Abrimos o Galicia por diante da Radio Galega con Oliver Laxe. Historia do cinema en Galicia. "Todo o mundo nos dí que é a película do festival": agalegaaudio.gal/videos/detail/…

Día internacional da liberdade de prensa e venres negro. Escoitando aos que saben disto... xornalistas.gal/novas-evento...

Sirat, de Oliver Laxe, na oficial de Cannes. A evolución desde Todos vós sodes capitáns no 2010 non se detén. Desde 1967 co ourensán Carlos Velo e o seu Pedro Páramo non había un director galego na máxima competición de Cannes.

"Longa vida ao teatro e ao xornalismo, estes íntimos descoñecidos que poñen as persoas e as súas historias no centro do palco, que nos vacinan contra a submisión e a indiferenza, que ao reunirnos para pensar e conmovernos xuntos nos converten en cidadáns e cidadás."

Por se queredes escoitar o meu resumo dos Mestre Mateo... agalegaaudio.gal/videos/detai...

A teima de cada ano... (spoiler: sen ser eu purista)

Todo feito. Acabades de legalizar a entrada efectiva do castelán e a posibilidade de que medios privados xestionen os informativos. Morreu o pouco que quedaba da idea do que comezou no 1985. Algunhas continuaremos apoiando a idea duns medios públicos diversos, plurais e en galego.

A de arriba El progreso; a de abaixo, miña. 15 anos as separan. A previa dos Mestre Mateo non mudou tanto... e as ideas disto que escribira, tampouco. #odocinemagalego www.tumblr.com/suanzes/7307...

Dende que marchei de X e reducín o acceso a IG vivo moito máis tranquila. Tanto que non me enterara de que hai mulleres (e algún home) vociferándolle ao BNG pola imaxe de campaña que elixiron para o 8M. O seu sería contestar alí onde hai bronca, pero non me apetece. Aquí estamos mellor. Vou.

Acabo de escoitar a un actor de Casa en flames dicir que é unha película (en catalán) pequena de orzamento. 2.700.000 Que proben a rodar en Galicia (en galego)

Filmes(e serie) favoritos vistos no 2024 Perfect days Querer(serie) La Quimera La sustancia El baño del diablo Los destellos Polvo serán Salve María Inside out 2 La parra

Sempre tendemos a valorar as candidaturas dos Goya co que nos falta e, seguramente, é ventaxista. Pero Polvo Serán ou Salve María son filmes diferentes, contemporáneos, arriscados... e pasar deles non deixa ben a estes premios. Do que nos sobra, falamos outro día.

Á esquerda o que di a dirección dos medios públicos de Galicia das traballadoras que nos acollemos ao noso dereito á folga. Á dereita o que di a Constitución española sobre o meu/noso Dereito á Honra. Quen nos ampara disto, @xornalistas? Temos dereito a réplica, @lavozdegalicia?

Payal Kapadia fai un exercicio de ilusión en La luz que imaginamos. Desde o primeiro plano de corte documental nas rúas de Bombai intenta extraer a luz a todo o filme. Lógrao grazas á amizade entre as protagonistas e a converter a realidade en fábula, a cidade en natureza, a opresión en liberdade.

Gratamente sorprendido con La guitarra flamenca de Yerai Cortés, de Antón Álvarez, aka C. Tangana. Crea un ritmo identitario das súas personaxes con respecto e honestidade. A súa influencia no sector abre fiestras a historias ás que non chegaríamos. Un filme de pequenas belezas internas.

Gústame o cine de Audiard, admiro a súa capacidade de mutar entre estilos e xéneros, pero Emilia Pérez paréceme moi obvia. Por debaixo da excelencia actoral e da hibridación marabillosa co musical, o thriller e o drama, cae nun simplismo alarmante. É un filme monumental sen piares que o sustenten.

Sobre o que é construír desde o amor ou desde outros lugares...

Con esta secuencia de Los años nuevos pregúntome canto hai desde a creación no cuestionamento das actitudes das personaxes que se constrúen na serie. O guión e a interpretación son impecables, pero queremos seguir contando desde a "normalidade" e a romantización dos desencontros?

No #cinemagalego, o 2025 pode ser un ano histórico cun director galego en SO do festival máis sobranceiro do mundo. Veremos os novos filmes de Oliver Laxe, Anxos Fazáns, Ángeles Huerta, Ángel Santos, Dani de la Torre, Olga Ossorio ou Adrián Canoura.

Facendo política ficción atreveríame a dubidar que o partido do poder en Galicia gañara un referendum sobre esta lei na que o censo foran só os seus votantes.

O traballo imprescindible destas tres profesionais na vivenda tutelada para vítimas da violencia machista con problemas de saúde mental 💜 agalegaaudio.gal/videos/detai...

O do sábado non é(só) polas traballadoras da CRTVG. É porque os micros co G son da cidadanía e porque non nos sigades dicindo nas rúas: "Iso que acabo de comentar non o vas sacar" #CRTVGPúblicaePlural

Te separas mucho, de Paula Veleiro, é a imaxe revivida coma dor, coidado, ilusión, desesperanza e medo a repetir erros que non foron nosos. Un filme valiente sobre a familia e a parella coa dúbida do significado das imaxes sempre no centro. Fermoso exercicio de honestidade e coherencia cos materiais

Berlanga

Agnès Varda vs Nouvelle Vague 💜

Ata onde un gran retórico é un gran cineasta? Tardes de soledad asoballa como o fai Albert Serra co seu discurso, co uso da repetición e a gravidade como recurso esgotado en si mesmo.Onte en Cineuropa, Serra polemizou ata o estremo coa mesma egolatría do toureiro do seu filme.

É moi sinxelo engancharse a Ana e Óscar, como é moi sinxelo confundir conexión con ferida. Por iso non creo que Los años nuevos sexa un retrato xeracional nin de facerse adulto. É o baleiro de dúas persoas que non saben enfrontar o que sinten; como, seguramente, non sabemos ningún de nós.

O comezo da migración.