Kelimenin,tanımlamanın ve analizin boğucu gücü. Farkindasin ama değiştiremiyorsun. Bildiğin en iyi şey acı çekme ve farkindalik. Evvela kendinin. Ağrı kesici tanimlarla acıyi dindiriyorsun. Ve şundan eminsin ki dünya ağrısı kroniktir. Ancak ölünce geçer. Ölene dek tanımlayacaksın. ama ölümü değil.

"Tam bütün cevapları bulduğunu düşünürsün, sorular değişir." (Coelho) "Sen cevapları ezberliyorsun.. Oysa hayat aynı soruyu iki kere sormaz." (Osho) "Hayat, doğru cevapları olmayan bir sınavdır." (Yalom) Ne garip hayatın sabit bir bilgisi yok ...

İnstagram hesabımı kapatmak istiyorum. Yılmaz İlkkan’a diyor ya: “Lan yaşadığımız yetmiyor bir de senden dinliyoruz hayatın acı gerçeklerini. Sus ulan artık sussana ya.”

Konuşamam yalnızca duble kahve.

Bir yıl daha bitiyor. Olan bitene bir sene sonra dönüp baktığımda kendime hissettigim tek şey merhamet. Başarılı olmanin takdiri değil. Merhametimin sebebi de kendimden esirgediğim merhamet. Uzulmedigim her an sana borçlu muyum dünya? Her gün tekrarlıyorum: Kimseye borcun yok. Kimseye borcun yok.

Sağlık karnesi.

Çocukluğundan beri mükemmel olma misyonu yüklenen insanlar için hayattan kırmızı çarpıyı,eksi puanı almak bir özgürlük hissi sağlıyor Hayatıma müdahil olan insandan aldığım acı dersle mükemmel olmadığımın sağlaması yapıldı, artık mükemmel gibi davranmak zorunda değilim Bazen bir çarpı hayat kurtarır

"Gördün mü bak, insan deli gibi koşmak istediği yere adım bile atamıyormuş." Gabbeh/ 1996 Mohsen Mahmelbaf

Bir vakit tarafında olduğum "Bu dert beni adam eder" diyen Ataol Behramoğlu'nun fikrinden cayıp "Bu dert beni iflah etmez,heder eder"diyen Ilkay Akkaya'nın safına geçmek...

Yağmurlu bir günden günaydın. Yağmuru ve kahveyi seviyorum. İnşallah sizin de gününüz güzel geçiyordur. 🙋

Şimdi bitirdiğim filmde ; terapistine "üzüntümün geçmesi için iyice üzülmem gerektiğini söylüyorsun yani"dedi. "Yaşamak acıyı tatmaktır ve acı çekmekten korkarak yaşamak, yaşamayı reddetmektir.” der Paul Auster. Zihinde alan açılmayan, acıyla yüzleşilmeyen yerde huzurun barınacağını sanmıyorum.

Benim havalar.... fizy.in/qcitstZ7

Rutinin kıymetli olduğu düşüncesi ile ne kadar kısıtlayıcı birer alışkanlıklar bütünü olduğu kaygısında gel git yaşayan algımdan anladığım bir şey var artık: Bana da yaranılmıyor.

Alıngan olduğuma ilişkin eleştiriyi kaldıramayacak kadar alınganım. En son alnıma alıngan içeriktir yazıp dolaşacağım, yok yani bilsinler.

Şarkıyı dinlerken insan bir yandan gitmek zorunda kalanları, bir yandan kalıp vazgeçmeyenleri düşünür. “Ciao Bella” sadece bir veda değil; biraz gurur, biraz sitem, biraz da içten içe hâlâ süren bir bağlılıktır. Kısacası, şarkı insanın içinde bir iz bırakır — hem yakar, hem güç verir.

Kasım böyle geçti.

Manzaram / Şarkım

Güçlü olduğunu sandığın yönlerin belki de en kırılgan ve zayıf olduğun tarafındır. Öyle zayıfsındır ki o konularda, o tarafını ele vermemek, örtbas etmek, koruyup kollamak için cesaret depolayıp durursun. (Kendime diyorum tabii)

✨

Gece vakti usulca kendini belli eden bir hissi yok etmek zordur. Bir gülümsemenin hatırlanışı için ancak unutmuş taklidi yapılır..

