สุดท้ายผมกลับไปเล่นทวิตเหมือนเดิม

เที่ยวทีไรปวดหัวทุกที สมควรอยู่บ้าน

ขอบคุณที่บริหารได้วุ่นวายขนาดนี้ ไอควาย

ทุกการเริ่มต้นมีจุดจบรออยู่เสมอ

ห้างอย่างร้างอยู่ไปก็ขาดทุน ทำไมยังมีบางร้านเปิดอยู่อีก ก้าวเท้าเข้ามาก้าวแรกผมก็อยากเฉดหัวตัวเองออกแล้ว

ทำไมชอบบอกอะไรกระทันหัน

พ่องอแงอะไรวะ

หงุดหงิด

ใช้ชีวิตกับทักษะการตัดสินใจแบบนั้นไปได้ยังไงวะ

ใครบอกขับรถแล้วหายง่วง ตาผมจะปิด

มนุษย์ย้ายสำมะโนครัว