อีริคดันโลแกนให้หงายหลังลงนอนกับเตียง คนหน้าหวานหัวเราะคิกคัก จากนั้นก็อ้าขากว้างให้อีริคโถมทับตัวเองเข้ามา สามีหนุ่มจูบลงบนปากเรียวสวยอย่างเร่าร้อน มือขยับลูบไล้จนลงไปถึงช่องทางหวาน สอดใส่นิ้วเข้าไปอย่างนุ่มนวล เรียกเสียงครางจากคนหน้าหวานที่หลับตาลงจากความเสียวซ่านอย่างน่ารัก

"ทั้งสองคนนี่ล่ะก็..." โลแกนหัวเราะคิกคัก แต่ก็ไม่ปฏิเสธหรอกหากทั้งคู่อยากจะมี พวกเขาเดินสำรวจที่พื้นที่ข้างหลัง เห็นว่ามีสนามเด็กเล่นอีกด้วย "ที่นี่เหมาะสำหรับเลี้ยงเด็กมากๆ เลยนะครับ" โลแกนว่า จินตนาการว่าถ้าลูกๆ ได้เล่นด้วยกันที่นี่ น่าจะดี "พี่โลแกนชอบที่นี่เหมือนกันสินะครับ"

ทั้งสองคนสอดประสานจังหวะของกันและกันอย่างดี ทำเอาเวดร่วงกายขมวดเกร็งไปหมด เขากระแทกตัวเร็วขึ้น ในขณะที่ลีโอก็อ้าขาให้กว้างขึ้นเพื่อให้มีพื้นที่เพียงพอ คนสวยครางเสียงหวานขึ้นเรื่อยๆ รู้สึกว่าความหอมหวานของสัมผัสนั้นกำลังใกล้เข้ามาแล้ว "พะ พี่เวด ผมจะ...ไม่ไหวแล้ว"

อีริคว่าก่อนจะทิ้งตัวลงไปบนที่นอนแล้วกอดเอวโลแกนเอาไว้ตามเดิม คนหน้าหวานมีขยับยุกยิกในตอนแรก แต่ก็ยอมแพ้แต่ความดื้อดึงของอีริค ประกอบกับ เขาเพลียมากๆ อยากจะหลับเต็มทีแล้ว เลยไม่ขัดขืนต่อ เขาหลับตาลง แอบรู้สึกสบายใจในอ้อมกอดของอีริคเสียเหลือเกินจนกระทั่งผลอยหลับไปด้วยความผ่อนคลาย

อ่านเรื่องคสพ.ที่คาดหวังว่าอีกคนมันต้องมาแต่งงานด้วยแล้วพอเลย ถ้าคนไม่อยากแต่งมันก้ไม่อยากอ่ะ แล้วเรื่องบีบผช.ให้จ่ายสินสอด ไม่ชอบไรแบบนี้มาก อีกฝั่งพ่อแม่มันไมเสียเงินเลี้ยงมามั้ง

โลแกนกรีดร้องเล็กๆ ด้วยความสุขสม ทุกครั้งที่เวดขยับเข้ามาในร่างกาย เขาจะรู้สึกได้ว่ามันสัมผัสส่วนที่ลึกที่สุดที่อยู่ในตัวเขา ทำเอาสมองเขาขาวโพลนไปหมด "อ๊าง~" เขาคว้าต้นคอของอีริคเพื่อให้โน้มลงมาจูบ แลกริมฝีปากและเรียวลิ้นอย่างเร่าร้อน รู้สึกว่าตอนนี้ ตัวเองเหมือนแมวป่าติดสัตว์ที่พร้อมจะผสมพันธุ์เพียงอย่างเดียวเท่านั้น

อีริคหัวเราะอย่างมีความสุข เขาเอาผ้ามาห่อตัวโลแกนไว้ก่อนจะช้อนอุ้มเอาร่างโลแกนขึ้นมา คนในอ้อมกอดรีบคว้าคอของอีริคไว้ แล้วหัวเราะอย่างมีความสุข "ยังอุ้มไหวเหรอครับ?" "ถ้าเป็นคุณ ให้อุ้มตลอดชีวิตเลยก็ยังได้" อีริคว่าแล้วใช้มืออีกข้างที่ยังว่างอยู่หยิบรองเท้าของโลแกนขึ้นมาแล้วพาเดินกลับไปที่ตัวบ้าน

