ชีวิตตอนนี้ไม่เอื้อให้เขียนเลย แต่จะเขียนไปทำไมเล่า ในเมื่อไม่มีใคนรอคอยอ่านมันอยู่แล้วนี่

ไม่มีใครจดจำได้จริงๆ ด้วย ไม่ได้คิดว่าตัวเองเป็นนักเขียนดัง ที่ทุกคนต้องรู้จัก แต่ถึงอย่างนั้น ก็อดไม่ได้ที่จะหวังอย่างเห็นแก่ตัว แม้เพียงสักนิด ว่าคงมีใครซักคน — แค่สักคนหนึ่งก็พอ — ที่ชอบงานของเรามากพอที่จะเห็นว่าเราหายใจ มากพอที่จะรอคอยเรากลับมา แต่ดูเหมือนจะหวังสูงเกินเอื้อมไป ควรจะเจียมตัวไว้ว่าเราไร้ค่าจะตาย เป็นแค่นักเขียนไม่สลักสำคัญ ในบรรณพิภพที่นักเขียนร้อยพันปรากฎขึ้นทุกวัน

จากนี้คงไม่ได้เขียนอะไรเป็นชิ้นเป็นอันไปอีกอย่างน้อยสามปี กว่าจะกลับมาเขียน คนก็คงลืมกันแล้ว แต่ที่จริงตอนนี้ก็ไม่มีอะไรให้คนจดจำอยู่แล้วนี่นะ

ก็เป็นช่วงที่ questionable กับตัวเองในหลายๆ อย่าง ทั้งงาน ความสามารถ เส้นทางที่เลือก อนาคต

Unreachable (2025)

“สำลักสำรอกปลอกเอาลมแล้งระเหยโหยให้โรยลงสู่ห้วงระอุรอบข้าง” “หุนหันพลันผุดขึ้นจากก้อนกึ๋นที่ทำงานตลอดศก” โห ใช้คำเก่งจนอยากกราบ

น้องหมาที่บ้านกลับดาวแล้ว ;;_;;

เรื่องอะไรเอ่ย ต้นฉบับไม่เสร็จซักที แต่มีภาพเต็มไปหมด ภาพแรกที่สวยที่สุด วาดโดยคุณ @justaimxiiiart.bsky.social ค่า ✨ (ส่วนอันที่ฝีมืออ่อนด้อยที่เหลือ เราวาดเองค่ะ555 เขินจัง)

บางครั้งมีนารู้สึกว่าแม่รักเธอที่สุดในโลก แต่บางคราว — หลายๆคราว — แม่ก็ไม่รักมีนา แม่ไม่รักใครเลย ไม่รักแม้กระทั่งตนเอง ความรักของแม่เอาแน่เอานอนไม่ได้ พอๆ กับตัวตนของแม่เอง ส่วนพ่อ — มีนารู้ว่าพ่อรักเธอ พ่อพร่ำบอกเธอเช่นนั้นเสมอ ทว่ารักของพ่อห่างไกลเหลือเกิน มีเงื่อนไขกฎเกณฑ์มากมายที่เธอต้องทำ เพื่อให้ได้รักนั้นมา #ปลาทองในโหลน้ำตา

ยกให้ In memoriam, Lie with me, Swimming in the dark เป็นสามเล่มที่ทิ้ง aftertaste ได้ดีที่สุดในปีนี้เลย ขมปร่า แตกสลาย แต่ร้องไห้ไม่ออก

นั่งรีไรท์ไปแล้วก็ได้แต่สงสัยว่าใครจะมาอ่าน

เคยมีคนถามว่าการเขียนสนุกมั้ย ตอนนั้นตอบอย่างไร้เดียงสาว่าสนุก แต่จริงๆ แล้วงานเขียนเป็นงานที่ทรมาน พอเขียนไม่ออกหรือไม่น่าพอใจก็จะกระวนกระวาย อัดอั้นตันใจ นอนไม่หลับ มีเพียงนานครั้งที่เขียนได้น่าพอใจถึงจะสนุก — แต่ก็คงเพราะความรู้สึกพวกนี้นี่แหละที่ทำให้ยังเขียนต่อไป

เคยอ่านเฉพาะเล่มภูตพรายร่ายรำ แต่ชอบภาษาของคุณนักเขียนมากๆ เลยค่ะ เป็นเล่มในดวงใจเล่มนึงเลย ไม่ว่าจะเจอเรื่องอะไรก็ขอให้เข้มแข็งและผ่านไปได้ด้วยดีนะคะ 💕🍀✨️

