จริงๆสถานะตัวเองในตอนนี้ใกล้เคียงกับอินทัช แต่กลับรู้สึกใกล้ชิดกับอัฐฐามากกว่าซะงั้น น่าจะเพราะเคยมีประสบการณ์ร่วม (ในเรื่องของความรู้สึก) กึ่งหนึ่งละมั้ง การต้องคอยไขว้ขว้าหาของมาเติมเต็มหลุมไร้ก้น รวมถึงความอยากลบตัวตน หลีกหนีจากโลกใบเดิมที่แสนชัง

#เลือนรางแต่ยังอุ่น ✳︎ ว่าด้วยความเจ็บปวดในฐานะผู้สร้างสรรค์ กระบวนการอันเต็มไปด้วยความทรมาณและหยาดน้ำตา แต่ในขณะเดียวกันก็ชี้ให้เห็นถึงความวิเศษของผลงานซึ่งถูกรังสรรค์จากปลายปากกา ไม่ว่าจะเป็นงานเขียนหรือวาดก็ล้วนเป็นสิ่งที่ช่วยพยุงให้ทั้งผู้สร้างและผู้รับสารสามารถดำรงอยู่ต่อไปได้ทั้งนั้น

‪เพื่อนชั้น พยายามอย่างหนักหน่วงในการช่วยให้ชั้นต่อสู้กับอินซิเคียวริตี้ที่โผล่มาโดยไม่รู้ที่มาที่ไป y — y ฮือ เอ็นดู แล้วก็อยากอยากร้องไห้‬ ชั้นได้รับความรักอยู่จริงๆ มากมายก่ายกองเต็มกระเป๋าเลย

แต่ก็เข้าใจได้ คนเราเติบโตขึ้นในทุกๆวัน นับประสาอะไรกับระยะเวลาห้าหกปีที่ผ่านไป มันก็คงนานมากพอที่จะเปลี่ยนแปลงตัวตนใครซักคนออกไปอย่างสิ้นเชิง

แอบรู้สึกโหวงหน่อยๆที่บทสนทนาระหว่างเราและเพื่อนมัธยมที่ไม่ได้เจอกันนานเหลือแค่เรื่องหน้าที่การงานกับข่าวสารต่างๆในสังคม เหมือนเวลาทำให้เราทั้งคู่กลายเป็นคนแปลกหน้าที่คุ้นเคยโดยไม่ทันได้ตั้งตัว

อยากกลับไปอ่านตันเหม่ยเข้มๆ อยากได้ความ intense ในเชิงอารมณ์ แต่ไม่เอารักที่ความสัมพันธ์เป็นพิษ โจทย์ยากมาก ตอนนี้คิดไม่ออกซักเรื่อง

สัญญาณความเหี่ยว : ไม่มีแรงฟังเพลย์ลิสต์ discover weekly, กินข้าววันละมื้อไม่เป็นไร, นอนวันละสี่ชั่วโมงก็ยังลุกไหว ฮือๆๆๆ ไม่ชอบเลย เหมือนร่างกายเข้าสู่โหมดเซอร์ไววัล

คิดถึงวันคืนที่สี่ทุ่มหัวถึงหมอน ฮือๆๆ ท่องไว้ว่าอีกแค่เดือนครึ่งเท่านั้น เดี๋ยวก็เป็นไทแล้ว !

วิธีการดำเนินเรื่องก็ชอบ ชอบที่มีโอกาสได้ทำความรู้จักคนๆนึงผ่านหลายๆมุมมอง เรื่องเล่าในอุดมคติจากปลายปากกาคนรอบข้าง หลักฐานเชิงประจักษ์อย่างจดหมายที่เธอใช้เวลากว่าค่อนชีวิตในการเขียน และไม่ว่าจะเป็นจากมุมมองไหน เสียงของเธอที่ส่งออกไปก็มักจะถูกมองข้ามเสมอ

ชอบอีกแล้ว ชอบมากกว่าที่คิดด้วย ชอบการเรพรีเซ้นต์ประวัติศาสตร์ผ่านผู้หญิงตัวเล็กๆที่ถูกกดทับ สังคมชายเป็นใหญ่ อุดมการณ์ที่ถูกมองข้าม ความรักที่ทำให้เธอพร้อมจะมองข้ามทุกสิ่งที่ตนยึดถือเพื่อหาเหตุผลมารองรับการกระทำของเขา เฮ้อ

