยู่ไปเลยชั้น--- "ไม่เอาอะ เพ้นท์เฮ้าส์นายกว้างจะตายไป ให้ฉันไปอยู่กับนายที่นั่น มันก็เหมือนอยู่คนเดียวเหมือนเดิม นายย้ายมาอยู่ที่คอนโดฉันนี่แหละเหมาะสุดล่ะ เดี๋ยวฉันซื้อตู้เสื้อผ้ามาเพิ่มให้นะราวี่" แล้วราวิญโญ่ก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนที่เจ้าตัวจะพยักหน้าตอบตกลงคนเด็กกว่าไป (316)

พออิซางิสามารถทำภารกิจที่ได้รับมอบหมายจากเอโกะเสร็จเรียบร้อยแล้ว โนอาจึงมาส่งอิซางิที่สนามบินตามกำหนดการกลับของอิซางิที่เอโกะได้วางเอาไว้ "ถ้าถึงบ้านแล้วก็ส่งข้อความมาบอกกันหน่อยนะอิซางิ" โนอาพูดย้ำขึ้นมาอีกครั้งหลังจากที่พาอิซางิไปเช็กอินเสร็จแล้ว "ครับ แล้วก็ขอบคุณมาก ๆ เลยนะครับที่อุตส่าห์สละเวลาฝึกไคเซอร์มาช่วยดูแลผมตั้งหลายวันเดี๋ยวถึงบ้านแล้วจะส่งข้อความไปบอกครับ" (306)

ความเกลียดชังของเอโกะที่มีต่อบันนี่ มันจึงได้เริ่มต้นขึ้นมาตั้งแต่วันนั้นเลย "แกจะไปยุ่งกับใครฉันก็ไม่สนใจ แต่ถ้ามายุ่งวุ่นวายกับเด็กฉันเมื่อไหร่ ฉันเอาแกตายแน่ บันนี่ อิเกลเซียส" เอโกะพูดออกมาเบา ๆ หลังจากที่เจ้าตัวได้กดวางสายจากโนอาไปแล้ว แต่แววตาของเอโกะมันก็ยังวาวโรจน์ขึ้นมาอย่างน่ากลัวอยู่เหมือนเดิม (296)

พออิซางิได้อ่านข้อความที่บันนี่ส่งมาให้จนครบทั้งหมดแล้ว เจ้าตัวจึงยิ้มขึ้นมาอย่างดีใจ ที่การหาหมอในครั้งแรกของบันนี่ มันผ่านพ้นไปได้ด้วยดี [เก่งมากบันนี่ อยากกอดนายแน่น ๆ เลยเนี่ย] [แต่เดี๋ยวฉันต้องไปก่อนนะ พอดีโนอากับคริสซังจะพาไปข้างนอกน่ะ แต่ถ้านายมีเรื่องอะไรที่อยากเล่าต่อ นายก็มาพิมพ์ทิ้งเอาไว้ได้เลย เดี๋ยวฉันจะมาตามอ่านเอง] (276)

ทั้ง ๆ ที่จะไม่ทำให้ก็ได้ แต่อีกฝ่ายก็ยังเลือกที่จะทำให้บันนี่อย่างเต็มใจ ส่วนอีกความรู้สึกหนึ่งที่เกิดขึ้นมานั้น มันก็เป็นความรู้สึกหนักใจที่อุปสรรคของความรักในครั้งนี้ มันมีมากกว่าที่ตัวบันนี่คิดเอาไว้เสียอีก "ขอบคุณนะราวี่ แล้วก็นะ โยอิจิคุงจะเฟรนลี่เกินไปไหมเนี่ย!" (261)

คริสพูดขึ้นมาก่อนที่จะวางกระเป๋าเดินทางของคนเด็กกว่าลงบนพื้นให้อย่างเบามือ ส่วนโนอาที่ต้องบริการตัวเอง เจ้าตัวก็เดินลากกระเป๋าเดินทางไปวางไว้ในห้องพักข้าง ๆ อิซางิ ก่อนที่จะเดินกลับมาหาคริส "อย่าลืมพาอิซางิไปดูคอลเลคชั่นของแกด้วยล่ะ" "รู้แล้วน่า ขืนลืมขึ้นมาได้โดนเด็กแกงอนแน่" (242)