ที่จริงเรื่องมันก็นานแล้ว พยายามจะลืมแล้ว แต่เร็วๆนี้พบว่าตอนเราพยายามเขียน คำพูดไม่ดีนี้ก็ผุดขึ้นมาซ้ำๆ เลยคิดว่าคงต้องทำอะไรซักอย่างให้ก้าวผ่านไปให้ได้ เพื่อจะเขียนให้ได้น่ะค่ะ เราไม่อยากคิดไปคนเดียว แต่ก็ไม่อยากให้เรื่องใหญ่ เลยขอมาถามในนี้แทนทวิตค่ะ / ไม่แน่ใจว่าในนพนภามีใครเคยอ่านงานเรามั้ยนะ 🥺

ชอบเรื่องสั้นที่เขียนล่าสุด ไม่ได้เขียนอะไรน่าพอใจ (at least สำหรับเราเอง) แบบนี้มานานแล้ว อยากพับลิชมาก แต่ยังไม่ได้ แง

นามนั้นสำคัญไฉน — เป็นอีกธีมที่เรายกมาครอบอยู่ทั้งเรื่องภูตพรายร่ายรำ ผ่านตัวละครไร้นามทั้งสอง คนที่อ่านจนถึงคำตามจะเข้าใจว่าทำไมตัวละครทั้งคู่จึงไร้นาม (และขอบคุณทุกคนที่ตอบคำถามที่เราทิ้งท้ายไว้ค่ะ )

เรื่องสั้นล่าสุดมี Historical references เลยเกิดคำถามกับตัวเองว่า เราเหมาะสมจะเป็นคนเล่าเรื่องนี้จริงๆ เหรอ

มีตัวละครหลักเป็นเด็กไม่ได้แปลว่าต้องเป็นวรรณกรรมเยาวชนเสมอไป โดยเฉพาะถ้าเด็กตาย…

แม่นอนหลับลึกบนเตียงสีขาว ทุกตารางนิ้วบนศีรษะแม่ห่อพันด้วยผ้าพันแผลสีขาว ใบหน้าแม่เองก็ซีดขาวไม่ต่างจากผ้าปูเตียงและผ้าพันแผล หากมิใช่เพราะหน้าอกซึ่งกระเพื่อมขึ้นลงสม่ำเสมอตามการหายใจที่พยุงด้วยเครื่อง — หล่อนคงเข้าใจผิดว่าแม่เป็นเพียงประติมากรรมรูปปั้นหินอ่อนรูปหนึ่ง

ไม่สามารถหนีพ้นจากป่าได้จริงๆ หากคนทั่วไปมี yearning ต่อคนรัก คนรักของข้าพเจ้าก็คงเป็นผืนป่า

ข้าพเจ้า : เรื่องต่อไปจะไม่มีป่าแล้ว Also ข้าพเจ้า : เปิดเรื่องสั้นด้วย ‘มีความลับถูกฝังอยู่ที่ป่าละเมาะหลังโรงเรียน’

เพิ่งเห็นว่ามีคุณ jaffné พูดถึงภูตพรายในนี้ด้วย ขอบคุณนะคะ ✨

when the fairy fly away, #ภูตพรายร่ายรำ เชิญชวนแวะชมงานเขียนที่เหมือนหลุดออกมาจากฝัน การบรรยายที่มีความเรียบเรื่อยซึ่งเป็นลักษณะหนึ่งของป่า แต่กลับตราตรึงจิตมากจริง ๆ เชื่อแล้วว่าป่ามีเวทมนตร์ คุณนักเขียนก็เช่นเดียวกัน www.readawrite.com/a/dd859504bd...

จังหวะที่พอดีก็เป็นศิลปะอย่างหนึ่งแหละนะ

จริงๆ เราอาจจะแค่ชอบดราม่าที่มาแบบแนบเนียนโดยเคลือบฉาบด้วยสิ่งอื่นล่ะมั้ง ถ้าอย่างซีรีย์ที่จั่วหน้ามาว่าดราม่าเลย เช่น Good bad mother, ส้มไม่หวาน จะรู้สึกไม่ค่อยซื้อเท่าไหร่ (+ รู้สึกว่าดราม่าบางอย่างในซีรีย์เกาหลีแนวนี้มันออกจะยัดเยียดไปหน่อย… แบบบางฉากเหมือนแทบจะมีข้อความเด้งออกมาว่า คนดูจงเศร้าสิ จงร้องไห้สิ)