Kimseye nefret duyamayacak kadar yorgun ve içe dönük mizaçliyim. Bir kavgada "sen kimsin lan" diye üstüme yürüseler, gerçekten de ben kimim, bu dünyaya geliş amacım nedir diye hüzne ve dünya ilmine dalıp dayak yeme ihtimalim var.

"Ne olur beni göğsünde tut dokunmadan" içli bir cümle Onu yaşamak için fiziksel bir temasa gerek olmadığını,manevi yakinlik,ruhsal bağın devam etmesini dileyen,güven veren huzur dolu etkisini kalbimde hissedebilmek,unutulmamak,sadece ruhunun yanında olduğunu bilmek.duygusal sığınma, ruhsal yakınlık.

Çok dikkatsizsem, başka bir şeye gereğinden fazla dikkatimi verdiğim için. Çok unutkansam, başka bir şeyi gereğinden fazla hatırladığım için... İlgisizsem dile getirmediğim acılar icindeyimdir. Yani kendimde fark ettiğim şey bu.

Yazdıklarıma beğeni ve yorum yaptiginizda kendimi yalnız hissetmiyorum. Teşekkür ederim güzel kalpli arkadaşlarım. İyi ki tanıştık. Aile olduğumuzu hissettiriyorsunuz 🤗😍

sıkıca sarılmaya inanıyorum.

İnsanın arkasinda bıraktığı boşluğu,o boşlukta günlerce gecelerce asılı kalmayı biliyorum. Ustelik bir üzüntüde kendimi kaybetmekte de üstüme yoktur. Ama bu batma hissini ilk defa duyuyorum.Bir şey var içimde. Gogsumde çoğaldıkça gövdemin yükünü ağırlaştiran,bazen yatışan ama asla azalmayan,

İnsanın kendisine ait olmayan bir borcu tek başına ödemesi gibi bir şey yaratmadığı bir yalnızlığı tek başına çekmesi. Bu yalnızlık benim değil... Alman usulü herkes kendi borcunu ödesin.

Genelde dışarıya bütün, güçlü , mutlu ve tek parça görünmek adına içimizdeki dağınıklığı gizleriz. Hayatımın hiçbir sürecinde kendi içimde bu denli güçlü, tek parça olduğum ama dışarıdan da bir o kadar dağınık göründüğüm olmamıştı. Ve gariptir insanların gözlerinden içlerindeki dağınıklık okunuyor.

bir ilişki biter. iki taraf da bir şeyler yitirir mi, bu bitişten kazançlı çıkan var mı bilmem. Ama; ben kendimi yitiririm. Sen olan beni. iyi niyetimi,umudumu,neşemi,samimiyetimi, en iyi arkadaşımı, bir daha yaşanması mümkün olmayan hatıraları yitiririm.ben bu yolda bir şeyimi muhakkak yitiririm...

Devlet hastaneleri çok ürkütücü. Hepimiz insanız, zayıfız, duygularımız var ama orada insan değil güçlüymüşüz, duygularımız yokmuş gibi davranmamız gerekiyor.

Ölümün diğer adı : "bir daha hiç" olmalı. Ölümün trajedisini bu başlık ile anlayabiliriz. Ayrılık da öyle. Bir daha hiç o gülüşü görememek, kalbinde neşesini yaşayamamak, o sesi duyamamak, o kokuya sarılamamak, uzandiginda dokunamamak. Bir daha hiç.

Metin Altıok.

Hayal kırıklığına uğramamak için olası tüm kötü durumları hesap edip kendimce bir ön alıştırma yaparım ama enteresan şekilde daima hesap etmediğim bir şeyin acısını çekerken bulurum kendimi.

"Ayrılık, 'sen'in yitiminde başlar, düşündüğün sen değil O'dur artık" demin boyle bir cümle okudum. O kadar güzel bir ifade ki. Hakikaten birinden ilk ayrıldığınızda içinizde o kişi o kadar yer etmiş oluyor ki, ayrılığın acısını bile o kişiye anlatmak istiyorsunuz.

