จากนั้นเจ้าตัวก็เอาดินฝังกลบไปอย่างลวก ๆ เพราะนอกจากทันจิโร่กับเนซึโกะแล้ว มุซันก็ไม่ได้ให้ความใส่ใจกับมนุษย์คนอื่นอีกเลย "ขอร้องล่ะ ขอให้พวกเจ้ายังมีชีวิตอยู่ที ทั้ง ๆ ที่ตัวข้าก็รอพวกเจ้ามาโดยตลอด แต่ทำไมตอนนั้นข้าถึงจำเนซึโกะไม่ได้!!!" (94)

'ไปบอก... ทุก ๆ ครั้งที่ราชาอสูรกำลังจะรื้อความทรงจำพวกนั้นขึ้นมา มุซันก็จะเห็นอีกฝ่ายเป็นเด็กผู้ชายกับเด็กผู้หญิงที่ใบหน้าไม่ค่อยชัดเจน พอยิ่งจะนึกชื่อให้ออก ความทรงจำในส่วนนี้ของมุซันก็หายไปเลยทันที เพราะไม่ว่าจะพยายามนึกขึ้นมาเท่าไหร่ ตัวมุซันก็ได้แต่เพียงว่างเปล่ากลับคืนมาเท่านั้น (27)

What if ถ้าหากว่าในช่วงที่มุซันยังเป็นมนุษย์อยู่ แล้วเจ้าตัวก็ได้รับความช่วยเหลือจากสองพี่น้องคู่หนึ่ง และเมื่อกาลเวลาผ่านไป สองพี่น้องคู่นั้น ก็กลับชาติมาเกิดใหม่เป็นทันจิโร่กับเนซึโกะ มันจะเกิดอะไรขึ้น? ⚠️ ย้ำนะคะ เน้นความสัมพันธ์เฉย ๆ ไม่ได้ชอบในเชิงคู่รักกันค่า⚠️ (1) #คลังฟิคของกานดา #ออลทัน

ช่วยเม้นให้เราเยอะ ๆ หน่อยนะคะ ฮือ ถึงเราจะจุดไฟติดเองได้ แต่การได้อ่านเม้นเยอะ ๆ มันก็ฟูลฟีลเราในแต่ละวันได้มากกว่าจริง ๆ นักอ่านรู้สึกฟินตอนที่ได้อ่านฟิค ไรท์เองก็รู้สึกฟินตอนที่ได้อ่านเม้นเหมือนกันค่ะ 😭😭😭

What if ถ้าหากว่าสึนะเป็นเพียงคนเดียวที่ไม่สามารถกลับไปในอดีตได้ มันจะเกิดอะไรขึ้น? หลังจากที่สามารถจัดการกับเบียคุรันได้แล้ว มันก็ถึงเวลากลับบ้านของทุกคนที่มาจากอดีตแล้วเสียที การร่ำลากับคนที่อยู่ในอนาคตจึงได้เริ่มต้นขึ้น (1) #ออลสึนะ #คลังฟิคของกานดา

แต่อิซางิก็ยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม 'ไม่ได้ ขืนเอารูปไปให้พวกมันดู มีหวังเรื่องนี้จะต้องรู้ไปถึงหูของเอโกะซังแน่ ๆ เลย' อิซางิคิดขึ้นมาอยู่ภายในใจ แล้วเจ้าตัวก็เตรียมที่จะเดินหนีไปทางอื่นแทน "แหนะ ไม่มีให้ดู ก็แสดงว่านายยังไม่มีแฟนไงโยอิจิ~ ลองเปิดใจให้ฉันกับเนสหน่อยสิ~" (350)

