Піздзец нешта мяне так накрыла з-за трывогі што піздзец. Напэўна ўпершыню ажно так.

4:21 — цяжкі час, калі не пажартуеш ні пра 4:20, ні пра 6:21

*адбываецца размова за арыентацыі і гендары* — А ты хто? — А я з коцікам

Мне трэба пачаць карыстацца дэсктопам і нармальна наладзіць мак, але я так не хачу нічога з гэтага, гэта ўсё так складана...

Раптам дзёрнула пачытаць старонку вікіпедыі пра сонны параліч і па-мойму гэта вельмі падобна на тое, што я адчуваю кожны раз, калі сплю днём. Толькі дзе бляха абяцаныя дэманы???

Сумна будзе за жыццё так і не знайсці для сябе нічога, што я добра ўмею. Альбо не знайсці сабе хобі. Наогул не знайсці сябе.

Выкусіце кашатнікі я зноў буду жыць з сабакам у доме

Ужо нават і не спрабую нешта чытаць. Нават не спрабую рабіць выгляд што магу, альбо што спрабую. Проста асэнсоўваю наколькі гэта адпачатку асуджаная на правал справа. Няма сіл нешта спрабаваць. Няма жадання.

Усё вар'юе, хочацца проста схавацца ад усіх.

Нахуй людзі наогул жывуць з катамі? З сабакамі неяк жа нашмат прасцей. Кот можа быць заябісь толькі калі ён жыве на вуліцы і прыходзіць часам паесці.

Зноў блядзь злы нахуй з рандомнай хуйні

Зноў занадта доўга не магу дабрацца да душа.....

За два гады несачэння ў мяне прыйшлі ў норму ўсе мае праколы ў вуху. Калісьці там была задумка што і як уставіць, а зараз неяк і похуй...

Адцягвацца ў гульні не надта дапамагае...

З якіх часоў я вядуся на рандмоныя кухонныя штукі? Я пабачыў вось гэтую хуйню і так захапіўся. А я ж нават не люблю смажаныя яйкі! Цярпець не магу яйкі перыядычна. Гэта ўсё так па-старчаскі нудна і нецікава. Мне не падабаецца. Хочацца расплакацца з гэтай нагоды.

Зноў цяжка змагацца з нежаданнем рабіць хоць што-небудзь...

Звычайна да любой творчасці стаўлюся даволі нейтральна, таму так дзіўна асэнсоўваю калі раптам пранікаюся... Прычым заўсёды не адразу. Ужо заслухаўшы, раптам пачынаю ўспрымаць па-новаму неяк... Дзіўна.

Я калі толькі знаёміўся з яго творчасцю, у мяне на некаторых песнях часам з'яўляліся думкі накшталт "ніхуя гэта што ў яго там у жыцці адбывалася" — а зараз ён спявае гэта як песні на верш бацькі і тыпу а ну тады ўсё зразумела))

Зайздрошчу яго здольнасці столькі спаць. Я не вытрымліваю такое. А мне не хапае такіх здольнасцяў прапускаць дні.

Мне, напэўна, менш за ўсіх ёсць на што скардзіцца, але чамусьці стаў перыядычна заганяцца наконт працы..

Я звыкся, што я амаль усё жыццё быў terminally online і цяпер занадта хутка пачынаю хвалявацца, калі ён не адказвае...

Гэтым разам зуб хутка адпусціла пасля шакалада. У папярэдні раз сажраў пласцінкі паўтары, напэўна, ібупрафена. А зараз толькі палову.

Часам не хапае магчымасці адправіць пусты твіт.

Не ведаю першакрыніцы гэтай цытаты, але часам пра гэта думаю...

Цярпець не магу яйкі

Я прачнуўся каля 11:45.

Заябаў. Трэба неяк браць сябе ў рукі.

