از خشم دارم می‌ترکم نمی‌دونم چیکار کنم. مطمئنم خیلیا مثل منن. کاش می‌ریختیم تو خیابون. خشتک «مسئولین» رو می‌کشیدیم سرشون. کاش یه حرکتی می‌کردیم. وای دارم می‌ترکم.

خوابت رو می‌دیدم دختر درخشان و عزیزم :(( با اون چشم‌های روشن و زندگی کوتاه. واقعن یک دم درخشید و جست و رفت.

کاش مردم شهرو خالی کنن :((( کجا برن البته؟ در محل‌های مشخص‌شده برای بحران‌های بزرگ که ج ا برای مردم فراهم کرده؟

زیر دست دندونپزشک درحال عصب‌کشی باشی بعد دکتر و دستیارش هی درباره بندرعباس و خبرهای جدیدی که میاد حرف بزنن. کابوس در کابوس. اینقد🤏🏻 فاصله داشتم تا قشنگ گریه کنم. چند قطره اشکی ریختم البته به تناوب، دکتر هم هی می‌گفت نترس و بیشتر فشار می‌داد. می‌خواستم بگم از غصه‌ست از ترس نیست ولی نمی‌تونستم.

دوستم بهم کتابی که تازه از رومن گاری دراومده رو عیدی داد. کسی که ترجمه سروش حبیبی رو خونده باشه نمی‌تونه چنین زبان نخراشیده‌ای رو هضم کنه و البته طنز ظریف رومن گاری همچنان از لای چنگک‌هاش دلبرانه زده بیرون و این تناقض رو غیرقابل‌تحمل‌تر می‌کنه. ولی دیگه وقتی رسیدم به «برگذار کردن» نتونستم ادامه بدم. عوق.

این‌که بچه‌های موردعلاقه‌مون باهامون حال می‌کنن خیلی حال می‌ده😭❤️

هربار تو این جلسه‌ها به ونگوگ می‌گن فان‌خُخ تو دلم می‌گم ایرانی ادا رها کن!

سه روزه نمی‌دونم ‌چه بلایی سرم اومده گوارشم برگشته به دوران اسپاسمای عصبی کودکی و گلاب به روتون یکی‌درمیون گوز و آروغ. البته می‌دونم چه بلاییه، بیش از حد خونه مادرم مونده‌م. این پانسمانم باز کنم ایشالا و برم دور شم باز 🤲🫠

ساختمان ما یک دیوونه‌خونه واقعیه و از وقتی همسایه جدید اومده و مشغول بازسازی شده اتمسفر آشفته این دیوونه‌خونه ضربدر ده شده، خلاصه کنم راه‌پله تا پریروز جوری بود انگار تو گلفروشی بمب زده باشن و بالاخره پریروز بعد کلی جار و جنجال تمیز شد. الان نون سفارش دادم، پیک دیر کرد و منم ناهارمو خوردم. الان بالاخره

از مرکزشهر تا سعادت‌آباد اسنپ گرفتم شصت و سه تومن، آخوندا رفتن؟

مدت درازی آرامش سفت و بی‌خدشه‌ای ساخته بودم برای خودم. همه‌چیز در پراسترس‌ترین موقعیت‌ها برام نرم و قابل عبور پیش می‌رفت. از پارسال هی اپیزودهای بی‌آرامش وارد شده و بیشتر از این‌که آشفته‌م کنه متعجبم می‌کنه اینقدر عادت ندارم بهش دیگه. یک زمانی هرروز همین بودم که امروز، خواب آشفته و تپش قلب شدید و بدن منقبض.

اندوه و استیصال دوستمو می‌بینم و کاری ازم برنمیاد. هی میام یه چیزی بگم می‌بینم هیچی در چنته ندارم. «تنها چیزی که چاره نداره مرگه».

یادم رفته بود این کثافتی که مردم اسم «آبجوی دست‌ساز» روش می‌ذارن چقد گهه. یک و نیم لیوان دیشب خوردم تا همین الان حالم بده و معلومم نیست خوب بشه یا نه. سر جمع دو ساعت تونستم بخوابم بعد از کلی بالا آوردن و الانم سردرد و احوال تخمی کیری. از دست خودم ناراحتم که یادم رفته بود و خوردم این کثافت رو :(

یه بلواسکای رو می‌ذاشتید برای ما بمونه دیگه، هرچی دول‌دار و سطلیه اومدن. دولاتونو ببرین توییتر.