"แต่ถ้าคริสซังเขาโอเค ผมก็ไม่มีปัญหาอะไรนะครับโนอาซัง!" อิซางิพูดแทรกขึ้นมาด้วยแววตาที่เปล่งประกาย เพราะโอกาสแบบนี้มันไม่ได้หากันง่าย ๆ เลยจริง ๆ โนอาจึงหัวเราะออกมาให้กับความเอ็นดูของคนเด็กกว่า ก่อนที่จะพาอิซางิไปโต๊ะอาหาร เพื่อที่จะได้เริ่มลงมือกินอาหารอันแสนอร่อยกันเสียที (233)

อิซางิก็ถอดหมอนรองคอกับผ้าปิดตา และดึงผ้าห่มบนตัวมาพับเก็บให้เรียบร้อย ก่อนที่จะส่งคืนให้โนอาไป "คริสน่าจะมารอรับแล้ว เดี๋ยวค่อยไปหาอะไรกินนะอิซางิ อีกแป๊บเดียว" อิซางิพยักหน้าขึ้นลงน้อย ๆ เป็นเชิงว่ารับรู้แล้ว แล้วเจ้าตัวก็หาวออกมาวอดใหญ่เป็นการปิดท้าย (223)

พอได้ยินแบบนี้แล้ว ราวิญโญ่จึงรู้สึกขนลุกซู่ไปทั่วทั้งตัวในแบบที่ห้ามไม่อยู่ แต่เจ้าตัวก็ยังทำเป็นใจสู้แล้วกัดฟันพูดตอบกลับไปว่า 'ก็มีอยู่คนเดียวนั่นแหละ แต่พอมาส่งให้เสร็จ มันก็สะบัดตูดขึ้นรถไปเลยเอโกะ' ราวิญโญ่ตัดสินใจเล่าออกไปตามความเป็นจริงในฉบับย่อเอามาเฉพาะส่วนที่สำคัญพอ (214)

[ล้อเล่นน่า ถ้าไม่จำเป็นจริง ๆ ฉันก็ไม่ไปทักใครมั่วซั่วแล้ว ไม่ต้องเป็นห่วงนะบันนี่ ฉันสัญญาเลย] [ก็เป็นซะแบบนี้ ฉันถึงได้ชอบนายไงโยอิจิคุง] ซึ่งบันนี่ก็ส่งสติ๊กเกอร์กระต่ายทำท่าส่งจุ๊บมาให้อิซางิด้วยอีก 3 ตัว อิซางิเองก็กดส่งสติ๊กเกอร์แมวดำที่ยกอุ้งเท้าขึ้นมาจิ้มแก้มกลับไปให้บันนี่อีก 3 ตัวด้วยเช่นกัน (204)

ก่อนที่จะยื่นหน้าเข้าไปจุ๊บลงบนหน้าผากของบันนี่เบา ๆ หนึ่งที แล้วถึงค่อยปล่อยให้บันนี่เป็นอิสระ "โห ขี้โกงอะโยอิจิคุง แต่เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะโทรไปนัดคิวจิตแพทย์เลย" "เก่งมากบันนี่ แล้วก็ส่งข้อความมาเล่าให้ฉันฟังด้วยนะ" แล้วอิซางิก็ส่งยิ้มปิดท้ายให้บันนี่ไป ส่วนบันนี่เองก็เดินไปเข้าไปกอดคนเด็กกว่าอีกครั้ง "ขอกอดตุนเอาไว้หน่อยนะโยอิจิคุง" (194)

ก่อนที่จะเอื้อมมืออีกข้างเข้ามาลูบหลังของคนโตกว่าเบา ๆ "เจอกันวันแรกดุอย่างกะเสือ มาวันนี้ร้องไห้เป็นก๊อกน้ำเปิดค้างไว้เลยนะ" พอได้ยินแบบนี้แล้ว บันนี่จึงพูดสวนกลับไปด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างอู้อี้เป็นอย่างมากว่า "เดี๋ยวรอก่อนเถอะ ฉันจะกลับไปเป็นเสือให้นายดูแน่โยอิจิคุง" (184)

