تا جایی که چشم کار می‌کنه ویرانه‌ای بیش نیست دایی

وقتی می‌فهمی کسی حوصله حال بدت رو نداره؛ باید تنها درباره‌اش گریه کنی

حرفایی که اینجا هم نمیشد زد رو کجا میشه زد؟ ۵ نمره

‏آلبر کامو گفته بود؛ در لحظه‌‌ی خاصی از درد هیچ‌کس نمی‌تواند کاری برای آدمی انجام دهد. رنج همیشه تنهاست. دقیقا همونجایی که نمیدونی چه غلطی باید بکنی نه میتونی بری نه بیای نه بشینی نه بخوابی که دست به دامن الکل میشی تو پیک دومت بغضی در حال شکستنه و تو چهارمی اشکی سرازیر و تو ششمی دنیات رو سرت خراب

در مرحله‌ی خاصی از مواجهه با رنج، انسان تنهایی را برمی‌گزیند. چرا که متوجه می‌شود هر حضوری تنها رنجش را مضاعف می‌کند. درک پریشانی درونش برای ناظر بیرونی ناممکن است. سکوت را انتخاب می‌کند یا دیگر نقاب‌ها را؛ خشم، مسخرگی، بی‌تفاوتی و… آلبر_کامو

از دفاع کردن و پارگی کار ما گذشته دایی رو به اضمحلالیم

حال آخرین بازمانده لشگر شکست خورده‌ رو دارم؛ همونقدر زخمی، خسته، تنها، زل زده روی زانو به بقیه مرده‌ها و منتظر برای تیر آخر

اخرین سنگر من بلو و شماهایین

بزرگ شدن در جامعه‌ی متوهم به توطعه کاری باهاتون می‌کنه که مغول با اجدادتون نکرد

بله این میز رو هم رو لبه‌ی باخته میدونم تنها امیدم به معجزه تو ورق آخره رییس فقط ایرادش اینه نه به معجزه اعتقادی دارم نه به نتیجه دادن زور زدنای الکی همیشگیم

دیگه نه ذوقی برای رفتن هست نه دلی برا موندن بمیرو بگذر

تو چه میفهمی چه ویرانیست اینجا

گفتم: نتیجه؟ گفت: خیر! است انشااله

علت مرگ: خفگی تمام فریادایی که تو گلوم مونده

توی دنیای واقعی ترسناکترین چیز اون لحظه ایه که باور میکنی همه دردهای کشنده یک نفره ن.

مردها بعد از گریه کردن دیگه هیچوقت اون آدم قبل نمیشن این رو با خودکار قرمزتون بنویسین

کمرمون زیر بار زنده بودنمون خم شده دایی

همون لحظه ای که خونین و مالین شمشیر به دست سپرت رو میندازی و پشت سرت رو نگاه میکنی میبینی حتی نمیدونی برا کی داشتی می‌جنگیدی

اینبار پشت بد میز قماری نشستم رییس این دست رو اگر ببازم؛ نه تنها خودم، زندگیم بلکه همه شماهارو هم باختم

یه وقتایی تو زندگیت هست که در عین حالی که هر روزت اندازه یک ماه کش میاد هر ماهت زودتر از یک روز تموم میشه. این همون جوونی بود که به فاک رفت دکتر

امروز یکی ازون روزاست که هیچکدوم از نقابامم کار نمیکنه دکتر غم در تمام وجودمان جاریست

به طور کاملا اتفاقی روزهایی رو دارم زندگی می‌کنم که مطمعن نیستم به شب‌های سقوط بعدش بی‌ارزه دکتر

ادم‌های واقعگرا دلیلی برای اعتقاد به معجزه‌ها ندارن؛ با در نظر گرفتن برآیند شانستون تو زندگی میتونین بفهمین اگر موضوعی به طرز عجیبی داره متفاوت خوب پیش میره همچنان در حال سقوطین فقط اینبار با یه منظره جذابتر