โลแกนรีบเดินหนีออกจากจุดนั้น ไม่อย่างนั้นแล้ว เขาต้องหวั่นไหวไปกับรอยยิ้มนั้นของอีริคแน่ๆ เลย โลแกนยกจานอาหารมาเสิร์ฟให้ลูกน้อยจากนั้นก็นั่งลงข้างๆ จากนั้นเขาก็ตักอาหารจะป้อนให้ลูกด้วยความเคยชิน "ไม่ต้องป้อนก็ได้นะครับ โลแกน ลอร่าทานเองได้แล้ว" อีริคว่า จากนั้นก็วางจานอาหารของตัวเองและโลแกนลงบนโต๊ะทานข้าว

WadeLOGAN❤️🩶

"นายไม่จำเป็นต้องรู้สึกผิดแล้วล่ะ ฉันเองก็จะก้าวต่อไปข้างหน้า ลืมเรื่องที่ทำให้เราเจ็บปวดซะ แล้วทำตามหัวใจตัวเองเถอะ" สก็อตช้อนคางคนหน้าหวานขึ้นเบาๆ เขายิ้มให้อย่างอ่อนโยน "มะมี๊ขา..." ลูกน้อยส่งเสียงเบาๆ อย่างกังวล ไม่เข้าใจว่าแม่ร้องไห้ทำไม และสถานการณ์ตอนนี้คืออะไร

"เปิดตาได้หรือยังครับ?" โลแกนถูกพามาที่ที่พวกเขานัดกันไว้ โดยที่ยังปิดตาอยู่ ตื่นเต้นมากๆ เลยล่ะ "อีกนิดนึงนะครับ ใกล้ถึงแล้วล่ะ ตรงนี้ครับ เอ้า ถึงแล้ว พร้อมเปิดตานะครับ" โลแกนพยักหน้ารัวๆ เขาตื่นเต้นมากๆ เลย สัมผัสได้ถึงความโรแมนติกของอีริคด้วยล่ะ

"ไงจ้ะ เจมส์ มาแล้วเหรอ?" โลแกนรีบออกมาต้อนรับ ดีใจจริงๆ ที่น้องชายมาเยี่ยมจนได้ "สวัสดีครับ พี่โลแกน คิดถึงทุกคนจังครับ" เจมส์ว่าแล้วล่ะจากหลานชายมากอดพี่ชายตัวเองบ้าง เวดที่เดินตามเข้ามา พอเห็นโลแกนเขาก็ยิ้มอารมณ์ดีเลย "สวัสดีครับ พี่โลแกน ไงเจ้าตัวแสบของน้า"

"อาหารอร่อยนะครับ? อยากทานอะไรอีกไหม?" อีริคถาม เขาอยากดูแลโลแกนและเวดให้ดีที่สุด "ไม่แล้วล่ะครับ อิ่มแล้วล่ะ อร่อยมากเลยด้วย เวดล่ะจ้ะ?" "อิ่มแล้วเหมือนกัน ขอบคุณที่เลี้ยงนะ" เวดว่าอย่างอารมณ์ดี "โมเมนี่หว่า ใครบอกจะเลี้ยง" ถึงอีริคจะว่าอย่างนั้น แต่เขาก็เป็นคนจ่ายค่าอาหารทั้งหมดอยู่ดี

올해도 빨망늑대 🫡

"มาๆ นอนบนเตียงดีๆ นะครับ" อีริคตบๆ บนเตียงเพื่อกล่อมให้ลูกชายหลับ "กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว..." อีริคเล่านิทานให้ลูกน้อยที่ตั้งใจฟังอย่างดี เจ้าตัวดูสนุกมากๆ จนกระทั่งเล่าจบ หนุ่มน้อยก็ยังคงตาใสแจ๋วไม่ยอมหลับเลยล่ะ "แล้วกัน โจนาธาน พ่อนึกว่าหนูจะง่วงแล้ว" "ไม่ง่วงเลยฮับ หนูตื่นเต้น! อยากออกทะเล~"

สก็อตมองโลแกนนิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่ยิ้มมุมปากเท่านั้น "สวัสดีคุณอาสก็อตสิคะ" โลแกนว่า อุ้มลูกน้อยให้หันเผชิญหน้ากับสก็อต "สวัสดีค่ะ" เด็กน้อยว่าเสียงใสพร้อมส่งยิ้มให้ชายหนุ่ม "สวัสดีครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะ" สก็อตว่าอย่างอ่อนโยน จากนั้นเขาก็เชิญโลแกนกับลอร่าเข้าบ้านไปด้วยกัน

"เย้! มาจริงนะ?" แมกนัสถามเสียงใส ตาลุกวาวด้วยความดีใจ "จริงครับ เดี๋ยววันนี้น้าไปหาครับ คิดถึงแมกนัสกับแองจี้มากๆ เลย ไม่ได้เจอตั้งนานแนะ" "สัญญานะ" เจ้าตัวน้อยว่าก่อนจะยื่นนิ้วมาที่หน้าจออย่างใจจดใจจ่อ "ฮะๆ กดดันจัง... ได้ครับ น้าจะไปหาแมกนัสแน่นอน สัญญาเลย"