อิซางิพูดออกไป แล้วทำท่าจะผละตัวออกมา แต่บันนี่กลับเอื้อมมือไปกอดตัวคนเด็กกว่าเอาไว้แน่น พร้อมกับดึงให้อิซางิเสียหลักมานอนอยู่บนเตียงด้วยกัน "ขอบคุณนะโยอิจิคุง ขอให้ฉันกอดนายอยู่แบบนี้อีกสักพักนะ แค่ 5 นาทีก็ได้" แล้วบันนี่ก็ฝังใบหน้าของตัวเองลงไปตรงช่วงไหล่ของอิซางิ "ถ้าเกิน 5 นาที ฉันก็ไม่ว่าอะไรหรอกนะ" (174)

ราวิญโญ่จึงไม่คิดที่จะซ้ำเติมบันนี่อีก เพราะการที่บันนี่สำนึกผิดได้ด้วยตัวเอง แค่นี้มันก็ทำให้ราวิญโญ่รู้แล้วว่า บันนี่รู้สึกผิดจริง ๆ ราวิญโญ่ถึงได้ยอมให้โอกาสกับบันนี่ แต่คนอื่นที่รู้วีรกรรมของบันนี่จะให้โอกาสไหม ราวิญโญ่ก็ไม่สามารถตัดสินแทนอีกฝ่ายได้เลย แต่อย่างน้อยตอนนี้ราวิญโญ่ก็รู้แล้วว่า อิซางิยอมให้โอกาสกับบันนี่ และตัวราวิญโญ่เองก็จะไม่ยอมให้บันนี่ทำลายโอกาสนี้ไปอย่างเด็ดขาด (164)

เสียงของโนอาก็ดังขึ้นมาเสียก่อน และตัวอิซางิก็เลือกที่จะกดล็อกหน้าจอไป เพื่อที่โนอาจะได้ไม่ต้องสงสัยอะไรขึ้นมาอีก "ลองกินปาเอญ่าสิอิซางิ รสชาติกลมกล่อมกำลังพอดีเลย" โนอาพูดขึ้นมาพร้อมกับดันกระทะแบนขนาดใหญ่มีหูจับ ที่ในนั้นมีข้าวผัดแบบสเปนอัดแน่นอยู่เต็มไปทางคนเด็กกว่าด้วย (153)

"ฉันให้โอกาสได้ แต่จะต้องไม่ใช่อิซางิ แล้วอีกอย่างจินคงไม่ชอบใจแน่ ถ้าได้รู้เรื่องนี้" ราวิญโญ่กัดริมฝีปากของตัวเองแน่น เพราะสิ่งที่โนอาพูดออกมามันถูกทั้งหมด แต่ในตอนนี้บันนี่ไม่ได้มีนิสัยแบบเดิมแล้วจริง ๆ ราวิญโญ่ถึงอยากให้โอกาสกับบันนี่ได้เริ่มต้นใหม่ "เชื่อฉันนะอิซางิ ว่าบันนี่มันปรับปรุงตัวเอง แล้วก็รู้สึกผิดกับสิ่งที่เคยทำลงไปจริง ๆ" (144)

แววตาของอิซางิที่ใช้มองมายังเจ้าตัว มันก็ได้เปลี่ยนแปลงตามไปด้วยเช่นกัน เพราะจากตอนแรกที่มันมีแต่ความชื่นชมในแววตาคู่นั้นที่สะท้อนออกมาให้โนอาเห็น แต่หลังจากที่อิซางิได้รู้ความจริง แววตาของเจ้าตัวก็ได้แปรเปลี่ยนมาเป็นความเรียบเฉยและเกลียดชังเมื่อมองมายังโนอาแทน (133)

มันดันไปตรงกับสรรพนามที่พ่ออิซางิใช้เรียกตัวอิซางิแบบเป๊ะ ๆ "นอกจากพ่อแล้ว ก็มีนายแค่คนเดียวนี่แหละที่ฉันให้เรียกว่าโยอิจิคุงได้ ตั้งใจแข่งนะบันนี่ เพราะฉันจะรอดูตอนที่นายทำประตูได้แบบตาไม่กะพริบเลย!" (123)

