بلو هم فیلتر؟

زندگی بازی‌های غریبی داره. مثل دهمین روز از پاییز سال چهار که وقت بالا رفتن از پله‌های ساختمانی، با پاهایی یخ زده، حال سیزیفی رو داری که گویی حکم کرده باشن: برو، این آخرین باره، دیگه تمامه. و دو ساعت بعد، وقت پایین آمدن از همون پله‌ها، حس کودکی به هیبت کوپیدو رو داری که انگار کن روی ابرها قدم می‌زنه.

کارنت مود

بر یاد لب تو نی هر صبح بنالیده عشقت دهن نی را پرقند و شکر کرده از چهره چون ماهت وز قد و کمرگاهت چون ماه نو این جانم خود را چو قمر کرده خود را چو کمر کردم باشد به میان آیی ای چشم تو سوی من از خشم نظر کرده از خشم نظر کردی دل زیر و زبر کردی تا این دل آواره از خویش سفر کرده ه بده هشتگ تلطیف فضا

آقا جان خانم جان این ژستای یوگیستی‌تون رو بذارین برای خونه و حوزه خصوصی‌تون. لامصب عود روشن کرده، بوی عنبرنسا پیشش دیوره! هشتگ غر کارمندی فِست.

دوستم‌ مهاجرت کرده، سگش رو گذاشت به امید برادرش. حالا برادره داره می‌ره خونه تخت، صاب تخت گفته یا من یا سگ خواهرت. چهارشنبه گفت یه مقدار پول دارم اینجا، شماره کارت بده تو‌ دو پارت می‌ریزن به حسابت، برو همشو دلار بگیر برای ترانسفر سگش. پارت چهارشنبه رو دلاری ۱۰۸ گرفتم، امروز رو ۱۱۶. که بلا لا ویتا.

نگاه خیره نارنگی

آدم‌زادهای مطلوب من کما‌بیش این شکلی‌اند. به معنای تمامیت هر آنچه در این قاب است. شمایل‌نگار انسان‌های مطلوب وکیل الگربا والغربا!

همه چیز این پادکست منحصر به فرد بود. تا جایی که می‌دونم، تنها پادکستیه که هیچ کس هویت واقعی تولیدکنندگانش رو نفهمید! آخرین اعجازش هم، همین امروز عصر برام اتفاق افتاد. وقتی که تا سوار ماشین شدم قسمت شانزده یا همین پاییز (یاد بعضی نفرات) از ساندکلاد اتوماتیک پلی شد! به قول خودشون: عجایب!

«من غلام خانه‌های روشنم.» _____________________________________ پس روز یا شبی چنین: «در معبرِ قتلِ عام
شمع‌های خاطره افروخته خواهد شد.
دروازه‌های بسته
به ناگاه فراز خواهد شد
دستانِ اشتیاق
از دریچه‌ها دراز خواهد شد
لبانِ فراموشی
به خنده باز خواهد شد
 و بهار
در معبری از غریو
تا شهرِ خسته پیش‌باز خواهد شد.»

چجوری هرکی هرچی می‌فروشه «ما خودمون وارد می‌کنیم»ه!؟ یه جوری شده که اگه از فروشنده دوغ آبعلی و کشک و قارای محلی و زعفرون قائنات هم اینو شنیدی نباید تعجب کنی.

سه سال پیش چنین روزی

بعد از سناتور فراهانی، دومین شخصیت اینستایی مورد علاقه‌ام‌ استاد گودرزی بود. لامصبا چرا نذاشتن حداقل یه فصل کامل پخش شه!؟ البته می‌دونم، اینا با بزرگداشت عرزش‌های عاریی و کورش بشری و هووخشتره‌ای مشکل دارن.

آن ها کجایند که می‌آمدند و می‌رفتند
افسانه خیابان می‌شدند
خانه ها را بر می‌افروختند
خاک را متبرک می‌کردند راه درازی انگار طی شده است این قصه
کودکان بسیاری را شاید به خواب برده باشد
من بوی خاک را می‌شنوم
که در پی گرمای ماست
قصه همیشه از دل شب آغاز می‌شده است _________________________________ محمد مختاری

«مائیم که بی‌قماش و بی‌سیم خوشیم در رنـــج مرفهیم و در بــیـم خوشیم»

انسان بالغ ایرانیِ مسلح به گزاره مشقی و چرتِ «من سیاسی نیستم» یه گونه نئاندرتال محسوب می‌شه.