تبدیل کردن غم و خشم به اشک خودش یه سریال چند سیزنیی‌ِ دکتر

امشبم مستم تو نیستی حتی نمیدونم تو کیه فقط میدونم نیستی

امروز که اتفاقی همکارم پرسید نون رو میخوای برات گرمش کنم اینقدر برام عجیب بود که هر چی فکر کردم یادم نیومد اخرین بار کی براش مهم بود من چی رو چطوری میخوام

اگه روز حساب کتابیم باشه این تویی که باید بابت تک تک این روز و شبا حساب پس بدی ارباب

هر چقدر به خط پایان نزدیک میشیم و گام های بلندتری برمیداریم شهوت قهرمانی و اول شدن بیشتر کورمون میکنه غافل از اینکه از همون تیر شروع مسابقه اشتباهاً کشته شدیم و الکی داری میدواییم

نوشته بود "اگر بتوانی در برابر دوست داشتنه نشدن دوام بیاوری دیگر هیچ چیز در جهان نمیتواند تو را بهم بریزد" راست می‌گفت، ولی نگفته بود ما که دووم نیاوردیم چی ارباب؟

چقدر آقای ربیعی‌ام امشب

ای لحظه شیرین مستی بر من فراموشی بیار دل خسته ام از این هیاهو آرام و خاموشی بیار

یه وقتایی هست حتی نمیدونی باید با خودت چی‌کار کنی دست به دامن همه کائنات و حتی چیزایی که بهشون اعتقادی هم نداری میشی

زیر آوار مانده ساخته‌های خود ماییم

اون روزا یا شبایی که مثه مرغ سرکنده دارین تو کانتکتاتون بالا پایین میکنین که فقط یکیو پیدا کنین باهاش از هر دری که شده برا سبکتر شدنتون حرف بزنین و پیدا نمیکنین رو فراموش نکنین. بعدا با همون فرمون بدون ذره‌ای پشیمانی میتونین بکشین زیر هرکی که خواستین!

انقدرم مستم که نبودنت را هم دوتایی می‌بینم

آخرش هجرت بود درخونمون رو کوبید تا ثابت کنه همه آسمون غروبه

برای درک ادما وقتی تو شرایطشون قرار بگیرین آناتومی ذهنشون رو درک میکنین مثال بارزش صادق هدایت

همیشه میگفت وقتی لبت رو گاز میگیری و متوجه نمیشی یعنی مستی خدا بیامرزدش هیچ وقت نگفت بعدش چی

ترسیده از پاییز و فراری از تابستانم به کجا بگریزم؟

شب دوباره همانیم؛ آزرده، غمگین، تنها و ترسیده از دنیا! حتی اگر تمام روز، در قوی‌ترین حالات ممکن یک انسان زیسته‌ باشیم ..

ما را عجب غمی‌ست که گفتن نمی‌توان ..

رفتی‌و ندیدی که بی تو شکسته بال و خسته‌ام رفتی‌و ندیدی که بی تو چه پر شکسته ام رفتی‌و نهادی چه آسان دل مرا به زیر پا رفتی‌و خیالت زمانی نمیکند مرا رها

وجود کانشسنس هم بزرگترین باگ بشری بود مگه ‌نفهمیدن چه ایرادی داشت

زندگی ما هم داعما در نفس گیرترین دقایق گذشت مهندس

تو این قسمت قرار بود ورژن بی احساسه بَرگَردِ بهتر بشه، ولی نشد دکتر! حالا چی؟

گم‌ شده‌ام در شهری که به دیگران آدرس میدادم

سالهاست که با جون کندن پله‌هایی رو داریم بالا میریم که تازه برسیم به پله ای که بعضیا اونجا به دنیا اومده بودن. آره عشقی منو تو فرق داریم از همینجا تا خورشید

I'm not okay but it's ok سالهاست که صورتمون رو با این سیلی سرخ نگهداشتیم دکتر

برای فرار از چیزایی که هیچ کس نمیدونه چه کارایی که نکردیم رییس

دکتر ما هیچوقت اولویت کسی نبودیم