แถมในอนาคตที่กำลังจะเกิดขึ้น ซากุระก็อาจจะมีหวานใจที่เปลี่ยนสถานะจากเพื่อนสนิทมาเป็นแฟนก็เป็นได้ แล้วซากุระก็ยังมีคนที่คอยหวังดีกับเจ้าตัวอยู่เสมอ นั่นก็คือ เอ็นโด ยามาโตะ ที่อีกฝ่ายตัดสินใจแล้วว่าจะคอยดูแลซากุระอยู่ในเงามืดแบบนี้ไปแทนตลอดชีวิต กับพรรคพวกที่โบฟูรินที่จะคอยอยู่เคียงข้างซากุระตลอดไปเช่นกัน... (361) THE END.

มือทั้ง 2 ข้างก็ยกขึ้นมากอดตัวของจิกะเอาไว้แน่น "อันนี้พี่จะไปเคลียร์เฉย ๆ จริง ๆ คือฮารุกะก็รู้ใช่ไหมว่าพี่--- "ฉันรู้ แต่ฉันไม่ให้แกไป! ได้ยินไหมว่าฉันไม่ให้แกไป!" ซากุระเอาแต่พูดประโยคนี้ขึ้นมาซ้ำ ๆ แถมเจ้าตัวก็ยังร้องไห้หนักออกมามากกว่าเดิมอีก (319)

"มันไม่ยอมไปเลยอิซางิ ไม่ว่าจะพูดกล่อมยังไง มันก็ไม่ยอมไปหาหมอเลย" พอพูดตอบอิซางิออกไปแล้ว ราวิญโญ่ก็ลุ้นคำตอบของอิซางิที่จะพูดออกมา จนมือทั้ง 2 ข้างเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อที่เกิดขึ้นมาจากความตื่นเต้น "เดี๋ยวผมจะลองไปคุยกับบันนี่เองครับราวิญโญ่ซัง" (113)

เพราะถ้าหากว่าจิกะไม่ยอมเชื่อในคำแถของเอ็นโด อีกฝ่ายก็คงจะพูดไล่ต้อนจนเอ็นโดหลุดออกมาเองอย่างแน่นอน 'ขอให้จิกะอย่าสงสัยอะไรเราเพิ่มขึ้นมาอีกเลย' เอ็นโดพยายามคิดภาวนาขึ้นมาซ้ำ ๆ และในที่สุดคำอธิษฐานของเอ็นโดก็เป็นจริง "โอเค มาวางแผนกัน แกมีอะไรอยากจะเสนอไหมเอ็นโด" (274)

"หรือว่ามันจะมีน้องชายอยู่ที่นี่จริง ๆ" "จะบ้ารึไง ถ้าแบบนั้นพวกเราก็ต้องรู้นานแล้วสิ" อุเมมิยะกับฮิอิรากิที่ได้ยินเสียงซุบซิบพวกนี้ก็ถึงกับพากันยิ้มขึ้นมา เพราะถ้าความจริงถูกเฉลยขึ้นมาเมื่อไหร่ คงได้มีเด็กนักเรียนของฟูรินช็อกไปมากกว่าครึ่งแน่ (208)

What if ถ้าหากว่าซากุระเป็นน้องชายของจิกะจริง ๆ มันจะเกิดอะไรขึ้น? ในขณะที่จิกะกับอุเมมิยะกำลังต่อสู้กันอยู่นั้น ซากุระที่แบกเอ็นโดขึ้นมาด้วยกัน ก็ทรุดตัวนั่งดูอยู่ไม่ไกล "ถ้าจิกะชนะ ซากุระจังสนใจมาอยู่โนโรชิด้วยกันไหม?" เอ็นโดแกล้งถามขึ้นมา (1) #ออลซากุ #คลังฟิคของกานดา