ในตอนนั้นบันนี่ก็ไม่ได้รู้ตัวเลยว่าแพชชั่นในการเตะบอลของตัวเองที่มันเคยหมดไป มันก็ได้พุ่งสูงเพิ่มขึ้นมาจนเต็มปรอทไปแล้วเรียบร้อย เพราะถ้าจะจีบเด็กโง่ของบันนี่ที่เป็นเนิร์ดฟุตบอลขนาดนั้น ตัวบันนี่เองก็ต้องตั้งใจเตะบอลให้มากขึ้น เพื่อที่สายตาของอิซางิจะได้มาหยุดอยู่ที่บันนี่บ้างนั่นเอง (54)

ราวิญโญ่รออยู่ไม่นาน บันนี่ก็พาอิซางิมาส่งให้ถึงมือด้วยสภาพปลอดภัย 100% "ไงอิซางิ มานี่มา ไปนั่งคุยกันข้างในดีกว่า ตรงนี้ร้อน แล้วก็ขอบใจมากนะบันนี่ที่ช่วยเป็นธุระให้" ว่าแล้วราวิญโญ่ก็เอื้อมมือมากอดไหล่คนเด็กกว่าเอาไว้ ก่อนที่จะพาเดินเข้าไปข้างในด้วยกัน (32)

What if ถ้าหากว่าบันนี่หมดแพชชั่นที่จะเตะบอล มาเจอกับอิซางิที่มีแพชชั่นในการเตะบอลเกินร้อย มันจะเกิดอะไรขึ้น? บันนี่ก็ไม่รู้ตัวเหมือนกันว่าตัวเองรู้สึกแบบนี้ขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ทั้ง ๆ ที่ตัวบันนี่เองก็มีความใฝ่ฝันว่าจะเป็นนักบอลอันดับ 1 ของโลกมาตั้งแต่เด็ก ๆ (1) #ออลอิซา #คลังฟิคของกานดา

เธรดรวมฟิคที่เคยเขียน #ออลอิซา เอาไว้ทั้งหมด ถ้าไม่มีแท็กคู่ชิปต่อท้ายก็แสดงว่าเป็นออลอิซาทั้งหมดนะคะ #คลังฟิคของกานดา

โนอาจึงรีบขับไปที่โรงพยาบาลที่มีคนรู้จักของตัวเองเป็นหมออยู่ในนั้นเลย "แล้วสลบไปได้ยังไงเนี่ยจิน" แล้วเอโกะก็พูดสวนกลับมาทันทีเลยว่า "ฉันก็นั่งอยู่กับแกเนี่ย แล้วฉันจะรู้ไหม! รีบเลย! เดี๋ยวมันเป็นอะไรขึ้นมา ฉันจะไปบอกพ่อแม่มันยังไง!' (329)

ใบหน้าของเจ้าตัวก็ถอดสี จนทำให้คนรอบข้างนึกเป็นห่วงขึ้นมาเลย "อย่าเอาเรื่องสาสน์นี่ไปเล่าให้ใครฟังเด็ดขาด ให้รู้กันแค่นี้กับท่านโฮคาเงะพอ ถ้ามีคนอื่นรู้ว่าเทมาริส่งสาสน์มา ฉันจะกลับมาเล่นงานพวกนายทุกคนแน่" เมื่อขู่ออกไปเสร็จแล้ว ชิกามารุจึงรีบวิ่งเอาสาสน์ในมือไปหาซึนาเดะที่ห้องทำงานอย่างร้อนรน (710)

"อิรุกะซังครับ เดี๋ยวอีกครึ่งชั่วโมง พวกเราออกเดินทางกันต่อดีกว่านะครับ ผมว่าเมืองนี้มันดูแปลก ๆ ยังไงชอบกล พวกเรารีบไปเตรียมของที่จำเป็นกันดีกว่าครับอิรุกะซัง" จากนั้นซาอิก็อาสาไปหาน้ำดื่มมาให้เอง และในขณะที่อิรุกะกำลังนั่งกรอกน้ำลำธารใสใส่ลงในขวดอยู่นั้น สายตาของอิรุกะก็เหลือบไปเห็นเงาสะท้อนจากฝั่งตรงข้ามที่เป็นผู้หญิงผมสีม่วงอ่อนกำลังยืนจ้องอิรุกะอยู่... (648)