لاک صورتی کال دروگو رو که دیدم، صادقانه بگم اول چندتا تنش از عمود و افق بهم وارد شد. بعد چند تا صدای ترک و شکستن. دست آخر چشمه‌هام اشکه در غرق شد. می‌خوام بگم من نیز پیام پتک‌های شما را شنیدم.

@remedios.bsky.social @ashkani.bsky.social جهت ثبت حضور به دفتر بلو مراجعه کنید تا فردا نیومدید بعدش با ولی ‌مراجعه کنید

ندیدم رو دست عکس خودم از ماه‌گرفتگی.

اینو پلی کرده بودم و طبق معمول هم دم گرفته بودم باهاش که رسید: به دل گفت فروکش کنم این شهر به بویش بیچاره ندانست که یارش .. دیدم همکار داره علامت می‌ده. پاز کردم گفتم چی شده؟ گفت: هیچی، این بیت آخری که می‌خونی رو گوگل کردم؛ یارش سفری بود، نه ددری.

شاعر غزل‌سرای بلو، بداهه اینو برای توله‌ها گفته. جدا از کیفیت شعر، شخصیت‌شناسی توله‌ها از روی عکسش هم درسته :))

بر قدسیان آسمان من هر شبی یا میو زنم گر صوفی از لا دم زند من دم ز الا میو زنم بزن محکم همه با هم آماشالاا نبینم کم بیاری

حالم، دولت‌آبادی با ژست سیگار و خیره به آفاق وضعیتم، فرجامِ شهید والامقام قوچعلی اجاقلو چیه این بشر متناقض‌نما

ایران سرزمین شگفتی‌هاست. این «باجگیران» رو دیدم یادم به یه موردی افتاد که یه پیمانکار گرفتیم برای انجام یه کار ساختمانی که همه نفراتش از یه روستا و یه فامیل در گوشه‌ای از این خاک پرگهر عاریایی بودن. فامیل همه‌شون «خرکن جدی» بود! به همین برکت که تا شب رو نبینم!

خانم‌ها آقایان هر جای ایران که هستید از ماکو، جلفا تا میرجاوه و مرز تفتان از اینچه‌برون و باجگیران تا شلمچه و چذابه در جنوب غربی ایران از شه‌بندر سوخته در هرمزگان تا شهرهای اعدام‌زده و دل‌سوخته در کردستان هرجا هستید، فرقی نمی‌کند، شما بگارفته‌ هستید. (از متن خطابه مشهور صادق حماقت در رساله سپوخته تا نهایت)

‌ بی‌حرکت بر زمین ماند. شقیقه‌هایش وزوز می‌کرد. سرش تهی بود. درد نمی‌کشید. فقط حس می‌کرد که پس‌پس به درون شب تیره‌ای فرو می‌رود که از نقطه‌های نور آجین شده است. ____________________________________ شنبه و یک‌شنبه‌ کنار دریا روبر مرل برگردان‌ ابوالحسن نجفی

این عکس با کسب اجازه از سوژه برداشته شده است.

خب قصه اینجوری شروع شد که سگ‌های شاد و آزادی بودیم خانه‌مان دشت‌های فراخ پاسبانی رمه‌‌ها پیشه‌مان تکه استخوانی قاتق‌مان در دل تاریکی شب‌ واق واق‌مان پرچم امن و آرامش‌تان تا شما آمدید قلاده بر گردنمان نهادید به زنجیرمان کشیدید تمشیت کردیم و مقطوع‌النسل‌مان کردید سر خم کردیم و قتل‌عام شدیم

رفت بهش غذا دادم. برگشت باز اومد خودشو مالید، یکم نازش کردم. اومدم برم گفت کجا؟؟ ول کن اینارو، بشین اینجا من غر دارم.

هدایت تو یکی از نامه‌هاش به شهیدنورایی نوشته: «مکتب فاتاليسم (تقدیرگرایی) که اخیرا به آن سرسپرده‌اید از همه سیستم‌های دیگر عاقلانه‌تر به نظر می‌آید. اقلاً این تسلیت را به آدم می‌دهد که آنچه پیش بیاید از قدرت و دوندگی بشر خارج است. در کف خرس خر کونپاره‌ای غیر تسلیم و رضا کو چاره‌ای»

چرا انسانی در آستانه ارتکاب یک تقلب غذایی، باید اینو در مورد بازیگر محبوبش بخونه؟ «در ساعت‌های پایانی زندگی‌اش در رم ایتالیا، ساعاتی آرام را پشت میز یک رستوران گذراند. آخرین وعده غذایی او شامل چهار شات رام، دو پینا کولادا، دو لیوان آبجو، دو پرس میگو سوخاری و یک بشقاب بزرگ فوی‌گرا (جگر چرب غاز) بود.»

