เครียดว่ะ รุสึกสิ่งที่เขียนมันไม่สนุกเลยอะ

เครียดจนปวดท้อง มันเอาอีกละ

รุสึก overwhelmed สัสๆ ทำงานก็ไม่ทัน แบบคิดถึงงานตลอดเวลา

เห็นขอบฟ้าคิดถึงขอบฟ้า เห็นต้นไม้ลำธารคิดถึงต้นไม้ลำธาร

ผมที่เวลาพูดจามีความรู้แล้วโดนคนอื่นถามว่า รู้จากไหนอ่า / ทำไมถึงรู้เรื่องนี้

สิ่งสักสิดไๆๆๆๆๆๆฟฟ 😭

เคยลงโทษตัวเองตอนตกงานที่นซว่าจะไม่เที่ยวจนกว่าจะหางานได้ สุดท้ายแฟนทิ้งต้องกลับไทย ไม่ได้งานแล้วยังไม่ได้เที่ยวด้วย ตั้งแต่นั้นมากุก็ใช้ชีวิตเหมือนจะไม่มีวันพรุ่งนี้ ใครจะบอกว่ากุปรนเปรอตัวเองเกินไปก็เรื่องของมึง วันที่มันผ่านไปแล้วกลับไปทำสิ่งที่อยากทำไม่ได้มันน่าเสียดายกว่าดูเป็นคนไม่เอาไหนเยอะ

สิ่งที่เฝ้ารอตอนนี้ - เรียนจีน - เขียนหนังสือให้จบ - แพลนเที่ยวทริปถัดไป

แห้งๆ

เข้าทใิตละเหนื่อยใจว่ะ มีแต่ rage bait ชีวิตนี้ยังทุกข์ไม่พอหรอวะ

ตอนนี้พอไม่มีเมนส์แต่ยังมี pms กุต้องคำนวณอาการดีเพรสของตัวเองจากสิวบนหน้า

I have said it and will say it again. I. Fucking. Hate. Christmas and New Year.

ความรู้สึกมั่นหน้าที่ผุดขึ้นมาในใจเวลาได้ใช้สิ่งที่เรียนมาใส่ในนิยายเกปานว่าตัวเราในอดีตจงใจเลือกโนชั่นนั้นไว้โดยรู้ล่วงหน้าว่าจะต้องใช้มันในโมเม้งนี้

ขับรถออกไปกินข้าวแล้วทำงานนอกบ้านหรือทำที่บ้านดี คือหัวแล่นตอนอยู่ร้านกาแฟตลอดเลย

coastal walk, qingtao

beijiushui, laoshan, qingdao

jufeng, laoshan, qingdao

ยอมรับตรงนี้ว่าเกิดมา 34 ปีนี่เป็นหน้าหนาวแรกที่เหงาขนาดนี้

ให้บารามอส เพราะไม่อยากพูดถึงอีป้านั่น

กุซื้อหนังสือจวงจื่อ เหล่าจื่อ หลุนอี่ว์ มาเพื่อเขียนฟิคเก

ความรู้มากมายความหมายเอาไว้เขียนนิยายเก

คือของที่ด่วนที่สุดมันย่อยยากจนรุสึกว่าถ้ารีบจะกรดไหลย้อนอะดิ แบบกุไม่ได้ตั้งใจอู้ด้วยซ้ำ แต่มันอึไม่ออกอะ

กุเครียดมาก ทุกสิ่งที่อยากเขียนตอนนี้แปรผกผันกับ urgency

เมื่อวานคุยขิงข่ากับมนุดวัย 30 แล้วรู้สึกว่าทุกคนเห็นตรงกัน ว่าเราไม่ได้อยากจะอายุยืนจนแก่เฒ่าตุยขนาดนั้น และไม่เข้าใจด้วยซ้ำว่าทำไมถึงมีเทรนด์ longevity ขึ้นมาได้ในพ.ศ.นี้ สภาพโลกมันดูน่าอยู่ต่อจนแก่ขนาดนั้นเลยรื้อ

pms ลมแน่ๆ กุ

ดูดวงปีหน้าบอกว่าคนที่เรารักจะไม่น่ารักกับเรา คือกุไม่เหลือใครละอะตอนนี้ มันจะหนักกว่านี้อีกหรอ