'ถ้าฉันรู้ว่าแกอยู่ที่ไหน มันก็จะง่ายมากกว่านี้เยอะเลย มิติอื่น ๆ มีเป็นล้าน แล้วฉันจะรู้ได้ยังไงกันว่าแกอยู่ที่ไหนนารูโตะ' ซาสึเกะคิดขึ้นมา ก่อนที่จะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ มือข้างขวาก็เปิดพลิกหน้าหนังสือตรงหน้าอ่านไปเรื่อย ๆ จนจบเล่ม "ซาสึเกะ! คาเสะคาเงะมาเยี่ยมนารูโตะ ตอนนี้โฮคาเงะรุ่นที่ 6 เรียกตัวนายไปหาด่วนเลย" (205)

แล้วอันริก็ถอดรองเท้าส้นสูงของตัวเองมาวางไว้บนกระเป๋าเดินทางที่อยู่บนรถเข็น จากนั้นเธอก็ใส่รองเท้าของเอโกะไปแทน "ไปกันเถอะค่ะโยอิจิคุง" อันริหันมาเรียกให้คนเด็กกว่าเดินตามเธอไป และในตอนนั้นอิซางิก็รู้สึกว่า ตัวเองโชคดีเหลือเกินที่ได้มาอยู่ในการดูแลของ เอโกะ จินปาจิ (320)

แล้วเจ้าตัวก็มาโผล่อยู่ที่หน้าห้องเช่าของนารูโตะแทน ซาสึเกะเดินสำรวจไปรอบ ๆ เพื่อหาร่องรอยของความผิดปกติ แต่เมื่อเจ้าตัวไม่เจอความผิดปกติอะไรจริง ๆ ซาสึเกะถึงได้เดินเข้าไปสำรวจข้างในต่อ 'นี่แกหายไปไหนกันแน่เนี่ยนารูโตะ!' (93)

และตัวอิรุกะเองก็บอกความต้องการของตัวเองว่าจะไปซื้อของที่ร้านไหนบ้างให้ซาอิรับรู้ตั้งแต่ต้น ดังนั้น ซาอิจึงสามารถพาอิรุกะไปซื้อของในแต่ละร้านได้อย่างรวดเร็ว "ถึงจะปลอมตัวยังไง แต่ผมก็ยังจำได้นะว่าคุณคือครูอิรุกะน่ะ" (575)

แต่มันก็ยังสามารถทำให้อิซางิรู้สึกใจเต้นขึ้นมาแปลก ๆ 'เป็นห่วงเหรอ นี่ซาเอะซังเป็นห่วงเราด้วยเหรอเนี่ย...' ความคิดของอิซางิเริ่มฟุ้งกระจายขึ้นมาไปทั่ว เพราะเจ้าตัวไม่เคยคาดคิดจริง ๆ ว่าคนระดับซาเอะจะมีความเป็นห่วงให้แบบนี้ด้วย "ดูทำหน้าทำตาเข้า นี่นายจะทำให้ฉันรู้สึกเอ็นดูไปถึงไหนเนี่ย อิซางิ โยอิจิ" (169)

"นี่คาคาชิ ถ้าโอบิโตะไม่สามารถกลับมาเดินเองได้จริง ๆ พวกเราจะทำยังไงกันดี" รินถามออกมาโดยที่ไม่ยอมหันมาสบตากับคาคาชิเลยด้วยซ้ำ "ฉันก็จะเป็นขาให้โอบิโตะเองริน แล้วฉันก็จะทำทุกวิถีทาง เพื่อทำให้โอบิโตะกลับมาเป็นเหมือนเดิมให้ได้มากที่สุด แล้วเธอก็ต้องมาช่วยฉันด้วยนะริน" (80)