یه گربه گیر کرده ظاهرن در یه شعاع نزدیک من، ولی نمی‌تونم پیداش کنم. صداش خیلی زیر نیست و احتمالن بچه نیست اما خیلی جگرسوز ناله می‌کنه از دیروز. رفتم دور زدم محله رو ولی نتونستم پیداش کنم و حدس می‌زنم هرجا هست ساکنان سفر مفر رفتن و راه این بسته شده، چیکارت کنم مامان جان :((

خواب دیشبم ترکیبی از نوستالژی خونه بچگیم و اتمسفر ناخوشایند آرت‌سین تجسمی ایران و لهو و لعب با دست‌اندرکاران این حوزه بود. مدت‌ها بود خواب لهو و لعبی ندیده بودم همون خوابی که دوسپسرم آخوند بود هم چندتا بوس ساده داشت فقط.

زندگی واقعن در یک لحظه می‌تونه تموم بشه و گرفته بشه ازمون. یه اتفاق در لحظه می‌تونه زندگی رو از ما و ما رو از عزیزامون بگیره. از فکر این دختر و زندگی کوتاهش و بچه بی‌مادرش درنمیام، چقد به مو بندیم جدی و چقد همیشه حس می‌کنیم پشتمون به کوهه!

این چه عداوتیه که مردم با تخم‌مرغ پخته دارن؟ یعنی چی که فلان چیز بو یا مزه تخم‌مرغ می‌ده نمی‌خورم؟ مگه بده مزه تخم‌مرغ؟ داستان چیه؟

مدتیه که فکر رفتن به جایی دور و فرار از هرآنچه می‌شناسم وسوسه‌م می‌کنه هرچند هیچ ایده واقعی و عملی هم در موردش ندارم. امروز یه پادکست شنیدم در مورد یه آقایی که می‌خواسته خودکشی کنه ولی تصمیم خودکشی رو تبدیل به سفری دراز می‌کنه. مصمم‌ترم کرد که واقعن بهش فکر کنم. این همه آدم کردن، تو هم بکن، شاید شد.

رزلوشن ارتباطی امسالم اینه که وقتی کسی جوری رفتار می‌کنه انگار در دسترس بودنت رو ازت طلب داره، زمانی جواب بدم که دیگه به دردش نمی‌خوره. از آدم وقیح بدم میاد خدایا هرگز منو وقیح نکن (بگو تو شرم دائمی از وجودت رو درمان کن، نمی‌خواد نگران وقیح شدن باشی)

چقدر خواب عجیبی دیدم اصن باورم نمی‌شه همچین چیزی دیدم :/ با یه پسری دوست شدم که تو یه جزیره زندگی می‌کرد رفتم پیشش چندروز اونجا بودم همه‌چی خوب، مهربون، ردیف، بوس‌بوسی. لحظه آخر خدافظی کردم بیام دیدم لباس آخوندی پوشیده و آخوند بود 😭😭 عباش هم سبز کاهویی =)) خدایا این چی بود من دیدم آخه

کباب فقط چنجه چرب. کوبیده‌هاتون واسه خودتون.

عکس قیافه منحوس اون موجود پلید خطرناک رو در استوری نوروزی دوست عزیز ساده‌دل و فریب‌خورده‌م در جایگاه شوهرش دیدم و تروماهام هجوم آورد و خشکم زد. یارو قیافه‌ش بسیار داغون‌تر شده و گمونم عملش از شیره به هرویین مرویین رسیده باشه. زودتر و به سختی خلاص شه از این دنیا ایشالا و این دختر رو هم خلاص کنه از خودش🤲

خوشگلا نوروزتون پیروز، سال نوتون مبارک، بوس وردارین :* :* :*

هی منتظر یه احساس ناخوشایند خالی شدن‌ام ولی نه، هنوز که خبری نیست و شماعی‌زاده در لابلای دالان‌های مغزم می‌خونه: «چه عاشق‌ترم من از تو، چقد پیش‌ترم من از تو».

صبح چارشنبه‌سوری رو با فرستادن پیغام بریک‌آپ به یک دوست چهارده ساله آغازیدم. گاهی وقتا لازمه وقتی داینامیک یه رابطه مدام داد می‌زنه این هرچی هست دیگه دوستی نیست، معتبر ببینیش و نقطه رو بذاری بر خط ناپیوسته دوستی قدیمی. چیزی که دیگه نیست، بگو که دیگه نیست. نترس، الردی از دست رفته.

هر چقد خارج‌نشینا شور و شوق عید دارن داخل‌نشینا خبری ازشون نیست. تو خیابون هم همینه اصلن حس شب عید نداره بیرون. بعدم نمی‌دونم چرا هی یاد نوروز ۹۹ می‌افتم.