พร้อมกับความรู้สึกแปลก ๆ ที่ตัวเอโกะเองก็ไม่เข้าใจอยู่เหมือนกันว่าทำไมถึงได้รู้สึกแบบนี้ขึ้นมา ส่วนทางด้านโนอานั้น เจ้าตัวก็มาถึงสเปนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เพราะความหงุดหงิดเพื่อนตัวดี มันก็เลยทำให้โนอาไปสนามบิน แล้วซื้อตั๋วไปสเปนที่เร็วสุดมาเลย 'แกเจอฉันแน่ราวิญโญ่!' (103)

"ถ้ามีอะไรแปลก ๆ หรือสิ่งที่มันทำให้นายรู้สึกไม่สบายใจเกิดขึ้นมา ต่อให้มันจะเล็กน้อยแค่ไหน นายก็ต้องโทรหาฉันเลยนะอิซางิ ไม่ต้องเกรงใจ" "ขอบคุณนะครับราวิญโญ่ซัง" อิซางิตอบกลับไป พร้อมกับโค้งหัวลงไปด้วย "เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะมารับนะ สักประมาณ 7 โมงเช้า ฝันดีอิซางิ" (94)

What if ถ้าหากว่าอิซางิเคยเจอกับโลกิมาก่อน มันจะเกิดอะไรขึ้น? ในตอนที่โลกิได้เจอหน้า อิซางิ โยอิจิ เป็นครั้งแรก ตัวโลกิก็สามารถรับรู้ได้ทันทีเลยว่า อิซางิคือเด็กที่โลกิเคยมาเล่นเตะบอลด้วยเมื่อหลายปีก่อน 'โตขึ้นเยอะเลย แต่แก้มก็ยังป่องเหมือนเดิม' (1) #ออลอิซา #คลังฟิคของกานดา

แต่ก็ไม่เคยจำรายละเอียดได้แบบมันเลย" บันนี่พูดบ่นกับตัวเองขึ้นมาเล็กน้อย ก่อนที่จะพิมพ์ข้อความส่งกลับไปให้อิซางิ พร้อมกับทิ้งท้ายเอาไว้ว่า [...แมทซ์ที่นายจะไปดูพรุ่งนี้น่ะ ฉันเองก็ลงแข่งเหมือนกันนะ เป็นกำลังใจให้หน่อยสิ เดี๋ยวจะเตะเข้าประตูสวย ๆ ให้ดูเลย] (84)

เพราะคนอื่น ๆ เขาทำแต้มนำกันไปเยอะแล้ว อ้อ เอโกะน่ะหวงอิซางิมากเลยนะบันนี่ ระวังตัวให้ดีล่ะ บาย" แล้วราวิญโญ่ก็กดตัดสายทิ้งไปโดยที่ไม่ได้สนใจเลยว่าบันนี่จะพูดอะไรตอบกลับมาบ้าง พอวางสายจากคนแก่กว่าไปแล้ว บันนี่ก็พูดพึมพำกับตัวเองขึ้นมาว่า "ฉิบหายล่ะ เอโกะยิ่งเฮี้ยน ๆ อยู่ด้วย" (74)

ในความเป็นจริงแล้วราวิญโญ่ก็ไม่ใช่คนในจำพวกที่ชอบเหยียบซ้ำคนที่ทำผิดพลาดไป แต่พออีกฝ่ายเป็น โนเอล โนอา ราวิญโญ่จึงไม่มีความลังเลเลยแม้แต่นิดเดียวที่ตัวเองจะกระทืบอีกฝ่ายซ้ำ เพื่อให้จมลงไปในดินมากขึ้น 'ถ้าเป็นคนอื่นล้ม ฉันก็ไม่ข้ามหรอก แต่พอเป็นแกล้มปุ๊บนะโนอา ฉันขอกระทืบซ้ำลงไปแรง ๆ เลยก็แล้วกัน สะใจดี' (64)

ในตอนนั้นบันนี่ก็ไม่ได้รู้ตัวเลยว่าแพชชั่นในการเตะบอลของตัวเองที่มันเคยหมดไป มันก็ได้พุ่งสูงเพิ่มขึ้นมาจนเต็มปรอทไปแล้วเรียบร้อย เพราะถ้าจะจีบเด็กโง่ของบันนี่ที่เป็นเนิร์ดฟุตบอลขนาดนั้น ตัวบันนี่เองก็ต้องตั้งใจเตะบอลให้มากขึ้น เพื่อที่สายตาของอิซางิจะได้มาหยุดอยู่ที่บันนี่บ้างนั่นเอง (54)