แล้วอยู่ดี ๆ ก็มีมือหนึ่งมาโอบเอวของเธอเอาไว้ พอคุชินะหันไปมอง เธอก็ได้พบว่าเป็นมินาโตะนั่นเอง "มา เดี๋ยวถือของให้" มินาโตะพูดออกไปพร้อมกับรอยยิ้ม ซึ่งคุชินะเองก็ส่งรอยยิ้มกลับมาให้คนรักของเธอเช่นกัน นารูโตะที่แอบซุ่มดูเหตุการณ์ตรงหน้าอยู่ไม่ไกล เจ้าตัวก็เผลอยิ้มตามออกมาอย่างมีความสุข 'หึ ฉันบอกแกแล้วนารูโตะว่าแบบนี้สิแกถึงจะแฮปปี้จริง ๆ' (69)

อิซางิก็พยายามนึกภาพที่นอนในจังหวะที่ตัวเองตื่นขึ้นมาเมื่อกี้นี้ ว่ามันมีอะไรที่ผิดปกติไปหรือเปล่า 'แต่เราก็ไม่ได้เห็นอะไรที่ผิดปกตินะ เมื่อคืนคงไม่น่าจะมีอะไร เพราะไม่งั้นซาเอะซังก็คงจะพูดออกมาแล้วแน่ ๆ ค่อยโล่งอกหน่อย' แล้วอิซางิก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนที่จะหันไปกดสบู่เหลวมาถูตัวต่อ (159)

What if ถ้าหากว่านารูโตะได้ย้อนเวลากลับไปตั้งแต่ตอนที่พ่อแม่ตัวเองยังมีชีวิตอยู่ มันจะเกิดอะไรขึ้น? หลังจากที่สงครามได้จบลงไป นารูโตะก็รู้สึกวูบโหวงขึ้นมาอยู่ภายในใจไม่ยอมหาย ทั้ง ๆ ที่ตัวเองก็ได้เป็นวีรบุรุษในสงคราม แล้วก็ได้รับการยอมรับจากทุกคนในหมู่บ้านแล้ว (1) #ออลนารุ #คลังฟิคของกานดา

What if ถ้าหากว่าไม่มีโครงการ blue lock แล้วอิซางิก็รู้สึกชื่นชมซาเอะมาตั้งแต่วันแรกที่ได้เห็นข่าวของอีกฝ่ายในทีวี มันจะเกิดอะไรขึ้น? อิซางิในวัย 11 ปีนั่งมองข่าวของ อิโตชิ ซาเอะ ที่อยู่ในทีวีด้วยแววตาชื่นชม 'เก่งจัง เท่มากเลย...' (1) #ออลอิซา #คลังฟิคของกานดา

แล้วเบียคุรันก็ไม่ได้มีทีท่าว่าจะหนีไปไหนเลยด้วยซ้ำ "นี่มันอะไรกัน" ดีโน่ถามไล่หลังเบียคุรันไปอย่างไม่เข้าใจ เบียคุรันที่กลืนดังโงะลูกสุดท้ายลงท้องไปแล้ว เจ้าตัวถึงได้หันมาตอบดีโน่พร้อมกับส่งรอยยิ้มไปให้ด้วยว่า "ก็บอกมาตั้งนานแล้วว่าคราวนี้ฉันจะเลือกอยู่ฝั่งพวกนาย แล้วอีกอย่าง ฉันอยู่กับพวกนายมันก็สบายดี สบายจนเหมือนไม่ได้ถูกคุมตัวเลยด้วยซ้ำ~" (527) THE END.

พอจักระของเก้าหางไหลออกมาทีไร สภาพของนารูโตะก็จะย่ำแย่ลงเลยทันที แต่ในตอนนี้มันกลับแตกต่างกันออกไป เพราะขนาดเก้าหางออกมาเป็นตัวขนาดนี้ แต่ตัวนารูโตะก็ยังปกติดีอยู่ทุกอย่าง แถมเก้าหางเองก็ยังเข้ามาปกป้องนารูโตะเลยทันทีด้วยซ้ำ จิไรยะถึงได้อยากจะคุยกับนารูโตะว่าเพราะอะไรทำไมเก้าหางถึงได้ทำแบบนี้ให้ (454)

I really interesting in play DnD thing, if anyone has open a group or want to do DnD, I can go play with you if you allowed me! This is coloring bright version, more magic fantasy. The upper was dark fantasy!

