از اندوه شغلی و افسرده‌حالی شخصی و سردرد ناشی از آلودگی داشتم می‌مردم. دوستم یکی دو ساعت اومد پیشم و قهوه خوردیم و حرف زدیم، همه‌چی بهتر شد. من اگه این سه زن، و مخصوصا این یک زن رو نداشتم در زندگیم، چه می‌کردم؟

دیشب خواب دیدم مربیم داره بهم می‌گه این حرکت رو باید با وزنهٔ سنگین‌تر بزنی، سیزده‌کیلویی. حالا من اصلاً چند ماهه مربی ندارم و خودم مربی خودمم. ولی از صبح استرس گرفتم که نکنه واقعاً باید سیزده‌کیلویی بزنم.

توی مرکز خرید نزدیک خونه یه درخت کریسمس گذاشتن که از بس زینگول‌بنگول ماکسیمالیستیِ زشت داره، می‌خوام برم به مقامات ذی‌ربط بگم «از بهر خدا مخوان».

این هم که وقتی حالم خوش نیست، فوری می‌رم تقویم رو نگاه می‌کنم که ببینم کجای چرخهٔ ماهانه‌م ناراحتم می‌کنه. انگار خودم هم قبول ندارم حق دارم حالم خوش نباشه؛ حتماً باید با هورمون دلیل بتراشم براش.

سر یه مسئلهٔ کاری، ناراحتم و از بس بغضم رو نگه داشتم امروز، صورتم درد گرفته. اما حتی توی تنهاییم هم دوست ندارم به خاطر مسئلهٔ کاری گریه کنم. همین‌جوری بغضه رو نگه داشتم، همچون بنفشه‌ها با خودم می‌برم این‌ور و اون‌ور.

از استیکرهای مزبور:

What the actual fuck? www.dailymail.co.uk/news/article...

به لینکدین‌دوستان گفته‌ن پستاتون رو با سؤال تموم کنید، اینگیجمنت پستتون بالا بره. بعد مثلاً می‌نویسن «صبح در راه فتح قله‌های مارکتینگ از خیابون رد شدم. نظر شما چیه؟» والا نظرم اینه که تبر. امیدوارم مفید بوده باشه.

کی بود چند وقت پیش پرسیده بود به چه امیدی ادامه می‌دیم؟ من دو سه بسته استیکر سفارش دادم برای لپ‌تاپام، قراره سه‌شنبه برسه. فعلاً به امید اون استیکرا.

Puritanism: The haunting fear that someone, somewhere, may be happy. ― H.L. Mencken

همکار خوش‌سلیقه گلی است از گل‌های بهشت - ۱۰

مود:

سر راهم رفتم سیب‌زمینی بخرم، دیدم کرفس‌ خوبی داره، کرفس هم خریدم. اومدم خونه، دیدم یه کم انار دون‌شده توی یخچال دارم و یه به. با کرفس و پیاز بنفش و انار و به و گردو سالاد من‌درآوردی درست کردم. سسش هم آب لیموی تازه و روغن‌زیتون و یه کم عسل. امیدوارم خوب بشه، اگر هم خوب نشد، همینه که هست.

چنان گزارش زیبا و منسجم و موجزی برای رئیسم نوشتم که می‌خوام رونوشتش رو برای همهٔ همکاران بفرستم،‌ ولی خب به کار اونا ربطی نداره و مجبورم بیام این‌جا فخر بفروشم. :))

یکی از این اینفلوئنسرهای حوزهٔ کتاب (چه ترکیب گروتسکی) زمان جنگ دوازده‌روزه هشتگ میگا می‌زد. بعد الان از طریق یه واسطه پیشنهاد داده که با هم کارگاه برگزار کنیم (به حق کارای نکرده). گفتم نه. واسطه‌هه اصرار کرد دلیلش رو بگم، و وقتی گفتم، گفت داری موضوع رو شخصی می‌کنی. بله عزیزم، شخصیه: مثلي لايبايع مثله.

یه چیزی نوشته بود و واسه یه نشریهٔ معتبر فرستاده بود، ریجکت شده. بهش می‌گم ناراحت نباش، چیزی از ارزش‌هات کم نمی‌شه. می‌گه واسه اونا ناراحتم، نمی‌خواستم چیزی از ارزش‌های اونا کم بشه. :))) That's my guy دوستان.

بازی پرسپولیس و تراکتور به پنالتی کشید، دلم برای زن‌عموی نازنینم تنگ شد. چون زن‌عموم از دنیای ورزش دو چیز رو دوست داره: والیبال نشسته و پنالتی‌های فوتبال.

ن گفت «خیلی خوب شده» و فقط یه کم پرداخت نهایی می‌خواد. می‌خوام این «خیلی خوب شده» رو همچون چراغی در تاریکی با خودم این‌ور و اون‌ور ببرم.