รู้ที่มาของประโยคนี้แล้วซึมกว่าที่คิด ไม่ใช่แค่ดวงใจเราที่ไกลห่าง แต่มันยังหมายถึงอุดมการณ์และเส้นทางที่เราต่างเลือกเดิน

📂 2024 media wrapped รู้สึกชอบเสพฟอร์แมตใดฟอร์แมตนึงติดๆ กันจนเบื่อแล้วค่อยเปลี่ยนไปอีกอัน ช่วงต้นปีหนักหนังกับซีรีส์ กลาง-ปลายปีหนักมังงะกับหนังสือ ไม่ได้รู้สึกว่าอ่าน/ดูน้อยลงเพราะทุกปีก็เฉลี่ยๆ ฟอร์แมตกันไป แต่ปีนี้อาจจะกลับไปรีรี้ด/รีวอชเรื่องเก่าๆ เยอะหน่อยเลยไม่ค่อยได้ทำความรู้จักเรื่องใหม่ๆ เท่าไหร่ (แต่การได้กลับไปหาเรื่องเก่าๆ ก็อิ่มใจดี 55555) ไว้ปีหน้าจะลุยเรื่องใหม่เยอะๆ !

ไม่ค่อยได้มาพูดถึงแบบเฉพาะเจาะจงตัวเล่มซักเท่าไหร่เลย เพราะอ่านแต่ในช่วงวีคเดย์ด้วยมั้ง เอาไปเรียบเรียงความคิดต่อในฝัน ไม่ได้มานั่งกลั่นกรองเป็นคำพูดดีๆ

เดือนนี้ๆๆๆ ได้ลองอ่านงานแปลจากหลากประเทศมาก มีทั้งเสียดสีสังคม สะท้อนวิถีชีวิต พาเราดำดิ่งลงในกระแสสำนึก อ่านเข้าใจบ้าง ไม่เข้าใจบ้าง แต่ก็เป็นประสบการณ์ที่น่าตื่นตาตื่นใจมาก ชอบความรู้สึกที่ว่าบนโลกนี้ยังมีอะไรอีกมากมายให้เราได้ explore

ส่วนสิ่งที่ทำให้มีความสุขที่สุดในช่วงสิ้นปีคงเป็นการอ่านนิยาย ใช้ตัวอักษรเป็นเครื่องมือหลีกหนีความวุ่นวายและบรรดาเสียงในหัว ได้มีโอกาสเปิดประตูสู่โลกใบใหม่ๆผ่านหนังสือหลายๆเล่ม รู้สึกดีที่ปีนี้กล้าก้าวขาออกจากคอมฟอร์ตโซนมานิดนึงแล้ว

ความทรงจำช่วงต้นปีเบลอมาก เหมือนจะเป็นช่วงใช้เวลาและเก็บเกี่ยวประสบการณ์ไปกับงานอดิเรกและเพื่อนฝูงมั้ง ได้ไปคอนติดๆกัน เจอเพื่อน เจอคนใหม่ๆแทบทุกสัปดาห์ สองสามเดือนนั้นน่าจะเป็น core memory ที่สำคัญกับชั้นมากแน่ๆ

แต่เรื่องดีๆที่เกิดขึ้นก็มีเยอะมากๆๆๆเช่นกัน ทั้งจากคนน่ารักๆรอบตัว และการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นกับตัวเราเอง ถึงจะดูลุ่มๆดอนๆไปบ้าง แต่ภาพรวมก็ยังถือว่าเข้าท่าเข้าทางอยู่มั้ง

ปีนี้เหมือนจะผ่านอะไรมาเยอะมาก แต่พอมานั่งไตร่ตรองดูแล้วกลับพบว่าเรานั้นไม่ได้รับมือกับความผิดหวังได้เก่งขึ้นซักเท่าไหร่เลย เฮ้อ

แต่เอาจริงก็ทุกภาษาเลย เวลาอ่านงานแปลก็คิดว่าคงมีหลายครั้งที่ความ subtle บางอย่างจากภาษาต้นทาง ไม่ว่าจะเป็นการเล่นคำหรือวัฒนธรรมในภาษานั้นๆ มัน lost in translation ไป ไม่ได้ถูกถ่ายทอดออกมากับภาษาปลายทางด้วย ซึ่งเป็นเรื่องที่เข้าใจได้มากๆๆ การแปลมันยากอะ (พอพูดถึงประเด็นนี้แล้วก็เหมือนสะกิดต่อมโมโหเรื่องสนพ.ใช้ AI แปล แบบดูถูกสกิลแปลโคตรๆ)