Weak hero นี่ ถ้ามองข้ามเรื่องที่ว่าเป็นซีรีย์เด็กตีกันออกไปได้ และดูแบบไม่ชิป (ซึ่งยากค่ะ555) จริงๆ แก่นคือเป็น coming-of-age และเรื่องราวมิตรภาพที่งดงามมากเลยนะ ขณะเดียวกันก็เล่าเรื่องความรุนแรง ทั้งในบ้าน โรงเรียน และสังคม ได้ไม่ฉาบฉวยหรือพยายามเกินไป

พ่อถามว่าเงินที่ได้จากงานหนังสือรอบนี้เท่าไหร่ เพราะเห็นขายหมด เราแบบ …เอ่อ ใช้หมดแล้วค่ะ ใช้ซื้อหมดตั้งแต่งานหนังสือละค่ะ

Concert The two tower ก็อยากดู Orchestra Ghibli ก็อยากไป คำถามคือจะเอาเงินและเวลามาจากไหนคะ

Swimming in the dark

สิ่งที่ชอบที่สุดในอังกฤษคือ Local bookshop นี่แหละ ร้านหนังสือน่ารักน่าสนใจทุกร้านเลย ✨❤️

someday we made (a mistake) - #ลองแล้วไม่แคล้วรัก ก็เหมือนกัน นัยไม่ได้มีแค่ romance แต่หมายถึงการรักตัวเองด้วย วันไหนเผลอกลายเป็นคนที่ตัวเองเกลียด จะทั้งตั้งใจหรือแค่เผลอ ถ้าเราไม่เกลียดตัวเองที่เป็นอย่างนั้นก็คงดี ลองรักตัวเอง ไม่แคล้วได้รักตัวเอง นี่คือสิ่งที่ซ่อนไว้ และจะหมายถึง romance M/M ในตัวมันเองได้ด้วย

Swimming in the dark ต่อยหนักตั้งแต่บทนำเลย…

อ่านหัสกี้จบไปเป็นปีแล้ว พอนึกถึง/เห็นผ่านทล.ทีไรก็พบว่า กลับไปคิดถึงซือเม่ยตลอด เป็นตัวละครที่ตอนอ่าน เราไม่ได้ชอบมาก แต่พอจบเรื่องกลับติดอยู่ในใจนานที่สุด และเป็นคนที่เราหวังว่าเขาจะมีตอนจบที่ยุติธรรมกว่านี้

ชอบโทรป Two lost souls finally find each others มากก 🥺✨✨

จะว่าไปแล้ว การเล่าเรื่องมุมมองที่ 4 นี่ก็น่าสนใจ การเล่าแบบ collective perception ด้วย “เรา” เพื่อรวมทั้งผู้อ่านและผู้เขียน ทำลายกำแพง break the forth wall แต่ยังไม่ค่อยเข้าใจคอนเซ็ปท์เท่าไหร่ ต้องมีตัวอย่างให้อ่านก่อน

จริงๆ Lie with me ไม่อยู่ในลิสต์งานหนังสือปีนี้ แต่เห็นปกแล้วสะดุดตา พอเปิดดูเจอย่อหน้านี้ก็เลยหยิบจ่ายเงินอย่างเร็ว

อยากตอบคอมเม้นต์คนอ่านให้ยาวๆและดีๆ สมกับความรู้สึก appreciate จัง แต่ทุกครั้งที่อ่านเม้นต์/รีวิว ก็จะรู้สึก overwhelm จนเรียบเรียงอะไรไม่ถูก TT ได้แต่บอกว่า ขอบคุณค่ะ ดีใจมากเลยค่ะ ;;_;;

ไม่อยากกดดันนักอ่านด้วยคำว่า ‘ใกล้หมดแล้ว‘ ’ไม่รู้จะได้พิมพ์ซ้ำอีกเมื่อไหร่’ เลยอะ ถึงมันจะเป็นความจริงก็เถอะ แต่เราพิมพ์เองยังรู้สึกถึงความกดดันในประโยคนี้เลย 🥺 แต่คิดอีกที ตอนเราเป็นคนอ่าน เราก็ชอบเวลาคนเขียนบอกตรงๆ ว่าจะมีหรือไม่มีพิมพ์ซ้ำ มันช่วยตัดสินใจในการซื้อน่ะ ดีกว่ารอเพราะคิดว่าจะมีพิมพ์ซ้ำ แต่รอแล้วรอเล่าก็ไม่มี ได้แต่เสียดายว่าน่าจะรีบซื้อ แต่ก็ไม่ทันแล้ว 😔