همکاری که روزِ دورکاریت، سهمت از کیک شکلاتی رو برای صبحانهٔ فردات توی یخچال نگه داره، گلی است از گل‌های بهشت.

قاعده‌ این‌جوریه که وقتی خودت تنها سریال پلیسی ببینی، معما با اثر انگشت یا شهادت شاهد عینی یا دنبال کردنِ ردِ پول حل می‌شه. ولی وقتی با بابات ببینی، سرنخ قطعا دی‌ان‌ایِ باقی‌مونده در کاندومه.

تمام توانم رو گذاشتم و پیش‌نویس اول رو نوشتم. حس می‌کنم دیگه خالیِ خالی‌ام. فایل رو با ترس‌ولرز می‌فرستم برای ن که بخونه و نظر بده، و خودم رو هم می‌برم کافهٔ نزدیک خونه که خلأ رو با چیزکیک پر کنه. چون رفیق بی‌کلک، چیزکیک.

این کتابی که امشب تمومش کردم رو از بس دوست نداشتم، باید فوری بعدش یه کتاب خیلی خوب دستم بگیرم که بشوره ببره. برم در پستوهای اینترنت دنبال کتاب خوب بگردم، چون بست‌سلرها همیشه ناامیدم کردن دوستان.

داشتم حرص می‌خوردم که نکنه فلانی از فلان کارمون ناراحت بشه. همکار حکیم و خردمندم گفت «الهام، همون‌طور که ما ناف جهان نیستیم، دیگران هم ناف جهان نیستن، و let it be». می‌خواستم مثل یاران ابوسعید ابوالخیر گریبان بدرم و صیحه بزنم، ولی دیگه خودم رو مهار کردم.

من هر چی بیشتر با هوش مصنوعی کار می‌کنم، خنگیش برام مسجل‌تر می‌شه. نمی‌دونم چرا اسمش رو گذاشتن «هوش».

ماجرای امروز خیلی جونم رو گرفت. مشکل رو بالاخره بدون این‌که کوتاه بیاییم حل کردیم، ولی شب موقع ورزش که دراز کشیدم پرس‌سینه بزنم، یه لحظه حس کردم واقعا نمی‌تونم (تونستم البته). عصبانی‌ام که این‌قدر بازیچهٔ دستشون هستیم.

کاش این‌جا قفل داشت، یه کم گشاده‌دستانه به سانسورچیِ معظم فحش می‌دادم. از نظر روحی نیاز دارم.

دارم از اسپاتیفای به یوتیوب‌میوزیک می‌کوچم و تا این لحظه، خوشم به هوشش اومده. امیدوارم بعداً شکست عاطفی نخورم ازش.

امروز یکی از بچه‌های دفتر حلیم آورده، یکی عدسی، یکی شله‌قلمکار، یکی میکادو، و یکی کیک شکلاتی. واقعاً نمی‌دونم توی این دفتر چه خبره.

ترکیب کریپتوبرو، اِی‌آی‌برو و اسپریچوال‌شت سمی‌ترین چیزیه که به عمرم دیدم.

برادرزاده‌م گفت عمه، یه فیلم دیدم که خیلی خوب بود. بعد شروع کرد به تعریف قصهٔ فیلم، و معلوم شد «دوازده‌ مرد خشمگین» رو دیده که فیلم محبوب منه. نشستیم یه ساعت درباره‌ش حرف زدیم و خیلی خوش گذشت. ولی برام عجیبه که انگار همین دیروز بود به دنیا اومد، بعد الان می‌شه باهاش دربارهٔ فیلمای سوگلیم حرف بزنم.

بر اساس تحقیقات میدانی مفصل امروزم، بهترین آهنگ برای تمیز کردن ماشین فریدامِ جرج مایکله، ماکارنا در رتبهٔ دوم قرار می‌گیره، و رتبهٔ سوم هم به آی لاو ایتِ آیکوناپاپ و چارلی اکس‌سی‌اکس می‌رسه.

خیلی سرگرم کار بودم امروز. فقط یه بار رفتم توی حیاط دفتر که یه‌ کم‌ زیر بارون راه برم، دیدم کاهوفرانسویِ سرایدار غنچه کرده، کاش بودی و می‌دیدی.

یکی یه چیزی دربارهٔ «یوسف و زلیخا»ی جامی گفت، یادم اومد توی قصه‌ای که جامی می‌گه، عشق زلیخا چقدر جسمانی و چقدر جنسیه، بعد همون توصیف‌های اروتیک رو اگر می‌دادی دست دبیر ادبیات، ژستِ غور در بحر معانی برات می‌گرفت، می‌گفت بله، استعاره و تمثیلی است از عشق الاهی.