"อยากทำน่ะครับ ทำอาหารถือเป็นการคลายเคลียดสำหรับผม เพราะฉะนั้น ผมเต็มใจทำมากเลยครับ" โลแกนว่า เขากวนซุปในหม้อจนได้ที่แล้ว จึงบอกให้คนงานมาช่วยเอาไปเสิร์ฟ "มีของทุกๆ คนด้วยนะจ้ะ มาเอาไปทานกันได้เลย" "ขอบคุณครับคุณโลแกน" หัวหน้าพ่อบ้านกล่าว ทุกคนพึ่งเคยได้พบคุณโลแกนเป็นครั้งแรก ต่างก๋ชอบโลแกนในทันที

อีริคยิ้มกว้าง เขาดีใจมากจริงๆ ที่โลแกนยอมออกไปไหนมาไหนกับเขาแบบนี้ "งั้น อยากทานอะไรดีครับ เดี๋ยวผมจะไปเลือกร้านให้ เอาร้านดีๆ เลย" "แค่... อาหารธรรมดาก็ได้ครับ ผมไม่รู้จักอาหารดีๆ ที่คุณว่าหรอก แค่ท้องอิ่มก็พอแล้ว" โลแกนว่า ต่อให้เขาได้ทานอาหารดีๆ เขาก็ไม่ค่อยเข้าใจถึงความเลอค่าของมันนักหรอก

อีริควางโลแกนลงบนเตียงอย่างทนุถนอม พร้อมกับห่มผ้าให้อย่างดี "ราตรีสวัสดิ์นะที่รัก" อีริคกล่าวพร้อมกับซุกตัวลงนอนข้างๆ วันนี้เขามีความสุขมากจริงๆ เช้าวันถัดมา อีริคตื่นก่อน เขาจูบหัวโลแกนก่อนจะลุกไปจัดการตัวเองและออกไปทำงาน เขาต้องรีบเคลียร์งานให้เสร็จเพื่อที่จะได้พาครอบครัวไปเที่ยวให้ได้เลย

โจเซฟีนนอนหลับตาพริ้ม โลแกนจึงวางลูกน้อยลงในเปล จากนั้นจึงรับเกเบรียลมาจากอีริค และให้นมลูกคนเล็กต่อ "ลูกตอนกินนมนี่น่ารักสุดๆ เลยนะครับ" โลแกนว่า ชอบเวลาที่ลูกอยู่กับอกเขาแบบนี้จริงๆ "คุณตอนให้นมลูกก็งดงามมากๆ เหมือนกันนะครับ" อีริคบอก โลแกนน่ะ งดงามราวกับภาพวาดเลยทีเดียว

เขารีบลุกขึ้นจากโต๊ะกะว่าจะรีบไปหาลูก แต่ฉับพลัน เขาก็เกิดเวียนหัวจนหน้ามืดเกือบเป็นลม "อ๊ะ!" อีริครีบพุ่งเข้ามารับอีกฝ่ายไว้ก่อนที่โลแกนจะล้มลงไป "คุณเป็นอะไรหรือเปล่า?" "มะ ไม่เป็นไรครับ ลอร่ากำลังเรียก" "คุณนั่งลงก่อนเถอะ เดี๋ยวผมจะไปพาลูกมาหาคุณเอง" อีริคว่าแล้วพาโลแกนนั่งลงบนเก้าอี้ตามเดิม

หน้าท้องของโลแกนเริ่มใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ แล้ว เขามีความสุขมากจริงๆ "นี่ก็หกเดือนแล้วสินะ ท้องคุณเริ่มใหญ่ขึ้นมาแล้วนะ" อีริคว่า ยื่นมือมาลูบท้องโลแกนอย่างทนุถนอม "ตื่นเต้นจังเลยนะครับ อีก 3 เดือน ก็จะได้เจอน้องแล้ว" เวดว่า เขาอยากเจอเด็กร้อยแล้วจริงๆ "เรียกลูกก็ได้นะ เราเป็นครอบครัวเดียวกันอยู่แล้ว"

โลแกนเดินนำอีริคที่อุ้มโจนาธานมาด้วยไปที่ห้องเด็กอ่อน ฝาแฝดทั้งสแงคนกำลังพลิกตัวนอนคว่ำได้แล้ว "อุ้ย ทั้งสองคน นอนคว่ำเหมือนกันเลย" โลแกนว่าอย่างตื่นเต้น ลูกน้อยของเขาจะโตทันพี่ชายแล้ว "โตเร็วกันจริงๆ เลนนะ พ่ออยากวิ่งเล่นกับพวกลูกๆ แล้วสิ"