У мяне перыядычна вельмі вялікія праблемы з адчуваннем часу. Мне патрэбная магчымасць прапускаць час у сапраўдным жыцці. Мне занадта цяжка перажываць гадзіны часу, калі я ніхуя не раблю.

Бля я не магу. Не здолны думаць. Нібы целам прачынаюся, а мозгам не. Не ведаю як яшчэ апісаць стан. Але нешта вось апошнія дні неяк так і жыву. Мозга хапае на нейкія базавыя штукі па тыпу рухацца. Але не думаць.

Хочацца простага чалавека няспынна ныць пра тое, што я ніхуя не магу, але нічога не выпраўляць, бо гэтага я таксама не магу, і каб усё рабілася само, а я... А нахуй я наогул у гэтым ланцугу патрэбны?..

Часам з'яўляецца мазахісцкае жаданне працаваць з людзьмі, але потым успамінаю, што ў мяне праблемы з тым, каб нармальна кантактаваць

Гугл падкідвае больш аглядаў на гадзіннікі і мяне кідае паміж боя хачу новы гугл і бля хачу новы самсунг. Мяне заябала. Я не хачу пра гэта ўсё думаць. У мяне няма на гэта грошай.

Жывучы цяпер ужо па-за бурбалкай Анібела, я часам ахуеваю з таго, наколькі я быў адарваны ад рэальнасці, і наколькі мяне абышла руснявая культура з самага дзяцінства. Хочацца назад часам.

Мне трэба навучыцца чым-небудзь займацца, мне хуёва

Love is... Калі адно аднаму адначасова кажаце словы любові, і не важна хто ў гэты момант сказаў «люблю цябе», а хто «підарас»

Бывае, з'ем за дні адзін хотдог і хаджу спакойна асабліва не адчуваючы патрэбу ў ежы. А бывае, як зараз, калі проста нічога не з'еў з раніцы і вось ужо думаю: ці папярэдзіць яго, каб сачыў, ці я яшчэ ў прытомнасці, альбо яшчэ абыйдзецца і не пужаць дарма. Чаму ж бля яно такое складанае?

Даглядаю апошні сезон Рыка і Морці, а яны там Джэры матывуюць пісаць Адэралам...

Магчыма варта лячыць гэтую хуету, каб не заядаць шакаладку тры дні ібупрафенам. Усё яшчэ не гатовы разбірацца з польскай медыцынай.

Калі-небудзь...

Даглядзеў Young Sheldon. Апошні сезон, канешне, цяжкі. Занадта сур’ёзны.

Калі з ім усё зразумела, то са мной вось што раптам не так? Дзе эмоцыі? Хоць якія-небудзь.

Няма сіл вырашаць свае праблемы. Іх занадта шмат, і заябалі ўсе навокал пра іх нагадваць.

Я канешне ведаў што Джордж памрэ, АЛЕ ЧАМУ ЗАРАЗ???

Ок я нарэшце дайшоў да моманту калі Шэлдан стаў грукаць тры разы, і гэта вельмі траўмуючая хуйня...

— I don't like winking either. — What's wrong with winking? — By the end of the day, it leaves you with an uneven number of blinks per eye. СУКА НАХУЙ ТЫ ГЭТА СКАЗАЎ

Што ж. У мяне адабралі згенераваныя плэйлісты ў спаціфаі. Напэўна, гэта тое, што атрымліваеш за тое, што не слухаеш сваёй музыкі акром калі застаешся адзін (вельмі рэдка)

Мне не падабаецца жыць без гадзінніка, але мне не падабаюцца опцыі, якія я маю

Дзяцінства Шэлдана з кожным сезонам становіцца ўсё больш сур'ёзным і цяжкім. П пачыналася як вельмі несур'ёзныя смехуёчкі. Канцоўка перадапошняга сезона таксама была сумнай. З пачаткам апошняга мяне.

Больш чым гэты мем, мне не падабаюцца месцы, дзе я яго кожны раз знаходжу

Ок, па-мойму я зноў губляюся ў прасторы