นี่แหละ ระดับความยุ่งหีหมุนที่ผมต้องการ

เห็นในทวีตพูดเรื่อง beauty standard แล้วก็นึกถึงเรื่องนึง -- ความสวยงามเป็นเรื่องการเมืองน่ะ 555

คืออยากกลับไปทำงานให้เสร็จ แต่ไม่อยากเจอเรื่องแต่ละอย่างที่มันทำอะไรไม่ได้

โรคไม่อยากกลับบ้านมันมาอีกแล้วครับ

พอความรักที่มีมันสั้น— หรือต่อให้ยาวก็จบลงอย่างง่ายดาย ทุกครั้งที่ได้รับรู้ถึงความสัมพันธ์รูปแบบเดียวกันก็เฝ้าถามตัวเองว่าประสบการณ์ที่เรามีมันเป็นเรื่องจริงไหม

‘เพราะเมื่อเรารัก ณ ขณะนั้น มันคือความรักที่งดงามและมีคุณค่าไม่ต่างกัน ไม่ว่ามันยังคงอยู่หรือสิ้นสุดลง‘

ต่างหูเริ่ดปะ ได้มาจาก yinyu

อาจจะไม่เกี่ยวกับต้นโพสต์มาก แต่ช่วงนี้อ่านนิยาย/ซีรีส์จีนแนวเทพเซียนแล้วมันพูดถึงการ ’ทำลายล้าง‘ ในแง่ ‘ชำระ‘ เพื่อให้เกิดสิ่งใหม่ ๆ สรรพชีวิตใหม่ ๆ ขึ้น รู้สึกว่าเป็นมุมที่น่าสนใจดี พอมันมองด้วยเลนส์เทพเซียนที่อายุแทบจะเป็นนิรันดร์ (เป็นแนวคิดเต๋าไหมนะ? ไม่แน่ใจ ยังไม่ได้หาเพิ่ม)

บลูสกายบอก... เห็นค่ากูตอนทวีตล่ม

Google sheet—

ขึ้นเขาโง่ๆ ที่ไม่ได้สวยขนาดนั้นยังรุสึกสุขใจ (แต่เหนื่อยสัส)

ไม่ต้องถึงขั้นมัจฉาจมวารี แค่ได้ถ่ายรูปก็มีความสุขมากแล้วจริงๆ (แต่ถ้าได้ไปสี่ดรุณีจะฟินน้ำลายฟูมปาก)

รักการถ่ายรูปมากจริงๆ อาจจะเป็นเหตุผลที่กลับมาเที่ยวบกในทริปนี้ เพราะถ่ายรูปใต้น้ำมันยากทั้งอุปกรณ์และกุก็ยังดำไม่เก่งพอ 😔

ทวิตล่ม กุมาลงรูปในนี้ก็ได้

คือรู้สึกว่าเข้ามาในนี้ละแบบ ยังเจอคนปกติอะ คนธรรมดาทั่วไป บ่นขิงข่า ชงมุกตบมุก ไม่ใช่แบบ rage bait ตลอดเวลา

กุขิตแน่

กุซื้อหนังสือเหมือนเก็บกดที่ไม่ซื้อมาครึ่งปี ช่วงดำน้ำคือไม่ได้ซื้อเลยจริงๆ แบบ illiterate 5⁵5555

ยังไม่ได้ทำ playlist เลยอะ

ไปจีนคนเดียวก็แอบเครียด แต่กุค่อนข้างมั่นใจว่าไม่มีไรเหี้ยเท่าโคโมโดอีกละ

หมดแรงจะก้าวเดินมาก จากตอนแรกกุกะไปเดิน laoshan จุกๆ ตอนนี้ขอไปแค่จุดชมวิวโง่ๆ ละเดินเมืองดีกว่า

ไปเที่ยวเพราะเครียดเรื่องงาน แต่ตอนนี้เครียดที่ต้องไปเที่ยวเพราะทำงานไม่ทัน

เครียดแบบรุสึกว่าแค่แดกข้าวยังเสียเวลา

พยายามจะไม่กดดันตัวเองเกินไป แต่เปิดไพ่ ไพ่ยังบิกว่าไม่มีอะไรที่เราทำได้เลย555555TT555