เจ้าตัวก็ได้เห็นว่า กระดาษแผ่นนั้นมันน่าจะถูกเขียนด้วยลายมือของกาอาระอย่างแน่นอน [ฝากบอกนารูโตะด้วยนะครับ ว่าใช้ชีวิตให้มีความสุข ถ้าเหนื่อยเมื่อไหร่ ก็สามารถกลับมาหาผมที่ซึนะได้เลยตลอดเวลา] 'นารูโตะนี่ก็มีเพื่อนที่ดีมากอยู่เหมือนกันนะ' อิรุกะคิดขึ้นมาอย่างซาบซึ้งใจให้กับความสัมพันธ์ของเด็กทั้ง 2 คน (251)

หลังจากที่ใช้จักระของตัวเองตรวจจับตำแหน่งของทรายขวดนั้นเรียบร้อยแล้ว กาอาระก็เอามือทั้ง 2 ข้างลงไปแตะที่พื้นทราย ก่อนจะใช้จักระจำนวนมหาศาลอัดลงไป รออยู่ไม่นาน มันก็มีขวดแก้วโผล่ขึ้นมาตรงจุดนั้น กาอาระจึงรีบหยิบมันมาเปิดแล้วดึงจดหมายออกมา ก่อนที่จะใส่ถุงเงินพร้อมกับกระดาษพับเล็ก ๆ ลงไปแทน (239)

กาอาระพูดแทรกขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเว้าวอนขอร้องให้อีกฝ่ายเห็นใจ ส่วนแววตาของกาอาระเอง เทมาริก็เห็นแต่ความเป็นห่วงและความกังวลในดวงตาคู่นั้น จนในที่สุดเธอก็ยอมพ่ายแพ้ให้กับน้องชายของเธอ "ก็ได้กาอาระ ให้ตายเถอะ ถ้าฉันไม่เห็นว่าตอนนั้นนารูโตะมันร้องไห้ เพราะนายถูกจับตัวไปนะ ฉันจะไม่มีทางยอมนายแบบนี้แน่กาอาระ" (226)

แล้วก็มีโจนินอีก 3 คน ที่มีอยู่ 2 คนเคยทำงานเป็นหน่วยลับมาก่อนอีก แล้วไหนจะซากุระที่เป็นเพื่อนในทีมของเจ้าหมอนั่นด้วย..." ในตอนนั้นซาสึเกะคิดว่าหน่วยค้นหานี้โฮคาเงะก็ส่งออกไป เพื่อตามหาตัวเองเฉย ๆ แต่เมื่อเจ้าตัวได้ยินประโยคถัดมาของชิกามารุ ซาสึเกะก็รู้สึกใจหายขึ้นมาเลยทันที "...แล้วที่สำคัญเลยนะ มีครูอิรุกะไปด้วยแบบนั้น ยังไงนารูโตะมันก็ต้องยอมกลับมา" (216)

ความรู้สึกผิดที่มีต่อกาอาระ มันก็ค่อย ๆ จางหายไปทันที "จะไปไหนต่อดีนารูโตะ จะไแหาที่พัก หรือว่าหาร้านกินขนมหวานก่อนดี" ในตอนนี้อิรุกะเอาความต้องการของคนเด็กกว่ามาเป็นอันดับ 1 เพราะถ้ามันไม่ใช่อะไรที่มีอันตรายต่อนารูโตะจริง ๆ อิรุกะก็ตั้งใจว่าจะตามใจคนเด็กกว่าไปให้หมดเลย (204)