การเล่นคำอ่านของตัวคันจิมันเป็นเสน่ห์ของภาษาญี่ปุ่นจริงๆ แต่ก็มาพร้อมความยากในการแปลด้วย เข้าใจ(และเห็นใจ)นักแปลมาก 55555 ถ้าเลือกแปลตามคำอ่านแบบนึงก็อาจเก็บความหมายได้ไม่ครบ เวลาเจอคนที่แปลแล้วเก็บครบทุก nuance เลยชื่นชมทุกครั้ง (เช่น チ ที่เป็นคำอ่านของคันจิ 地 โลก 血 เลือด 知 ความรู้ แล้วแปลไทยเป็นสุริยะปราชญ์ ทฤษฎีสีเลือด อันนั้นคือขนลุกโคสๆๆ)

#คนที่คุณจะกล่าวถึงคือผมเองครับ front cover spoiled! 1 feb. 2025, soon🔥

เฮ้อ อยากโตไวๆ อยากรู้สึกถึงความ mature ในทุกๆมิติของตัวเอง อยากสัมผัสถึงความมั่นคง อยากเติบโตไปเป็นคนที่ตัวเราในอดีต ปัจจุบัน และอนาคตภาคภูมิใจ

จริงๆที่พูดเรื่องส่วนตัวลงในนู่นนี่นั่นก็กลัว กลัวว่าคนอื่นจะมองมายังไง กลัวจะถูกตัดสินจากความฟูมฟาย กลัวว่าคำพูดที่ส่งออกไปจะส่งผลกระทบในแง่ลบให้คนอื่น แต่ก็ทำไงได้ การกลั่นความรู้สึกออกมาเป็นตัวอักษรมันช่วยแบ่งเบาสิ่งที่อยู่บนบ่าได้ดีกว่านั่งตีกับตะกอนในหัวเฉยๆนี่นา ฮือๆ

ไม่ได้โกรธหรือไม่พอใจ อาจจะเรียกว่าน้อยใจหน่อยๆมั้ง ที่เขาเอาแต่มองสิ่งนี้ในมุมของตัวเอง ทั้งที่จริงๆแล้ว ทุกๆคนมีเงื่อนไขหรือข้อจำกัดที่มองไม่เห็นอยู่มากมาย ไม่มีใครสามารถตัดสินชีวิตคนๆนึงได้ผ่านคำพูดแค่ประโยคเดียวอยู่แล้ว

รู้ว่าสิ่งที่เราเผชิญอยู่ไม่ได้เรียกว่าหนักหนาเมื่อเทียบกับคนอื่น แต่มันก็เป็นปัญหาที่เรามองว่ารับมือยากที่สุดแล้วในตลอดระยะเวลายี่สิบกว่าปีที่เกิดมา y — y รู้ว่าเดี๋ยวทุกอย่างก็ผ่านไป แต่ตอนนี้ที่ไม่ไหวก็ขอพักหน่อยไม่ได้เหรอ

เฮ้อ ช่วงนี้ดวงม่ายค่อยดีเลย สั่งนสมาสี่ เจอมุมหักไปแล้วสอง ㅠ ㅠ รุ้ว่าไม่มีผลกับการอ่าน แต่มันก็อดเจ่บหัวใจไม่ได้จิงๆ ฮือๆๆๆ

ทับใจจนงง คือมันไม่ใช่แนวปกติของชั้นเลย แต่อ่านจบแล้วถึงขนาดร่ายมวลความรุ้สึกทั้งหมดสามพารากราฟส่งให้เพื่อนทันที ฮือๆๆๆ มันแบบ กลมกล่อม ครบรส ทานง่าย ย่อยง่าย บีกินเนอร์ช๊อยส์มาก

( 📁 ) #มาทาดอร์ที่รัก เป็นการอ่านงานลาตินอเมริกาครั้งแรกในชีวิต ละก็ไม่คิดว่าจะรู้สึกเหมือนตกหลุมรักตั้งแต่บทแรกๆ ㅜㅡㅜ ชอบสำนวนการเขียนที่จัดจ้านและเสียดสีได้แสนเจ็บแสบ ทั้งในแง่สถานการณ์ชาติบ้านเมืองและเรื่องราวความรักของคนสองคนที่ไม่สมควรได้มาเกี่ยวข้องกันแต่ต้น ชอบความรู้สึกที่เหมือนมีเมฆหมอกหนาปกคลุมแต่ยังคงสัมผัสได้ถึงแสงแห่งความหวังรางๆ โดยรวมแล้วอิ่มเอมมาก ประทับใจ