ราวิญโญ่รออยู่ไม่นาน บันนี่ก็พาอิซางิมาส่งให้ถึงมือด้วยสภาพปลอดภัย 100% "ไงอิซางิ มานี่มา ไปนั่งคุยกันข้างในดีกว่า ตรงนี้ร้อน แล้วก็ขอบใจมากนะบันนี่ที่ช่วยเป็นธุระให้" ว่าแล้วราวิญโญ่ก็เอื้อมมือมากอดไหล่คนเด็กกว่าเอาไว้ ก่อนที่จะพาเดินเข้าไปข้างในด้วยกัน (32)

"อะไรของนายกันเนี่ย! จะมาปิดปากฉันเอาไว้ทำไมกัน!" อิซางิร้องโวยวายขึ้นมาเสียยกใหญ่ บันนี่จึงตอบออกไปพร้อมกับยื่นมือไปยีหัวของคนเด็กกว่าด้วยว่า "ก็ผู้ใหญ่เขาจะคุยกัน เด็กแบบนายถึงต้องเงียบไปก่อนไงอิซางิ" (23)

What if ถ้าหากว่าบันนี่หมดแพชชั่นที่จะเตะบอล มาเจอกับอิซางิที่มีแพชชั่นในการเตะบอลเกินร้อย มันจะเกิดอะไรขึ้น? บันนี่ก็ไม่รู้ตัวเหมือนกันว่าตัวเองรู้สึกแบบนี้ขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ทั้ง ๆ ที่ตัวบันนี่เองก็มีความใฝ่ฝันว่าจะเป็นนักบอลอันดับ 1 ของโลกมาตั้งแต่เด็ก ๆ (1) #ออลอิซา #คลังฟิคของกานดา

จากนั้นซาเอะก็เอื้อมมือขึ้นไปลูบที่หัวของคนเด็กกว่าเบา ๆ อย่างเอ็นดู "อย่าแกล้งผมสิครับ อิโตชิซัง..." อิซางิพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างเบา แต่ด้วยระยะห่างของซาเอะที่มันไม่ได้อยู่ไกลไปจากคนเด็กกว่ามากนัก เจ้าตัวจึงสามารถได้ยินในสิ่งที่อิซางิพูดออกมาทั้งหมด (224)

เผื่อที่นั่นมีครัว ยจจังก็ทำกินเองเลย" "น่ารักขนาดนี้ แม่ลงไปในกระเป๋าให้ผมด้วยเลยเถอะ" อิซางิแกล้งพูดหยอกออกมา พร้อมกับหัวเราะขึ้นมาเสียงดัง ส่วนอิโยะเองก็รับมุขลูกชายตัวดีด้วยการเดินเข้าไปนั่งอยู่ในกระเป๋าเดินทางจริง ๆ "แม่ว่ากระเป๋ายจจังเล็กไปนิดนึงนะ" (46)

ผ่านไปสักพักอิซางิก็รู้สึกง่วงขึ้นมา คนโตกว่าจึงหยิบหมอนรองคอเอามาสวมให้พร้อมกับผ้าปิดตา "เดี๋ยวใกล้ถึงแล้วฉันจะปลุกนะโยอิจิ หลับไปก่อนเลย" "อื้อ ขอบคุณนะไคเซอร์" อิซางิพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างอู้อี้เล็กน้อย ก่อนที่จะเอื้อมมาจับมือกับไคเซอร์ แล้วถึงได้เข้าสู่ห้วงนิทราไป (368)

แต่ในทางกลับกันคนบางส่วนกลับคิดว่าไคเซอร์มีอภิสิทธิเหนือคนอื่น และคนพวกนั้นก็พยายามที่จะหาทางทำลายไคเซอร์อยู่ตลอดเวลา ไคเซอร์ถึงได้สร้างกำแพงขึ้นมาหนากว่าเก่า แล้วเจ้าตัวก็พยายามกั้นทุกคนออกไปจากตัวเองแบบนี้นั่นเอง... "เดี๋ยวกินเสร็จแล้ว นายไปซ้อมกับพวกฉันต่อนะโยอิจิ" (46)

