Król karo Odszedł Na zawsze Walet trefl Nie dorasta mu Do pięt Dama kier Płacze Co noc Nie pocieszy jej Joker Tylko blotki Chichoczą Po kątach Mają Asa w rękawie

A może Właśnie Dzisiaj Przyśnisz się Nad ranem Usiądziesz W starym Fotelu I spojrzysz Znad okularów Przez chwilę Zapomnę O tych Latach Bez ciebie Będę Będziesz Będziemy Ty i ja My

Znowu Płonie Sodoma Znowu zabrakło Dziesięciu Sprawiedliwych Nikt nie Ucieka Nikt nie ogląda się Przez ramię Prawy Lot I jego Żona Nie istnieją

A ja wierzę Że gwiazdy Mogą Przynieść Szczęście Kiedy Na nie Patrzę Nie płaczę Wielki Wóz Pas Oriona Mała Niedźwiedzica A wśród Nich Twoja Twarz Widzę Ją Tak wyraźnie Wśród tysiąca Innych Gwiazd I czekam I patrzę I śnię

Dobrzy ludzie Umierają Łagodnie Pogodzeni Ze sobą Bezpieczni Wśród Kochanych Dobrzy ludzie Wiedzą Że ich dobro Zostanie Gdy odejdą Będzie Z innymi Dobrymi Ludźmi

Życie Jest jak Codzienne Czyszczenie Butów Sumiennie Nakładasz Na nie pastę I pracowicie Polerujesz Nazajutrz Znowu Je włożysz By pokryły się Błotem

Zamarzam W śnieżnym Przygranicznym Lesie Słona Morska woda Zalewa mi Płuca Piersi Mojej mamy Nie dają już Mleka Ginę W gruzach Domu zniszczonego Bombą Ręka Bije mocno Więc serce Przestaje Byłam Tylko dzieckiem I wierzyłam W baśnie

Jestem Powiewem Wiatru Który rozwiałby Twoje włosy Jestem Kropelką Deszczu Który zwilżyłby Twoje usta Jestem Dotykiem Słońca Które ogrzałoby Twoje ciało Będę Nocnym Koszmarem Który przepłoszy Twoje sny

Co zapamiętasz Gdy pójdę Głos podobno Głęboki Zapach ulubionych Perfum Zwykle ciepłe Dłonie Oczy boleśnie Wielkie Kroki stawiane Bezgłośnie Co zapamiętasz Gdy pójdę

Zabiłeś Wczoraj Złym Słowem Groźnym Krzykiem Zabijasz Dzisiaj Podłym Gestem Cichą Obojętnością Zabijesz Jutro Bo myślisz Że masz Władzę Nade mną Tym razem Twoje łzy Nie oczyszczą Wyrzutów Resztek Sumienia

Znowu pędzisz Dziewięćdziesiąt Sto trzydzieści Nie chcę liczyć Ciągle za bardzo się spieszysz Zwolnij jesteś Sercem Masz kochać

Wróciłaś Kiwasz Na mnie Swym krzywym Paluchem Mościsz się W moim Życiu Chichocąc Złośliwie Próbujesz Tym razem Zostać Ze mną Dłużej Jak uciec Od ciebie Skoro Ten świat Boli

Sen Bez snów Marzenia Bez pragnień Czy Jestem Skazana Na przekleństwo Niedające Nadziei Przeznaczenie Przegranej

Nie lubię cię Kiedy Przychodzisz Wszyscy Płaczą Boję się ciebie Bywasz Przejmującą I groźną Tajemnicą Uciekam od ciebie Chociaż I tak Kiedyś Mnie dopadniesz Jesteś Wszystkim I niczym Jesteś Śmiercią

Mały chłopiec Bawi się W wojnę Strzela Z drewnianego Patyka Obrywa Ręce i nogi Plastikowym Żołnierzykom Zepsute Wyrzuca Do śmieci Śmieje się do łez Duży chłopiec Bawi się W wojnę Strzela Pociskami Dalekiego Zasięgu Obrywa Ręce i nogi Swoim Żołnierzom Zabitych Chowa W grobie Nie widzi łez

Trochę człowiek Może tylko Trochę Współczuć Pół-sumienie Łatwo przyjmuje Podawane Półprawdy Niby-guru Opowiada O rzekomych Niby-sukcesach Jak można być Trochę Niby Pół Człowiekiem

Przede mną Oczekiwanie Na wolność Na spokój Na szczęście Na spełnienie Nazywam się Cierpliwość

Byłeś Widzę cię Codziennie W oczach Chłopca Istniałeś Każdego ranka Stukam W twój Barometr Pamiętam Ciepłe dłonie Ciemny głos I nikotynowy Smak ust Dlaczego Przestałam W ciebie Wierzyć

Odchodzimy Codziennie Powoli Z rozmysłem Odchodzimy Zamykamy Stare sprawy Pakujemy Pudła wspomnień Zostawiamy Puste miejsca Odchodzimy Towarzyszy nam Głuchy trzask Zamykanych Drzwi Odchodzimy Bez oglądania się Za siebie Tam gdzie Trafimy Nikomu Nie powiemy Skąd jesteśmy

Dzisiaj Świat nie Zasługuje Na metafory Epitety Pokazują Szarość Wokół Tylko Oksymoron Potrafi Się bronić Smutnym Uśmiechem I głośnym Milczeniem Gdzieś Zniknąłeś Mądry Arystotelesie

Moje mosty Prowadzą Nie wiadomo Dokąd Moje mosty Chwieją się Przy każdym Kroku W moich mostach Są dziury Po strasznych Historiach Moje mosty Opuszczam Zapalam Niech spłoną