Güzelsen güzelsin yok mu benzerin Goncadır ilk hali bütün güllerin" diyor ya şarkı Tüm aşkları sıradanlaştıran şey Herkesin benzeri var A.Veysel"Güzelliğin on par'etmez Bu bendeki aşk olmasa"diyerek reçete veriyor "Sen sandığım belki benim yüreğimdi"der başka şarkı Sevdiğimiz bizim içimizde güzeldir

Aşkta bir ismim olsaydı adım masallardaki peri kızı olurdu. Masum. Dilerim bir gün tılsımımı bulurum... 🧚‍♀️

Her şeyi son bir kere daha kurtaramazdım. Keşke nane şeker gibi mentollü bir buluttan doğaydım Çocuk oldum sonra ağladım, yağmur bile beni ayıpladı. Ruhumu gömdüğüm yer hala belli. Güneşi özledim, sonra seni Keşke gölgesine razı bir fesleğen olaydım.

Vücudumuzdaki ölü deriyi belli belirsiz üzerimizden atışımız gibi hayatımızdaki insanlar da günler de fark etmeden yitip gidiyor. Bir bakıyoruz en yakınımız, bir bakıyoruz çok önceleri yaşamış eski bir "ben"in en yakını şimdi uzakta. İnsan ancak böyle yenileniyor.

dürüst, sahici bir serzeniş de duadır.

Üzerinden atlanamayacak, yanından dolaşıp geçilemeyecek, bir başkasının sizin yerinize yükünü üstlenemeyeceği bir şey yas. Bu yüzden ölüme çok benziyor. Bir şeyin yasını tutmak ölmektir de aynı zamanda

"içimin kalıntılarını hangi suyu içerek temizleyebilirim Katranlaşıyor geceye doğru kalbim çünkü Ayrılık dediğin Azınlığa düşmektir kendi kederinin karşısında"

Takat getiremediğim hüzünlerde bir çaresizlik hissi oluşuyor. Ellerinin, babanın, sevdiğin adamın, güçlü bildiğin şeylerin hiçbirinin ölüme ve ayrılığa bir şifa olamayacağını iliklerine dek hissediyorsun.

Artık orada olmayan bir şeyi özlemenin ani ıstırabı, insanın aniden elinden düşen bir kavanozun paramparça olması gibi. insanın elinde hem daha kusurlu hem daha değerli oluyor. Ayrıldıktan sonra bellekte tutulan sevgili bir insanın imgesine de böyle bir şey olur. John Berger,

Günebakan çiçekleri gibi bizde ölüme bakıyoruz tüm ömür boyunca. İşe, güce, aşka, mala mülke odaklanırken bile yalnızca ölüme , bitişe doğru yol alıyoruz. Bu sürece böyle bakınca tamah ettiğimiz her şey anlamsız geliyor. Ha bir gülle ilerlemişsin ha kendi dikeninle. Ölüme bakıyoruz işte. Yitirmeye..

Kendimi iyiliğe, iyi insanlara,olumlu duruma göre ayarlamışım. Kötüyü, kötü insanları, olumsuz durumu görünce hiçbir şey yapamıyor, öylece kalakalıyorum. İnsan kırk odalı kalbinde bir odayı da kötülüğe olumsuz duyguya tahsis etmeli. Aynıyla ve misliyle karşılık için. Nefes almak için.

Zaman geçtikçe hayatın diyalektigini daha iyi anlayıp yaşamaya başlıyoruz. İnsanlar keskin, net bir ayrımla sadece iyi ya da sadece kötü olamaz,bir eylem nimet getirdiği kadar külfet de getirir,kusurlu bir yüz çok açıdan güzel olabilir. Ve hayat müphemlik, imtihan ve acıdır.

Kiyarustemi,film için "gözbebeğim" der. Filmin kahramanı için de"garip bir suç"vurgusunu yapar İnsan,görülmek,duyulmak,elle tutulmak ve sevilmek ister;karanlıkların içinde de olsa yürümek ister bu dünyayı. Ve insan, bir kenara itildiğinde,kar gibi erimemek için son hamlesini yapar... Close Up 1990

Hepsinizi kucaklıyorum sevgimi iletiyorum arkadaşlarım 😍🌷

Odanın penceresinden dışarıyı İzlerken içindeki acıyı teskin edip uykuya dalanlara da iyi geceler....