#งานหนังสือ เชิญมาชิมนิทานชุด "อลหม่านจานพิเศษ" กันค่า ในชุดมี 3 เล่ม เป็นนิทาน2 ภาษา ไทย-อังกฤษ ธีมอาหารสนุกๆ มีสูตรให้ด้วยนะ! 🥧 #ขนมไข่อลเวง The Chaotic Egg Cake 🍮 #ครัวป่วนก๊วนเหมียวกับพุดดิง The Cooking Cats with Pudding 🥞 #ง่ำง่ำฟู่ Yum Yum Frooom! 👉บูธ D16 สถาพรบุ๊คส์ #sanpraphav #สัปดาห์หนังสือแห่งชาติครั้งที่53 #งานหนังสือ68 #นิทาน #หนังสือเด็ก

B26 Barefoot Banana ทำชีมาก อยากได้อีกหลายเล่มเลย ชอบเล่มประจำเดือนตรงที่ภาพประกอบเค้าใช้เลือดจริงไปเลย ไม่อ้อมแอ้ม เพราะว่าเด็กควรจะได้รู้ว่าเลือดไม่ใช่สีฟ้าแบบในโฆษณา และไม่ได้มีแต่ส่วนที่เป็นน้ำๆ เจอบก.เล่มเค้าบอกว่าเป็นผู้หญิงที่โตเป็นผู้ใหญ่ไปอ่านก็ยังมีเรื่องที่ไม่เคยรู้หลายเรื่อง

ตอนแรกไปงานหนังสือวันนี้ก็ยังคุมงบได้อยู่ จนกระทั่งไปเจอคุณโมและคุณมัดเมฆที่ Barefoot Banana เท่านั้นแหละค่ะ…

วันนั้นไปดูนาจากับคุณเอม เรา : ไปอ่านมาว่าตามตำนานเดิม นาจาเป็นคนฆ่าอ๋าวปิ่งค่ะ เวอร์ชั่นนี้ดีนะคะที่ปรับให้เป็นเพื่อนกัน คุณเอม : อาจจะพลิกมาฆ่ากันภาคสี่ก็ได้ค่ะ เรา : …ทำไมขมเลยคะ

อยากเขียนแฟนฟิคได้บ้างจัง

ชอบที่คนอ่านเอางานไปเปรียบกับหลากหลายสิ่ง คนนึงบอกว่าเหมือนได้ย้อนวัย นึกถึงเกมที่เล่นสมัยเด็ก อีกคนบอกว่าเหมือนงานเชคสเปียร์ อีกคนบอกว่านึกถึงเพลงคลาสสิต อีกคนบอกว่าเหมือนภาพอิมเพรสชั่นิสต์ รู้สึกเลยว่า นี่ไง พองานเราไปถึงผู้รับสารแล้ว มันก็ไม่ได้เป็นของเราเพียงผู้เดียวอีกแล้ว อีกครึ่งเป็นการตีความของคนอ่าน

สัปดาห์ที่แล้วได้ดูไททันตอนจบในโรง สัปดาห์นี้ไฮคิวประกาศมูฟวี่+ปล่อยทีเซอร์ 😭✨✨ ชีวิตคนเราจะต้องการอะไรไปมากกว่านี้คะ

จริงๆ ก็รู้สึกว่าด้าน psychosocial ในวงการแพทย์เป็นอะไรที่น่าเอามาเขียนเป็นหนังสือเหมือนกัน เพราะมันเป็นจุดที่ชีวิตผลักคนคนนึงไปสุดทาง เลยไม่ใช่เรื่องราวประเภทที่พบเจอได้ในชีวิตประจำวันน่ะ

จริง ๆ อยากเขียนเรื่องเกี่ยวกับ palliative มาก คนที่เพิ่งตระหนักว่าตัวเองกำลังจะตาย คนที่ต้องจับมือกับคนที่กำลังจะตาย นศพที่เพิ่งเคยสบตากับความตายครั้งแรก หมอที่เคยยื้อยุดกับความตายแต่วันนี้กลับมาเพื่อช่วยให้การเดินทางครั้งสุดท้ายราบรื่น รู้สึกว่ามันมีอะไรให้เล่าเยอะเหมือนกันนะ ;;

โหดแบบโหดหลายๆ