"จ้ะ พี่ก็คิดถึงเวดเหมือนกันนะ" โลแกนว่า แล้วลงไปนอนกอดกับเวดบนเตียง "เวดตั้งระวังให้มากกว่านี้นะ พี่อยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเวดนะ" "ขอโทษจริงๆ นะครับ ที่ทำให้พี่เป็นห่วง ผมจะระวังตัวให้มากกว่านี้นะครับ" เวดกอดโลแกนเอาไว้แน่นๆ เลยล่ะ

กูเบื่อเรื่องการอินการนอกใจละ สุดท้ายก็ชีวิตคนอื่น แล้วก็ไม่ใช่อาชญากรรมอะไรอยู่ดี ถ้ามันเกิดกับคนที่ชอบก็คงเฟลมากเหมือนเดิม แต่คิดว่าการอินกับเรื่องนี้เกินก็ไม่ได้มีผลดีอะไรกับชีวิตอ่ะ ชีวิตใครชีวิตมัน

のるひゅ

เคะแก่กับเมะหมาทาสมาก 😭😭😭

10/4ム47お品書き！A60若飛で〜す♥️💛 デウ島と少し離れた配置で寂しくしてるので遊びに来てくだせ〜！

진심 얼굴그리기가 세상에서 제일 어려움

❤️💛

smile!! ✨️ #poolverine

กุเลยไม่ซื้อแนวคิดเอมพาวเวอริ่งวูแม่นต่างๆ เพราะกุไม่ชอบผุ้หยิงทุกคน ผุ้หยิงเหี้ยๆ ก้มีเยอะแยะ เหมือนชายแท้

🫶

去年描いたやつ

🙀

무거운 고양이 좋아함

아저씨패션

ไม่มีเอมพาที่ให้พวกเมียหลวงสองดีจ้า ขอเอาผัวเทอไปชิปกับตัวละครชายอีกตัวน้า

พวกตัวละครมีเมียกูจะจับชิปให้หมด 5555555555

ด้อมกาตุนเกินเรื่องมสกอีเหี้ย ชิปตัวละครมีเมียแล้วกับตัวอื่นคือการนอกใจ อีบ้า

"มะ มันเสียว วูบวาบไปหมดแล้ว" โลแกนว่า "อะ อีริค ผมเสร็จไปรอบนึงแล้วนะครับ" "จริงเหรอครับ? ไม่เห็นรู้เลย" อีริคแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง ทั้งๆ เขาเสร็จคามืออีริคแท้ๆ "ยะ อย่าแกล้งกันสิครับ มันเสียวมากๆ เลยนะ แล้วของผม มันก็เปิดกว้างขนาดนี้แล้วด้วย"

"งั้นพี่จ่ายทั้งหมดให้เองค่ะ อาทิตย์นี้ก็ไม่ต้องไปทำงานก็ได้ พักผ่อนให้เต็มที่นะคะ" เวดว่าแล้วจับน้องเอนลงนอนตามเดิม "หิวไหมคะ?" "อืม... ก็นิดหน่อยครับ" เจมส์บอก เขายังไม่ได้กินข้าวเย็นเลยนี่นา "งั้นเดี๋ยพี่สั่งมาให้ อยากกินอะไรดีคะ?" "อืม... อาหารจีนก็ได้ครับ"

"พี่จะรับหาเงินมาสร้างบ้านกับร้านให้หนูเองนะคะ ร้านหนูจะต้องเป็นที่รู้จักของคนในเมืองทั้งหมดให้ได้เลย!" เวดตั้งเป้าหมายอย่างแข็งขัน "ให้ผมช่วยนะครับ ผมกับลุงกับป้าก็มีเงินเก็บอยู่ ต้องสร้างร้านสวยๆ ได้แน่นอนเลย"

เขาวางมือลงบนหน้าท้องตัวเองพลางครุ่นคิด เขาจะใช้ชีวิตอยู่กับอีริคแบบนร้ได้หรือเปล่านะ แล้วเขาก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้ จริงสิ ข้าวของของเขายังอยู่ที่บ้านสก็อตต์นี่นะ ปล่อยไว้แบบนั้นคงไม่ดีเท่าไหร่ แต่เขาเองก็ไม่กล้ากลับเข้าไปขนของด้วยตัวเองเหมือนกัน

รำคาญชิปเป้อคู่นั้นชิบ เล่นบทเหยื่อเก่งเกิน