دیگه چارشنبه‌سوری کسی نمی‌ره باغ و آتیش‌بازی؟ همه مهمونی؟ سه تا مهمونی دعوتم واسه فرداشب ولی دوست دارم برم یه جایی از رو آتیش بپرم :(

خیلی رندوم یهویی یادم اومد یه یارویی بود به اسم رحیمی یگانه و برندی به اسم لیقه داشت و از شدت خودشیفتگی داشت چندتکه می‌شد، زمان اسیدپاشی‌های اصفهان تمام‌قد دفاع کرد و گفت هرکس در مورد اسیدپاشی حرف بزنه دنبال سیاه‌نماییه و من باهاش دعوام شد. اینا چه اطلاعاتیه یهویی یادم میاد؟

با کله نسبتن خرابی در خیابان بودم، یه اسنپی عن به پستم خورد که وقتی در بدو سفر کنسل کردم پساده شدم و تصمیم گرفتم پیاده برم. در نیم ساعت پیاده روی سه نفر از موهام تعریف کردن، یکیشون که خواست صدام بزنه گفت عشقم! :)) خلاصه که زندگی خواست قانعم کنه هنوز خوشگلیاشو داره. قبوله.

یه سر رفتم توییتر دیدم یه آزارگر دیگه رسوا شده و ژانر عکس پستان با کتاب راه افتاده که مردا مثل همیشه سعی کرده‌ن برینن توش.

چندین سال پیش (قبل انقلاب) یکی از مردان جوان فامیل رو می‌فرستن انگلستان برای تحصیل. اونجا از یک دختری خوشش میاد و کم‌کم می‌فهمه ایرانیه و دیگه نزدیک می‌شه و دوست می‌شن. بعد می‌فهمن فامیلی‌هاشون و اسم پدرشون یکیه. خواهربرادر بودن درواقع و پدره دوتا زن داشته ولی جفت بچه‌ها رو یه‌جا فرستاده که اجحاف نشه :))))

چرا گریه نمی‌کنم؟ آیا توانایی تبدیل سنگینی سینه و چسبناکی روانم به زاری و قطره‌های آب‌نمک رو از دست داده‌م؟ خیلی وقته دلم گرفته و تحت فشارم و اندوهناکم و سنگینم ولی دریغ از یک قطره اشک، دریغ از یک ناله و در هم پیچیدن. گریه کن زن. گریه کن دستکم.

سرشار از احساسات متناقضم. البته که همیشه همینطوریم، ما اصلن وسط تناقض‌ها می‌ایستیم که ادراک کنیم. ولی الان پررنگه، بیش از همیشه به چشمم میاد. اوج امید و ناامیدی، اوج خواستن و نخواستن، اوج میل به پرواز و چسبیدن به زمین، اوج مرگ خواستن و زندگی کردن. خسته و فرسوده‌ام از جریان فرسایشی مذبوحانه درمان.

اول دعوتت می‌کنه دورهمی بعد زنگ می‌زنه می‌گه خیلیا نیستن ولی تو حالا بیا، و می‌ری می‌بینی هیچکس نیست خودشه و خودت. گفتم بقیه رو هم پیچوندی؟ گفت خیلی اصراری نکردم! بعد گفتم به نظرم کلن از اول به کسی نگفتی، خندید و دور شد. فکر‌کردم در این حد رو حق داره گولم بزنه، نوزده فاکینگ ساله دوستم داره و ناکامه.

وای سومین خبر دستگیری/احضار امروزم شنیدم، دیروزم یکی دیگه شنیدم، کلن هم که اینستاگرام دخترا رو دارن می‌بندن (پیج خودمم بستن) و واقعن هار شده‌ن. به نظرم در این هار شدن نشانه‌هاست.

کل موجودیت و هویت و تجربه و هستی ما رو انکار می‌کنن و سهمشونو از زحمات تاریخی ما می‌خوان زورچپونی بگیرن و فرصتای ما رو می‌خوان قبضه کنن و فضاهای ما رو می‌خوان ناامن کنن و تروماهای ما رو می‌خوان هی بیارن پیش چشممون، ولی زن‌ستیزه ماییم.