اینجا از قرار معلوم، اکثریت اگر پدر و مادر نشدن اما دایی و عمو و عمه و خاله شدن گویا. آگاهی نابهنگام اینکه نه پدر شدی و قرار نیست دایی و عمو هم بشی؟ چه دارک است اسماعیل.

از رو هم نمیره که مردک افاده‌ای بی‌عمه دزد اطلاعات هایلی کلاسیفاید وکیل

هادی خرسندی وکیل وی اس عبید زاکانی ______________________________ حکایت پیامدهای اینکه امروز ترانه فرنگیس قمیشی (ورژن پس از مصرف سرترالین) هیچ جا از زبونم نیفتاد رو دیگه نگم

می‌خواستم خاطره از جمشید بگم که در حین اسکرول کردن رسیدم به یه جمله خبری ساده. حکم اعدام شریفه محمدی قطعی شد. به همین سادگی.

شب‌ها نشسته بر نیمکت‌های وفادار قرار نگاهِ آب می‌کردم و می‌دانستم تو هم می‌روی حالا ___________________________ آگوتا کریستوف اصغر نوری

تو مثل آن شبی هستی که ظالمان می‌میرند و انقلاب پیروز خواهد شد.

باقلوا حاج‌خلیفه گرفتم رفتم دادم مامانم، گفتم برای همراهی چای‌ این کم‌ کالری‌تره. چای اول رو با یه دونه‌اش خورد، دومی رو که ریخت رفت از کابینت ماده مخدرش رو برداشت و هنوز ننشسته یه گاز گنده ازش گرفت. اومدم بگم عه پس چرا و فلان؟ که فرمودن باقلوا واسه فنجون اول جوابه. نامبرده به اسنیکرز اعتیاد دارد.

ذکر سه‌شنبه (با ریتم خانم فتانه): ...یا برقتون بره یا خودت بزن برای بلو اسکای ما

از لحاظ روحی نیاز دارم یه پیکساپرسو کادو بگیرم. حیف که لامصب هیچ‌وقت نیازها با امکانات موجود در تناسب نیست.

مالاپارته توی کتاب قربانی (برگردان محمد قاضی) که روایت مشاهدات عینی‌اش از جنگ جهانی دومه، خوی توحش و بربریت سربازان نازی رو به روایت یکی از خودشون اینجوری شرح می‌ده: «او به من گفت که سربازان تازه به خدمت گرفته‌ی گارد شخصی اس‌اس آموخته‌اند که درد و رنج دیگران را بی‌ چشم برهم زدن تحمل کنند..

این حامد بهداد مصاحبه هم که می‌کنه مثل تو فیلم، اکت داره. بعد توقع داره ملت دغدغه‌های سیاسی اجتماعی‌اش هم جدی بگیرن!

یادم نیست آخرین بار چند سال پیش و برای تماشای چه فیلمی رفته بودم سینما. دیشب رفتم پیرپسر اکتای براهنی رو دیدم. اگر به سینما علاقه دارید پیشنهاد می‌کنم ببینید. اگر به ادبیات علاقه دارید هم ایضن. لیکن اگر مثل من برادران کارامازوف داستایووسکی، رمانِ رمان‌های زندگی‌تونه، پیشنها‌د موکد می‌کنم به دیدنش.

مطلوبم اینه دربون مرز بودم و نفر آخریشون که رد شد، مرز رو قفل کنم و کلیدش رو بردارم برم پشت بوم بخونم: رفتنتون همیشگیییی بود دیگه برگشتن ندااااارههههه کلیدم قورت بدم.

ادا نیست سبک زندگیشه.

«یله بر نازکای چمن رها شده باشی پا در خنکای شوخ چشمه‌ای و زنجره زنجیره‌ی بلورین صدایش را ببافد. در تجرد شب واپسین وحشت جانت ناآگاهی از سرنوشت ستاره باشد غم سنگینت تلخی ساقه‌ی علفی که به دندان می‌فشری.»

تو کوچه روبرویی، یه مرد عینکی میانساله که تو گرما و سرما، همیشه حوالی ۸ تا ۹ شب تو کوچه می‌گرده و به گربه‌ها و آب و دون میده. از سر و کولش بالا میرن. همینگوی یه داستان کوتاه داره به نام پیرمرد روی پل. روایت موجز فرار مردم یه روستا و مشخصن یه پیرمرد از دست بمباران فاشیست‌ها و نیروهای فرانکوئه.