ซันซัสเองก็เดินขึ้นมาดูสึนะด้วยความรู้สึกเป็นห่วง กลัวว่าคนเด็กกว่าจะยังไม่กลับมาเป็นปกติ แต่เมื่อได้มาเห็นสภาพของสึนะที่กำลังรีบแต่งตัว เพราะโดนรีบอร์นเอาปืนจี้ (?) อยู่นั้น เพียงเท่านี้มันก็สามารถทำให้ซันซัสรู้แล้วว่า โยชิคนเดิมของตัวเองได้กลับมาแล้ว (359)

เธอก็ยังไม่เจอเลยสักที จากที่ซึมอยู่แล้ว ซากุระก็ยิ่งซึมหนักเข้าไปอีก จนพวกโจนินในหน่วยพิเศษต่างก็รู้สึกเป็นห่วงขึ้นมา "กินข้าวกับน้ำสักหน่อยนะซากุระจัง" คุเรไนเดินเอาห่อข้าวกับกระบอกใส่น้ำไปยื่นให้ซากุระ แต่คนเด็กกว่าก็ยังนิ่งเฉยอยู่ดี เพราะความรู้สึกของซากุระในตอนนี้ มันกำลังย่ำแย่อย่างถึงที่สุดแล้วจริง ๆ (103)

แล้วถึงค่อยถามพี่สาวตัวเองออกไปอีกครั้งว่า "แล้วตอนนี้มีข่าวอะไรเพิ่มเติมไหม?" เทมาริดูลำบากใจที่จะตอบออกไปจนกาอาระสังเกตได้ แต่สุดท้ายแล้วเธอก็เลือกที่จะตอบออกไปตามตรงอยู่ดี "ยังไม่มี ทีมค้นหาที่โฮคาเงะส่งไป แทบจะไม่เจอร่องรอยของนารูโตะเลย" (95)

แล้วอยู่ดี ๆ เขาจะมาทักนักบอลโนเนมแบบฉันทำไมกัน พวกแกไม่ต้องเป็นห่วงไปหรอก เพราะเอโกะซังบอกไว้ว่า ถ้าใครที่จะมีประโยชน์กับฉันในอนาคต ฉันก็แค่เดินตามน้ำของเขาไป ทำเป็นโง่ ๆ ไม่รู้เรื่องอะไร แค่นี้ก็จบล่ะ ไปกินข้าวกันเถอะ ฉันหิวแล้วเนี่ย" (271)

โกคุเดระในอนาคตจะไม่เป็นเหมือนดั่งเช่นเดิม "ดูแลมันให้ดี ส่วนเรื่องของไอ้เวรเบียคุรัน ฉันจะเป็นคนจัดการเอง แต่ถ้ามีอะไรที่ผิดปกติเกิดขึ้นมากับโยชิ และไม่ว่ามันจะเป็นเรื่องเล็กน้อยแค่ไหน พวกแกก็ต้องมาบอกฉัน เพราะมันอาจจะเป็นเบาะแสของไอ้เวรนั่นก็ได้" (351)

โดยที่แววตาของนารูโตะที่คุรามะตัวจิ๋วเห็นนั้น มันก็เริ่มมีประกายกลับมาบ้างแล้ว ไม่ได้เป็นแววตาที่มีแต่ความมืดมิด จนทำให้คุรามะรู้สึกหนาวเหน็บได้ถึงขนาดนั้นอีกต่อไป... ความอบอุ่นเริ่มแผ่ซ่านกลับเข้ามาที่คุรามะอีกครั้ง ซึ่งตัวคุรามะก็ไม่ได้อยากจะยอมรับเลยว่า ตัวเองชอบจักระของนารูโตะที่เป็นแบบนี้มากกว่าจริง ๆ (83)

ซันซัสเดินกลับเข้ามาในห้องที่ชั้นล่างของบ้าน จากนั้นเจ้าตัวก็โยนจดหมายฉบับนั้นไปให้สควอโล่ที่กำลังนั่งรอคำสั่งอยู่ไม่ไกล "ข้อมูลเพิ่มเติมจากในอนาคต งานนี้จับมันมาเป็น ๆ ก่อน เพราะถ้าจับตายเลย เดี๋ยวโยชิมันจะคิดว่าตัวเองเป็นคนสั่งฆ่าได้ อ้อ แล้วก็ไปติดต่อพวกเชลแบคโลมาให้ด้วย" (332)