پررو پررو تو چشممون نگاه می‌کنن می‌گن تجربه زیسته‌تون، زیست‌تون در بدن زنانه‌تون اهمیت و اعتبار نداره، پا رو حتا فراتر می‌ذارن و می‌گن هرچه شما رو زن می‌کنه واقعی نیست، زن واقعی هیچکدوم اینا رو لازم نداره، چون زن واقعی کیر داره کیر :)) 🤌🏼

ولی بالا رفتن سن و عمیق شدن بینش آدم چقدر روی خلق و خو هم اثر می‌ذاره. چقدر من قدیما عصبانی می‌شدم از دیدن نادانی و بی‌خردی. خودمم خر بودما البته، پالیتیکالی کورکت و سفت طرفدار اینسکیورها. الان فقط با لبخندی از کنار جوانان بی‌خرد می‌گذرم. متاسفانه حوصله‌م هنوز زیاده، اینم کم شه دیگه کلن ندید بگیرمشون 😌

میگه ۹۵درصد زن‌ها دوست دارن کسانی که کیر دارن وارد فضاهای امنشون بشن، و اوکی‌ان که توالت و رختکن و غیره‌شون مختص زن‌ها نباشه :)))) لامصب تخیلاتتون چرا اینقد وایلده، حداقل بگو پنجاه درصد(واقعیت: دو درصد؟) نمی‌دونم چرا یادم می‌ره این جماعت اساسن با واقعیت مشکل دارن و مدام در انکارشن، باز محترمانه جواب میدم.

تو تایملاین صحبت سمنوئه و یادم به خانمی افتاد که هرسال اسفند از زمان بچگی من لیست انتظار سمنو داشت و می‌رفتیم سر نوبتمون تو صف تا سمنو بگیریم، چقدر خوشمزه بود. سمنو خیلی خوشمزه‌ست. به گربه‌ها هم بدین.

یک حجمی از اضطراب یهو وارد شکمم شد، خدا به خیر بگذرونه

کسی که واقعیت رو انکار می‌کنه و از ما می‌خواد تصورات ذهنیش رو به عنوان فکت بپذیریم ما رو متهم به انکار هویت می‌کنه. کدوم هویت؟ دو خط درمورد هویتت حرف بزن خب. بگو از کجا اومد، چطوری بهش رسیدی. وگرنه که منم حس می‌کنم فرشته بالدارم و اگر بالامو انکار کنی خیلی بی‌شعوری :)))

بعد دوازده روز تو جای خودم خوابیدم و بیدار شدم. تنها نقطه زمین که برام «خونه»ست همین تشک بزرگ و آفتابگیره. توی سفر در سیاه‌ترین و تحمل‌ناپذیرترین لحظه‌ها فکرش اومد به نجاتم، گفتم بالاخره تموم می‌شه و برمی‌گردی به تخت بزرگ و نرم و گرمت. بالاخره اونجا هست که بهش برگردی.

همیشه همینه‌ها. یعنی توی این همه وقت که در این پلتفرم‌ها من این سوالات رو پرسیده‌م جواب در بهترین و محترمانه‌ترین حالت همین بوده: تو جوابتو انتخاب کردی من دیگه چیزی نمی‌گم :))) (بخوانید: جوابی برای این سوالات وجود نداره که بهت بگم)

صحبت از تناقض‌های جامعه کوییر خیلی بامزه‌ست، به خصوص وقتی سر مرز تعریف زن بودن و تقسیم فرصت‌ها انگشت می‌ذاری. اینقدر موضوع حساسه که موافقا جرئت ندارن حتا لایک کنن و مخالفا جوابی در چنته ندارن که جوابتو بدن (جز توهین و فرافکنی). یه احساسی داره مثل همون بلند داد زدن «پادشاه لخته».

درباره برچسب ترف، چیزی که به نظر من می‌رسه اینه که مرز گذاشتن یک رویه سالمه و هم شخصی و هم اجتماعی پسندیده‌ست، این‌که زن‌ها نخوان فرصت‌هاشون، دستاوردهایی که با رنج و هزینه زیاد بدست آوردن، فضاهای امنشون و… رو با گروهی شریک بشن که از قضا صدجور تروما رو توشون تریگر می‌کنه چه ایرادی داره؟ مرزگذاری شد ستیز؟

دیشب برای یک ساعت دستم بهتر شد، خیلی ذوق کردم، از ته دل خوشحال شدم، به مامانم زنگ زدم گفتم، ولی امروز دوباره همونه که بود تقریبن. نمی‌دونم دیگه به فال نیک بگیرم یا بد، سایه جراحی دوم اندازه یک شب از روم برداشته شده بود ولی دوباره اومد. 🥲

:((((((

نمی‌دونم تا اینجا اومدم جزیره هم برم یا نه بشینم سر جام؟