รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นฤาษีที่บำเพ็ญเพียรมานานแล้วตบะแตก เลยกระทืบเท้าวิ่งออกมากรีดร้องกลางแจ้ง ขยุ้มหัวฟูๆ ไปด้วย ถ้าไม่ได้คุยกับเพื่อนฝูงสักคนมีหวังได้ขาดใจวันนี้แหละ

เหนื่อยกับทวิตเตอร์ รีทวิตก็ลำบาก เฟบก็ไม่ติด บางทีก็ล่มนาน หมดใจจะเล่น รำคาญ (หรือต้นเหตุมันเป็นที่เน็ตฉัน)

จู่ๆ ก็รู้สึกว่าชีวิตสนุกจัง มีเรื่องให้ตั้งตารอคอย มีสิ่งที่ต้องทำแต่ก็ไม่ต้องเร่งรีบกดดันตัวเองอีกแล้ว

แฮปปี้ :3

[ตอนใหม่] เขียนใจระบายรัก side story ความต่างที่ชัดเจน wanyn.readawrite.com/c/9eff647b26...

สื่อบันเทิงที่เน้นตัวละครเล่นกลยุทธ์หักเหลี่ยมกับตัวร้ายกันไปกันมา ถึงจะเครียดยังไงก็ให้ความหวังผ่านการที่ตังร้ายฉลาด = ตัวร้ายต้องกระเสือกกระสน มีคอนดิชั่นว่าถ้าพลาดก็จะแพ้ ปลอบโยนคนดูคนอ่านที่ชีวิตจริงตัวร้ายทำตัวโง่ยังไงก็อยู่ในอำนาจ หนทางเอาชนะเหลือแค่หาทางฆ่ามันทีละหัว literally ไปจนกว่าหัวหลังๆ จะลังเลว่าขึ้นมาแทนดีไหม หรือจะโดนลอบสังหารก่อนได้ส่วนแบ่ง

อยากให้รอร.มีโฟลเดอร์ไว้เก็บแยกฉากจังเลยว่าอันนี้เนื้อเรื่องหลัก อันนี้ตอนพิเศษ

ผ่านไปอาทิตย์กว่าๆ ก็ยังไม่ได้คิดเนื้อหาหลักของเขียนใจฯ ฉันคงแค่อยากเขียนโมเมนต์รูมเมตต่างอาชีพพ่วงความสัมพันธ์กับมนุษย์ที่มีตัวตนอื่นต่างออกไป

เขียนใจระบายรัก [ตอนใหม่] side story นักอ่านใจ wanyn.readawrite.com/c/7f7b32e8f9...

เขียนเสร็จหนึ่งตอน แต่อัปพรุ่งนี้ ขอเวลาเกลาสักหน่อย

#เขียนใจระบายรัก ["นี่เป็น...ว่ายังไงดี ของขอบคุณสำหรับรูปวาดน่ะ" "เขาให้ขนาดนี้เลยเหรอ" ผมไม่กล้าถามมูลค่าตอนโบกมือแล้วกางแขน ขยับเป็นสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่ ไปๆ มาๆ เหมือนทำท่ากบว่ายน้ำซะงั้น] เขียนตอนนี้แล้วรู้สึกว่าทั้งสองหน่อเป็นแค่เด็กบื้อ

[ตอนใหม่] #เขียนใจระบายรัก side story : วิดีโอบันทึกการทำงานแบบอนาล็อก

เนื้อเรื่องหลักของเขียนใจฯคืออะไรก็ยังไม่ได้คิด เอาแต่คิดถึงปมของพัทธ์จนภาพชัดมากในหัว

ขอเฟบได้เฟบจริง เอ็นดูคนอ่าน

[เปิดนิยายเรื่องใหม่] #เขียนใจระบายรัก นี่คือบันทึกการใช้ชีวิตร่วมกันของนักเขียนนิยายสยองขวัญ และจิตรกรสีน้ำมันผู้รักภาพสีสันสดใส (queer relationship)

บันทึกแรกมาแล้วจ้ะ แต่ตอนแรกยังไม่มา www.readawrite.com/c/5b981f6440...

เรื่องgoreเสียวไส้ ความแฟนตาซีมีไม่มาก เปิดเรื่องวันนี้ 18:00 น.