คือ ไม่รู้ต้องแคริฟายมั้ยว่าไม่ใช่แฟน 😿 เป็นแค่เพื่อนที่คบกันมาจาสิบปีเฉยๆ อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่ชั้นและมันเป็นต้นอ่อนจวบจนโตพอที่จะเรียกได้ว่าเป็นผู้เป็นคนในวันนี้

เฮ้อ รักมัน ฮือๆๆๆๆ บอกรักกันบ่อยมาก แต่ก็รู้สึกว่ายังสื่อสารออกไปไม่ได้ครึ่งของสิ่งที่อยู่ในอก การมีอยู่ของมันช่วยให้ชั้นรอดตายมาหลายรอบมากๆๆๆ ทั้งตั้งใจและไม่ตั้งใจก็ดี

อยากพูดถึงชมยน อีกแล้ว 55555555555 ( ก่อนหน้านี้พูดถึงในใจ ) คือมันเป็นคนที่ทำให้ชั้นรู้สึกว่าการมีอยู่ของตัวเองมีค่าด้วยตัวของมันเอง ไม่ต้องคอยชะเง้อรอการยอมรับจากใครๆ แค่นั่งหายใจไปเฉยๆก็ดีเกินพอแล้ว

ละก็นึกถึงความว่างเปล่าของยูไดในฤดูหนาวฯด้วย 😔 เนี่ย ปากบอกว่าไม่ชอบ แต่สมองก็หยุดคิดถึงไม่ได้ ถึงเวลาหาอะไรจรรโลงใจอ่านเพื่อชำระคราบตะกอนที่คั่งค้างละ

( คือ นึกถึงตัวเอง )

จริงๆ ไม่ชอบที่บางครั้งเราก็เผลอผูกคุณค่าและความเก่งของตัวเองไปกับงานที่ทำเลย แต่มันก็ยากมาก เพราะพาร์ทอื่นๆก็ไม่ได้ทำให้รู้สึก achive อะไรซักเท่าไหร่ y — y เหมือนเป็นเด็กโง่ในทุกมิติของชีวิต

สรุปว่า งานผ่านในดราฟต์แรก ! ! ! 🥺😭🤍🤍🤍 ฮือๆๆๆ ดีใจ คุ้มค่าทุกหยาดน้ำตาที่เสียไปละ โอเค แกก้ไม่ได้ห่วยแตกขนาดนั้นเว้ย

คือเขียนดีจนอ่านจบใน one sitting ทุกอย่างสิ้นสุดภายในเวลาชั่วโมงครึ่งเท่านั้น ทำใจปิดเล่มไปพักไม่ได้เลย มันจะขาดใจตายเอา

ฤดูหนาวเมื่อเราพราก มันน่าสะอิดสะเอียน *มาก* เรื่องราวที่เต็มไปด้วยความหมกหมุ่นที่แสนบิดเบี้ยวและความรู้สึกนึกคิดอันมิน่าพิสมัยของมนุษย์ แต่ถึงกระนั้นก็ยังไม่สามารถหยุดอ่านได้ เป็นเล่มที่ประทับใจชั้นเชิงการเขียนมากๆๆๆ ความรู้สึกตอนอ่านหน้าสุดท้ายจบแล้วพลิกมาดูปกรองยังคงตราตรึง ประหนึ่งถูกน้ำเย็นทั้งถังสาดใส่

คือน่าจะเป็นความเครียดสะสม 5555555555 ฮือๆๆ เรื่องงานก็สุดตีนอยู่ละ สองวันที่ผ่านมาดันอัพเลเวลความขมด้วย elena knows กับฤดูหนาวเมื่อเราพราก อ่านจบละนั่งช้อค วิญญาณออกจากร่าง รุ้ตัวอีกทีก็ถึงเวลาทำงานวันถัดไปละ