ไคเซอร์กลับหัวเราะขึ้นมาอย่างถูกอกถูกใจไปเสียได้ "นายนี่พยศเก่งจริง ๆ ด้วย ฉันชักจะถูกใจแล้วสิ" ว่าแล้วไคเซอร์ก็หันมาจับมือข้างซ้ายของอิซางิขึ้นมาประทับจูบลงไปที่หลังมือ อิซางิจึงดึงชักกลับมาทันที พร้อมกับเอาชายเสื้อมาเช็ดใหญ่อย่างรังเกียจ "รังเกียจฉันไปเถอะโยอิจิ ฉันจะทำให้นายเข้ามาอยู่กับฉันให้ได้เลย" (25)

ซึ่งสำหรับอิซางินั้น เจ้าตัวจะรู้สึกว่าคนที่มีพรแสวงจนสามารถทำสิ่งนั้นได้ดี จะมีเสน่ห์ดึงดูดสายตามากกว่าคนที่มีพรสวรรค์มาตั้งแต่เกิดเสียอีก 'ให้ตายเถอะ ทั้ง ๆ ที่อาร์มินคุงก็บอกแล้วว่าอย่าไปยุ่งกับไคเซอร์ แต่ความสามารถของเขา มันทำให้เราใจเต้นมากกว่าตอนที่เจอกับโนอาตัวเป็น ๆ อีกเนี่ย!' (16)

แต่แล้วสายตาของอิซางิก็ดันไปสะดุดอยู่กับนักบอลคนหนึ่งในสนาม มันก็จริงอยู่ว่าในตอนนี้ฝีเท้าของโนอาคือที่ 1 ของโลกและที่ 1 ในใจของอิซางิ แต่อิซางิก็ไม่เข้าใจตัวเองเลยว่า ทำไมตัวเองถึงจะต้องไปสนใจนักบอลคนนั้นมากกว่าโนอาด้วย... "คนที่นายกำลังมองอยู่ชื่อ มิคาเอล ไคเซอร์ แต่ถ้าเลี่ยงได้ก็ควรเลี่ยงนะ เพราะหมอนั่นนิสัยโคตรแย่เลย" (7)

เพราะหลังจากที่ได้ลองคิดตามในสิ่งที่พ่อกับแม่ตัวเองบอกมานั้น เรโอะก็เพิ่งจะรู้ว่า ตัวเองไม่ได้คิดว่าอิซางิเป็นศัตรูมาตั้งแต่แรกแล้วจริง ๆ "พ่อกับแม่นี่ก็เกินไปจริง ๆ แทนที่จะบอกกันบ้าง แต่กลับเงียบเฉยกันมาตลอดเลย นี่โชคยังดีนะที่อิซางิเองก็ชอบเราเหมือนกัน ให้ตายเถอะ! เขินฉิบหายเลยโว้ย!" (264)

แล้วใบหน้าของอิซางิก็ขึ้นสีแดงจัดขึ้นมาเลยทันที แต่คราวนี้อิซางิไม่ได้ก้มหน้าหลบสายตาของเรโอะไปไหนอีก "ได้สิ แต่ไปสำรวจที่คอนโดนายกันดีกว่า ห้องมันเก็บเสียงดี ฉันจะได้ไม่ต้องกังวลว่าจะมีใครมาได้ยินเสียงฉันนอกจากนายหรือเปล่าเรโอะ" (253)

"เรียกชื่อแฟนตัวเองว่าโยอิจิได้แล้วเรโอะ" พอได้ยินคำตอบของอิซางิแล้ว เรโอะก็พุ่งตัวเข้าไปกอดอีกฝ่ายจนล้มไปนอนอยู่บนเตียงด้วยกันเป็นก้อนกลม ก่อนที่จะพูดแหย่ให้อิซางิเขินขึ้นมาเล่น ๆ ว่า "เป็นแฟนกันแล้วแบบนี้ ฉันก็จูบนายได้แล้วน่ะสิ" "จะทำยิ่งกว่าจูบก็ได้นะเรโอะ" (242)