เอกลักษณ์ของใครสักคนก็คงเป็นการลงทุนลงแรงลงใจสร้างสิ่งนึงขึ้นมาจนบอกได้ว่าสิ่งนี้คือเขา ซึ่งงานวาดฉันไม่ได้ชำนาญพอจะทำแบบนั้นเล้ย งานเขียนคงพอมีหวังอยู่ละมั้ง ตัวเอกที่จ่มตั้งแต่สากกระเบือยันเรือรบ is coming

มีคนอิน

เรื่องสั้นที่เราเคยทวิตไว้เล่นๆ แต่ @urlocalblckcat.bsky.social วาดนักเขียนให้ด้วยทุกคน💞 อยากให้มามุงเพราะเราแฮปปี้มาก ต้องการแชร์ความสุข🤗

เรื่องสั้น(?)👹

เมื่อต้นเดือนยังมีหวังว่าจะออกหนังสือที่สามารถเขียนตามใจตัวเองโดยไม่ต้องสนเรื่องตลาดอยู่เลย พอถึงกลางเดือนเปลี่ยนใจละ วานิลจะเป็นแค่นักเขียนที่เขียนเป็นงานอดิเรก หลังจากนั้นค่อยว่ากันอีกที 1. เพื่อไม่ให้ตัวเองคิดเอาใจคนอ่านจนหมดใจเขียน 2. มีพื้นที่ทดลองทำนู่นนี่นั่นโดยไม่กดดันมากเกินไป

ทวิตล่มเหมือนฉันต้องยอมลงมาจากฝ้าเพดานที่ปกติซ่อนตัวอยู่ ส่องฟีดลำบากเหลือเกิน แจ้งเตือนเวลาคนเฟบคนตอบก็ไม่ขึ้น

วันที่ 1 มิ.ย.จะแวะมาอวดเรื่องใหม่🤗

เรากำลังเขียนนิยายฟีลกู้ดที่หลอนๆ นิดหน่อยเพราะว่ามันตลก??? ไม่รู้เลยว่าจะเวิร์กไหม แต่อยากลอง

random

ไม่มีเรื่องแย่ๆ จะบ่น ไม่มีเรื่องดีๆ จะเล่าเหมือนกัน วันทุกวันก็เป็นเหมือนเดิม ฉันนั่งมองกาลเวลาหมุนผ่านไปพร้อมกันกับเฝ้าจับตามองสิ่งต่างๆ เปลี่ยนแปลง โดยแทบไม่มีส่วนร่วมกับอะไรเลยสักอย่าง

เธอวาดภาพขณะที่ผู้คนล้มตาย เหนื่อยหน่ายจากสงคราม และมอบมันให้ผู้คน ใครต่อใครต่างสาปแช่งเธอและร้องขออาหาร แต่ยามสิ้นหวัง พวกเขากลับเฝ้ามองภาพนั้นอยู่เสมอ

นักร้องที่ชอบร้องเพลงคู่กัน ตายตาหลับแล้ววานิล

อะไรแบบนี้เราไม่ควรเก็บไว้คนเดียว

ย้อนอ่าน key ring lock ของอ.ymzเกิน 5 รอบ ไม่เคยเบื่อเลย ปัจจุบันก็ยังแนะนำ ความสัมพันธ์รักแบบเพลโตนิกหน้าตาแบบนี้

ถ้าอยากลงทุนกับอะไรในการโปรโมทงานเขียนแล้ว ก็อยากทำหนังสือเสียงนี่แหละ ฟินๆ กับนักพากย์เสียงหล่อ ฉันมีความฝัน ฝันอันยิ่งใหญ่

นั่งดูงานที่เขียนไม่จบแล้วซ่อนไว้อ่านเองคนเดียว #ญาณตาย เป็นอีกโปรเจกต์ที่ไปทำในกลุ่มแบบเขียนพล็อตเดียวกันเป๊ะแล้วนำเสนอออกมาตามความเข้าใจของใครของมัน ตอนนี้ก็ลืมพล็อตไปแล้ว เสียดายมากที่ไม่ได้ต่อ เพราะเราอ่านงานตัวเองแล้วสนุกดี

แค่คิดเรื่องปั้นฟลว.แล้วตามหาฐานคนอ่านใหม่อีกรอบฉันก็เหนื่อยแล้ว จะว่าเริ่มต้นจาก 0 ก็ไม่ใช่ ถึงอย่างนั้นก็จะไม่ราบรื่นแน่ ท้อใจจัง