Nie poznaję Zapachu Ich słów Jasne oczy Straciły Swój blask Ciepły dotyk Zamienił się W lód Zapomniałam Swoich Nieświętych

Jesteście Urywkami snu Fragmentami Życia Czasami Spłyną łzy Bolesnych Wspomnień Rzadko też Lekki blady Uśmiech Ku pamięci Byliście Przecież

Drzwi Które wtedy Przekroczyliście Otwierają się Tylko Z jednej Strony Schody Którymi potem Schodziliście Prowadzą Jedynie W tamtym Kierunku Próbuję Wierzyć Że właśnie Dlatego Nie potraficie Chociaż chcecie Wrócić

Jestem Dziewczyną Mam jasne Włosy Błękitne Oczy Biegnę Wysokie Szpilki Stukają Po schodach Otwieram Skrzypiące Drzwi Patrzę Na siebie W zakurzonym Lustrze Ciemnego Pokoju Stara Kobieta Przyjaźnie Mruga Spod Srebrnych Rzęs

Jestem kobietą Mam Trzydzieści lat Radość Jestem kobietą Mam Trzydzieści lat Nadzieja Jestem kobietą Mam Trzydzieści lat Lęk Jestem kobietą Mam Tysiąc lat Cierpienie Byłam kobietą Miałam Trzydzieści lat Cisza

Stare latarnie Zachwycają Jedynie Dziecko I fotografa Teraz Wszystkie Świecą Tylko Dla Ciebie Tam Dokąd odszedłeś Znowu Stałeś się Dzieckiem

Płoniesz Ogień Zajął Twoje Ręce Słychać Zduszony Krzyk I głuche Milczenie Miną Lata Niewielu Wspomni O Tobie Szaremu Człowiekowi - zwycięzcy

Uśmiech Nadzieja Szczęście Przyszłość Najpiękniejsze Banalne Słowa

Kropla Po kropli Coraz Szybciej Jeszcze Gęściej Lśniącą Powłoką Deszcz Oczyszcza Brudny Świat

Zapisane Będą Słowa i czyny Oczy Dziecka Gasnące W ciemności Krzyk Kobiety W bezsilnej Rozpaczy Zaciśnięta Pięść Dorosłego Chłopca Zapisane Będą Czyny i słowa

Jeszcze Próbuję Oddech Usta usta Ciągle Masuję Zatrzymane Serce Głucha Cisza Tak umiera Świat

Ecce homo Jest brudny Zmęczony I śmierdzi Ecce homo Uciekał Przed śmiercią I przegrał Ecce homo Dla wielu Już nie jest Człowiekiem

Czerwony Kapturek Nigdy Nie dotarł Do chatki Babci Jaś i Małgosia Wcale Nie znaleźli Domku Z piernika Kopciuszek Nie spotkał Wróżki I nie tańczył Na balu Zły człowiek Poszczuł ich psem I pogonił W głąb Lasu

Talerz dla Zdrożonego Wędrowca Stłukł się Na milion Kawałków Kto poskleja Skorupy I ocali Człowieka W człowieku

Gdzie jesteś Dziewczynko W czerwonym Płaszczyku Zniknęłaś Nagle Za ścianą Drzew Kiedyś Zapomnę Że istniałaś Zmienisz się W sen

Mamo ciemno Boję się Mamo zimno Przytul mnie Mamo trawę Pokrył szron Mamo ktoś nam Zabrał dom Mamo oczy Zamknął brat Mamo jaki Straszny świat

Cicho stąpaj Powoli Może Nie usłyszą Teraz biegnij Szybciej Może Nie dogonią Podnieś kamień Włóż go W piersi Twoje serce Roztopiło się We łzach

Pozwólcie dzieciom Przychodzić Do mnie Zapalcie księżyc Niech nie boją się Ciemności Otulcie je Przed chłodem I deszczem Ocalcie ich Świat

Dzisiaj Świat nie Zasługuje Na metafory Epitety Pokazują Szarość Wokół Tylko Oksymoron Potrafi Się bronić Smutnym Uśmiechem I głośnym Milczeniem Gdzieś Zniknąłeś Mądry Arystotelesie

Siadam Niepewna W wagonie Następna Stacja Samotność Następna Stacja Cierpienie Następna Stacja Milczenie Następna Stacja Bezsilność Następna Stacja Nadzieja Wysiadam Z mojego Metra Co dalej Dokąd Dlaczego

Żadna Chusteczka Nie zetrze Tych kropel Poszarzały Smutek Zabiera Nadzieję Deszcz To gorzki Płacz Ranionej Ziemi

Fale deszczu Uderzają O szklany brzeg Mojej wyspy Echo naśladuje Oddech Śpiącego Piętaszka Szukam drogi Nie umiem być Robinsonem

Kropla Chłodzi Rozgrzane Czoło Krople Zwilżają Spierzchnięte Usta Miliony Kropli Topią Nasz świat

Bolało Boli Będzie boleć Tyle Tylko tyle Aż tyle

Kiedy zniknę Zapomnisz Od razu Nie spłynie Nawet Jedna łza Zaprzeczysz Że kiedyś Istniałam Poczekaj Tylko Zniknę

Zawsze patrz Na jasną Stronę życia Każdy wieczór Jest zapowiedzią Poranka Po burzy Zwykle przychodzi Słońce Cholera jasna Nie działa

Wrócić Żeby Walczyć Walczyć Żeby Przetrwać Przetrwać Żeby Wierzyć Wierzyć Żeby Żyć

Ostatnia Kropla Wody Wyschła Umieram Z pragnienia Bez nadziei

Uratowałeś Swą ludzką Postać Pusty Narcyzie Źródełko W którym Podziwiałeś Urodę Wyschło