มันเป็นเพราะคลังความรู้ในหัวมีน้อยด้วย ต่อให้ขุดไปยันก้นหีบก็ยังไม่เพียงพอสำหรับการเศษงานซักชิ้นนึงขึ้นมา ละชั้นรุ้สึกทรมาณในทุกย่างก้าว ตั้งแต่การเก็บหอมรอมริบ การเลือกหยิบแต่ละสิ่งมาใช้ จวบจนการนำเสนอมันออกมา เฮ้อ

ค้นพบแล้วว่าตัวเองเอนจอยกับงาน logical พวกเอ็กเซล ออแกไนซ์ดาต้า มาโคร ฯลฯ มากกว่าพวกตระกูลภาษาที่ต้องใช้ความคิดสร้างสรรค์ ฮือๆๆๆ เหนื่อย เครียด ทรมาณ ทำงานอย่างหลังเท่าไหร่ก็ไม่เคยดีพอซักที

แล้วก็มานั่งคิดว่าตัวเองคิดถึงเรื่องในอดีตเยอะมาก ทั้งตั้งใจหรือไม่ตั้งใจก็ตาม พาลให้คิดว่าแผลที่ตัวเองเคยคิดว่ามันสมานแล้ว แท้จริงอาจจะยังแค่พึ่งขึ้นสะเก็ด บางทีเราก็แค่กลัวเกินกว่าจะยอมรับว่าเรื่องไร้สาระนั้นมันส่งผลกระทบต่อจิตใจเกินกว่าที่ควรจะเป็น

เหมือนได้มาทบทวนความทรงจำและประสบการณ์วัยเยาว์ไปพร้อมๆกับตัวละครจริงๆ 55555555555555 คิดว่าส่วนหนึ่งที่ทำให้เป็นคนกลัวการผิดหวังขนาดนี้ก็เพราะเติบโตมาในบ้านที่เว้าๆแหว่งๆ แต่ก็นั่นแหละ ใช่ว่ามันจะมีแต่ข้อเสียไปซะหมด ส่วนอื่นๆที่เราชอบของตัวเองก็ได้รับการหล่อหลอมมาจากที่ๆนั้นเช่นเดียวกัน

พ๊อยต์ที่พูดถึงการหย่าร้างก็ชอบมาก เด็กๆไม่สมควรคิดว่าการเลิกรานั้นเป็นความผิดของตนเอง ไม่ควรกลายเป็นเด็กที่มองโลกในแง่ร้ายหรือคิดว่าความรักนั้นเป็นเรื่องน่ากลัว เพราะที่จริงแล้วการตกหลุมรักนั้นถือว่าเป็นหนึ่งในความรู้สึกที่แสนวิเศษที่สุดในโลก

ชอบประโยค ‘เด็กที่มาจากบ้านที่แตกสลายจะไม่ใช่ว่าความรักจะยั่งยืนตลอดไป’ มากๆๆๆ และยิ่งชอบมากขึ้นไปอีกเมื่อตลคเติบโตขึ้นและพิสูจน์ให้เห็นว่าคำปรามาสในอดีตนั้นเป็นเรื่องที่ผิด แม้ทุกอย่างจะเต็มไปด้วยความยากลำบากและต้องหอบหิ้วความเกรงกลัวที่จะล้มเหลวไปในทุกย่างก้าว แต่ท้ายที่สุดแล้วเด็กคนนั้นก็เรียนรู้ที่จะรักใครให้ได้ดีที่สุดในแบบของตนเอง

ตั้งใจว่าจะไม่แปะ taps พร่ำเพรื่อ แต่ก็เจอประโยคที่ทำให้นึกถึงเรื่องราวในชีวิตจริงแทบทุกหน้า 5555555555 ทั้งเรื่องของตัวเอง เศษเสี้ยวของคนรอบกาย เพื่อนสนิท คนที่ห่างกันไป รวมไปถึงพ่อและแม่ที่พยายามจะไม่นึกถึง

ร้องไห้กับงานคุณบัคมันไปแล้วประมาณ n รอบ ไม่ว่าจะอ่านตอนไหนก็ทำงานกับหัวใจได้ดีจริงๆ เราทุกคนล้วนเป็นคนโง่ และจะยิ่งโง่เป็นพิเศษเมื่อพยายามทำตัวให้ดีพอสำหรับคนที่เรารัก

#กลายเป็นท่านเทพในเกมสยองขวัญ #我在惊悚游戏里封神

อ่านหนังสือไม่ทำให้ใครตาย (ตาย)