แล้วฉันก็กะจะเดินไปเซอร์ไพรสนายที่ร้าน ไปกินกันเถอะนารูโตะ ฉันไม่แกล้งนายแล้ว ฉันขอโทษ" แต่สิ่งที่ซากุระได้รับกลับมา มันก็ยังคงมีแต่ความเงียบเท่านั้น จนมันทำให้เธอเริ่มรู้สึกใจไม่ดีขึ้นมาแล้ว "หรือว่าจะไม่อยู่ห้อง แต่รู้สึกไม่ค่อยดีเลย ไปแจ้งอาจารย์ก่อนดีกว่า" เมื่อหาข้อสรุปให้กับตัวเองได้แล้ว ซากุระจึงรีบวิ่งไปที่ห้องทำงานของซึนาเดะเลยทันที (10)

'นี่พวกแก ก่อนหน้าพวกแกคุยอะไรกับโยชิ ทำไมมันถึงได้เป็นแบบนี้ไปได้!' เมื่อหาคำตอบจากสึนะไม่ได้แล้ว ซันซัสถึงได้ตัดสินใจหันไปถามเพื่อนสนิททั้ง 2 คนของสึนะแทน ซึ่งโกคุเดระกับยามาโมโตะก็พากันยืนคิดอยู่สักพัก ก่อนที่ทั้ง 2 คนจะเบิกตากว้างขึ้นมาอย่างตกใจ (304)

"ถ้าเสียงในห้องน้ำเงียบเกิน 10 นาที มันหลับในห้องน้ำต่อชัวร์ คอยสังเกตแล้วมาทุบประตูเรียกมันด้วยนะเนส" จากนั้นไคเซอร์ก็เดินไปทาครีมบำรุงผิวต่อ โดยที่มีเนสกำลังยืนพับผ้าห่มกับหยิบตุ๊กตาแมวมอม ๆ มาลูบเล่นอยู่สักพักแล้วถึงค่อยเอาไปวางไว้ที่หัวเตียง (198)

แล้วไหนจะมีดาวรุ่งลูกใหม่ในวงการฟุตบอลที่มาดึงอิซางิเข้าไปอยู่ในกลุ่มด้วยกันอีก เรียกได้ว่าตอนนี้อิซางิมีคนที่คอยหนุนหลังอยู่แข็งแกร่งยิ่งกว่านักบอลฝึกหัดคนอื่น ๆ ไปหลายเท่าตัว และถ้ามีใครที่คิดจะเข้ามาเล่นงานอิซางิแล้วล่ะก็ กลุ่มบุคคลที่กำลังหนุนหลังให้อิซางิอยู่ ก็คงจะไม่มีทางยอมอย่างแน่นอน (188)

แล้วสึนะก็จะต้องแสดงความสับสนออกมา จนตัวซันซัสในวัย 24 ปีจับสังเกตได้ และเมื่อซันซัสในวัย 24 ปีทนเห็นสึนะเป็นแบบนั้นไม่ไหวอีกต่อไป ซันซัสในวัย 34 ปีจึงรู้ดีว่า ตัวเองเมื่อ 10 ปีก่อนจะต้องใช้บาซูก้าทศวรรษของแรมโบ้ข้ามเวลาไปในอนาคตอย่างแน่นอน (292)

มันก็คงจะถูกปิดผนึกลงไปในส่วนลึกของจิตใจซันซัสแบบตลอดกาล แต่ทว่าซันซัสก็ได้ความหวังที่แสงสว่างกับความอบอุ่นของตัวเองจะไม่หายไปไหนอีกแล้วเสียที เมื่อคนที่อยู่ปลายสายตอบกลับซันซัสออกมาว่า [ได้ครับซันซัส เดี๋ยวผมจะส่งสถานที่ไปให้นะครับ] (272)