مود:

واقعا دلم‌ می‌خواد گریه کنم ولی اگه قبل از خواب گریه کنم، صبح که بیدار می‌شم باید با دوتا چشم ورقلمبیده برم دفتر. یعنی یه عده هزاران سال پیش کانسپت پول رو اختراع کردن، حالا من نمی‌تونم هر وقتی می‌خوام گریه کنم.

برای تسکین آلامم رفتم کافهٔ نزدیک خونه که تا حالا نرفته بودم، قهوه و چیزکیکِ خوشمزه خوردم. البته آلامم تسکین نیافتن، ولی آلامِ با قهوه و چیزکیک بهتر از آلامِ بی قهوه و چیزکیکه.

برای خوندنِ داستان‌هایی که شخصیت‌هاشون «سیگار می‌گیرانند» و «زخم‌هایشان را می‌لیسند» پیر شدم دیگه.

به قول اهالی اون خراب‌شده، بارش حق. :)))

قدرت خدا، مرد آریایی به اتکای هوش مصنوعی چه جولانی می‌ده در عرصهٔ‌ یاوه‌گویی.

قدیسِ متصدیِ لغو کردن نشست و ایونت و جلسه نداریم که به درگاهش نذر و نیاز کنم؟ از نظر روحی احتیاج دارم نشستِ امروز بعدازظهر لغو بشه، در لاک خودم بمونم.

دارم ترجمهٔ خودم رو بازنگری می‌کنم و هر جا که محض اطمینان باید برگردم با متن اصلی مقایسه‌ش کنم، یه دور سیلویاپلات‌طور می‌خونم «And get back, back, back to you».

عذر می‌خوام ببخشید، اساساً وات د فاک ایز جایزهٔ صلح فیفا؟

نوروز که بیاد، می‌شه سه سال که بتول مرده. حتی نوشتنش هم برام عجیب و سخته. توی این مدت، روزی نبوده که یادش نباشم، که دلتنگش نباشم. ولی روزای آفتابی بدترن، چون یادم میاد روزای آفتابی رو بیشتر از روزای ابری دوست داشت. و زیر خاک، آفتاب نیست. هست؟

از اسپاتیفای‌رپ امسالم خیلی راضی‌ام. خدا هم ازش راضی باشه.

یه جایی از نوشته‌م دربارهٔ فیلم «تلما و لوئیز» حرف زدم، دوستم که خوندش گفت باید قبلش هشدار بدی که قصهٔ فیلم رو لو دادی. خب عزیز من، ۳۴ سال از ساخت فیلم گذشته.کسی که توی این مدت ندیده فیلم رو، لابد نمی‌خواسته ببینه. نشسته منتظر تا من لو بدم قصه‌ش رو، ناراحت بشه؟

به رئیسم گفتم اگر لازمه من می‌تونم توی پروژهٔ آ کمکت کنم. گفت نه، تو الان یه گونهٔ حفاظت‌شده‌ای که نگهت داشتم برای پروژهٔ ب، متمرکز روی همون کار کن. خیلی خندیدم از تصویر «گونهٔ حفاظت‌شدهٔ» خودم.

دیدنِ آدمی که مشغول کاره و از کارش لذت می‌بره، حالم رو خوب می‌کنه. رفته بودم آرایشگاه، دختره جوری موقع برداشتن‌ ابروهام سرخوش بود و زیر لب آواز می‌خوند که انگار داره رو یه اثر هنری کار می‌کنه. دستش انگار می‌رقصید روی صورتم. قشنگ جون گرفتم از دیدنش.

حالا از اوسامو دازای هم بگم. برادرمون معشوقه‌ش رو راضی می‌کنه با هم بپرن توی رود و خودکشی کنن. می‌پرن توی رود ولی دختره می‌میره و دازای زنده می‌مونه و تاره می‌فهمه که چون شنا بلده، غریزهٔ بقا نمی‌ذاره خودش رو غرق کنه و بنابراین توی رود پریدن روش مناسبی برای خودکشیش نیست. مرگ‌دختره هم دیگه کاریه که شده.

بعد از چند روز کلهٔ سحر دفتر رفتن و بوق سگ برگشتن، فردا قراره توی خونه کار کنم و می‌خوام آلارم نذارم که هر وقت سیرخواب شدم بیدار بشم. و خدا می‌دونه از ذوق همین، خوابم نمی‌بره. چیه این میانسالی واقعا؟

یکی‌ از همکارام هست که دوست ندارم با هم ناهار بخوریم چون هر بار دربارهٔ غذام اظهار نظر می‌کنه: چرا کم می‌خوری؟ چرا اینو می‌خوری یا نمی‌خوری؟ چرا فلان؟ می‌دونم از روی محبته و قصد بدی نداره، ولی واقعا خوردوخوراک آخرین چیزیه که دلم بخواد درباره‌ش به کسی جواب پس بدم.