เราคิดเล่นๆ ว่าจะหาประโยชน์อะไรได้จากนิยาย คิดมาสองสามวันแบบไม่เปิดเน็ต พอเปิิดหนังสือสักเล่มแล้วนักเขียนบรรยายความรู้สึกของตัวเองออกมาเป็นตัวอักษร แทนใจเราจนต้องร้องไห้เงียบๆ นี่คงเป็นคำตอบแล้วมั้ง

ฝันร้ายจนรู้สึกว่าแม้แต่เรื่องที่แปลกที่สุดมันก็ธรรมดาไปเลย ตายด้านในเรื่องความสยองขึ้นมาซะงั้น

ฝันว่าเพื่อนฝังตัวเองลงดินไว้ทำปุ๋ยให้ดอกไม้ใบหญ้าเป็นโปรเจกต์จบ ฉันเลยเด็ดหัวมันมา ควักลูกตา เอาผิวหนังของนักเรียนที่ตายในโรงเรียนด้วยโรคระบาดไปเย็บทำตุ๊กตามนุษย์ส่งบ้าง หลังจากนั้นก็เรียนจบเลย ว้าว

งานเขียนของAkutakawaโดนเส้นฉันมาก ตบเข่าฉาดเจ็บไปทีนึง จะลองแวะหาวรรณกรรมจีนมาศึกษาไว้บ้าง อยากรู้จักเขา 🐢💕

เธอวาดภาพขณะที่ผู้คนล้มตาย เหนื่อยหน่ายจากสงคราม และมอบมันให้ผู้คน ใครต่อใครต่างสาปแช่งเธอและร้องขออาหาร แต่ยามสิ้นหวัง พวกเขากลับเฝ้ามองภาพนั้นอยู่เสมอ

ลองเล่นเกมopen worldมา เดินทางโคตรไกล ได้แต่คิดว่าตัวเองทำไรอยู่ว้า มีเป้าหมายใหญ่ๆ ก็ต้องรออัปเลเวลก่อน เอาแค่สกิลการใช้ชีวิตฉันยังต้องอัปแล้วต้องมาอัปในเกมอีกเหรอ

หมดความกระตือรือร้นที่จะพบปะผู้คน อยากนั่งวาดรูป เรียน ทำนู่นทำนี่คนเดียว

เจอpromptคนจีน โหดชิบ "คู่รักที่หวานแหววกันปกติเข้าไปติดในห้องที่เขียนว่าถ้าทั้งสองคนไม่รักกันจะออกไม่ได้ ฝ่ายนึงก็ร่าเริงสบายใจ เดินไปจับมือแฟนพากันไปจะเปิดประตู แต่ลูกบิดไม่ขยับด้วยซ้ำ พอเงยหน้ามองคนข้างๆ ก็เห็นสายตาเย็นชาไร้ความรู้สึกจ้องมองกลับมา"

คุณต้องเลือกนะว่าคุณชอบหรือไม่ชอบมัน ถ้าบอกว่าเฉยฉันจะทิ้งมันแล้วเขียนใหม่

ฉันอยากเขียนมันชิลๆ เหมือนเป็นเรื่องที่จะทำอยู่แล้วทุกคืน ทำให้มันเละเทะเหมือนไม่ค่อยสำคัญ เขียนมันบนกระดาษราคาถูกกับปากกา5บาท ข่มขู่มันทางความคิดว่า 'ถ้าไม่ดีฉันก็แค่โยนแกทิ้งรวมกับของมือสอง' แล้วก็ บู้ม! อย่างน้อยก็มีราคา แค่ต้องเขียนทิ้งเยอะหน่อย

อยากทำสิ่งที่ชอบโดยไม่ต้องกังวลเรื่องเงิน มีคนสนับสนุนด้วย นี่มันงานในฝันเลยนะ

ว่าจะทำเว็บรีวิวเป็นรวมพอร์ตแนะนำงานเขียนของตัวเองดีกว่า ขี้เกียจหาข้อมูล วิเคราะห์วิจารณ์งานใช้พลังงานมากกว่าที่คิดอีก

ฉันพยายามลดความอีโรติกกับความรุนแรงในงาน แต่เกินความสามารถไปหน่อย เบรกอยู่ตรงไหน แตะไม่ถึง

กลบตัวตนตัวเองยากกว่าปั้นตัวตนอีก อย่างน้อยมันก็เกิดขึ้นกับฉัน แกะดำตัวหนึ่งที่เดินเตาะแตะเข้าฝูงแพะภูเขา