"ถ้าตัวฉันในวัย 5 ขวบสามารถเปลี่ยนแปลงซันซัสที่อายุ 15 ปีได้ ตัวฉันในตอนนี้ก็สามารถเปลี่ยนแปลงซันซัสในตอนนี้ได้เหมือนกันนะ" สึนะพูดออกมาพร้อมกับรอยยิ้ม และในครั้งนี้สึนะก็สามารถทำให้โกคุเดระกับยามาโมโตะยอมเชื่อใจได้เหมือนเดิม (263)

'นี่จินไปเทรนอะไรให้โยอิจิเนี่ย!' จากนั้นโนอาก็กรีดร้องขึ้นมาอยู่ภายในใจ โดยที่มีเอโกะพยายามยืนกลั้นขำอยู่ทางด้านหลังเป็นฉากประกอบไปด้วย "แล้วพวกแกซ้อมเสร็จยังอะไคเซอร์ เนส ฉันหิวแล้วนะ" อิซางิหันไปถามเพื่อนที่อยู่กลุ่มเดียวกันด้วยแววตาที่เปลี่ยนไปเล็กน้อยจากเมื่อก่อน แต่แค่นี้มันก็สามารถทำให้ไคเซอร์กับเนสรู้แล้วว่า เอโกะคือตัวอันตรายของแท้เลย! (147)

"เดี๋ยวนะ ที่แกบอกว่าจะมีคนมาฝึกกับแกเพิ่ม แกอย่าบอกนะว่าคนคนนั้นก็คือโยอิจิน่ะ!" ไคเซอร์ถามออกไปพร้อมกับหันไปเช็กด้วยว่าอิซางิเป็นลมไปแล้วหรือยัง "ใช่ ก็แหม ไหน ๆ โยอิจิก็อยู่กลุ่มเดียวกันกับพวกนายแล้ว ฉันก็เลยไปขอเฟลิกซ์ให้โยอิจิมาฝึกกับฉันไปด้วยเสียเลย พวกนายเองก็จะได้ไม่ต้องวุ่นวายวิ่งไปวิ่งมาด้วยไง" (128)

พวกสควอโล่ก็รู้ดีว่าอีกฝ่ายจะต้องพยายามโน้มน้าวให้ซันซัสออกไปข้างนอก แต่สิ่งที่กำลังเกิดขึ้นอยู่ในตอนนี้ มันก็เป็นสิ่งที่พวกวาเรียรู้ดีว่า ถ้าสึนะในยุคนี้ฟื้นขึ้นมาจากความตาย สึนะก็จะต้องพูดออกมาแบบนี้แน่นอน "ออกมาเจอกัน ไม่สิ แกให้ฉันไปหาแกก็ได้โยชิ ฉันขอร้องล่ะ" (246)

และในขณะนั้นเองมันก็มีเสียงหนึ่งที่ดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง ซึ่งตัวอิซางิก็จำได้เป็นอย่างดีเลยว่า เจ้าของเสียงนี้คือใคร "ฉันขอรับตัวโยอิจิไปฝึกก่อนนะเฟลิกซ์" "ฝากด้วยนะโนอา อิซางิเป็นเด็กดีมากไม่ต้องหะ--- เดี๋ยว!!! นี่นายจะวิ่งหนีไปไหนเนี่ยอิซางิ!!!" (118)

มันถึงได้เป็นอิรุมะไปได้ เพราะจากที่คาเลโก้ไปยืนแอบฟังพวกลูกน้องระดับหัวหน้าคุยกัน เหมือนทางคิริโอะรู้แล้วว่าอิรุมะหนีออกจากแก๊งมา อีกฝ่ายก็เลยจ้างคนกลุ่มนี้หรืออาจจะมีลูกน้องของตัวเองบางส่วนอยู่ด้วย เพื่อให้มาช่วยกันตามหาตัวอิรุมะ แล้วจับไปให้คิริโอะทันทีที่เจอ (235)