آخرین روز کاری ۱۴۰۳ هم تموم شد. بعد از سال‌ها می‌تونم بگم امسال با وجود همه گرفتاری‌های ریز و درشتش درمجموع سال خوبب بود برام. خاطره‌های خوبی ازش خواهم داشت.

هر بار فکر می‌کنم فقط یک بار می‌شد زندگی کنم و اون یک بار این‌جور شد خیلی غصه‌ام می‌شه.

این مردایی که می‌گن بابا اوضاع اقتصادی رو درست کنین، ثبات اقتصادی باشه همین خانما هم روسری می‌کنن، از اونا دو بار بیش‌تر از آخوند متنفرم. برو از خواسته‌ها و حقوق خودت مایه بذار الدنگ.

به این نتیجه رسیدم که ظرفیت ازدواج بچه‌های رفقام رو ندارم. اول تا آخر مراسم عقد این دختر داشتم فین و اشکم رو پاک می‌کردم.

سکانس آخر یک فیلم از بچگیم تو ذهنم مونده. نویسنده‌ای که تو ایتالیای فاشیستی زندان بوده حالا آزاده و در جمع دوستان روشنفکرش دارن گپ‌ می‌زنن. ما گفتگوی درونیش رو می‌شنویم که در مورد رفقاش می‌گه همه‌شون خودآگاه یا ناخودآگاه فاشیستن‌. نظرات بعضی مثلا آزادی‌خواها رو که می‌خونم و می‌شنوم جمله‌اش تو ذهنم تکرار می‌شه.

احتیاج دارم برگردم، عقب‌تر، خیلی عقب‌تر. شاید حوالی ۲۷، ۸ سالگی.

گویا یک عده باورشون شده اگر فقط بشینن تو X رضا پهلوی و عشاقش رو مسخره کنن اسمش مبارزه است و دارن کار بزرگی می‌کنن. یک عده هم که سطح دعوا رو دیگه ۲۰۰ پله تنزل دادن. ابتذال در ابتذال.

این روزا فضای توییتر به طرز عجیبی سمی و نفرت‌انگیز شده. همه دارن همو می‌درن.

یه نظر می‌رسه دیگه کم‌کم باید از توییتر دل بکنیم و رحل اقامت در اینجا بیفکنیم

اامتحان می‌کنیم، امتحان می‌کنیم، یک، دو، سه